Eλληνικό ποδόσφαιρο: Η 20ετία της ντροπής και η 2ετία της εξυγίανσης με 9 λέξεις

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει για τις αντιδράσεις των γραφικών που έχασαν τη μάσα και την εξασφαλισμένη χαρά και το 20ετές πρωτάθλημα Κολομβίας εν συγκρίσει με τα δυο χρόνια χωρίς συμμορία.

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε αγωνιστική βοηθάει να επιβεβαιώσουν όσοι, λίγοι άπιστοι είχαν απομείνει, το προφανές. Ό,τι συνέβη τις τελευταίες δυο δεκαετίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, παραπέμπει περισσότερο σε Κολομβία και Μεξικό. Ένα άριστα διακλαδωμένο σύστημα με τροφοδότες, αποδέκτες και βαποράκια, από διαιτητές μέχρι Μέσα Ενημέρωσης, από ελληνικούς θεσμούς μέχρι ευρωπαϊκά κέντρα, έλεγχαν τα πάντα και αλλοίωσαν τα πάντα.

Όταν τελικά το άγαλμα του Σαντάμ έπεσε, η πτώση ήταν εκκωφαντική. Γιατί όπως συμβαίνει με οτιδήποτε στην ζωή, όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο μεγάλο θόρυβο κάνει το γκρέμισμα.

Οι καταγγελίες του Πορτογάλου αρχιδιαιτητή Περέιρα για bullying δεν χρήζουν ιδιαίτερων επεξηγήσεων. Το σύστημα τα έχασε και ο πανικός εκδηλώνεται κάθε εβδομάδα. Δεν τους ενδιαφέρει αν διασύρονται σε όλη την Ελλάδα και στα κέντρα της UEFA γελάνε μαζί τους. Δεν τους απασχολεί αν φωνάζουν μόνοι τους ότι τελείωσαν στα κέντρα εξουσίας.

Ούτε αν διέλυσαν μόνοι τους την επιχειρηματολογία δυο δεκαετιών για επενδύσεις και παραμύθια της Χαλιμάς. Ζουν σε έναν δικό τους κόσμο, όπου το ανήθικο ήταν δίκαιο. Σήμερα η κλάψα για την απώλεια του 100-0 σε αθλητικά δικαστήρια, σφυρίχτρες, σημαίες, δορυφόρους, πένες, μικρόφωνα τους φαίνεται ατελείωτο κυνηγητό.

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.

Ο Περέιρα χρειάστηκε ένα χρόνο στην Ελλάδα για να εκφραστεί δημόσια: «Κάποιοι νομίζουν ότι με το bullying θα αποκτήσουν πλεονέκτημα». Με εννιά λέξεις, τα είπε όλα. Και δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς πίσω από τις λέξεις για να συνειδητοποιήσει ποιους εννοεί. Επί της ουσίας μέσα σε 9 λέξεις έγινε η περιγραφή όσων γίνονταν επί 20 χρόνια και ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ πλέον.

Πίσω από τις κουβέντες ίσως μπορείς όμως να δεις λίγο πιο μακριά, φιλε αναγνώστη. Η «εξυγίανση» που λοιδωρήθηκε και αποτέλεσε μότο ειρωνίας και σπίλωσης όσων ανθρώπων την υπηρέτησαν, πέτυχε διά της τεθλασμένης. Ίσως δεν έχει καταφέρει να μοιράσει το καρπούζι στη μέση, άλλωστε στην Ελλάδα θα ήταν απίθανο να συμβεί ακόμα και στο μπάντμιντον, ωστόσο βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτοφανούς κατάστασης. Χαίρονται κι άλλοι με το ποδόσφαιρο. Σταμάτησε να είναι προνόμιο των ολίγων.

Όσοι παρέμειναν να παρακολουθούν, γιατί οι περισσότεροι στην πορεία αποφάσισαν να ξοδέψουν πιο έξυπνα τον προσωπικό χρόνο και το χρήμα τους από ένα εισιτήριο ή μια συνδρομή στο πρωτάθλημα που μπορούσε να σε στείλει στη φυλακή ή στο τρελάδικο, έχουν ξαφνικά στον ήλιο μοίρα.

Η σεζόν που διανύουμε είναι η επισήμως δεύτερη ολοκληρωμένη, χωρίς συμμορία. Όπως φαίνεται λοιπόν, μετά τον κόσμο της ΑΕΚ που αδημονούσε 23 χρόνια, είναι πιθανό να πανηγυρίσει και ο λαός του ΠΑΟΚ μετά από 33 χρόνια αναμονής. Κι αν δεν είχε προκύψει αυτή η κουραστική κόντρα μεταξύ Δικεφάλων, στο τέλος της ημέρας ίσως αντιλαμβάνονταν κι οι ίδιοι, πετώντας για λίγο τις παρωπίδες, πως ο στόχος της εξυγίανσης θα έχει επιτευχθεί πανηγυρικά: Στο… νέο ποδόσφαιρο έχουν όλοι ευκαιρίες, άπαντες μπορούν να χαρούν, κι αν κάνεις σωστή διαχείριση συναισθημάτων και ικανοτήτων, θα έχεις σοβαρές πιθανότητες να ανταμειφθείς.

Κι αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν οι γραφικοί του χωριού που έχασαν ξαφνικά τη μάσα, την εξασφαλισμένη χαρά, τη δυνατότητα να κάνουν το άσπρο μαύρο.

Κι έτσι, παρότι οι Κυριακές δεν έχουν ακόμα γίνει όπως θα έπρεπε να είναι, παρότι τα λάθη παραμένουν, σιγά σιγά μοιάζουν να είναι διασκεδαστικές για όλους. Κυρίως για όσους έζησαν τα χρόνια της ντροπής. Έτσι υποχρεώνονται σε θλιβερές παραστάσεις και διαγγέλματα που θα έκαναν τον Κώστα Βάρναλη να νιώθει περήφανος από τη διαχρονικότητα των στίχων του

Μιλάει η πόρνη για τιμή

για όρκο οι προδότες

για δίκιο οι σωματέμποροι

για νόμο οι δολοφόνοι

και για πατρίδα οι πλερωτοί

στον κάθε γης αφέντη