Ανοιχτή επιστολή στον αδαή και βραδύνοα ψηφοφόρο…

Προσπαθώ να μη σε σκέπτομαι. Προσπαθώ να το ρίχνω στην τρελή, για να μη μου ανεβάζεις την πίεση. Σε σένα απευθύνομαι, αδαή και βραδύνοα ψηφοφόρε. Σε σένα ο οποίος χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς αίσθηση κοινωνικής συνοχής κι αλληλεγγύης, διαποτισμένος από κοινωνικό μιθριδατισμό, αναζητάς τον Μεσσία που θα
σε σώσει από τον κακό σου εαυτό. Τη μια στα επαρχιώτικα «τζάκια» μας, την άλλη στους φαφλατάδες λαϊκιστές, την παράλλη σε αυτούς που εμπορεύονται το μίσος και σου υπόσχονται εκδίκηση, ή ακόμα, σε εκείνους που σου υπόσχονται αναβίωση αποτυχημένων παραδείσων.

Το να σου ζητήσω αυτοκριτική είναι μάταιο. Γιατί κανένας από αυτούς που επιλέγεις να σε κυβερνήσουν δεν σου δίδαξε ποτέ τι πράγμα είναι η αυτοκριτική.

Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσεις αυτογνωσία είναι να ξαπλώσεις στο ντιβάνι του  ψυχαναλυτή. Εκεί ίσως θυμηθείς πώς έχασες τον αυτοσεβασμό σου, αφήνοντας να σε κυβερνά επί επτά ολόκληρα χρόνια μια παρέα γελοίων καραβανάδων. Ισως, θυμηθείς, ακόμα, πώς ψαλίδισες τον κοινωνικό σου ιστό παραδομένος, επί τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν τη χούντα, στον ακραίο ατομοκεντρικό καταναλωτισμό ο οποίος, τελικά,  στέρησε, από σένα και τα παιδιά σου, το όραμα και την πίστη στην Πατρίδα και το λαό της. Ίσως θυμηθείς, τέλος, πως στα χρόνια της κρίσης, τα οποία ακολούθησαν τις δεκαετίες της πλαστής ευημερίας, έβλεπες την πατρίδα σου στα χέρια των ξένων και ντόπιων εκπροσώπων του αχαλίνωτου καπιταλισμού να σκοτώνουν το κοινωνικό σου κράτος, να λεηλατούν τη χώρα σου και το έμψυχο υλικό της. Κι εσύ, αντί να βγεις στο δρόμο και να πολεμήσεις, «μέχρι να γυρίσει ο ήλιος», τους άρπαγες, κλείστηκες στο καβούκι σου. Αδιάφορος για την περιφερόμενη δυστυχία συμπολιτών σου, την εγκληματικότητα που θέριευε, τα μικρά παιδιά που βιάζονται τώρα στη Μόρια, ή τις γυναίκες που γίνονται σφαχτάρια στις όχθες του Έβρου.

Και τώρα τι; Με υποθηκευμένη τη χώρα σου για τα επόμενα 99 χρόνια, με νομοθετημένη την οικονομική σου υποτέλεια και οικονομική αφαίμαξη για τις επόμενες δεκαετίες, πιστεύεις ότι θα βγεις ποτέ από τα Μνημόνια; Θα αναστήσεις το κοινωνικό σου κράτος, θα επιστρέψουν τα ξενιτεμένα σου παιδιά, θα πάψει ο λαός σου να συρρικνώνεται καταντώντας εθνοτική μειονότητα στον ίδιο του τον τόπο;

Θα έχεις ακούσει πώς βγήκαν οι άλλες χώρες από τα Μνημόνια: με ενότητα και σύμπνοια των πολιτικών τους δυνάμεων. Πιστεύεις ότι με αγελαία συστράτευση στο επόμενο «ώριμο φρούτο» της πολιτικής ζωής του τόπου σου, θα αλλάξει κάτι; Μήπως ήρθε η ώρα να κόψεις τα φτερά όλων των διεκδικητών της εξουσίας αναγκάζοντας τους σε κοινή συμπόρευση για τη σωτηρία της Πατρίδας;

Δημήτρης Ματσικούδης

loading...