Απορριπτέα (Καρεκλο) ομοψυχία

Κώστα  Δημ. Χρονόπουλου 
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)

Παρακολουθώντας την επίταση της κοινοβουλευτικής (προεκλογικών προδιαγραφών) κομματικής αντιπαράθεσης, έκανα κάτι περίεργες σκέψεις:

– Γιατί, αντί να αλληλουβρίζονται /αλληλοκατηγορούνται /αλληλοεξευτελίζονται οι Εθνογονείς μας, δεν επιλέγουν να κάνουν ένα πολιτισμένο διάλογο, χωρίς κραυγές και υλακές, αλλά με παράθεση επιχειρημάτων;
-Είναι τόσο πια δύσκολο να αντιληφθούν ότι το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να βυθίζουν -περαιτέρω- σε ανυποληψία το Κομματικό Σύστημα.
(Πρώην Πολιτικό Σύστημα);
– Απορούν (τάχα;) γιατί ο κόσμος αποστρέφει – ιδίως οι νέοι – το πρόσωπό του από αυτό το δυσειδές Κομματικό Σύστημα. Υποκρισία!
– Πως να επιλέξουν οι πολίτες – ανάμεσα σε: “ψεύτες, κλέφτες, διαπλεκόμενους, απατεώνες, αργυρώνητους, πουλημένους,  προδότες, γερμανοτσολιάδες, μαρξιστές, ακροδεξιούς, ακροαριστερούς, φασίστες, σταλινικούς, ανίκανους” κ.ο.κ;
– Οι θλιβερές αναφορές /περιγραφές τους για τους αντιπάλους τους  συγκλονίζουν.
Δεν αφήνει περιθώρια επιλογών στο λαό να διαλέξει κάτι καλύτερο (!).
– Πως , πότε όλοι αυτοί οι φαινομενικά  αλληλομισούμενοι φαρισαίοι, θα μονοιάσουν για το καλό της Πατρίδας;
-Γιατί απογοητεύουν τον λαό, ο οποίος πείθεται πλέον πως είναι δυστυχώς αδύνατη η μεταξύ τους συνεννόηση;
Ξαφνικά -τι σου είναι το μυαλό – θυμήθηκα τη συγκυβέρνηση.
Αφού δύο Κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) εκ διαμέτρου αντίθετα κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, γιατί όχι;
Εκείνα, όχι μόνο “τα βρήκαν” αλλά προχώρησαν και σε (έστω συγκυριακή) συγκυβέρνηση!…
Ετούτοι, οι υπόλοιποι, γιατί να μη μπορούν αν όχι να συγκυβερνήσουν, τουλάχιστον να συζητήσουν πολιτισμένα;
Ήμουνα έτοιμος να γράψω άρθρο με την προτροπή: “Στον δρόμο που χάραξαν οι δύο , της αδελφοποίησης, της συναντίληψης, της οικουμενικής συγκυβέρνησης”. Νέες όμως σκέψεις με κατέλαβαν.
Άρχισαν να  μου έρχονται στο νου τα πεπραγμένα των συγκυβερνώντων και (ξανα) απογοητεύτηκα όταν θυμήθηκα τη συμπεριφορά τους:

Συνεχώς διαφωνούν: Στα Εθνικά θέματα, στο “ΒορειοΜακεδονικό” τα Εκκλησιαστικά, την Οικονομία, τις  παραδόσεις, την υιοθέτηση του “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”.
“Ανυποχώρητοι, παραδοσιακοί πατριώτες” οι ΑΝΕΛ δεν εννοούν να κάνουν πίσω στα παραπάνω θέματα αρχής -ταμπού τους.
Απειλούν -ευθέως – να ρίξουν την Κυβέρνηση αν πχ τα βάλει με την Εκκλησία ή συμπεριλάβει τον όρο “Μακεδονία” σε σύνθετη ονομαδοσία της γειτονικής χώρας.
Όταν όμως ο κόμπος φθάνει στο χτένι, (από τους εταίρους τους) ανακρούουν πρύμναν.
Μας θυμίζουν την υπόσχεσή τους πως θα στηρίξουν και θα συμπλεύσουν /συμπορευτούν μέχρι τέλους με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ανεξήγητη -λογικά- συμπεριφορά!
Οι νοήμονες πολίτες διαπιστώνουν πως η ομοψυχία και η συμπόρευση είναι εφικτή μόνον όταν πρόκειται να γίνει κατάληψη της εξουσίας (;).
Η Καρεκλοκατοχή των Καρεκλοομοψύχων αποτελεί την αναγκαία συγκολλητική ύλη, προκειμένου να παραμεριστούν τα Ακροδεξιά και τα Ακροαριστερά σύνδρομα, τα απωθημένα. Δύσληπτο πάντως και δύσπεπτο το … “Μένουμε επειδή διαφωνούμε”!…
Οι ΑΝΕΛ συνυπέγραψαν, παριστάμενοι, στο ΝΑΤΟ μαζί με τον κο Πρωθυπουργό και τον κο Υπ. Εξωτερικών. Ως τι άραγε:  Ως διαφωνούντες;  Ως συμπαραστάτες τεθλιμμένοι συγγενείς; Ως αβανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ; Ή απλώς ως … Καρεκλοομόψυχοι.
Ενθουσιάστηκα όταν νόμισα πως ανακάλυψα την “Φιλοσοφική λίθο”. Το παράδειγμα για να επηρεάσω /αλλάξω την νοοτροπία των Κομμάτων. Απογοητεύτηκα όμως όταν πρόσεξα στο που οδηγεί αυτή η Λυκοφιλική συνύπαρξη πολιτικής συμβίωσης /επιβίωσης.
Άρχισα μάταια να αναζητώ την … “Λύδια λίθο” πιστοποίησης της γνησιότητας, των προθέσεων, των σκέψεων και του ελληνοκεντρισμού τους! Βρίσκομαι σε … λαβύρινθο. Αναζητώ μάταια τον μίτο της (λογικής) διεξόδου!

ΥΓ Φαίνεται πως η  σωτηρία της Πατρίδας, η συνέχεια του Ελληνισμού, η φιλοπατρία δεν συγκινούν τους  πολιτικάντηδες (!!!).