ΚΑΛΕΣΜΑ ΜΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ! Φαρακλοί ΚΕΦΑΛΛΗΝΕΣ, όπου Γης,
ΚΑΛΕΙΣΘΕ από την ΙΣΤΟΡΙΑ, για να υπερασπιστείτε τα ΟΣΙΑ και ΙΕΡΑ των ΠΡΟΓΟΝΩΝ σας!
Στο ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ της Γενικής Συνέλευσης που έχει ορισθεί για τις 20/01/2019 ημέρα Κυριακή και ώρα 17:00 στο Κελί του υπόψη Ι. Ναού στα Φαρακλάτα, κρίνεται η τύχη για το ΠΑΡΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ της μοναδικής (σε όλη την Επτάνησο) πλέον εναπομένουσας Ιστορικής Συναδελφικής Εκκλησίας της Ευαγγελίστριας-Αγ. Δημητρίου Φαρακλάτων.
Θα πρέπει όλοι οι Φαρακλάδες να βρίσκονται εκεί.
Είτε με την φυσική παρουσία σας, είτε με ψήφισμα που θα πρέπει να έχει αποσταλεί εγκαίρως στην επιτροπή της Ομάδας Εργασίας που συστήθηκε στην τελευταία Γενική Συνέλευση τις 9/12/2018.
Στο ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ της Γενικής Συνέλευσης για τις 20/01/2019, θα κατατεθεί με την διαδικασία ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ το “πόρισμα” της έρευνας της Ομάδας Εργασίας και θα τεθεί προς ψήφιση για Αποδοχή στην Γενική Συνέλευση με την μέθοδο της πλειοψηφίας των 3/5 (ως ορίζει ο Κανονισμός των Συναδελφικών Εκκλησιών), είναι αυτονόητη η προσέλευση και η συμμετοχή των Απανταχού Φαρακλάδων.
Σκοπός αυτής της ορισθείσης Ομάδας, ήταν η έρευνα κάθε Αρχειακού Υλικού, όπου με τεκμηριωμένα στοιχεία θα αποσαφηνίζουν το καθεστώς του θεσμού του Συναδελφικού Ι. Ναού θέματος, έτσι ώστε να διαπιστωθεί αν συντρέχουν λόγοι για την διατάραξη ή μη, της από αιώνων θεσμικής μορφής του Συναδελφικού Ναού υπόψη θέματος, όπως αυτή έχει εκφραστεί από το σύνολο των Συναδελφών και κατοίκων του χωρίου (πλην ίσως ελαχίστων), που δεν δέχονται επουδενί τις προτροπές/εισηγήσεις της Ι. Μητροπόλεως Κεφαλληνίας που από τις αρχές του 2017 αρνείται την έγκριση και συνεπώς τον διορισμό του Εκκλησιαστικού της Συμβουλίου, επειδή δεν αναφέρεται η θεσμική της μορφή ως Συναδελφική στον Κανονιστικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (8/1979 σύμφωνα με το ΦΕΚ Α’ 1/1980), επικαλούμενης και σχετικό έγγραφο με την υπ’ αριθμόν 21/2018 Γνωμάτευσης ενός εκ των νομικών συμβούλων της Ι. Συνόδου, όπου εισηγούνται τρόπο τινά όπως, αυτή μετατραπεί της μορφής του ως Ενοριακού Ναού.
Από τότε έως σήμερα, εξ αιτίας αυτής της άρνησης της Ι. Μ. Κεφαλληνίας, έχουν σταματήσει όλες οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης της Εκκλησίας εκ των ζημιών και φθορών που είχε υποστεί στους πρόσφατους σεισμούς του ‘15, αφού η μη έγκριση του Εκκλησιαστικού της Συμβουλίου θέτει φραγμό στην διαχείριση των οικονομικών της.
Επίσης, απειλείται με σταμάτημα της Θείας Λειτουργίας καθώς αντιμετωπίζει την άρνηση της διάθεσης αδείας εκ της Ι. Μητροπόλεως για εκτέλεση Ιερών Λειτουργιών και Μυστηρίων.
Εκ της έρευνας της Ομάδας Εργασίας, αποσαφηνίστηκε πλήρως τόσον νομικά όσον και ιστορικά, ότι δεν υπάρχει ούτε ως επιχείρημα η έννοια νομικού κενού ή παραλείψεως για την θεσμική μορφή της Συναδελφικής Εκκλησίας του Ι. Ναού μας.
Απεναντίας, βάση των Νόμων, Διαταγμάτων, Κανονισμών, Δικαίου και Συντάγματος είναι και κατοχυρωμένη και αποσαφηνίζεται ο ρόλος της οικείας Ι. Μ. Κεφαλληνίας, όπου σαφώς ορίζονται ότι ““ο παρόν Κανονισμός ισχύει και για τους Ι. Ναούς και Εφημερίες των Ι.Μ της Επτανήσου τα ζητήματα δε, τα οποία ήθελον τυχόν προκύψει εκ της εφαρμογής του, ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ δι’ αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου μετά της γνώμης του οικείου Μητροπολιτικού Εκκλησιαστικού Συμβουλίου” (126/1969, Άρθρ. 62-ΦΕΚ Α 193/1970- και ο ισχύον σήμερα 8/1979, Άρθρ 18-ΦΕΚ Α 1/1980).
Όπου το “ΡΥΘΜΙΖΟΝΤΑΙ” σαφώς καιδεν μεταφράζεται ως μετατροπή, τροποποίηση, διαμοίραση, υπαγωγή κλπ.
Σύντομο Ιστορικό των Συναδελφικών Ι. Ναών στην Επτάνησο.
Οι Συναδελφικοί Ι.Ν. (confraternita), ήταν Εφημεριακοί και συνίσταντο από μικρές ή μεγάλες κοινότητες πολιτών σε χωρία ή πόλεις στα Επτάνησα.
Με διάταγμα της 9ης Μαΐου 1584 ανατίθεται στο Μεγάλο Πρωτοπαπά (με έδρα στην Κέρκυρα όπου και η Κεντρική Ενετική Διοίκηση) η επιτήρηση των υπόψη Ναών και Μονών.
Ανάλογα διατάγματα εκδόθηκαν το 1622, το 1646 και το 1721 όπου ο θεσμός του Μεγάλου Πρωτοπαπά αναβαθμίζεται και μετονομάζεται ωςὁ ‘Γενικὸς ΠρονοητὴςΘαλάσσης’ (Proveditor Generale da Μar)όπου το 1754 ο τότε Προνοητής Agostino SagredoΚωδικοποιεί σε Διάταγμα (Terminazione Scuole e Confratenite Ionie)τα περί Εκκλησίας και Θρησκείας (26 Ιουλίου 1754), γνωστός και ως Σαγρέδειος νόμος.
Με αυτό το Διάταγμα, κωδικοποιούνται στο νομικό δίκαιο της “Γαληνοτάτης” εκτός όλων των θεμάτων ο χαρακτηρισμός τους (που αφορούσαν όλους τους Ι. Ναούς που στην πλειοψηφία τους ήταν είχαν ιδρυθεί από τους πιστούς -ευγενείς, αριστοκράτες και ποπολάρους-), ως εξής:
α) Ιδιόκτητους. Οι ανήκοντες κατά κυριότητα σε ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο.
β) Κτητορικούς.Οι ανήκοντες σε κτήτορες ή οικογένειες κτητόρων μικρότερων των οκτώ.
γ) Συναδελφικούς.Οι ανήκοντες σε σε οκτώ ή περισσότερες των οκτώ Συναδελφικές οικογένειες.
Οι Συναδελφικοί Ι. Ναοί, λόγω των πολλών ιδρυτικών οικογενειών, ξεπερνούσαν την έννοια μιας ιδιοκτησίας ή κτητορικής χρήσης και είχαν κάτι από την έννοια της Εκκλησίας του Δήμου της Αρχαίας Ελλάδας, αφού τα πάντα περιεστρέφονταν γύρω από αυτούς όπως κοινωνικές ανάγκες, αλληλεγγύη, φιλανθρωπίες, εορτές, σε συνάξεις-συνελεύσεις για όλα τα θέματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι των χωριών και πόλεων στις καθημερινές τους ανάγκες. Η συζήτηση και οι αποφάσεις των Συναδελφών κατά τις συναθροίσεις των, καθόριζαν και την πορεία αυτών των μικρών Εκκλησιών του Δήμου. Για λόγους καθαρά λοιπόν ένταξης σε Νομικό Δίκαιο (αφού στην Ενετοκρατία δεν υπήρχε η έννοια της Εκκλησίας του Δήμου), υπήχθησαν στο Δίκαιο των “εταιρειών”. Με αυτή τους την ιδιότητα ως εταιρεία υιοθετήθηκαν στο τότε Αστικό Δίκαιο (Ενετικό Αστικό Δίκαιο) και με αυτήν την εταιρική ιδιότητα πέρασαν με την Συνθήκη του Λονδίνου στο Ελληνικό Κράτος και στο Αστικό του Δίκαιο.
Ο“Σαγρέδειος Νόμος”που αφορά τους Συναδελφικούς Ι. Ναούς, ουσιαστικώς και τυπικώς δεν καταργήθηκε ποτέ, ούτε με τον Εκκλησιαστικό Κανονισμό των Επτανήσων του 1811 [«Διαταγή των Εκκλησιών και Κλήρου των Γραικών των Ιονίων Νήσων»], ούτε με τους επόμενους εκκλησιαστικούς Κανονιστικούς νόμους ΓΦΣΤ΄(3506)/1910, του 2200/1940 και των 126/1969, 8/1979.
Σύμφωνα δε, με τον Κανονισμό 1853/1857 του εν Κεφαλληνία Επαρχιακού Κεντρικού Συμβουλίου που εγκρίθηκε Συνταγματικά από την Ιόνια Γερουσία, που ουσιαστικά και τυπικά κωδικοποιεί τα προηγούμενα Διατάγματα των Agostino Sagredo (1754 Terminazione Scuole e Confratenite Ionie) και Agostino Soranzo 1777 Inventario dei mobili stabili ed alberi del convento di San Gerasimo di Mala),
στο Άρθρο 26 αναφέρεται ότι:
“Εις τον Κατάλογο των Συναδελφών θέλουν συμπεριλαμβάνεσθαι και αι σύζυγοι και εν ελλείψει τούτοων οι υιοί των γυναικών, όσοι αντοπροσωπείας ένεκεν ή άλλου δικαιώματος κληρονομίας προς αυτάς χαίρει το δικαίωμα της ψήφου.”
Ανωτέρω ισχύον Άρθρο αποδέχεται και σήμερον η Εκκλησία της Ελλάδος, ως κληρονομία χωρίς καν τίτλους ( στην αναφερόμενη παραπάνω υπ’ αριθμόν 21/2018 Γνωμάτευσης ενός εκ των νομικών συμβούλων της Ι. Συνόδου).
Σε αυτόν τον Κανονισμό, σε αυτό το Άρθρο του, αντιλαμβάνεται ο καθένας εξ ημών και υμών, ότι όλοι σχεδόν οι συγχωριανοί έχουν το “αξίωμα” εκ κληρονομίας του Συναδελφού και συνεπώς το δικαίωμα τς Ψήφου, αφού εκ των Γενικών Αρχείων του Κράτους/Εκκλησιαστικά Ιστορικά Αρχεία/Κεφαλληνία/Συναδελφικός Ι. Ναός Αγ. Δημητρίου Φαρακλάτων είναι καταγεγραμμένοι ονομαστικά πλέον των 418 Συναδελφικών Οικογενειών συγχωριανών μας.
(το γήπεδο στο βάθος είναι περιουσία της συναδελφικής εκκλησίας,
το οποίο έχει διαθέσει με χρησιδάνειο στον δήμο και στην ΕΠΣΚΙ)
Εν κατακλείδι,
Η επίκληση ότι έπαψαν οι λόγοι που Ιδρύθηκε αυτή η Συναδελφική Εκκλησία (επί Ενετοκρατίας και που συνεχίστηκε να υπάρχει και επί Αγγλοκρατίας και που συνεχίστηκε να υπάρχει και επί ιδρύσεως του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους και που συνεχίστηκε να υπάρχει και επί επταετίας και που συνεχίστηκε να υπάρχει μέχρι …σήμερα…) και ότι οι «διαφορές» πλέον είναι ανάξιες λόγου στο αν θα παραμείνει Συναδελφική ή θα «ασπαστεί» τον ΕΝΟΡΙΑΣΜΟ της στην οικεία Μητρόπολη, που προσπαθούν «κάποιοι» με τελεσίγραφα να επιβάλουν, ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ ή ΑΘΕΛΗΤΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΝ ένα ΟΥΣΙΩΔΕΣ γεγονός.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ αυτή ως ΘΕΣΜΟΣ και ΟΥΣΙΑ, αριθμεί πάνω από 434 χρόνια ύπαρξης!
Είναι το ΙΕΡΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ της ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ του ΤΟΠΟΥ!
Είναι ο ΦΑΡΟΣ της ντόπιας ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Είναι το ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΝΗΜΕΙΟ της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ εναντίων των αλλοεθνών κατακτητών (Ενετοκρατία, Γαλλική Κατοχή, Αγγλοκρατία).
Είναι η ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, του ΠΩΣ ΟΡΓΑΝΩΝΕΣΑΙ, ΔΙΟΙΚΕΙΣ, ΠΑΡΕΧΕΙΣ ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ στον Συγχωριανό σου, ΕΞΑΣΚΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ χωρίς ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ από κανέναν ….
και ΟΛΑ ΑΥΤΑ και ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ σε ΑΛΛΟΕΘΝΕΙΣ και ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΕΣ ΚΑΤΟΧΕΣ που στο διάβα του χρόνου υπήρξαν και ΒΙΑΙΕΣ και ΣΤΥΓΝΕΣ!
Τέλος,
ΕΙΝΑΙ η ΣΗΜΑΙΑ μας.
ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΤΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ. ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΣΕΒΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΜΑΣ!
Σε ΤΙΠΟΤΕ από τα παραπάνω, ΔΕΝ ΧΩΡΕΙ το ΨΕΥΔΟΔΙΛΛΕΙΜΑ των «διαφορών», είτε αυτές είναι σήμερα «μικρές» είτε όχι.
Η ΣΗΜΑΙΑ μας δεν είναι ένα «πανί που το συμπαρασύρει ο….χρόνος”!
HASHTAG# ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΠΑΔΕΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΤΕ!!!!
• «Οὔτε γὰρ περὶ Θεοῦ οὔτε περὶ κτίσεώς τι ὑγιὲς εὑρεῖν ἠδυνήθησαν
ἐκεῖνοι (οἱ Ἕλληνες σοφοί)· ἀλλ’ ἅπερ ἡ παρ’ ἡμῖν χήρα ἐπίσταται, ταῦ-
τα Πυθαγόρας οὐδέποτε ᾒδει (=ἐγνώριζε)· ἀλλ’ ἔλεγον ὅτι θάμνος ἐστὶ
καὶ ἰχθύς, καὶ κύων γίγνεται ἡ ψυχή. Τούτοις οὖν, εἶπέ μοι, προσέχειν
δεῖ; Μεγάλοι εἰσὶν ἐν τῇ κόμῃ ἐκεῖνοι, καλοὺς βοστρύχους (= κοτσίδες)
τρέφουσι, καὶ τρίβωνας ἀναβέβληνται (=φορᾶνε)· μέχρι τούτων αὐτοῖς
ἡ φιλοσοφία. Ἂν δὲ τὰ ἔνδοθεν ἴδῃς, τέφρα καὶ κόνις καὶ ὑγιὲς οὐδέν,
ἀλλὰ τάφος ἀνεωγμένος ὁ λάρυγξ αὐτῶν, πάντα ἀκαθαρσίας γέμοντα
καὶ ἰχῶρος (σ.σ. «ἰχώρ»: τὸ πῦον ἢ τὸ δηλητήριο φιδιῶν), καὶ τὰ δόγματα
πάντα σκωλήκων.»
• «“Οὐδεὶς θεραπεύει τὸ κακὸν διὰ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἀγαθοῦ”·
αὐτὰ διδάσκουν μερικοὶ Ἕλληνες φιλόσοφοι. Ἂς αἰσχυνθῶμεν λοιπόν,
ἐάν, ἐνῷ ὑπάρχει τοιαύτη φιλοσοφία εἰς τοὺς ἀνοήτους Ἕλληνας, ἐμεῖς
φαινόμεθα κατώτεροι.» («Ὁμιλία εἰς Ἰωάννην», 51,3.)
• «Ἂν ξεκινήσουμε νὰ παραθέτουμε τὰ δόγματά τους, θ’ ἀκολουθήσῃ πο-
λὺ γέλιο («πολὺς ἕψεται γέλως»).»
• «Ποῦ νῦν εἰσὶ οἱ τοὺς τρίβωνας ἀναβεβλημένοι, καὶ βαθὺ γένειον δει-
κνύοντες, καὶ ρόπαλα τῇ δεξιᾷ φέροντες, οἱ τῶν ἔξωθεν (Ἑλλήνων)
φιλόσοφοι, τὰ κυνικὰ καθάρματα, οἱ τῶν ἐπιτραπεζίων κυνῶν ἀθλιώ-
τερον διακείμενοι, καὶ γαστρὸς ἕνεκεν πάντα ποιοῦντες;» («Εἰς τοὺς
ἀνδριάντας», ΙΖ΄.)
• «(Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι) ποτὲ δὲν ἔκαμαν τὸ σωστό, ἀλλὰ ἦσαν δειλοί,
φιλόδοξοι, ἀλαζόνες καὶ εἶχαν ἀσυλλόγιστα πάθη» («Εἰς τὸν μακάριον
Βαβύλαν», λόγος Β΄, παρ. στ).
• «(Οἱ ἀπόστολοι κατάφερναν) τῶν φιλοσόφων τὴν γλῶσσα νὰ δένουν,
τῶν ρητόρων τὰ στόματα νὰ κλείνουν» («Ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Χριστός»,
παρ. ε).
• «(Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι καὶ ρήτορες εἶναι) καταγέλαστοι καὶ δὲν
διαφέρουν ἀπὸ τὰ παιδιὰ ποὺ λένε ἀνοησίες. Γιατὶ δὲν μπόρεσαν νὰ
πάρουν μὲ τὸ μέρος τους οὔτε ἕνα σοφὸ ἢ ἄσοφο, οὔτε ἄνδρα ἢ γυναῖ-
κα, οὔτε ἕνα μικρὸ παιδὶ ἀπὸ τόσα ἔθνη κι ἀπὸ τόσους λαούς, ἀλλὰ
προκαλοῦσαν τόσα γέλια τὰ βιβλία ποὺ εἶχαν γράψει, ὥστε, μόλις τὰ
παρουσίαζαν, νὰ ἐξαφανίζωνται, γι’ αὐτὸ καὶ χάθηκαν τὰ περισσότε-
ρα. Κι ἂν διασώθηκε κανένα καὶ βρίσκεται κάπου, θὰ τὸ ἔχουν σώσειοἱ χριστιανοί. Τόσο δὲν φοβόμαστε μὴν πάθωμε κάποιο κακὸ ἀπὸ τὴν
ἔχθρα τους, τόσο περιφρονοῦμε τὴν πολυμήχανη δραστηριότητά τους».
(«Εἰς τὸν μακάριον Βαβύλαν» καὶ «Κατὰ Ἰουλιανοῦ καὶ πρὸς Ἕλληνας»,
λόγος Β΄, παρ. β.)
• «Κανένας βασιλιᾶς, ποὺ παραδέχεται τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, δὲν
ἔβγαλε τέτοια προστάγματα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, σὰν αὐτὰ ποὺ
ἐπενόησαν ἐναντίον μας ὅσοι λάτρεψαν τοὺς δαίμονες (σ.σ. δηλ. τοὺς
Ἕλληνες θεούς). Κι ὅμως, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ πλάνη τῆς Ἑλληνικῆς δεισιδαι-
μονίας δὲν ἐνωχλήθηκε ποτὲ ἀπὸ κανένα, ἔσβησε μόνη της… Δὲν πᾶνε
νὰ κρεμασθοῦνε (οἱ Ἕλληνες σοφοί) πουθενὰ ἢ νὰ γκρεμοτσακιστοῦνε,
ἀφοῦ δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται;» (ἔνθ. ἀνωτ., παρ. γ).
HASHTAG# ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Η ΕΛΛΗΝΑΣ??
HASHTAG# ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΤΩΡΑ!!
• «Τίποτε δὲν κατώρθωναν, διότι τέτοια εἶναι ἡ πλάνη (τῶν Ἑλλήνων φι-
λοσόφων), ὥστε, καὶ ἂν ἀκόμη κανεὶς δὲν τὴν ἐνοχλῇ, διαλύεται.» («Εἰς
τὸν Ἀπόστολον Παῦλον», Ὁμιλία Δ΄.)
• «Καὶ ὁ μὲν πολλὰ ληρήσας (φλύαρος) Πλάτων σεσίγηκεν· οὗτος (= ὁ
Πέτρος) δὲ φθέγγεται… πανταχοῦ γῆς καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμέ-
νης. Ποῦ νῦν τῆς Ἑλλάδος ὁ τύφος (=ἀλαζονεία); Ποῦ τῶν Ἀθηνῶν τὸ
ὄνομα; Ποῦ τῶν φιλοσόφων ὁ λῆρος (= μωρολογία);… Τί οὖν οὐκ εἰς
Πλάτωνα ἐνήργησεν ὁ Χριστός, οὐδὲ εἰς Πυθαγόραν, φησίν; Ὅτι πολ-
λῷ φιλοσοφωτέρα ἦν ἡ Πέτρου ψυχὴ τῶν ψυχῶν ἐκείνων. Ἐκεῖνοι μὲν
γὰρ παῖδες ὄντες ἦσαν ὑπὸ τῆς κενῆς δόξης περιτρεπόμενοι πανταχοῦ…
Οὗτος (= ὁ Πλάτων) μὲν οὖν πάντα τὸν χρόνον ἠνάλωσε περὶ δόγματα
στρεφόμενος ἀνόητα καὶ περιττά. Τί γὰρ ὄφελος ἐκ τοῦ μαθεῖν, ὅτι μυῖα
μετέπιπτεν, ἀλλ’ ἐπέβαινε τῇ ἐν Πλάτωνι οἰκούσῃ ψυχῇ; Ποίας ταῦτα οὐ
ματαιολογίας; Πόθεν δὴ τοιαῦτα ληρεῖν ἐπεβάλετο; Εἰρωνίας μεστὸς ἦν
ὁ ἀνήρ, καὶ ζηλότυπος πρὸς ἅπαντας διακείμενος. Ὥσπερ οὖν φιλονει-
κῶν, μήτε οἴκοθεν μήτε παρ’ ἑτέρου χρήσιμόν τι εἰσαγαγών· οὕτω παρὰ
μὲν ἑτέρου τὴν μετεμψύχωσιν ἐδέξατο, παρὰ δὲ ἑαυτοῦ τὴν πολιτείαν
εἰσήγαγεν, ἔνθα τὰ πολλῆς αἰσχρότητος γέμοντα ἐνομοθέτησε… Ποίαν
οὐχ ὑπερβάλλει ταῦτα ἄνοιαν;… Ἀλλ’ ὁ κορυφαῖος τῶν φιλοσόφων, ὡς
ἐδόκει, καὶ ὅπλα ταῖς γυναιξὶ περιτίθησι, καὶ κράνη, καὶ κνημῖδας, καὶ
κυνῶν οὐδὲν διαφέρειν, λέγει, τὸ ἀνθρώπινον γένος… Ἀεὶ γὰρ δι’ αὐτῶν
ἐσπούδασεν ὁ διάβολος.» («Κατὰ Ἑλλήνων»· «Σύγκρισις τοῦ Πλάτωνος
πρὸς Πέτρον», παρ. γ.)
• «Καὶ γιὰ νὰ μὴν νομίσῃ κανείς, ὅτι λέω μεγάλα λόγια, θὰ σᾶς παρουσιά-
σω τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ ὀδυρμοῦ καὶ τῆς θρηνῳδίας ποὺ ἔκανε τότε ὁ
σοφιστὴς (ὁ Λιβάνιος) τῆς πόλεως στὸν θεὸ αὐτὸ (τὸν Ἀπόλλωνα)… Κιἀκόμα πές μου, ἐσὺ ποὺ κάνεις τὸν σοφό, ποιός εἶναι ὁ νεκρὸς αὐτὸς
(ὁ ἅγιος Βαβύλας) ποὺ ἐνοχλεῖ τὸν θεό σου. Γιατί, ψευτοφιλόσοφε («ὦ
ληρόσοφε»), δὲν λές, ποιός ἦταν ὁ νεκρός;… Ποίαν ἀνάπαυση στερηθή-
καμε, μιαρὲ (Λιβάνιε);».
• «Ἄθλιε καὶ ταλαίπωρε (Λιβάνιε).» («Εἰς τὸν μακάριον Βαβύλα», παρ. ιη καὶ
ιθ.) [Ὁ φιλόσοφος Λιβάνιος ὑπῆρξε διδάσκαλος τοῦ Χρυσοστόμου.]
• «…ἀλλὰ νὰ ἀνατρέφετε τὰ παιδιὰ μὲ τὴν παιδεία καὶ τὴν νουθεσία τοῦ
Κυρίου… Διότι ἡ ἡλικία αὐτὴ ἔχει πολλὴ ἀνοησία, καὶ στὴν ἀνοησία
ἔρχονται νὰ προστεθοῦν καὶ τῶν Ἑλλήνων τὰ λόγια, ὅταν τὰ παιδιὰ
μάθουν, ὅτι οἱ (Ἕλληνες) ἥρωες ποὺ θαυμάζουν, αὐτοὶ εἶναι δοῦλοι στὰ
πάθη καὶ δειλοὶ στὸν θάνατο. Ὅπως ὁ Ἀχιλλέας ὅταν ἀλλάζῃ γνώμη,
ὅταν πεθαίνῃ γιὰ μία ἐρωμένη, ὅταν ἄλλος μεθᾷ κι ἄλλα τέτοια πολλά.
Χρειάζονται λοιπὸν στὸ παιδὶ αὐτὰ τὰ φάρμακα» (ἔνθ. ἀνωτ.).
• «Τὰ παιδιά, νὰ ὑπακοῦτε στοὺς γονεῖς σας σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ
Κυρίου… Ὅμως ὅταν ὁ γονέας εἶναι Ἕλλην ἢ αἱρετικός, τότε τὸ παιδὶ
δὲν πρέπει νὰ ὑπακούῃ.» («Εἰς τὴν Ἐπιστολὴν πρὸς Ἐφεσίους», Ὁμιλία
21, παρ. α.)
• «Γιατὶ ὁ ἅγιος Βαβύλας παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ ρίξῃ φωτιὰ στὸ ναὸ
(ἐνν. τοῦ Ἀπόλλωνος στὴν Δάφνη) καὶ ἡ φωτιὰ αὐτὴ κατάκαψε ὅλη τὴν
ὀροφή, ἀφάνισε τὸ εἴδωλο μέχρι τὸ τελευταῖο κομμάτι, ἔκαμε τὰ πάντα
στάχτη καὶ σκόνη.» («Εἰς τὸν μακάριον Βαβύλαν», Λόγος Β΄, παρ. ιζ.)
• «Δὲν ἐπιτρέπεται κανεὶς νὰ ζῇ ἀνεξέλεγκτα, ὅπως συνέβαινε μὲ τοὺς
Ἕλληνες, σὲ αἰσχρότητα καὶ μέθη κι ἀδηφαγία κι ἀπολαύσεις καὶ πο-
λυτέλεια.» («Περὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν».)
β. Μέγας Βασίλειος
• «Μὴ δειλιάζεις ἀπὸ τὰ ξύλα τῶν δαυλῶν τούτων τῶν καπνιζόντων. Μὴ
δειλιάζετε ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ πιθανολογήματα… τὰ ὁποῖα εἶναι σκέτα ξύ-
λα, μᾶλλον δὲ δᾷδες ποὺ ἀπώλεσαν καὶ τοῦ δαυλοῦ τὴν ζωντάνια καὶ
τοῦ ξύλου τὴν ἰσχύ, μὴ ἔχοντα δὲ οὔτε καὶ τοῦ πυρὸς τὴν φωτεινότητα
ἀλλὰ ὡς δᾷδες καπνίζουσες καταμελανώνουν καὶ σπιλώνουν ὅσους τὰ
πιάνουν καὶ φέρουν δάκρυα στὰ μάτια ὅσων τὰ πλησιάζουν.»
• «Ἂν μάλιστα θέλῃς νὰ καταλάβῃς τὴν ἀπὸ καπνίζοντες δαυλοὺς βλάβη,
θυμήσου τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἔλεγε: καθὼς τὰ ξυνὰ σταφύλια στὰ δόν-
τια καὶ ὁ καπνὸς στὰ μάτια ἔτσι καὶ ἡ παρανομία.»
• «Εἶναι δὲ ἐχθροὶ οἱ Ἕλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζονταμὲ ὀρθάνοιχτο τὸ στόμα τὸν Ἰσραήλ. Στόμα δὲ λέγει ἐδῶ ὁ προφήτης τὴ
σοφιστικὴ τὸν λόγου δύναμη, ἡ ὁποία τὰ πάντα ἐχρησιμοποίησε, γιὰ
νὰ παραπλανήσῃ τοὺς ἐν ἁπλότητι στὸν θεὸν πιστεύσαντας.» («Πρὸς
τοὺς νέους».)
γ. Μέγας Ἀθανάσιος
[Ἀπὸ τὸ ἔργο του «Κατὰ Ἑλλήνων». Τὰ ἀποσπάσματα ποὺ ἀκολουθοῦν
ἐλήφθησαν ἀπὸ τὴν ἔκδοση «Ἔργα Ἀπολογητικά», ἐποπτείᾳ τοῦ καθηγητῆ
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Παν. Χρήστου, μτφρ. τοῦ καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς Στέργιου Σάκκου.]
• «Τοιοῦτοι θεοὶ εἰς αὐτοὺς ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη τῆς Πάφου, εἰς τὴν
Κρήτην ὁ περιβόητος ἐκεῖ Ζεύς, καὶ ὁ ἐν Ἀρκαδίᾳ Ἑρμῆς… ἡμεῖς ἔχομεν
ἕνα παράδειγμα ἐναντίον πάσης εἰδωλολατρίας, ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄνθρω-
ποι τὴν ἐφεῦρον ὄχι δι’ ἄλλο τίποτε ἀλλὰ διὰ τὰ πάθη ἐκείνων ποὺ τὴν
ἔπλασαν, ὅπως καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ πρὸ πολλοῦ ἐμαρτύρησε λέγουσα
“Ἀρχὴ τῆς πορνείας ἡ ἐπινόησις τῶν εἰδώλων”.» (Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-
10.)
• «…οἱ λεγόμενοι φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες τῶν εἰδωλολατρῶν, ὅταν
μὲν κατηγοροῦνται, δὲν ἀρνοῦνται ὅτι οἱ παρουσιαζόμενοι ὡς θεοὶ εἶ-
ναι μορφαὶ καὶ τύποι ἀνθρώπων καὶ κτηνῶν, ὅταν δὲ ἀπολογοῦνται,
λέγουν ὅτι ἔχουν τὰ ὁμοιώματα, διὰ νὰ τοὺς ἀπαντᾷ τὸ θεῖον διὰ μέσου
αὐτῶν καὶ νὰ τοὺς ἐμφανίζεται –διότι, λέγουν, δὲν εἶναι δυνατὸν ἀλ-
λιῶς νὰ γνωρίσουν τὸν ἴδιον τὸν ἀόρατον, παρὰ μόνον μὲ τὰ τοιαῦτα
ἀγάλματα καὶ τὰς τελετάς. Ἐκεῖνοι δὲ ποὺ εἶναι ἀκόμη φιλοσοφώτεροι
ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νομίζουν ὅτι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγ-
ματα, ἰσχυρίζονται ὅτι τὰ ὁμοιώματα κατεσκευάσθησαν καὶ ἐζωγραφή-
θησαν, διὰ νὰ ἐπικαλοῦνται δι’ αὐτῶν καὶ νὰ ἐμφανίζωνται θεῖοι ἄγγε-
λοι καὶ θεῖαι δυνάμεις, ὥστε ἐμφανιζόμενοι διὰ μέσου αὐτῶν νὰ τοὺς
διδάσκουν τὴν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ λέγουν, ὅτι αὐτὰ εἶναι διὰ τοὺς
ἀνθρώπους ἕνα εἶδος γραμμάτων, τὰ ὁποῖα διαβάζοντες οἱ ἄνθρωποι
δύνανται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὸν Θεόν, διὰ τῆς ἐμφα-
νίσεως τῶν θείων ἀγγέλων ποὺ γίνεται διὰ μέσου αὐτῶν. Αὐτὰ βέβαια
ἐκεῖνοι ἔτσι τὰ μυθολογοῦν, διότι ἀσφαλῶς δὲν θεολογοῦν, μὴ γένοιτο.»
(«Κατὰ Ἑλλήνων», 19, 5-20.)ς
HASHTAG# ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!!!
[Τὴν ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος καὶ
στὸ ἀπολογητικὸ ἔργο του «Περὶ Ἐνανθρωπήσεως»:]
• «Οἱ φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων ἔγραψαν πολλὰ μὲ ἀληθοφάνειαν καὶ
τέχνην· ἐπαρουσίασαν λοιπὸν κάτι τόσον μέγα ὅσον ὁ σταυρὸς τοῦ
Χριστοῦ; Διότι μέχρι τοῦ θανάτου των τὰ σοφίσματά των εἶχον τὴν
ἀληθοφάνειαν, ἀλλὰ καὶ ὅσα ἐθεωροῦσαν, ὅταν ἦσαν ζῶντες, ὅτι ἔχουν
ἰσχύν, ἦσαν ἀντικείμενα ἀνταγωνισμοῦ μεταξύ των, καὶ ἐφιλονείκουν
μεταξύ των διὰ τὴν θ εωρίαν των. Καὶ τὸ παραδοξότατον εἶναι, ὅτι,
ἐνῷ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐδίδαξε μὲ πτωχοτέρας λέξεις, ἐπεσκίασε τοὺς
περιφήμους σοφιστὰς καὶ κατήργησε τὰς διδασκαλίας ἐκείνων καὶ
προσήλωσεν ὅλους πλησίον του καὶ ἐγέμισε τὰς ἐκκλησίας αὐτοῦ. Καὶ
τὸ ἀξιοθαύμαστον εἶναι, ὅτι μὲ τὴν κάθοδόν του ὡς ἀνθρώπου εἰς τὸν
θάνατον κατήργησε τὰ μεγάλα λόγια τῶν σοφῶν περὶ τῶν εἰδώλων.
Ποίου ἀλήθεια ὁ θάνατός ποτε ἐξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.)
δ. Τατιανὸς
[Ὁ Τατιανὸς (Β΄ αἰ. μ.Χ.), ἀπὸ τοὺς κορυφαίους ἀπολογητὲς τοῦ Χριστι-
ανισμοῦ, ἔγραψε τὸ ἔργο μὲ τίτλο «Πρὸς Ἕλληνας».]
• «Οἱ Ἕλληνες δὲν δημιούργησαν τίποτε δικό τους, ἀλλὰ ὅλα τὰ παρέλα-
βαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους» (παρ. 1).
• «Συνέβη γραφαῖς τισιν ἐντυχεῖν βαρβαρικαῖς, πρεσβυτέραις μὲν ὡς
πρὸς τὰ Ἑλλήνων δόγματα, θειοτέραις δὲ ὡς πρὸς τὴν ἐκείνων πλάνην»
(παρ. 29).
• «Ἑπομένως ἀπεδείχθη ἀπ’ τὰ προειρημένα, ὅτι ὁ Μωυσῆς εἶναι ἀρχαι-
ότερος τῶν (Ἑλλήνων) ἡρώων τῶν (ἑλληνικῶν) πόλεων, τῶν δαιμόνων.
Καὶ πρέπει νὰ πιστεύωμε στὸν ἀρχαιότερο κατὰ τὴν ἡλικία παρὰ
στοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τὰ δόγματα ἐκείνου ὡς ἀπὸ πηγή,
ὄχι κατ’ ἐπίγνωση. Διότι οἱ σοφιστὲς αὐτῶν χρησιμοποιοῦντες πολλὴνπεριέργειαν, ὅσα ἔμαθαν ἀπὸ τοῦ Μωυσέως καὶ τῶν ὁμοίως μὲ αὐτὸν
φιλοσοφούντων, ἐπεχείρησαν νὰ παραχαράξουν, πρῶτον μὲν διὰ νὰ
νομισθοῦν, ὅτι λέγουν κάτι δικό τους, δεύτερον δὲ διὰ νὰ ἐπικαλύψουν
ὅσα δὲν κατενόησαν μὲ κάποιαν ἐπίπλαστον ρητορολογίαν καὶ νὰ δια-
στρέψουν τὴν ἀλήθεια εἰς μυθολογίαν.»
• «(Ὁ Πλάτων ἦταν) κοιλιόδουλος» (παρ. 2).
• «(Ὁ Ἀριστοτέλης ἦταν) κόλαξ» τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.
• «(Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ἦταν) μειράκιον μανιακόν».
• «(Ὁ Ἡράκλειτος ἦταν) ἀμαθής» (παρ. 3).
• «(Ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἡρακλείτου ἦταν) Ἡρακλείτου σκότος».
• «(Ὁ Ἐμπεδοκλῆς ἦταν) ἀλαζών».
• «(Ὁ Δημόκριτος ἦταν) ἀβδηρολόγος» (παρ. 17).
[Γιὰ τὴν ἑλληνικὴ ποίηση, φιλοσοφία καὶ τέχνη:]
• «Ποιητικὴν δέ, μάχας ἵνα συντάσσητε θεῶν καὶ ἔρωτας καὶ ψυχῆς δια-
φθοράν» (παρ. 1β).
• «οἱ ποιηταὶ ψευδολόγοι καὶ διὰ σχημάτων ἐξαπατῶντες τοὺς ἀκροωμέ-
νους» (παρ. 22α).
• «Δίκαιος καὶ σώφρων εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος τὴν πορνεύσασα αὐτὴ γυ-
ναῖκα (τὴν Ἑλένη) μετέφερε στὰ Ἠλύσια πεδία;» (παρ. 10).
• «Ἔπειτα πῶς δὲν ντρέπεσθε, νὰ ἔχετε τόσες ποιήτριες ὄχι γιὰ τίποτε
χρήσιμο, ἄπειρες πόρνες;» (παρ. 34α).
• «Καὶ ἡ μὲν Σαπφὼ γύναιον πορνικόν, ἐρωτομανές, καὶ τὴν ἑαυτῆς ἀσέλ-
γειαν ᾂδει» (παρ. 33α).
• «(Σεῖς οἱ Ἕλληνες) ρητορικὴν μὲν γὰρ ἐπ’ ἀδικίᾳ καὶ συκοφαντίᾳ συνε-
στήσασθε» (παρ. 16).
HASHTAG#ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΜΟΡΦΩΤΟΥ……….
• «Δὲν ρίπτετε εἰς τὸν βόθρον τὰ ὑπομνήματα τῆς κακίας μαζὶ μὲ τὸν ποιή-
σαντα Πυθαγόρα;… Ὁ σώφρων, ὁ ὁποῖος παρέδωσε διὰ συγγραμμάτων
ληρήματα καὶ φλυαρίες, ἔγινε ἐνδοξότερος ἐξ αἰτίας τῆς χαλκευτικῆς
(χάλκινος ἀνδριάντας), ἡ ὁποία σῴζεται ὣς σήμερα. Καὶ τὸν ψευδολόγο
Αἴσωπο κατέστησαν ἀείμνηστον ὄχι μόνο τὰ μυθολογήματα ἀλλὰ καὶ ἡ
περισπούδαστη πλαστικὴ τοῦ Ἀριστοδήμου… νὰ χάσκωμε ἐνώπιον τῶν
ἔργων τοῦ Καλλιάδου… Ποιό λόγο ἔχετε γιὰ τὸν θηλυπρεπῆ Γανυμήδη
(σημ.: ἄγαλμα) τοῦ Λεωχάρους καὶ τὸν τιμᾶτε ὡς κάτι σπουδαῖο κτῆμα,
καθὼς καὶ γιὰ τὸ γύναιον μὲ τὰ βραχιόλια, τὸ ὁποῖο ἐδημιούργησε ὁ
Πραξιτέλης;» (παρ. 34α-34β).
• «Τώρα μόνο μὲ σᾶς (τοὺς Ἕλληνες) συμβαίνει νὰ μὴν ὁμοφωνῆτε οὔτε
στὰ λόγια. Πράγματι οἱ Δωριεῖς δὲν ἔχουν τὴν ἴδια λέξη μὲ τοὺς Ἀττι-κούς, καὶ οἱ Αἰολεῖς δὲν ὁμιλοῦν ὁμοίως μὲ τοὺς Ἴωνες. Ἀφοῦ παρα-
τηρεῖται τόση διάσταση σὲ πράγματα ποὺ δὲν ἔπρεπε, ἀπορῶ, ποιόν
πρέπει νὰ καλῶ Ἕλληνα» (παρ. 10).
• «Πάψτε νὰ θριαμβολογῆτε γιὰ ξένους λόγους καὶ νὰ στολίζεστε ὅπως
ὁ κολοιὸς (καρακάξα) μὲ πτερά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι δικά σας. Ἐὰν κάθε
πόλη ἀφαιρέσῃ ἀπὸ σᾶς τὴ λέξη της, θὰ ἐξασθενήσουν τελείως τὰ σοφί-
σματά σας. Ἐνῷ ζητεῖτε νὰ μάθετε, ποιός εἶναι ὁ θεός, ἀγνοεῖτε τὰ δικά
σας. Χάσκοντες δὲ πρὸς τὸν οὐρανὸ πέφτετε κάτω στὰ βάραθρα. Μὲ
λαβύρινθους ὁμοιάζουν οἱ διατυπώσεις τῶν βιβλίων σας, οἱ δὲ ἀναγι-
γνώσκοντες ὁμοιάζουν μὲ τὸν πίθο τῶν Δαναΐδων… Ἀρχὴ τῆς φλυαρίας
σας ἔγιναν οἱ γραμματικοί, καὶ τεμαχίζοντας τὴν σοφία ἔχετε ἀποκοπῆ
ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ σοφία… Γι’ αὐτὸ δὲν εἶσθε τίποτε ὅλοι, ἰδιοποιούμενοι
μὲν τοὺς λόγους, συζητοῦντες δὲ ὅπως ὁ τυφλὸς μὲ τὸν κουφό… Ἀντιλη-
φθέντες λοιπὸν ὅτι εἶσθε τέτοιοι σᾶς ἐγκαταλείψαμε» (παρ. 26).
ε. Ἐφραὶμ ὁ Σύρος
• «Μίσησε φορέματα μαλακὰ (τῶν Ἑλλήνων), μίσησε βαψίματα ὄμορφα,
μίσησε ὀμορφιὰ καὶ τὰ συνοδεύοντα αὐτὰ δαιμονικὰ ᾄσματα, κιθάρες
καὶ αὐλούς, τοὺς κρότους τῶν χορῶν καὶ τὶς ἄτακτες φωνές. Δὲν γνω-
ρίζεις, ἄθλιε, πὼς ὅλα τοῦτα σπορὰ τοῦ διαβόλου εἶναι;… Ποιά γραφὴ
ἐπαινεῖ τοὺς αὐλίζοντες, τοὺς κιθαρίζοντες, τοὺς γελῶντες, τοὺς χο-
ρεύοντες καὶ τοὺς ἀγαπῶντες τὸν κόσμο κι ὅλα τὰ τοῦ κόσμου;… Ἂς
τιμήσωμε τὶς ἑορτὲς τοῦ Κυρίου μὲ αὐλοὺς καὶ μὲ κιθάρες ὡς χριστιανοὶ
καὶ ὄχι ὡς Ἕλληνες μὲ δάφνες καὶ ἄνθη ἢ μὲ κάτι ἄλλο ποὺ θὰ μοιάζῃ
μὲ ἑλληνικό.»
στ. Θεόφιλος Ἀντιοχείας
[Συνέγραψε τρία βιβλία μὲ τίτλο «Πρὸς Αὐτόλυκον».]
• «Τί ὠφέλησε τὸν Ὅμηρο τὸ ὅτι περιέγραψε τὸν Ἰλιακὸ πόλεμο καὶ
ἐξαπάτησε πολλοὺς ἢ τὸν Ἡσίοδο ὁ κατάλογος τῆς Θεογονίας τῶν ὀνο-
μαζόμενων ὑπ’ αὐτοῦ θεῶν ἢ τὸν Ὀρφέα οἱ 365 θεοί;.. Τί δὲ ὠφέλησε
τὸν Ἄρατο ἡ σφαιρογραφία τοῦ κοσμικοῦ κύκλου ἢ αὐτοὺς ποὺ εἶπαν
ὅμοια πράγματα μ’ αὐτόν, πλὴν τῆς κατ’ ἄνθρωπον δόξας, τὴν ὁποίαν
ἐκέρδισαν ὄχι κατ’ ἀξίαν; Τί ἀληθὲς εἶπαν; ἢ τί ὠφέλησαν τὸν Εὐριπίδηκαὶ τὸν Σοφοκλῆ ἢ τοὺς ἄλλους τραγῳδιογράφους οἱ τραγῳδίες, τὸν
Μένανδρο καὶ τὸν Ἀριστοφάνη καὶ τοὺς λοιποὺς κωμικοὺς οἱ κωμῳδίες
ἢ τὸν Ἡρόδοτο καὶ τὸν Θουκυδίδη οἱ ἱστορίες τους ἢ τὸν Πυθαγόρα τὰ
ἄδυτα ἁγιαστήρια καὶ οἱ στῆλες τοῦ Ἡρακλέους ἢ τὸν Διογένη ἡ κυνι-
κὴ φιλοσοφία ἢ τὸν Ἐπίκουρο τὸ δόγμα ὅτι δὲν ὑπάρχει θεία πρόνοια
ἢ τὸν Ἐμπεδοκλῆ ἡ διδασκαλία τῆς ἀθεότητας ἢ τὸν Σωκράτη ὁ ὅρκος
εἰς τὸν Κύνα;.. Γιατί πέθανε ἑκουσίως, ποιόν καὶ ποιᾶς φύσεως μισθὸ
ἤλπιζε, ὅτι θὰ λάβῃ μετὰ θάνατον; Τί δὲ ὠφέλησε τὸν Πλάτωνα ἡ παι-
δεία, τὴν ὁποία διεμόρφωσε, ἢ τοὺς ἄλλους φιλοσόφους τὰ δόγματά
τους…; Αὐτὰ λέμε, γιὰ νὰ ἐπιδείξουμε τὴν ἀνωφελῆ καὶ ἄθεη διάνοιά
τους. Ὅλοι αὐτοί, ἀγαπήσαντες τὴν κενὴ καὶ μάταιη δόξα, οὔτε αὐτοὶ
ἐγνώρισαν τὴν ἀλήθεια οὔτε ἄλλους βεβαίως προέτρεψαν πρὸς τὴν ἀλή-
θεια» (βιβλ. Γ΄, παρ. 2-3).
• «καθὼς εἶσαι φρόνιμος, εὐχαρίστως ἀνέχεσαι τὶς (ἑλληνικές) μωρίες»
(βιβλ. Γ΄, παρ. 4).
• «Πλάτων δέ, ὁ δοκῶν Ἑλλήνων σοφώτερος γεγενῆσθαι, εἰς πόσην φλυ-
αρίαν ἐχώρησεν» (βιβλ. Γ΄, παρ. 16),
• «(Οἱ Ἕλληνες σοφοί) οὐχὶ καὶ περὶ σεμνότητος πειρώμενοι γράφειν
ἀσελγείας… ἐδίδαξαν ἐπιτελεῖσθαι…;» (βιβλ. Γ΄, παρ. 3).
• «Συναντιέται σ’ αὐτοὺς (τοὺς Ἕλληνες) καὶ ἡ ἀνθρωποφαγία, πρώτους
δὲ ἀναγράφουν ὡς διαπράξαντες τὴν ἀνθρωποφαγία τοὺς θεούς, τοὺς
ὁποίους τιμοῦν» (βιβλ. Γ΄, παρ. 8).
• «Τί μοι λοιπὸν καταλέγειν τὰ περὶ Διονύσου καὶ Ἀφροδίτης τῆς ἀναι-
σχύντου;» (βιβλ. Γ, παρ. 3).
[Γιὰ τοὺς Ἕλληνες ποιητές:]
• «ὑπὸ δαιμόνων δὲ ἐμπνευσθέντες καὶ ὑπ’ αὐτῶν φυσιωθέντες (= ἀλλα-
ζονευθέντες) ἃ εἶπον δι’ αὐτῶν εἶπον· φαντασίᾳ καὶ πλάνῃ ἐλάλησαν·
καὶ οὐ καθαρῷ πνεύματι ἀλλὰ πλάνῳ».
• «Τὰ πλάνα πνεύματα εἶναι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι καὶ τότε ἐνήργησαν σ’
ἐκείνους (δηλ. στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες)» (βιβλ. Β΄, παρ. 8).
[Γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπιστήμη:]
• «Ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς κοσμολογίας ἀσύμφωνα ἀλλήλοις καὶ φαῦλα ἐξεῖ-
πον» (βιβλ. Β΄, παρ. 8).
ΤΕΛΟΣ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ……
• «Πολλοὶ λοιπὸν ἀπ’ τοὺς (Ἕλληνες) συγγραφεῖς ἐμιμήθησαν (τοὺςἙβραίους) καὶ ἠθέλησαν νὰ συντάξουν διήγησιν περὶ τούτων καὶ λαμ-
βάνοντας ἀπὸ ἐδῶ (ἀπὸ τὴν Βίβλο) τὶς ἀφορμὲς εἴτε περὶ τῆς κτίσεως
τοῦ κόσμου εἴτε περὶ τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου δὲν διετύπωσαν οὔτε
κἂν ἕνα σπινθῆρα ἄξιο τῆς ἀλήθειας. Φαίνεται δέ, ὅτι τὰ ὑπὸ τῶν φι-
λοσόφων ἢ συγγραφέων καὶ ποιητῶν λεγόμενα εἶναι ἀξιόπιστα ἐξ ἀπό-
ψεως ἐκφραστικοῦ καλλωπισμοῦ· ἀλλ’ ὁ λόγος τους δεικνύεται μωρὸς
καὶ κενός, καθ’ ὅσον ἡ φλυαρία τους εἶναι ἄφθονη, δὲν εὑρίσκεται δὲ
σ’ αὐτὰ ἡ τυχὸν ὑπάρχουσα ἀλήθεια» (Β, 12).
• «Τῶν προφητῶν μεταγενέστεροι γενόμενοι οἱ (Ἕλληνες) ποιηταὶ καὶ
φιλόσοφοι ἔκλεψαν ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν» (Α, 14).
• «Ὅλα δὲ αὐτὰ μᾶς διδάσκει τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ ἐκφρασθὲν διὰ τοῦ
Μωυσέως καὶ τῶν λοιπῶν προφητῶν, ὥστε τὰ συγγράμματα ἡμῶν τῶν
θεοσεβῶν (Ἑβραίων) εἶναι ἀρχαιότερα, ἀλλ’ ἐπὶ πλέον ἀποδεικνύεται,
ὅτι εἶναι ἀληθέστερα ἀπὸ ὅλους τοὺς (Ἕλληνες) συγγραφεῖς καὶ ποιη-
τές» (Β, 30).
• «Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ νομοθέτες εὑρίσκονται νὰ νομοθετοῦν μεταγενέστε-
ρα. Ἐὰν ἀναφέρῃ κανεὶς τὸν Σόλωνα τὸν Ἀθηναῖο, αὐτὸς ἔζησε κατὰ
τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Κύρου καὶ Δαρείου, κατὰ τὸν χρόνο τοῦ
προειρημένου προφήτου Ζαχαρίου, ζήσαντος πολλὰ ἔτη μεταγενέστε-
ρα (τοῦ Μωυσέως). Ἐὰν ἀναφέρῃ κανεὶς τοὺς νομοθέτες Λυκοῦργο,
Δράκοντα ἢ Μίνωα, προηγοῦνται τούτων σὲ ἀρχαιότητα τὰ ἱερά μας
(=ἑβραϊκά) βιβλία, ἀφοῦ τὰ γράμματα τοῦ θείου νόμου, τοῦ δοθέντος
σ’ ἐμᾶς διὰ τοῦ Μωυσέως, δεικνύονται προγενέστερα καὶ τοῦ Διός, βα-
σιλέως τῶν Κρητῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ Τρωικοῦ πολέμου» (Γ 23).
• «(Οἱ Ἕλληνες ἦσαν) ἄθλιοι καὶ δυσσεβέστατοι καὶ ἀνόητοι… καὶ φιλο-
σοφήσαντες ματαίως», (ἐνῷ ὁ Μωυσῆς) «περὶ τῆς γενέσεως τοῦ κόσμου
ἐξιστορῶν, διηγήσατο τίνι τρόπῳ (= διηγήθηκε μὲ ποιό τρόπο) γεγένηται
ὁ κατακλυσμὸς ἐπὶ τῆς γῆς, οὐ Πύρραν οὐδὲ Δευκαλίωνα ἢ Κλύμενον
μυθεύων» (Γ 18).
ζ. Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς
[Ἀπὸ τὸ ἔργο του «Προτρεπτικὸς πρὸς Ἕλληνας»:]
• «…τοὺς βάρβαρους Θρᾷκες, τοὺς ἀνόητους Φρύγες καὶ τοὺς δεισιδαίμο-
νες Ἕλληνες» (13,2).
• «Ὅμως τὰ δράματα καὶ τοὺς ποιητὲς ποὺ γράφουν δραματικὰ ἔργα γιὰτὰ Λήναια, ποὺ εἶναι πλέον τελείως μεθυσμένοι, ἀφοῦ τοὺς στεφανώ-
σουμε κάπου μὲ κισσό, ἂς τοὺς κλείσουμε στὰ γερασμένα βουνά, τὸν
Ἑλικῶνα καὶ τὸν Κιθαιρῶνα, παραδομένους σὲ παράξενη ἀφροσύνη
ἀπὸ τὴ βακχικὴ τελετὴ μὲ συντροφιὰ τοὺς Σατύρους καὶ τὸν θίασο τῶν
Μαινάδων καὶ ἂς κατεβάσουμε ἀπ’ τοὺς οὐρανοὺς ἐπάνω τὴν ἀλήθεια
μαζὶ μὲ τὴν λαμπρότατη φρόνηση στὸ ἅγιο ὄρος τοῦ Θεοῦ (ἐννοεῖ τὸν
λόφο τῆς Σιών) καὶ τὸν ἅγιο χορὸ τῶν προφητῶν» (2,2).
• «Ἄνδρες ἀνάξιους τοῦ ὀνόματος τοῦ ἄνδρα, ἀπατηλούς, ποὺ μὲ τῆς μου-
σικῆς τὸ πρόσχημα διέφθειραν τὴ ζωή» (3,1). [Ἀναφέρεται στὸν Ὀρφέα,
τὸν Πίνδαρο καὶ τὸν Ἀρίωνα.]
• «Ἂς ἐγκαταλείψουν τὸν Ἑλικῶνα καὶ τὸν Κιθαιρῶνα, κι ἂς κατοική-
σουν τὴ Σιών… Πράγματι ὁ βασιλεὺς Δαβίδ, ὁ κιθαριστής, ποὺ πρὶν
ἀπὸ λίγο ἀναφέραμε, προέτρεπε πρὸς τὴν ἀλήθεια, ἀπέτρεπε ἀπ’ τὰ
εἴδωλα» (2,4 καὶ 4,1).
• «Ἂς χαθῇ λοιπὸν ἐκεῖνος ποὺ εἰσήγαγε τὴν ἀπάτη ἀνάμεσα στοὺς Ἕλλη-
νες, εἴτε ὁ Δάρδανος ποὺ ἐδίδαξε τὰ μυστήρια της Μητρὸς τῶν Θεῶν,
εἴτε ὁ Ἠετίων ποὺ συνέστησε τὰ ὄργια καὶ τὶς τελετὲς τῶν Σαμοθρᾳκῶν,
εἴτε ὁ Μελάμπους. Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἐγὼ θὰ τοὺς ἐχαρακτήριζα
ἀρχεκάκους πατέρες ἄθεων μύθων καὶ ὀλέθριας δεισιδαιμονίας, ποὺ
κατεφύτευσαν στὸν ἀνθρώπινο βίο σὰν σπέρμα κακίας καὶ φθορᾶς τὰ
μυστήρια» (13,3).