Βρε άει στο διάολο…

Tου Θανάση Κ.

    Η Ευρώπη αντιμετωπίζει σήμερα μεγάλο κίνδυνο από το ανερχόμενο ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού» – ή μάλλον της «ευρω-άρνησης».

    Που κερδίζει έδαφος και στα αριστερά και στα δεξιά του πολιτικού φάσματος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

    Πολλοί το επισημαίνουν αυτό – κι έχουν δίκιο, αναμφίβολα…

    Μόνο που το πρόβλημα δεν λύνεται «ξορκίζοντας» τους κακούς «ευρωσκεπτικιστές»…

    Διότι κάποιες φορές ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται εκεί,

    βρίσκεται «εντός των τειχών»:

    στην πλευρά εκείνων που – υποτίθεται – θέλουν την Ενωμένη Ευρώπη!

    Αλλά κάνουν τα πάντα για να τη διαλύσουν…

    Ο Γαλλος Πρόεδρος Μακρόν, για παράδειγμα – ακραιφνώς «Ευρωπαϊστής, έτσι; – πέρασε νομοθεσία στη χώρα του, με την οποία… κατάργησε τη δημόσια χρήση των όρων «πατέρας» –  «μητέρα» στα Γαλλικά σχολεία!

    Αντί γι’ αυτές τις λέξεις, θα χρησιμοποιούνται πλέον οι περιφράσεις:

    «Γονέας υπ’ αριθμός ένα» και «γονέας υπ’ αριθμός δύο»…

    Τέτοια… καραγκιοζιλίκια!

    Αντί να δουν πως θα λύσουν τα μεγάλα προβλήματα της Ευρώπης – της ανταγωνιστικότητας, της ενεργειακής ασφάλειας και επάρκειας, το δημογραφικό, της ευρωγραφειοκρατίας, την ψηφιακής αναβάθμισης, της εσωτερικές ασφάλειας και της λαθρομετανάστευσης – ασχολούνται με το πώς θα… καταργήσουν τις ιερότερες λέξεις των απλών ανθρώπων: μητέρα, πατέρας!

    Με συγχωρείτε, αλλά αυτά είναι «δώρα» στους πιο ακραίους αντί-ευρωπαϊστές!

    Και γιατί, άραγε;

    Για να «διευκολύνουν» λέει, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, που όταν τα… παιδιά τους πάνε σχολείο, δεν ξέρουν ποιον να δηλώσουν ως «πατέρα» και ποιόν ως «μητέρα»!

    Εμείς θα τους λύσουμε αυτό το «πρόβλημα»;

    Σε βάρος μας θα λυθεί;

    Σε βάρος των πιο βαθιά ριζωμένων συναισθηματικών καταβολών μας;

    Άσε που προκαλούν ένα άλλο «ανταγωνισμό» πια (όπως κατήγγειλαν οι Ενώσεις Γονέων και Κηδεμόνων στη Γαλλία):

    Ανάμεσα στα ετερόφυλα ζευγάρια – για το ποιος θα δηλώνεται «νούμερο ένα» γονιός και ποιος «νούμερο δύο»…   

    Και βγαίνουν από κοντά και οι… φεμινίστριες και «διαμαρτύρονται», προτείνοντας να δηλώνεται «νούμερο ένα» η μητέρα και «νούμερο δύο» ο πατέρας!

    Σαν τις ξιπασμένες «ντίβες» στα σκυλάδικα, που τσακώνονται ποιανής το όνομα θα εμφανίζεται πρώτο στη μαρκίζα…

    Χώρια από τη σύγχυση που προκαλούν στα ίδια τα παιδιά, τα οποία αντί για τις μεστές νοήματος λέξεις «μητέρα» και το «πατέρας», τώρα θα αναφέρονται… σε ισοπεδωμένους «αύξοντες αριθμούς»…

    «Απαγόρευσαν» – για την ακρίβεια επισήμως κατάργησαν – τις πιο «ιερές», τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις κάθε Πολιτισμού!

    Οι ηλίθιοι!

    –Στους περισσότερους από μας, η λέξη «μάνα» είναι συνώνυμη με «αγκαλιά» και «αγάπη».

    –Και η λέξη πατέρας, συνώνυμη με τη «στήριξη», την «εμπιστοσύνη», την «ευθύνη»…

    Από δω και στο εξής, θα είναι μόνο… δυο «νούμερα»!

    Ο Πατέρας και η Μητέρα είναι τα πιο κεντρικά πρόσωπα στη ζωή μας, αυτά που καθορίζουν με προφανείς – αλλά και με αφανείς – τρόπους – την ταυτότητά μας.

    –Τα λατρεύουμε, αν και κάποιες στιγμές τα… μισήσαμε!

    –Συνήθως μας κάνουν υπερήφανους, αν και κάποιες στιγμές ίσως ντραπήκαμε γι’ αυτά…

    –Είναι οι «πολικοί αστέρες» στο μεγάλο ταξίδι της ενηλικίωσής μας,

    που άλλοτε θάλαμε να τους μοιάσουμε

    κι άλλοτε θέλαμε να γίνουμε το… ακριβώς αντίθετο απ’ αυτούς!

    –Αλλά σε κάθε περίπτωση, η σχέση μας μαζί τους είναι το «Αζιμούθιο» που βγάζαμε για να πορευθούμε στη ζωή, και προέκυπτε από την εσωτερική δική μας ανάγκη να τους μοιάσουμε ή να τους ξεπεράσουμε, ή να γίνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά πάντα με «πυξίδα αναφοράς» εκείνους…

    Τώρα πώς τα παιδιά να αγαπήσουνε ή να μισήσουνε

    ή να μιμηθούνε ή να ξεπεράσουνε

    το…  «νούμερο ένα» ή το «νούμερο δύο»;

    Κι αν κάποιοι είχαμε την ατυχία να μην εισπράξουμε αγάπη από την μάνα μας, για οποιοδήποτε λόγο, το κουβαλάμε σαν βαρύ φορτίο και σαν ανεπούλωτο «τραύμα»…

    Κι αν κάποιοι είχαμε την ατυχία ο πατέρας μας να μη σταθεί αντάξιος της ευθύνης του και να μη μας στηρίξει όταν τον είχαμε ανάγκη, ορκιζόμαστε εμείς να μην κάνουμε το ίδιο λάθος στα παιδιά μας…

    Κι αν είμαστε τυχεροί και έχουμε ακόμα τους γονείς μας, με αγωνία σκεπτόμαστε την ημέρα που θα τους χάσουμε…

    Κι αν έχουν πεθάνει οι γονείς μας, με φρίκη αναλογιζόμαστε το κενό και την ανείπωτη θλίψη που νιώσαμε την μέρα που έφυγαν.

    Πώς να τα κλείσεις όλα αυτά τα αισθήματα, όλα αυτό το νόημα,

    όλο αυτή την υπαρξιακή αγωνία,

    το αίσθημα πλήρωσης όσο τους έχουμε,

    και το αίσθημα κενού που νιώθουμε σαν τους χάσουμε,

    μέσα σε δύο… «νούμερα»;

    Υπήρξαν στο παρελθόν τύραννοι και Τυραννίες

    που κατάργησαν ανθρώπινα δικαιώματα,

    ποδοπάτησαν ελευθερίες,

    εκμηδένισαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,

    την φυσική υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης,

    τη φυσική και μεταφυσική αξία της ανθρώπινης ζωής…

    Όμως κανείς… Ολοκληρωτισμός δεν βρέθηκε ως τώρα, να καταργήσει τον «πατέρα» και την «μητέρα» – ως λέξεις και ως έννοιες – από το λεξιλόγιο των ανθρώπων! Κανείς…

    Αυτοί είναι οι… «μεταρρυθμιστές» της Ευρώπης;

    Δεν νομίζω…

    Αυτή την «Ευρώπη» οραματιζόμαστε;

    Καθόλου δεν το νομίζω…

    Έχουν καμία σχέση αυτές οι απερίγραπτες… μακακίες,

    με την ανάγκη της Ευρώπης να ενωθεί, να βγει από το τέλμα,

    να ξαναβρεί την  ανταγωνιστικότητά της και τον ηγετικό της ρόλο

    στον υπόλοιπο κόσμο; Σίγουρα όχι!

    Οι πιο ακραίοι αρνητές της Ευρώπης τρίβουν τα χέρια τους:

    Λένε στους λαούς τους: Τα βλέπετε;

    Αυτά προωθούν οι κυρίαρχες ελίτ!

    Αυτά θέλουν να σας επιβάλλουν με το στανιό. Στείλτε τους στο διάολο…

    Και ξέρετε κάτι; Πολλοί θα «τσιμπήσουν»…

    Γιατί οι καλύτεροι «χορηγοί» των ακραίων λαϊκιστών στην Ευρώπη

    είναι τέτοιου είδους «πολιτικώς ορθοί» κρετίνοι!

    Ο λαϊκισμός είναι όντως εχθρός της Ευρώπης!

    Αλλά ο πιο επικίνδυνος, ο πιο ύπουλος εχθρός είναι «εντός των τειχών»:

    Είναι όλοι αυτοί που βάλθηκαν να διαλύσουν

    τα «στοιχειώδη» και τα «ουσιώδη» της ύπαρξης μας.

    Όχι για να μας «ενώσουν», τάχα…

    Αλλά για να μας αλλοτριώσουν – ως κοινωνίες και ως άτομα.

    Για να μας εξανδραποδίσουν: Να μας καταστήσουν «ανδράποδα»…

    Δηλαδή άβουλα άτομα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πολιτιστικές αναφορές,

    χωρίς συναισθηματικό βάθος – σκέτα «νούμερα» σε αλγόριθμους εξουσίας.

    Πρώτα κάνουν «νούμερα» τον «πατέρα» και την «μητέρα» μας,

    ύστερα θα υποβιβάσουν σε νούμερα τις «πατρίδες» και τις παραδόσεις μας,     και τελικά θα μετατρέψουν σε νούμερα… εμάς τους ίδιους!

    Να στην πιο εφιαλτική μορφή, η προφητεία του Τζώρτζ Οργουλ στο «1984»!

    Ακόμα και ο Όργουλ, ωστόσο, δεν είχε προβλέψει ότι το διαβόητο «newtalk»     θα ξεκινούσε με την απάλειψη των λέξεων «μητέρα» και «πατέρας»

    από το επίσημο λεξιλόγιο της Ολοκληρωτικής Κοινωνίας

    για την οποία προειδοποιούσε – ήδη από το 1948…

    Τέτοια «Ευρώπη» ΔΕΝ τη θέλουμε!

    Και τέτοια «Ευρώπη» ΔΕΝ θα υπάρξει…

    Κι όσοι από μας αγαπάμε αληθινά και πιστεύουμε στην Ευρώπη,

    οφείλουμε όλους αυτούς τους «πολιτικά ορθούς»

    να τους στείλουμε στο διάβολο!

    Γιατί αλλιώς θα μας πάρει όλους ο διάβολος.

    Και μαζί, και την Ευρώπη…   

    ΥΓ Αλλά προσοχή:

    Να στείλουμε στο διάβολο τους «πολιτικούς ορθούς»! Όχι την Ευρώπη…