ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 48 ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΗΡΓΗΜΕΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ “ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ”





ΕΝΟΤΗΤΑ 1 

ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΣΤΗΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΗΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ

ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ… 

ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΑΥΤΑ ΟΤΑΝ Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΦΘΑΣΕΙ ΣΕ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΑΝΟΔΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ Μ.ΑΝΑΤΟΛΗ …  
ΘΑ ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ Η ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ … 
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΜΑΤΑΙΩΘΟΥΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ …  

ΕΝΟΤΗΤΑ 2 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΠΕΙΝΑ, ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ, ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ … 
ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΘΑ ΕΞΑΠΛΩΝΟΝΤΑΙ ΣΑ ΤΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΘΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΑΝ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ … 
ΘΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ “ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ”, ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΘΑ ΑΝΑΠΟΛΕΙ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΕ… 
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΡΓΑ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ…  
ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ… 

ΕΝΟΤΗΤΑ 3 

ΘΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΕΣΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΛΛΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΜΕΤΟΧΗ… 
ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΟΠΩΣ Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ ΘΑ ΠΛΗΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΝΕΚΡΟΥΣ… 
ΟΙ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΕΖΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ΜΕ ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ…  






loading...

12 thoughts on “ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

  1. Π ό τ ε οι συγγραφείς των ευαγγελίων ανέφεραν πως κάποιος, έστω
    και ένας, συνδύασε την παρουσία του Ιησού με το παιδί που
    γεννήθηκε με τόσα θεϊκά σημάδια; Είπε ποτέ κάποιος, «καλέ αυτός
    δεν είναι που εξαιτίας του γίνηκε η σφαγή από τον Ηρώδη;». Ή,
    «αυτός δε γεννήθηκε από τον κρίνο;» Ούτε η μάνα του δεν
    αναφέρθηκε ποτέ σε κάτι τέτοιο. "Αμ δεν ήταν Έλληνες οι Εβραίοι!
    Χρειάζεται βλέπεις και μια παιδεία για να γίνεις Ποιητής! Και κυρίως
    ελευθερία. Και πολλούς από τους θεούς τους φτιάξανε οι Ποιητές
    στην Ελλάδα, όπως πολύ σωστά κατηγορεί γι' αυτό τους Έλληνες ο
    Ιώσηπος (Κατ' Απίωνος, XXXIII, 236-40.)
    Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή, ο Ιησούς εμφανίζεται ξένος, σαν να
    φύτρωσε από τη γη, και ως προς το Ιερατείο αυτό είναι φυσικό, μια
    και ανήκει στους προλετάριους. Και κανείς δε φαίνεται να ξέρει
    τίποτα άλλο για το παρελθόν του, εκτός του ότι ήταν το νόθο παιδάκι
    μιας μικρούλας που αποπλανήθηκε. (Στα απόκρυφα η Μαρία λέγεται
    126
    «παις» και δεν τη βγάζουν πάνω από 12 χρόνων). Αυτό πρέπει να
    ξεχαστεί. Η ύπαρξη του θα ταυτιστεί – μετά το θάνατο του- με του
    Βάρβαρου, μισάνθρωπου Μωυσή. Και Στον προορισμό του
    τελευταίου (ίδιο με πολλών άλλων: Βούδα, Ζαρατούστρα, Κρίσνα,
    Μωάμεθ) θα θεμελιωθεί και του Ιησού η αποστολή: Να εξαλείψει το
    κακό που υπάρχει στον κόσμο. Που για τους Εβραίους κρατούντες
    ήταν ο ελληνικός ανθρωπισμός και η παιδεία του που αφύπνιζε
    επαναστατικές τάσεις
    Υπάρχουν πολλοί που πίστευαν πως το μίσος των Εβραίων κατά των
    Ελλήνων είναι ένας μύθος που γεννήθηκε με το χριστιανισμό. Το
    λάθος, ή μάλλον τη σύγχυση, κάνει και ο Κ. Φριλίγγος που
    προλογίζει και σχολιάζει το Κατ' Απίωνος. Αλλά ο Ιώσηπος,
    αμυνόμενος στις κατηγορίες για το μισελληνισμό της φυλής του, μας
    προσφέρει ένα ακόμη συνταρακτικό ντοκουμέντο. Σχετικά με μια
    καταγγελία του Αντίοχου που, εκτός από άλλους Έλληνες
    συγγραφείς της εποχής, την αναφέρει και ο Σουίδας. Όταν,
    γράφουνε, μπήκε ο Αντίοχος στα Ιεροσόλυμα και επισκέφθηκε το
    Ναό, βρήκε σ' ένα κρεβάτι έναν Έλληνα και μπροστά του πλήθος
    φαγητά. Αυτός ικέτεψε τον Αντίοχο να τον σώσει. Γιατί, σύμφωνα με
    το εβραϊκό έθιμο, πιάνουν κάθε χρόνο έναν Έλληνα πραματευτή, τον
    θρέφουν καλά κι ύστερα από λίγο τον πάνε στο δάσος. Εκεί τον
    σκοτώνουν, κάνουν θυσία το σώμα του, σύμφωνα με τις
    θρησκευτικές τους διατάξεις, τρώνε τα σπλάχνα του κι ορκίζονται,
    θυσιάζοντας τον Έλληνα, μίσος σε όλους τους Έλληνες, κι ύστερα
    πετάνε σ' έναν λάκκο τ' απομεινάρια του σκοτωμένου (VIII, 89,
    κ.π.)· Και παραπέρα, «λέει ψέματα (ο Απίων) πως εμείς ορκιζόμαστε
    στο θεό, τον ποιητή του ουρανού, της γης και της θάλασσας, να μην
    έχουμε φιλικές σχέσεις με κανέναν αλλόφυλο και προπάντων με
    τους Έλληνες» (Χ, 121).

  2. Οι διαφορές όμως με τον Αντίοχο συμβαίνουν ανάμεσα 175-164 π.Χ.
    Και χωρίς φυσικά να θεωρούμε πιστευτά τα θρυλούμενα, είμαστε
    υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως το μίσος των Εβραίων κατά των
    Ελλήνων χόχλαζε από πολύ παλιά. Απόδειξη πως απασχολεί τους
    ειδωλολάτρες Έλληνες συγγραφείς. Εξάλλου, επαληθεύεται από τον
    Σουίδα, που είναι πολύ φειδωλός σε αναφορές, αν σκεφτούμε πως
    δεν ασχολείται καθόλου με τον Ιησού. Και κυρίως, ας το προσέξουμε
    αυτό, τα παραπάνω προηγούνται της εισβολής του Αντίοχου στην
    Ιερουσαλήμ και στην προσπάθεια του να εξελληνίσει τους Εβραίους.
    Ο Ιώσηπος, που δεν είναι και μεγάλος συγγραφέας, μας δίδει με
    σπαρταριστό τρόπο μια εικόνα για το πως μας βλέπει η ράτσα του.
    Αλλά αν προσέξουμε, μέσα απ’ αυτό το κείμενο προδίδεται ξεκάθαρα
    πόσο η ανάλυση αυτή τους βοήθησε, τους Εβραίους, να συλλάβουν
    την κατασκευή της Νέας Θρησκείας, πάνω στα δικά τους
    μονοθεϊστικά πρότυπα, και να τη διοχετεύσουν μέσα από την
    ανεξιθρησκεία, αλλά και την ποιητική ελευθεριότητα των Ελλήνων.
    «Γιατί ποιος, από τους πιο ξακουστούς στη σοφία μέσα στους
    Έλληνες, δεν κατηγόρησε και τους πιο ονομαστούς ποιητές και τους
    πιο αυθεντικούς νομοθέτες ότι από μιας αρχής τέτοιες δοξασίες για
    τους θεούς έχουν μεταδώσει στα πλήθη;96 Και τους ανεβάζουν σ'
    οποιοδήποτε αριθμό κι αν θελήσουν, και τους παρουσιάζουν πως
    γεννιέται ο ένας από τον άλλον με γεννήσεις χιλιών λογιών και τους
    ξεχωρίζουν ανάλογα με τους τόπους και τους τρόπους που ζούνε,
    σαν τα γένη των ζώων, άλλους κάτω από τη γη, άλλους μέσα στη
    θάλασσα και τους πιο ηλικιωμένους φυλακισμένους μέσα στα
    τάρταρα…97 Άλλοι θεοί είναι αμούστακοι και παιδιά ακόμη, άλλοι
    γενάτοι και γέροι, άλλοι προορισμένοι για τις τέχνες, χαλκιάς ο ένας,
    υφάντρα η άλλη, άλλος πολεμιστής που χτυπιέται με ανθρώπους,
    άλλοι κιθαριστές κι άλλοι που χαρά τους είναι τα τόξα. Τόσο που όχι
    μονάχα αναμεταξύ τους πιάνονται στα χέρια, παρά πληγώνονται
    ακόμα κι από ανθρώπους και πονούν και θρηνούνε. Και την πιο
    μεγάλη ξετσιπωσιά απ’ όλες, την ασυγκράτητη εκείνη μανία στις
    συνουσίες και στα ερωτικά τα όργια… Ύστερα ο ευγενέστατος κι ο
    πρώτος απ’ όλους, ο ίδιος ο πατέρας, τις ξεπλανεμένες και
    γκαστρωμένες από κείνον τον ίδιο τις βλέπει με τη μεγαλύτερη
    απάθεια να φυλακίζονται η να πνίγονται… Μπροστά στα μάτια των
    θεών να γίνονται τόσο ξετσίπωτα μοιχείες μέσ' στον ουρανό, τόσο,
    που μερικοί να το λένε και οι ίδιοι, πως ζηλεύουν το τυχερό το
    ζευγάρι… και θεοί νά 'ναι παραγιοί ανθρώπων και πότε να τους
    έχουν να χτίζουν με το μεροκάματο, πότε να φυλάν τα κοπάδια κι
    άλλοι σαν κακούργοι νά 'ναι δεμένοι μέσα σε χάλκινη φυλακή, ποιον
    γνωστικό άνθρωπο δε θα τον εξόργιζαν…».
    Τώρα αρχίζει η κριτική και η έμπνευση της επέμβασης.
    «…ώστε να μην ψέξει εκείνους που πλάσανε τέτοια παραμύθια και
    να μην κατακρίνει για τη μεγάλη τους κουταμάρα εκείνους που τα
    παραδέχονται; Άλλοι και τον πανικό και το φόβο και τη λύσσα και το
    δόλο και ποιο από τα πιο χειρότερα ανθρώπινα πάθη δεν τα
    θεοποίησαν;… Ποιά είναι λοιπόν η αιτία της τόσης σχετικά με το θεό
    ακαταστασίας και απρέπειας;… ότι δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν
    τη σωστή περί Θεού γνώση και σύμφωνα μ' αυτήν να κανονίσουν και
    να ταχτοποιήσουν όλο τους το άλλο πολίτευμα».

  3. Να λοιπόν που είναι, π ο λ ι τ ι κ ο ί οι λόγοι της
    κατασκευής και της εισαγωγής, Στον ειδωλολατρικό κόσμο, της νέας
    θρησκείας. Θα τους διευκολύνει σ' αυτό η θρησκευτική ανεκτικότητα
    και η απουσία κάθε μισαλλοδοξίας. Γιατί, λέει,
    «…σαν νά 'χαν να κάνουν με το πιο τιποτένιο πράμα, επιτρέψανε
    στους ποιητές, από τη μια να μπάζουν όποιους ήθελαν θεούς
    βουτημένους στα πάθη, κι απ’ την άλλη στους ρήτορες να
    πολιτογραφούν με μια α π ό φ α ση, όποιον από τους ξένους θεούς
    τον κρίναν κ α τ ά λ λ η λ ο…».
    Τόσο μισάνθρωποι και τυφλοί μπροστά σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από
    την ιδεολογία της σκοπιμότητας που πλασάρουν σαν θρησκεία, ώστε
    κατακρίνουν ό,τι τελειότερο έδωσε ο ελληνικός πολιτισμός.
    «Και ζωγράφοι και γλύπτες μέσα στους Έλληνες είχαν πάρει στο
    ζήτημα αυτό την απεριόριστη ελευθερία να φαντάζεται κι από μια
    οποιαδήποτε μορφή ο καθένας τους και να την πλάθει, άλλος από
    πηλό κι άλλος να τη ζωγραφίζει… Και μπαίνουν άλλοι καινούριοι
    (θεοί) στη θέση τους κι αρχινούν κι αυτοί να λατρεύονται…».98
    Θα υποτιμούσαμε, ωστόσο, τη νοημοσύνη μας, αλλά και το εβραϊκό
    δαιμόνιο, αν απομονώσαμε τη θρησκευτικότητα του σ' έναν στείρο
    ιδεαλισμό. «Η ένδοξη αποκατάσταση του ισραηλινού κράτους στην
    οποία πιστεύουν τόσο απόλυτα οι Φαρισαίοι», κατά τον Guignebert,
    «δεν είναι ουτοπιστική. Μπορεί η ιουδαϊκή θρησκεία να αποτελεί την
    εθνική ταυτότητα του εβραϊσμού, αλλά είναι διάχυτη σε πολύ
    μεγαλύτερη έκταση από το σχετικά μηδαμινό έδαφος του εβραϊκού
    κράτους».
    Τονίσαμε ήδη ότι το εβραϊκό στοιχείο στους ελληνιστικούς χρόνους
    κάλυπτε κατά εκατομμύρια τον μεσογειακό χώρο. Οπότε ο
    θρησκευτικός επεκτατισμός μπορεί να θεωρηθεί ο πρόλογος, στο
    όραμα του εδαφικού επεκτατισμού και της κυριαρχίας του κόσμου. Η
    Ιστορία των αιώνων εκείνων είδε πολλές κοσμοκρατορίες ν'
    ανατρέπονται και παντοδύναμους λαούς να γίνονται από αφεντικά
    δούλοι και εργάτες παραγωγής πλούτου για τους καινούριους
    κατακτητές. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο ν' αναρωτήθηκαν
    από κάποια στιγμή κι έπειτα οι Εβραίοι: Γιατί οι Ρωμαίοι και όχι εμείς;
    98 Ιώσηπος, Κατ' Aπίωνος XXXIII-XXXVI, 236-255. 129
    Πως μπορούσε να συμβεί αυτό, χωρίς καράβια και στρατό; Με τη
    θρησκευτική αλλοτρίωση, σιγά και μεθοδικά. Ώσπου κάποια εποχή οι
    ειδωλολατρικές περιοχές θ' αφυπνίζονταν και θα διαπίστωναν ότι οι
    ειδωλολάτρες δεν αποτελούσαν πια παρά μια μειοψηφία στην ίδια τη
    γη τους. Και, μήπως τελικά, αυτό δεν έγινε;__
    Παύλος εμφανίζεται στο «γραπτό» προσκήνιο δυο τρία χρόνια
    μετά το θάνατο του Ιησού. Είναι αστός – Φαρισαίος- απόλυτα
    συμβιβασμένος, όπως κατηγορείται ότι είναι και ολόκληρη η ανώτερη
    κοινωνία της Παλαιστίνης, με ένα παραπανίσιο προνόμιο μια κι έχει
    και υπηκοότητα Ρωμαίου πολίτη. Τον συναντούμε για πρώτη φορά
    στο λιθοβολισμό του «ελληνιστή» Στεφάνου, στο τέλος του ζ' των
    Πράξεων, ως «νεανίου καλουμένου Σαύλου». Και απόλυτα σύμφωνο
    με τους οργανωμένους δήμιους, που από τότε λέγονταν «οργισμένος
    λαός», και είχαν αναλάβει να λιντσάρουν τον Στέφανο. Για την ώρα
    θεωρείται, λοιπόν, μαθητευόμενος βασανιστής. Λίγες αράδες όμως
    παρακάτω, στην αρχή του η' κεφαλαίου έχει ανδρωθεί και ορμά στα
    σπίτια και τραβά στις φυλακές οπαδούς του Ιησού, άντρες και
    γυναίκες. Θα το ομολογήσει και μόνος του, απολογούμενος, πως
    ανήκει στα κρατικά όργανα, στη Δίωξη Ασφαλείας, όπως θα λέγαμε

  4. σήμερα. Εμπαθής, λοιπόν, γεμάτος φανατισμό και ταξικό μίσος για
    τους «νεωτεριστές», κατά τον Ιώσηπο, αναρχικούς προλετάριους, ο
    καλός αυτός νέος. Και φτάνουμε στο θαύμα! «Γεμάτος φονικές
    διαθέσεις και απειλές για τους μαθητές του Κυρίου» {Πράξεις, θ', 1-
    2), παρουσιάζεται στον αρχιερέα (;) και του ζητεί επιστολές για να
    πάει στη Δαμασκό και να συλλάβει όσους οπαδούς του Ιησού βρει.
    Μη λησμονούμε τη σημασία της Δαμασκού, σύμφωνα με το
    περίφημο και προδοτικό Ντοκουμέντο της Δαμασκού, στη δημιουργία
    του εσσαιικού κινήματος. ο Παύλος λοιπόν πάει στη Δαμασκό – που
    έχει πολύ πράμα – για εκκαθαρίσεις. Αυτό οι σύγχρονοι το ξέρουν, γι'
    αυτό τοποθετούν στο δρόμο προς τη Δαμασκό το «θαύμα». Ίσως για
    να τον απαλλάξουν από το στίγμα κάποιας γενοκτονίας πασίγνωστης
    τότε. Ανάλογο με τη νοημοσύνη και τη μυστικιστική ατμόσφαιρα που
    χαρακτηρίζουν την εποχή, το θαύμα θα συμβεί, όπως συνήθως, στην
    ερημιά και θα προκαλέσει μια πρωτοφανή επιδημία θαυμάτων στους
    τέσσερις επόμενους αιώνες, όπως θα διαπιστώσουμε προχωρώντας.
    Δυστυχώς, όπως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα, φαίνεται πως δεν
    υπάρχει και τέλειο θαύμα. Έτσι, στις Πράξεις των Αποστόλων, στο
    κεφ. η', 7, διαβάζουμε:
    «Οι άνδρες που τον συνόδευαν έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την
    φωνήν μηδένα όμως βλέποντες».
    Λίγο παρακάτω, στο κεφ. κβ', 9-10, πάλι ο ίδιος:
    «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φώς είδον και κατεφοβήθησαν,
    την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».
    Οι πρώτοι ακούανε μα δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε μα δεν ακούανε!
    Αυτό που μένει σίγουρο κι από τις δυο αφηγήσεις είναι πως ο
    άνθρωπός μας πήγαινε με απόσπασμα στη Δαμασκό. Κατά τα άλλα,
    θα «φωτιστεί» αστραπιαία και θα μεταμορφωθεί σε λαύρο χριστιανό.
    Προσκολλάται στο χριστιανισμό (που δε λεγόταν ακόμη έτσι) και
    παρακαλεί πως και πως να τον δεχτούν. Από αμείλικτος διώκτης
    μεταβάλλεται αμέσως όχι σε κοινό οπαδό, αλλά σε ένθερμο
    Απόστολο – ηγέτη. Στις ίδιες πόλεις όπου εμφανιζόταν ως Διώκουσα
    Αρχή, για να πάρει τις αναφορές των χαφιέδων του καθεστώτος, να
    υποδείξει τα πρόσωπα που θεωρεί επικίνδυνα, να οργανώσει
    συλλήψεις, λιθοβολισμούς και λιντσαρίσματα κατά των οπαδών του
    Ιησού – Εσσαιισμού- στις ίδιες αυτές πόλεις θα εμφανιστεί μετά
    σαράντα μέρες, σαν κήρυκας και προσηλυτιστής των ιδεών του
    Ιησού.__
    Να παραδεχτούμε το θαύμα και τη μαγική διαφοροποίηση του διώκτη
    σε πιστό οπαδό; Δεν έχουμε καμιά αντίρρηση, φτάνει να μας δοθεί
    μια απάντηση στοιχειωδώς λογική στο επόμενο ερώτημα:
    Πώς αντιμετώπισε το καθεστώς την αποστασία του Παύλου; Αν
    δεχτούμε σαν δεδομένο ότι ο Παύλος δίδασκε πράγματι τις ιδέες του
    Ιησού. Τις ίδιες ιδέες που εξαιτίας τους σταυρώθηκε ο Ιησούς πριν
    τρία χρόνια και που ο Παύλος λιντσάριζε τους οπαδούς του πριν
    ενάμιση μήνα.
    Αντίθετα, ο Παύλος κινείται ελεύθερα, από πόλη σε πόλη, οργανώνει
    νέα κοινόβια, επιβλέπει τη λειτουργία τους από κοντά ή με
    επισκέψεις αστραπής, διορίζει αντιπροσώπους, συγκαλεί συνέδρια
    και προεδρεύει σ' αυτά, προσανατολίζει και κατευθύνει όλη τη δράση
    της οργάνωσης.
    Και καλά αυτός, να γίνει ο πιο φλογερός προπαγανδιστής των ιδεών
    του Ιησού. Αλλά γιατί ΔΕΝ διώκεται; Και γιατί σταματάει ο διωγμός
    από μέρους των Αρχών και κάθε δραστηριότητας γενικά;
    Τί σημασία μπορεί να είχε, για την Εβραϊκή Διοίκηση, το γεγονός πως
    ένα όργανο Δίωξης αποστάτησε από την υπηρεσία του και πήγε με
    την παράταξη των διωκόμενων;
    Τί σημασία θά 'χε σήμερα, για ένα αντικομμουνιστικό καθεστώς, αν
    ένα στέλεχος των Σωμάτων Ασφαλείας εγκατέλειπε τη θέση του και
    πήγαινε με τους κομμουνιστές; Το καθεστώς θα μεταβαλλόταν
    αυτόματα σε φιλοκομμουνιστικό; Θα άφηνε ασύδοτο τον αποστάτη
    να προπαγανδίζει τις ιδέες του και να στρατολογεί καινούρια
    στελέχη; Και επιπλέον, το καθεστώς θα σταματούσε τη δίωξη του
    κομμουνισμού και των οπαδών του;

  5. σήμερα. Εμπαθής, λοιπόν, γεμάτος φανατισμό και ταξικό μίσος για
    τους «νεωτεριστές», κατά τον Ιώσηπο, αναρχικούς προλετάριους, ο
    καλός αυτός νέος. Και φτάνουμε στο θαύμα! «Γεμάτος φονικές
    διαθέσεις και απειλές για τους μαθητές του Κυρίου» {Πράξεις, θ', 1-
    2), παρουσιάζεται στον αρχιερέα (;) και του ζητεί επιστολές για να
    πάει στη Δαμασκό και να συλλάβει όσους οπαδούς του Ιησού βρει.
    Μη λησμονούμε τη σημασία της Δαμασκού, σύμφωνα με το
    περίφημο και προδοτικό Ντοκουμέντο της Δαμασκού, στη δημιουργία
    του εσσαιικού κινήματος. ο Παύλος λοιπόν πάει στη Δαμασκό – που
    έχει πολύ πράμα – για εκκαθαρίσεις. Αυτό οι σύγχρονοι το ξέρουν, γι'
    αυτό τοποθετούν στο δρόμο προς τη Δαμασκό το «θαύμα». Ίσως για
    να τον απαλλάξουν από το στίγμα κάποιας γενοκτονίας πασίγνωστης
    τότε. Ανάλογο με τη νοημοσύνη και τη μυστικιστική ατμόσφαιρα που
    χαρακτηρίζουν την εποχή, το θαύμα θα συμβεί, όπως συνήθως, στην
    ερημιά και θα προκαλέσει μια πρωτοφανή επιδημία θαυμάτων στους
    τέσσερις επόμενους αιώνες, όπως θα διαπιστώσουμε προχωρώντας.
    Δυστυχώς, όπως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα, φαίνεται πως δεν
    υπάρχει και τέλειο θαύμα. Έτσι, στις Πράξεις των Αποστόλων, στο
    κεφ. η', 7, διαβάζουμε:
    «Οι άνδρες που τον συνόδευαν έμειναν ενεοί, ακούοντες μεν την
    φωνήν μηδένα όμως βλέποντες».
    Λίγο παρακάτω, στο κεφ. κβ', 9-10, πάλι ο ίδιος:
    «Εκείνοι που ήσαν μαζί μου το μεν φώς είδον και κατεφοβήθησαν,
    την φωνήν όμως του λαλούντος προς εμέ δεν ήκουσαν».
    Οι πρώτοι ακούανε μα δε βλέπανε, οι άλλοι βλέπανε μα δεν ακούανε!
    Αυτό που μένει σίγουρο κι από τις δυο αφηγήσεις είναι πως ο
    άνθρωπός μας πήγαινε με απόσπασμα στη Δαμασκό. Κατά τα άλλα,
    θα «φωτιστεί» αστραπιαία και θα μεταμορφωθεί σε λαύρο χριστιανό.
    Προσκολλάται στο χριστιανισμό (που δε λεγόταν ακόμη έτσι) και
    παρακαλεί πως και πως να τον δεχτούν. Από αμείλικτος διώκτης
    μεταβάλλεται αμέσως όχι σε κοινό οπαδό, αλλά σε ένθερμο
    Απόστολο – ηγέτη. Στις ίδιες πόλεις όπου εμφανιζόταν ως Διώκουσα
    Αρχή, για να πάρει τις αναφορές των χαφιέδων του καθεστώτος, να
    υποδείξει τα πρόσωπα που θεωρεί επικίνδυνα, να οργανώσει
    συλλήψεις, λιθοβολισμούς και λιντσαρίσματα κατά των οπαδών του
    Ιησού – Εσσαιισμού- στις ίδιες αυτές πόλεις θα εμφανιστεί μετά
    σαράντα μέρες, σαν κήρυκας και προσηλυτιστής των ιδεών του
    Ιησού.__
    Να παραδεχτούμε το θαύμα και τη μαγική διαφοροποίηση του διώκτη
    σε πιστό οπαδό; Δεν έχουμε καμιά αντίρρηση, φτάνει να μας δοθεί
    μια απάντηση στοιχειωδώς λογική στο επόμενο ερώτημα:
    Πώς αντιμετώπισε το καθεστώς την αποστασία του Παύλου; Αν
    δεχτούμε σαν δεδομένο ότι ο Παύλος δίδασκε πράγματι τις ιδέες του
    Ιησού. Τις ίδιες ιδέες που εξαιτίας τους σταυρώθηκε ο Ιησούς πριν
    τρία χρόνια και που ο Παύλος λιντσάριζε τους οπαδούς του πριν
    ενάμιση μήνα.
    Αντίθετα, ο Παύλος κινείται ελεύθερα, από πόλη σε πόλη, οργανώνει
    νέα κοινόβια, επιβλέπει τη λειτουργία τους από κοντά ή με
    επισκέψεις αστραπής, διορίζει αντιπροσώπους, συγκαλεί συνέδρια
    και προεδρεύει σ' αυτά, προσανατολίζει και κατευθύνει όλη τη δράση
    της οργάνωσης.
    Και καλά αυτός, να γίνει ο πιο φλογερός προπαγανδιστής των ιδεών
    του Ιησού. Αλλά γιατί ΔΕΝ διώκεται; Και γιατί σταματάει ο διωγμός
    από μέρους των Αρχών και κάθε δραστηριότητας γενικά;
    Τί σημασία μπορεί να είχε, για την Εβραϊκή Διοίκηση, το γεγονός πως
    ένα όργανο Δίωξης αποστάτησε από την υπηρεσία του και πήγε με
    την παράταξη των διωκόμενων;
    Τί σημασία θά 'χε σήμερα, για ένα αντικομμουνιστικό καθεστώς, αν
    ένα στέλεχος των Σωμάτων Ασφαλείας εγκατέλειπε τη θέση του και
    πήγαινε με τους κομμουνιστές; Το καθεστώς θα μεταβαλλόταν
    αυτόματα σε φιλοκομμουνιστικό; Θα άφηνε ασύδοτο τον αποστάτη
    να προπαγανδίζει τις ιδέες του και να στρατολογεί καινούρια
    στελέχη; Και επιπλέον, το καθεστώς θα σταματούσε τη δίωξη του
    κομμουνισμού και των οπαδών του;

  6. «Οι Εβραίοι είχαν συρθεί ως τους ελληνιστικούς χρόνους με τα
    αγροτικά και θεοκρατικά ήθη, με τον αρχιερέα τους θρησκευτικό και
    πολιτικό άρχοντα. ο ελληνισμός, ξεκινώντας από τη Συρία, άρχισε να
    κάνει ραγίσματα Στον αλύγιστο γρανίτη της στασιμότητας τους… Το
    ίδιο το Ταλμούδ με τ' όνομα επικούρειοι εννοεί τους ορθολογιστές,
    ιδιαίτερα τους Σαδδουκαίους, την εβραϊκή αίρεση που σχηματίστηκε
    στα χρόνια του Αντίοχου… Για τους Εβραίους, όπως και για τους
    χριστιανούς (αργότερα), επικούρειος, σήμαινε τον άπιστο, τον
    ειδωλολάτρη και τον έξω απ’ εδώ…» (ο.π., σελ. 164, 165)
    Ο αυστηρός ασκητισμός των οπαδών, που εφαρμόζεται σαν
    αντίδραση στον διεφθαρμένο τρόπο ζωής των πλούσιων, εξυπηρετεί
    απόλυτα την άρχουσα τάξη, γι' άλλους λόγους φυσικά. Δε θά 'ναι
    υποχρεωμένη να κάμει την παραμικρή παραχώρηση ούτε
    οποιαδήποτε αλλαγή. Απλά θα πάρει στα χέρια της ένα χαλινάρι,
    πολύ σωστά εφαρμοσμένο. Οι Εσσαίοι, φυσικά, πιστεύουν πως
    σκοπός τους, έτσι κι επικρατήσουν, είναι να μην αφήσουν ποτέ πια
    τα πλούτη των ολίγων να περάσουν στα χέρια άλλων ολίγων. Αλλά
    τί στοιχίζει να προσποιηθείς πως συμφωνείς μ' αυτό; Το παν είναι να
    καταφέρεις ν' αρπάξεις το χαλινάρι. Και να εκμεταλλευτείς την τόσο
    συστηματικά εκπαιδευμένη αυτή μάζα των οπαδών στην απόλυτη
    πειθαρχία και υποταγή. Θά 'ταν καθαρή ανοησία εξάλλου να
    καταστρέψεις ένα τέτοιο θαυμάσιο έργο. Κάθε άλλο. Φτάνει να
    πετύχεις, με μια μικρή παραλλαγή, αδιόρατη, να πείσεις τη μάζα πως
    ο ασκητισμός της και η πειθαρχία της δεν είναι απαραίτητη
    προετοιμασία μόνο για επανάσταση, Αλλά για όλη τη ζωή. Με λίγη
    ευστροφία δε θα δυσκολευτείς πολύ να κερδίσεις αυτά τα
    αγράμματα, από την εποχή του Αδάμ, πλήθη, βεβαιώνοντας τα πως
    η φτώχεια τους τούς εξασφαλίζει δωρεάν εισιτήριο για τον
    παράδεισο; Έτσι θα αποπροσανατολίσεις το μίσος τους κατά των
    πλουσίων, και θα το μεταβάλεις σε αποστροφή κατά του πλούτου. Ο
    φτωχός που δε γνώρισε ποτέ το έλεος κανενός, θά 'χει πια την
    πολυτέλεια να λυπάται αυτός τον πλούσιο. Φυσικά αυτό θά 'ρθει σε
    πλήρη αντίθεση με τις αρχές της ιουδαϊκής θρησκείας που διδάσκει
    ότι τα πλούτη και η δύναμη είναι αγαθά που πρέπει να επιδιώκονται.
    Το έδαφος είναι κιόλας έτοιμο από τον εσσαιισμό. Και οι δια-
    φοροποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν, τόσο λεπτεπίλεπτες και
    δυσδιάκριτες ώστε, όταν θα γίνουν αντιληπτές, θά 'ναι πια αδύνατο,
    αν όχι ακατόρθωτο, να πείσεις τον φτωχό να εγκαταλείψει το
    παράσημο τιμής που θα του εξασφαλίζει η ανέχεια του.

  7. Ενώ
    αυτόματα θά 'χει εξουδετερωθεί η απειλή κατά της άρχουσας τάξης.
    Αλλά η ιδιοφυής σύλληψη προχωρεί σε πιο τολμηρά σχέδια. Έτσι και
    πετύχει το πρώτο στάδιο της επιχείρησης, αν καταφέρεις να
    αφοπλίσεις τον εσσαιισμό, αφαιρώντας του την εκρηκτική ύλη της
    κοινωνικής επανάστασης, δε μένουν στις βάσεις του οι καθαρές ρίζες
    του ιουδαϊκού Νόμου; Όποτε κάτω από το Ίδιο προσωπείο, της τάχα
    επανάστασης, δε θα μπορούσε ο ιουδαϊσμός να πραγματοποιήσει το
    μεγάλο του όνειρο να ξαπλωθεί στον κόσμο; Η ρωμαϊκή
    αυτοκρατορία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα και τον ίδιο τρόμο από
    τις εξαθλιωμένες μάζες που, όμοιες με τις εβραϊκές, φυτοζωούν κι
    αυτές, πειναλέες κι εγκαταλειμμένες από θεούς και ανθρώπους. Κι
    αφού ο ιουδαϊσμός δε διαθέτει έναν ανάλογο πολιτισμό για να
    συναγωνιστεί τον ελληνορωμαϊκό, αλλ' αντίθετα κινδυνεύει συνεχώς
    απ’ αυτόν, δεν αποκλείεται να πετύχει, απλωνόμενος, αντίστροφα,
    εκ των κάτω προς τα άνω.
    Οι φτωχοί θα συμφιλιωθούν και πάλι με τους πλούσιους. «Αγάπα τον
    πλησίον σου ως σεαυτόν»; Σωστό, πολύ σωστό! Μήπως και ο
    πλούσιος και ο αφέντης και ο εκμεταλλευτής δεν είναι πλησίον; Δεν
    είναι αδελφός; Πάνω σ' αυτή την εντολή θα παιχτεί το πιο ανόσιο
    παιχνίδι των αιώνων. Με όργανο τις λαϊκές μάζες, τις ήδη
    στρατευμένες, ο ιουδαϊσμός θα γίνει ο Απόστολος των αδικημένων
    του κόσμου τούτου. Ενώ στην πραγματικότητα οι μάζες θά 'χουν
    μεταβληθεί σε σωματοφύλακες της οικονομικής ολιγαρχίας. Στο
    σχέδιο αυτό, που πρέπει να χαρακτηρίσουμε σαν «Επιχείρηση
    Χριστιανισμός» και που εγώ βλέπω περισσότερο σαν το μακιαβελικό
    σύστημα της «Φιλοσοφίας της Υποταγής», ο ιουδαϊσμός θα
    εξασφαλίσει σύντομα την αμέριστη υποστήριξη της ρωμαϊκής
    αυτοκρατορίας, όπως τό 'χε προβλέψει. Με αποτέλεσμα να
    γλιτώσουν οι Εβραίοι από τον εξελληνισμό και να αφελληνιστούν οι
    Έλληνες και ο πολιτισμός.__
    ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ο Ιησούς, δεν ήταν
    καθόλου παράδοξο να δημιουργηθεί, για πολιτικούς πάντα λόγους,
    μια νέα θρησκεία η και να «εισαχθεί» από το εξωτερικό ένας
    καινούριος θεός. Κάτι τέτοιο θεωρούνταν θεμιτό, ανάλογα με τις
    ανάγκες της τρέχουσας Ιστορίας και των πολιτικών παρατάξεων που
    κυβερνούσαν. Μην ξεχνούμε, εξάλλου, ότι οι τρεις πρώτοι αιώνες
    αποκαλούνται οι αιώνες του συγκρητισμού.
    Μιλήσαμε ήδη για τον Πλάτωνα και την εισαγωγή της αστρολογικής
    θρησκείας των Βαβυλωνίων, με την πρόθεση να ενισχύσει τους
    αποδυναμωμένους ανθρωπόμοφους ελληνικούς θεούς,
    καλλιεργώντας το μυστικισμό και το φόβο στη συνείδηση του λαού.
    Χαρακτηριστική όμως είναι η περίπτωση του αλεξανδρινού θεού
    Σέραπι. ο Πτολεμαίος Α', ή Σωτήρ, ο Μακεδόνας ετεροθαλής
    αδελφός του Αλέξανδρου, κυβέρνησε την Αίγυπτο μετά το θάνατο
    του τελευταίου, σαν πρώτος Έλληνας κυβερνήτης. Ακολουθώντας τη
    μετριοπαθή πολιτική διακυβέρνηση του κατακτητή αδελφού του, δεν
    ήθελε να προκαλέσει τον ιθαγενή πληθυσμό αποξενώνοντας τον από
    τις παραδόσεις και τους θεούς του. Μάζεψε γύρω του
    διανοούμενους, ντόπιους και Αθηναίους, «μετεκάλεσε ειδικούς εκ
    του εξωτερικού», όπως λέει και η διπλωματική γλώσσα σήμερα, να
    τον συμβουλέψουν για διάφορα πολιτιστικά θέματα, προκειμένου να
    καμουφλάρει την αποικιοποίηση και ιδιαίτερα για το θρησκευτικό
    θέμα, που θα συγχώνευε το ντόπιο στοιχείο με το ελληνικό και θα
    αφομοίωνε ανώδυνα τους ιθαγενείς στα ελληνικά λατρευτικά ήθη. ο
    Κωλώτης προσπάθησε να τον μυήσει στον Επικουρισμό. Αλλά ο
    Πτολεμαίος ήταν – όπως απέδειξε- σοβαρός επιχειρηματίας –
    πολιτικός και κατάλαβε πως η φιλοσοφία του υλισμού κάθε άλλο
    παρά τον εξυπηρετούσε. Να κυβερνήσει ήθελε ο άνθρωπος κι όχι ν'
    ανατραπεί. Βρήκε, λοιπόν, δυο πολύ «ειδικούς» συνεργάτες που
    αναλάβανε όχι μόνο να εισάγουν τον καινούριο κατάλληλο θεό, αλλά
    να σκαρώσουν και το απαραίτητο όραμα, για τη λαϊκή κατανάλωση.
    Βρήκε κι έναν ποιητή να προετοιμαστεί ψυχολογικά – ώσπου νά 'ρθει
    ο θεός – και να εμπνευστεί τους απαραίτητους ύμνους – παιάνες.
    Ο πρώτος σύμβουλος λεγόταν Μανέθων, ιερέας από την Ηλιούπολη.
    Ο άλλος ήταν ξεπεσμένος Αθηναίος αριστοκράτης, ο θεολόγος
    Τιμόθεος, από το παλιό ιερατικό σόι των Ευμολπιδών. Ο Nilsson λέει:
    «Ο Τιμόθεος ο Ευμολπίδης ήταν ένα είδος υπουργού της δημόσιας

  8. λατρείας του Πτολεμαίου του Α'. Τον βοήθησε να ιδρύσει μια λατρεία
    της Δήμητρας, με στοιχεία που δανείστηκε από την Ελευσίνια
    λατρεία, και να εγκαταστήσει τη λατρεία του νέου εθνικού θεού του
    Σεράπιδος».92 Αλλά ας παρακολουθήσουμε την τόσο διασκεδαστική
    διαδικασία. Το όραμα μας διηγείται ο Πλούταρχος (Ίσις-Όσιρις, F.
    28): Είδε, λοιπόν, ο Πτολεμαίος τον αδριάντα κάποιου άγνωστού του
    θεού στ' όνειρο του και άκουσε τη διαταγή (του Δία) να τον
    μεταφέρει αμέσως στην Αλεξάνδρεια. Ο καημένος ο Πτολεμαίος
    όμως δεν ήξερε ούτε ποιανού ήταν το άγαλμα, ούτε που βρισκόταν.
    Ένας αθώος, που ρωτούσε δεξιά κι αριστερά, ώσπου βρέθηκε ο
    κοσμογυρισμένος Σωσίβιος (τί δε μαθαίνει κανείς) που τον βεβαίωσε
    ότι παρόμοιο γιγάντιο άγαλμα με το όραμα του είχε δει στο ναό του
    Δία, στη Σινώπη του Πόντου, και επρόκειτο για το θεό του κάτω
    κόσμου Πλούτωνα. Ο Σωτήρ έστειλε αμέσως μόλις πήρε την
    πληροφορία δυο ανθρώπους του, τον Σωτέλη και τον Διόνυσο, «οι
    όποιοι με πολλά βάσανα και τη βοήθεια της θείας πρόνοιας –
    απαραιτήτως – κ λ έ ψ α ν ε (εκκλέψαντες) το άγαλμα του θεού και
    το κουβάλησαν κρυφίως στην Αλεξάνδρεια». Μόλις είδανε οι
    Σύμβουλοι το άγαλμα, πείσανε τον Πτολεμαίο πως ναι, αυτός είναι ο
    Σέραπις. Και ο Πτολεμαίος , αθώος ων, πείστηκε. Πείσανε και το λαό
    με πολλή διακριτικότητα, ότι δεν είναι ο αγαπημένος τους θεός
    Όσιρις, αλλά κατά σύμπτωση κάνει την ίδια δουλειά με κείνον και
    λίγο καλύτερα. Είναι βασιλιάς των νεκρών όπως και ο Όσιρις, αλλά
    όντας ο ίδιος αθάνατος, μεταβιβάζει την αθανασία του και στους
    πιστούς του! Για να μη στενοχωρήσουν το λαό, του αφήσανε την ίδια
    σύζυγο που είχε ο Όσιρις, την αδελφή του Ίσιδα. Τους φτιάξανε και
    το Σεράπιο αμέσως, να κατοικούν, τον πολυτελέστερο και
    μεγαλύτερο ναό της Μεσογείου, που εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και
    σαν πολιτιστικό κέντρο. Ο Σέραπις λοιπόν, που ήταν Πλούτων,
    ταυτίζεται με τον αιγυπτιακό θεό Όσιρι, αλλά και τον ελληνικό
    Διόνυσο κι όλοι είναι πολύ ευχαριστημένοι. Ταυτίζεται και η Ίσις με
    την Αφροδίτη, την Ήρα, τη Δήμητρα και πολλές άλλες, ώσπου τις
    τρώει όλες και μένει παντοδύναμη θεά του Αιγαίου ως τον 3ο
    μεταχριστιανικό αιώνα. Ο Βρύαξις της φτιάχνει υπερμέγεθες άγαλμα.
    Ο Δημήτριος ο Φαληρέας, συγκινημένος από τον νέο θεό, του
    γράφει ύμνους γιατί διαδιδόταν πως μόλις πάτησε στην Αλεξάνδρεια
    πρόλαβε να τον θεραπεύσει από τύφλωση. Στην πραγματικότητα
    όμως, ο Πτολεμαίος πλήρωνε καλά και οι ποιητές συναγωνίζονταν
    άγρια για το ποιανού το τραγούδι θα εγκριθεί. Και το ωραίο του
    Λούβαρι: «Η συνεργασία του Τιμόθεου και του Μανέθωνος που
    αφήρεσαν παν το μη αισθητικόν και διετήρησαν ό,τι κατέπληττεν και
    είλκυε, κατέστησε ακόμη ευκολότερη την αποδοχήν. Η εξάπλωσις
    της νέας ταύτης θρησκείας εκτός της Αιγύπτου, τελείται βαθμιαίως,
    υποβοηθείται δε υπό των διπλωματικών και των εμπορικών σχέσεων
    του κράτους του Πτολεμαίου»
    γύρω στα 204 π.Χ., έχουμε μια εν-
    διαφέρουσα «εισαγωγή» θεότητας, στη Ρώμη τούτη τη φορά. Η
    αυτοκρατορία περνούσε σκληρές δοκιμασίες με τους πολέμους του
    Αννίβα. Η πίστη του λαού στην ηγεσία του κλονιζόταν. Το Ιερατείο
    τότε πρότεινε να εισάγουν και στη Ρώμη τη Φρυγική θεά Κυβέλη που
    η λατρεία της, πανάρχαια και ακλόνητη από το χρόνο και τα
    αλλαξοβασιλίκια, εξακολουθούσε να ασκεί μεγάλη γοητεία στα
    πλήθη. Στις γιορτές της γίνονταν απίθανα όργια, πράμα που θά 'δινε
    και στον ρωμαϊκό λαό ένα ξέσπασμα.

  9. Στείλανε κι αυτοί έναν διπλωμάτη στον Βασιλιά Άτταλο της
    Περγάμου, που επιστρέφοντας κουβάλησε μαζί του μια μεγάλη
    μαύρη πέτρα. Αυτή συμβόλιζε τη θεά Κυβέλη. Πρόκειται για καθαρά
    μητριαρχική θεά που οι «βάρβαροι» Λυδοί δεν εννοούσαν να
    απαγκιστρωθούν από πάνω της. Η πατριαρχική πολιτική όμως, που
    για συντομία λεγόταν «Ο Δίας», τους άνοιξε τέτοιο πόλεμο και τόσες
    συμφορές που αναγκάστηκαν στο τέλος να κάνουν κάτι
    μικροϋποχωρήσεις. Αλλάξανε δηλαδή το όνομα της Κυβέλης σε
    Άγδιστη και παραδέχτηκαν ότι, αυτή η τελευταία, είχε και μπαμπά,
    τον Δία φυσικά. (Γιατί αυτή ήταν όλη η ιστορία. Να ενταχθούν όλοι
    οι αγενεαλόγητοι μητριαρχικοί θεοί και θέαινες στη σερνική
    πατρότητα). Άλλες παραχωρήσεις όμως οι Λυδοί δεν έκαναν. Έτσι η
    Άγδιστη, Μεγάλη Μητέρα, τηρούσε όλα τα μητριαρχικά έθιμα και,
    σύμφωνα με τις παραδόσεις της, εξακολουθούσε να 'χει εραστή της
    τον πανέμορφο γιο της Άττι, τον ίδιο της προγόνου της Κυβέλης.
    Επεμβαίνουν όμως οι πατριαρχικές αρχές, που στο μύθο φέρονται ως
    «οι συγγενείς», απαγάγουν τον Άττι και τον πάνε στην Πεσινούντα
    να τον παντρέψουν, κατά τα πατριαρχικά ήθη, με την κόρη του
    βασιλιά. Πώς αντιδρά ο λαός σ' αυτή την επέμβαση; Με μια φοβερή
    διαμαρτυρία-διασκευή: Την ώρα, μας διηγείται ο Παυσανίας (VII, 7-
    13), που ψάλλεται ο υμέναιος, μπαίνει η Άγδιστη. Μόλις την αντικρί-
    ζει ο γιος της – το τρελά ερωτευμένο, αλλά και παγιδευμένο αγόρι –
    κόβει τα αντρικά του όργανα. Το ίδιο κάνει και ο πεθερός του. (Κάτι
    που δεν μας εξηγεί ο Παυσανίας, πάντα αυτολογοκρινόμενος, όπως
    και ο Ηρόδοτος, εξάλλου). Οι γιορτές προς τιμή τους άρχιζαν στις 17
    του Μάρτη, με την Άνοιξη, και αφού περνούσε μια εβδομάδα
    αναπαράστασης Παθών, τέλειωναν στις 25 του Μάρτη.

  10. Οι πιστοί, όσο
    άκουαν τους ιερείς και τις ιέρειες να ψάλλουν την περιπέτεια του
    αιμομικτικού ζευγαριού, άρχιζαν με κλάματα και οδυρμούς, στη
    συνέχεια εκστασιάζονταν, αυτομαστιγώνονταν, αυτοτραυματίζονταν
    και κάποτε κόβανε και τα δικά τους γεννητικά όργανα. Με το αίμα
    τους ράντιζαν το άγαλμα του γιου και εραστή της Μεγάλης
    Μητέρας.94 Η Κυβέλη γίνηκε η Magna Mater της Ρώμης· μέσα στις
    ίδιες ημερομηνίες γιορτάζονταν τα πάθη της, και σαν ξημέρωνε η
    25η Μαρτίου, ο Άττις ανασταινόταν και δω, και ακολουθούσαν τα
    ρωμαϊκά Ιλάρια. Ο θρίαμβος, αγκαλιές, φιλιά, Ανάσταση.__

    Δε χρειαζόταν λοιπόν ούτε πρωτοτυπία ούτε ιδιαίτερη τόλμη για να
    προχωρήσουν οι Εβραίοι στην πραγματοποίηση του σχεδίου
    «Επιχείρηση Χριστιανισμός», με την κατασκευή μιας Νέας Θρησκείας.
    Για τους καιρούς εκείνους ήταν απόλυτα θεμιτό. Μην ξεχνούμε πως
    όταν ο απόστολος Παύλος ήρθε στην Αθήνα, οι Αθηναίοι δεν
    ξαφνιάστηκαν που ερχόταν κάποιος να μιλήσει «για έναν καινούριο
    θεό». Αντίθετα, είπαν, ας πάμε ν' ακούσουμε τί θα πει κι αυτός. Το
    απογοητευτικό ήταν πως δεν επρόκειτο για καθόλου νέα θρησκεία
    και πως η ιδέα της γύριζε σε μια βαρβαρότητα που η πολιτισμένη
    ανθρωπότητα είχε προ πολλού αφήσει πίσω της. Καθώς μύριζε
    μωσαϊκές αντιλήψεις, που οι Έλληνες περιφρονούσαν βαθύτατα γιατί
    θεωρούσαν τον Μωυσή «αγύρτη και απατεώνα». Έτσι τον
    αποκαλούσαν γραφτά ο Ποσειδώνιος, ο Απολλώνιος ο Μόλλων, ο
    Λυσίμαχος και ο Απίων, όπως καταγγέλλει ο Ιώσηπος. (Κατ' Απίωνος,
    XIV, 145 κ.π.) Δε νομίζω εξάλλου πως οι συγγραφείς των Συνοπτικών
    ήταν πιο φωτισμένα μυαλά από κείνο τον αμόρφωτο βοσκό – τον
    Μωυσή- του οποίου τους νόμους και τις προφητείες ήθελαν ναι και
    καλά να επαληθέψουν με τα κείμενα της Καινής Διαθήκης.
    Και κανείς απ' όσους έχουν διαβάσει την εβραϊκή ιστορία δεν
    μπόρεσε να συνθηκολογήσει ποτέ μαζί του. Μόλις ο Μεσαίωνας
    άρχισε να σκορπίζει λίγο τα σκοτάδια του, ο Lessing εμφανίζει, στα
    1774, τα κείμενα κάποιου Ανώνυμου, τα Αποσπάσματα, όπου ο
    συγγραφέας τους φορτώνει στον Μωυσή «όλη την ντροπή του
    απατεώνα, που δε φοβήθηκε να χρησιμοποιήσει τα πιο ανέντιμα
    μέσα για να γίνει ο δεσπότης ενός ελεύθερου λαού. «Αν
    παραδεχτούμε», λέει, «τις άμεσες επικοινωνίες με το θεό από
    ανθρώπους τόσο κακούς, σαν αυτούς της Παλαιάς Διαθήκης, θα
    υποτιμούσαμε τη θεότητα. Οι δοξασίες και οι – τάχα – θείοι νόμοι
    είναι τόσο χοντροκομμένοι και ολέθριοι που είναι αδύνατο να
    αποδοθούν σε θεό». Τελικά όλα αυτά γεννούσαν την πεποίθηση στο
    συγγραφέα, πως η επικοινωνία με το θεό ήταν ένα ψέμα, τα
    θαύματα απάτες, για να δώσουν τη σύνταξη νόμων πλεονεκτικών
    στους κυρίαρχους και τους ιερείς (D. Strauss, Η Ζωή του Ιησού, Τ.
    1ος, σελ. 19-20).

  11. ΡΕ ΠΑΝΗΛΙΘΙΕ !! ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΑΛΛΑ ΡΕΖΙΛΕΥΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ .
    ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΤΙΚΗ
    ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΙΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΕΜΜΟΝΗ ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ ΣΟΥ.
    ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΛΑΚΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΑΜΟΡΦΩΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ COPY PASTE ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΟΥ
    ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΗ ΜΑΪΜΟΥ
    ΚΑΙ ΣΕ ΛΕΩ ΜΑΪΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΠΑΣΧΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΜΗΣΗ
    ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟ ΜΟΝΟΝ ΜΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ .

  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

Comments are closed.