Όταν η Μαρία μύρισε τον κρίνο…

20 thoughts on “Όταν η Μαρία μύρισε τον κρίνο…”

1. Ο δε Κρίνος* που υποτίθεται ότι δόθηκε εις την Παρθένα Μητέρα του Ιησού Χριστού και Παναγία μας δεν αποτελεί φαλλικό σύμβολο όπως μερικοί πιστεύουν, διότι πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο κρίνος προκύπτει από την εικονογραφική παράδοση και ουχί από την Ευαγγελική! Δηλαδή δεν αναφέρεται πουθενά στα Ευαγγέλια τέτοιο γεγονός, αλλά εικονογραφήθηκε αργότερα από καλλιτέχνες και φυσικά όχι στις ορθόδοξες εικόνες. Είναι δυτική επινόηση και ανεπιτυχείς συμβολισμός της αναγέννησης.

2. Κουιζ:επιτυχυμενοs επιχειρηματιαs λεει..
   που πινει θαλασσινο υδωρ και βαζει ωμο κρεαs στον πρωκτο του πωs λεγεται;

3. ΕΥΚΟΛΑΚΙ
   ΖΑΓΚΛΑΡΩ Η ΚΑΒΛΟΡΟΥΦΗΧΤΡΑ

4. ΈΧΕΙΣ ΔΊΚΙΟ, ΑΛΛΆ ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΡΏΤΗΣΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΚΕΊ, ΠΑΡΆ ΣΤΟ ΑΝ ΑΥΤΉ Η
   ΓΥΝΑΊΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΥΠΉΡΞΕ ΚΑΙ ΤΊ ΣΧΈΣΗ ΈΧΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΆ ΜΕΤΆ ΑΠΌ ΠΈΝΤΕ ΓΈΝΝΕΣ.

5. https://www.pare-dose.net/6448

   Η Μαρία, συλλαμβάνει «δια Πνεύματος αγίου», τον Ιησού και από απλή γυναίκα δοξάζεται, σε «μετά Θεόν, η θεός».

   Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη την αναφέρει σπάνια και χωρίς ιδιαίτερες τιμές.

   Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη.

   Ο ίδιος ο Ιησούς εμφανίζεται να της μιλά υποτιμητικά: «Τί είναι σε μένα και σε σένα, γυναίκα;» (Δηλαδή τι είναι κοινό ανάμεσα σε μένα και σε σένα, γυναίκα;). (Ιωάννης II, 4))

   Oταν τον ζητά η Μαρία, ο Ιησούς την παραμερίζει, λέγοντας:
   «Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ εἶπεν, Ἰδού, ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου» (12:48-49).

   Οι πατέρες της Εκκλησίας, του 3ου αιώνα ακόμη, την κατηγορούν για ματαιοδοξία, υπερηφάνεια, έλλειψη πίστης στον Χριστό και πολλά άλλα.

   Αυτοτελώς δια την Μαρίαν το ενδιαφέρον ανακινείται δια πρώτην φορά περί το 400 μ.χ, λόγω των προανακρουσμάτων της χριστολογικής έριδος.

   Αλήθεια γιατί οι «πατέρες» της Εκκλησίας, άργησαν 400 ολόκληρα χρόνια να αντιληφθούν (ή να θυμηθούν) ότι η «θεομήτωρ» είναι άγια των αγίων;
   Πρώτη επίσημη μαρτυρία εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου απαντάται στο Α΄ Κεφάλαιο των πρακτικών της συνόδου του Τολέδου το 656.

   Πώς είναι δυνατόν μια κοινή γυναίκα έστω και παρθένα να γεννάει θεό ;

6. Οι ερωτικές σχέσεις των αρχαίων θεών κυριαρχούν στην ελληνική μυθολογία και οι ιστορίες τους ενέπνευσαν τους ζωγράφους για να αποτυπώσουν τα έργα και τις ημέρες τους. Συνήθως πρωταγωνιστής ήταν ο άπιστος Δίας, αλλά και οι υπόλοιποι θεοί δε «υστερούσαν». Υπέκυπταν στους πειρασμούς και είχαν πλούσια «δράση». Ο Ήφαιστος Ο Ήφαιστος ήταν το νόμιμο παιδί του Δία και της Ήρας, το οποίο απαρνήθηκαν λόγω της δυσμορφίας του. Μεγάλωσε μακριά από τους γονείς του και έγινε σπουδαίος μεταλλουργός. Ο Ήφαιστος ήταν ο θεός της φωτιάς, αλλά σε αντίθεση με το ελκυστικό παρουσιαστικό των θεών, είχε σκούρα γένια, μελαχρινή επιδερμίδα και αναπηρία στο ένα πόδι. Η ασχήμια του όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για να κατακτήσει τις ομορφότερες γυναίκες. Η πιο γνωστή και εντυπωσιακή σύζυγός του ήταν η θεά της ομορφιάς, Αφροδίτη. Η Ήρα «προσφέρει» την Αφροδίτη ως σύζυγο στον γιο της Ήφαιστο Η Αφροδίτη λέγεται ότι ήταν το δώρο που του έκανε η Ήρα, όταν επέστρεψε στον Όλυμπο. Ωστόσο, σύμφωνα με τον μύθο ήταν και η αιτία να έρθει σε ρήξη με τον πολεμοχαρή αδερφό του Άρη. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του θεού του πολέμου σαγήνεψε τη θεά Αφροδίτη. Η πιο όμορφη γυναίκα είχε για σύζυγό της τον άσχημο, αλλά καλόκαρδο Ήφαιστο. Λίγο καιρό μετά τον γάμο τους άρχισε να συναντιέται με τον Άρη πίσω από τη πλάτη του συζύγου της. «Ουδέν κρυπτόν από τον Ήλιο» Σε μία από τις κρυφές τους συναντήσεις, στο παλάτι του Ήφαιστου, ο Ήλιος που έβλεπε τα πάντα, τους είδε από το άρμα του. Αμέσως έτρεξε και φανέρωσε στον Ήφαιστο ότι η γυναίκα του είχε για εραστή τον αδερφό του και ότι μάλιστα τον συναντούσε πάνω στο κρεβάτι τους. Ο Ήφαιστος οργισμένος ζήτησε από τον Ήλιο να μην μιλήσει σε κανέναν και έστησε σχέδιο για να τους εκδικηθεί….
   Ο Ηφαιστος πήγε στο κρεβάτι του και έστρωσε ένα διάφανο δίχτυ για να πιάσει επ’ αυτοφώρω τους δύο εραστές. Αργότερα ο Άρης συναντήθηκε την Αφροδίτη και όταν ξάπλωσαν στο κρεβάτι, μπλέχτηκαν στο δίχτυ. Ο Ήφαιστος εισέβαλε στο χώρο και τους βρήκε γυμνούς. Για να αποδείξει τη μοιχεία κάλεσε για μάρτυρες τον πατέρα του, Δία και τους υπόλοιπους θεούς του Ολύμπου….

   Το παράνομο ζευγάρι ντροπιασμένο άκουσε τις ύβρεις των θεών. Στη συνέχεια, ο Ήφαιστος τους ελευθέρωσε και έφυγε τρέχοντας. Γρήγορα ξεπέρασε τη στεναχώρια του και η απιστία της συζύγου του έγινε παρελθόν, όταν συναντήθηκε ερωτικά με τη θεά της σοφίας, Αθηνά….

   Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/otan-o-ifestos-epiase-sto-krevati-ton-adelfo-tou-ari-me-tin-gineka-tou-afroditi-to-paranomo-zevgari-dikastike-apo-tous-theous-ke-o-ifestos-vrike-parigoria-stin-agkalia-allis/

7. Τον έκτο μήνα από την σύλληψη του Προδρόμου ( “ευαγγελισμό” της Ελισάβετ ), ο αρχάγγελος Γαβριήλ, σταλμένος από τον θεό, συναντά την παρθένο Μαρία στο ιερό ναό , όπου διέμενε και της απευθύνει τον χαιρετισμό.
   (Ο άγγελος ως πιστοποίηση της δύναμης του Θεού για το θέμα αυτό της σύλληψης, φέρνει το παράδειγμα της Ελισσάβετ η οποία αν και ήταν σε προχωρημένη ηλικία ήταν ήδη στον έκτο μήνα της κυοφορίας της.)

   Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε:
   «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώσει τους υιούς του Ισραήλ».

   Όπως λέει η παράδοση, την οδήγησε στα «Άγια των Αγίων», στα ενδότερα του Ναού, όπου επιτρεπόταν να μπει μόνον ο Ιερέας, μόνο μία φορά τον χρόνο.

   Είναι λογικό λοιπόν να διερωτηθεί κάποιος για την ιστορικότητα της διηγήσεως αυτής, δεδομένου ότι στα «Άγια των Αγίων των Εβραίων » δεν επιτρεπόταν η είσοδος γυναικών.

   Το δήθεν «αειπάρθενο», αναφέρεται για πρώτη φορά στο ψευδεπίγραφο «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», προϊόν του δευτέρου αιώνος και για αρκετούς, του τρίτου.

   Ο Χριστός γνώριζε ότι δεν ήταν ο γιος του Ιωσήφ και η μητέρα του τού αφηγήθηκε το παραμύθι του “αγγέλου” και του Αγίου Πνεύματος.

8. Κατά την ιστορική πορεία της Εκκλησίας στο πέρασμα των αιώνων πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι, λαμβάνοντας ως αφετηρία τα χωρία που μνημονεύουν τους αδελφούς του Ιησού, αμφισβήτησαν τη θεότητα του Κυρίου, την υπερφυσική σύλληψη Του, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, τη μνηστεία Της με τον Ιωσήφ, καθώς και τη σχέση του Χριστού με τους αδελφούς Του. Η απάντηση σε αυτή την αμφισβήτηση έρχεται από τον Επιφάνιο, ο οποίος με τη θεωρία – διδασκαλία του αποστόμωσε τους αιρετικούς (Πηγή: Μ. Σιώτου: Το πρόβλημα των αδελφών του Ιησού, Αθήνα 1950, σσ. 54- 60). Τη διδασκαλία του ασπάσθηκε και η Εκκλησία. Οι αδελφοί και οι αδελφές του Κυρίου, που αναφέρονται στην Κ.Δ., είναι παιδιά από τον Ιωσήφ του οίκου Δαυίδ, από γυναίκα που είχε προηγουμένως αποβιώσει (Αιρ. 28:8, 29:4, 51:10, 66:19, 78:7, Αγκυρωτός 60). Σε αυτή αποδίδονται και ονόματα όπως τα «Μελχά, Εσσά, Εσθήρ,». Σύμφωνα με τον Ιππόλυτο τον Θαβαίο ονομάζεται Σαλώμη PG 106). Ο αριθμός των αδελφών αυτών είναι έξι (Αιρ. 5:10, 78:7, Αγκυρωτός 60 [PG 43, 121]), τέσσερις αδελφοί (αυτόθι, 28:8, 78:8-9) και δύο αδελφές (Αιρ. 78:7): Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας, Συμεών, Μαρία και Σαλώμη.

9. 2 Το δωδεκαθεο Δίας Ήρα Ποσειδώνας Αθηνά Εστία Αφροδίτη Άρτεμις Άρης
   Διόνυσος
   Δήμητρα
   Απόλλωνας
   Ερμής

   3 Ερωτικοι μυθοι θεων
   Στους ερωτικούς μύθους των θεών ο Δίας ήταν ο θεός με τις περισσότερες ερωτικές περιπέτεις με τους θεούς αλλά και με τους θνητούς.

   4 Ο Δίας τις περισσότερες φορές έπαιρνε διάφορες μορφές για να αποπλανήσει τις θνητές.
   Εδώ βλέπουμε τον Δία να παρουσιάζεται ως αετός στην Αστερία.

   5 Ο Δίας παρουσιάζεται ως χρυσή βροχή στην Δανάη.
   Ο Δίας παρουσιάζεται ως χρυσή βροχή στην Δανάη.
   Ο Δίας παρουσιάζεται ως ταύρος στην Ευρωπή.

   6 Ο Δίας παρουσιάζεται ως κύκνος στην Λήδα.
   Ο Δίας παρουσιάζεται ως κύκνος στην Λήδα.

   7 Η Αφροδίτη είναι η θεά του έρωτα και της ομορφιάς σύμφωνα με το μύθο γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια ακτή της Πάφου στην Κύπρο. Σπρωγμένη από το Ζέφυρο στη θάλασσα, η θεά καλλωπίστηκε από τις θεραπαινίδες τις Ώρες και μεταφέρθηκε στον Όλυμπο, όπου παρουσιάστηκε στο Δία και τους υπόλοιπους θεούς.
   Η Αφροδίτη ήταν γυναίκα του Ήφαιστου
   Παιδιά τους ήταν ο Έρωτας, ο Δείμος και ο Φόβος.
   Η Αφροδίτη ερωμένη του θεού Άρη.
   Η Αφροδίτη με τον θεό Ποσειδώνα.
   Παιδί τους ήταν ο Έρυκας.
   Η Αφροδίτη με τον θεό Δίονυσο.
   Παιδί τους ήταν ο Πρίαππος.
   Η Ασφροδίτη με τον θεό Ερμή.
   Παιδί τους ήταν ο Ερμαφρόδιτος.

   8 Η ΘΕΣΗ Της ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
   Η γυναίκα στην ομηρική εποχή:
   Υποταγμένη στην ανδρική κυριαρχία
   Κατέχουν σπουδαία θέση στα ανάκτορα
   Κυριαρχεί το πρότυπο-υπόδειγμα γυναίκας, η Πηνελόπη
   Είναι ελεύθερες να κυκλοφορούν για να γίνονται ζωντανά ερεθίσματα ποιητών

   9 Γενικότερα η θέση της γυναίκας στον έγγαμο και δημόσιο βίο
   Βασικά καθήκοντά της ήταν:
   1. Να τεκνοποιήσει
   2. Να αναθρέψει τα παιδιά της.
   3. Να παρακολουθεί το υπηρετικό προσωπικό ή να αναλάβει η ίδια τις εργασίες του σπιτιού.

   10 Εδώ βλέπουμε την μητέρα να φροντίζει για την ανατροφή των παιδιών της.
   Στην εικόνα βλέπουμε την γυναίκα να υφαίνει

   11 Οι γυναίκες έβγαιναν από το σπίτι για να πάρουν μέρος μόνο σε θρησκευτικές τελετές.
   Επίσης είχαν το δικαίωμα εξόδου μόνο για να παρακολουθήσουν θεατρικές τραγωδίες.(οι κωμωδίες απαγορεύονταν λόγω της αθυρόστομης σάτιρά τους)

10. Η Γυναίκα στη Αρχαία Ελλάδα
    Η ζωή της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Από την ώρα που γεννιόταν ένα
    κορίτσι ήταν έρμαιο της απόφασης του πατέρα της να του επιτραπεί να ζήσει ή να το
    αφήσει έκθετο σε μία ερημική περιοχή. Η γέννηση ενός θηλυκού μέλους στο πατριαρχικό
    σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη θεωρείτο ανώφελο επιπρόσθετο έξοδο για τον
    οίκο. Δεν είχε τη δυνατότητα να διατηρήσει το οικογενειακό όνομα και επομένως ούτε τα
    οικογενειακά περιουσιακά στοιχεία. Ο γάμος της δεν απαιτούσε τη συγκατάθεσή της και τα
    μόνα της αποκτήματα ήταν τα ενδύματα και τα κοσμήματά της. Πρακτικά περνούσε από
    την προστασία του ενός κυρίου -του πατέρα- στον άλλο -το σύζυγο- και αν ο πατέρας της
    πέθαινε χωρίς αρσενικό απόγονο, τότε ως επίκληρος έπρεπε να χωρίσει και να παντρευτεί
    τον αδελφό του πατέρα της, προκειμένου να εξασφαλιστεί η αρρενογραμική διαδοχή.
    Ακόμα και κατά την κλασσική αρχαιότητα θεωρείτο βιολογικά και ψυχολογικά πλάσμα που
    δεν διέθετε την ικανότητα να ελέγξει τον εαυτό της και τα συναισθήματά της. (1)
    Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι «στη γυναικεία ψυχή, η λειτουργία της σκέψης είναι παρούσα,
    αλλά αδρανής» και ήταν ο πρώτος που πρότεινε να παντρεύονται οι γυναίκες σε νεαρή
    ηλικία και να παραμένουν στο σπίτι, για να αποφευχθεί ο ηθικός κίνδυνος που
    συνεπαγόταν η γυναικεία τους φύση. (2) Ο Πλάτωνας αντίθετα υποστήριζε την ισότητα των
    δύο φύλων. Ανδρες και γυναίκες έπρεπε να δεχθούν ομοιόμορφη αγωγή. (3) Ο Ευριπίδης
    στον «Ιππόλυτο» παρουσιάζει τη γυναίκα λιγότερο ανθεκτική στις επιδράσεις της
    Αφροδίτης όμως παρότι είχε κατηγορηθεί ως μισογύνης, στην τραγωδία του «Μήδεια»
    διατυπώνει ολόκληρο κατηγορητήριο κατά του ανδρικού φύλου για την συμπεριφορά του
    απέναντι στις γυναίκες της εποχής. (4)
    Τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η θέση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα ήταν
    δύσκολη και ο ηθικός κίνδυνος ου συνεπαγόταν η γυναικεία φύση ήταν δρομολογημένος
    στην απομόνωσή της μέσω του γάμου στο σπίτι. Ο γάμος ήταν μια εμπορική συμφωνία. Ο
    έσχατος έλεγχος ήταν η αδυναμία της να ορίσει τον εαυτό της ακόμα και στην ερωτική
    συνεύρεση, στην οποία ο άνδρας είχε τον απόλυτο και αποκλειστικό έλεγχο. Είναι
    χαρακτηριστικό το απόσπασμα του Ευριπίδη στις Τρωάδες, όπου η Ανδρομάχη μιλά για το
    μίσος μιας γυναίκας στη συζυγική κλίνη. Έπρεπε να συμβιβάζεται με τα πρότυπα της τότε
    ανδροκρατικής κοινωνίας όντας σεμνή, όμορφη και υγιής. Ακόμα και στην τέχνη από την
    αρχαϊκή περίοδο μέχρι το τέλος της κλασικής περιόδου όποτε το θηλυκό κορμί
    απελευθερώνεται, η γυναίκα παρουσιάζεται ντυμένη με ευπρέπεια χωρίς να δίνεται
    έμφαση στα χαρακτηριστικά του φύλου.
    5
    ος αιώνας π.Χ.
    Κατά τον 5ο
    αιώνα π.Χ. εμφανίζεται ο Κώδικας της Γόρτυνας (5) και οι γυναίκες έχουν πλέον
    το δικαίωμα να κατέχουν και να διαχειρίζονται περιουσία και φυσικά να κληρονομούν. Ένα
    συγκεκριμένο ποσοστό της παραγωγικής τους δραστηριότητας ανήκε αποκλειστικά σε
    εκείνες και σε περίπτωση διαζυγίου η γυναίκα διατηρούσε το μισό της περιουσίας της.
    Εκείνη την περίοδο έζησαν τουλάχιστον εννέα ποιήτριες, γεγονός που υποδεικνύει υψηλό
    3
    επίπεδο μόρφωσης, ιδιαίτερα για τις εύπορες γυναίκες, αν και λίγες είναι γνωστές με το
    όνομά τους, όπως η Σαπφώ η οποία μάλιστα εμπλέκεται και σε πολιτικούς αγώνες.
    Πιθανώς η Αθήνα επηρέασε την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά η Κρήτη μαζί με τη Σπάρτη και
    άλλα ελληνικά νησιά του νότου, παρέμειναν στον χώρο του νομικού πολιτισμού των
    Δωριέων ακολουθώντας διαφορετικούς θεσμούς

11. Η Γυναίκα στην Αρχαία Αθήνα
    Και στην Αρχαία Αθήνα η γυναίκα ήταν συνδεδεμένη με το εσωτερικό του σπιτιού,
    ιδιαίτερα στις πλούσιες και εύπορες οικογένειες, βρισκόταν υπό τον άντρα και δεν είχε
    ουσιαστικά κοινωνική ζωή. Γενικά η έξοδος από το σπίτι για τις γυναίκες ήταν μία κοινωνική
    διαφοροποίηση και αφορούσε περισσότερο χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Ενώ δεν
    είχαν πολιτικά δικαιώματα, αντίθετα ηγούνταν σε θρησκευτικά, κοινωνικά
    δρώμενα και τελετουργικά. Ο γάμος στην Αρχαία Αθήνα ήταν πολύ σημαντικός, καθώς
    διαβιβαζόταν το δικαίωμα του πολίτη και διασφαλίζονταν η αναπαραγωγή νόμιμων
    παιδιών. Οι γυναίκες στην Αρχαία Αθήνα παντρεύονταν σε μικρή ηλικία, από τα 15 και
    έπειτα. Η συνεισφορά της Αθηναίας στην προίκα γίνονταν με οικιακά σκεύη, χρυσά
    κοσμήματα, αρώματα και με συνεισφορά ακίνητης περιουσίας. (6)
    Η έννοια της μοιχείας είναι διαφορετική από τη σημερινή, καθώς για να στοιχειοθετηθεί
    μοιχεία, δεν ήταν απαραίτητο να είναι παντρεμένη η γυναίκα. Η γυναίκα όφειλε να είναι
    πιστή στον άντρα της, καθώς το αντίθετο, μπορούσε να θεωρηθεί ως έγκλημα. Εκτός όμως
    από τις Αθηναίες νόμιμες συζύγους, υπήρχαν και οι παλλακίδες, οι οποίες συνδέονταν με
    τους συζύγους, χωρίς όμως καμία νομική κατοχύρωση. Τις περισσότερες φορές η Αθηναία,
    θα έπρεπε να ανέχεται την παρουσία παλλακίδων ακόμα και μέσα στο σπίτι της.
    Οι ασχολίες των γυναικών ήταν διάφορες. Επιτηρούσαν τους δούλους, έστελναν άλλα
    άτομα για εξωτερικές δουλειές, επέβλεπαν τις υπηρέτριες και είχαν την εποπτεία για
    ανατροφή του παιδιού. Πολλές γυναίκες συμμετείχαν στο εργατικό δυναμικό με
    κατασκευές διαφόρων αντικειμένων. Τέλος να επισημάνουμε τον ρόλο της γυναίκας
    ως ιέρεια, ο οποίος μπορούσε να αποκτηθεί μέσω κληρονομιάς, κλήρωσης, αγοράς ή
    εξαγοράς.

12. Οι γονείς της Παναγίας, ο Ιωακείμ και η Άννα, σ’ όλη τους τη ζωή παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα τέκνο και υποσχέθηκαν να το αφιερώσουν στο Ναό του.
    Πράγματι σε μεγάλη ηλικία, ο Θεός τους έδωσε ένα κορίτσι( με ευαγγελισμό), τη Μαρία, που όταν έγινε τριών ετών, το έφεραν στον Ναό (Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει τα «Εισόδια» της Θεοτόκου) και το παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του Ιερέα συζύγου της Ελισάβετ.

    Η Ελισάβετ όταν έμεινε έγκυος (με ευαγγελισμό !!!) έπρεπε να ομολογήσει στον ιερέα Ζαχαρία ότι το παιδί δεν ήταν δικό του. Στην γειτονιά και την οικογένεια δεν μπορούσαν φυσικά να παραδεχθούν κανένα σκάνδαλο. Για να κάνουν την γέννηση του παιδιού νόμιμη όφειλαν να κατασκευάσουν ένα σενάριο (του ευαγγελισμού ).
    Ο Ζαχαρίας θα είχε ένα όραμα ενός αγγέλου και είχε μείνει άφωνος.
    Θα επανακτούσε την φωνή του όταν το παιδί του Ιωάννης ο Πρόδρομος θα γεννιόταν.)

    Εκεί έμεινε η Παναγία δώδεκα χρόνια.
    Τρεφόταν από “άγγελο” του Θεού με ουράνια τροφή.
    Εκεί έμεινε μέχρι τον “Ευαγγελισμό της” !!!

    Μια ημέρα η μικρή Μαρία βρέθηκε να είναι έγκυος, όπως το ίδιο και η συγγενής της ( εξαδέλφη;) Ελισάβετ.

    Η Μαρία εντω μεταξύ γνώριζε ότι ήταν έγκυος και επίσης όφειλε να καταστήσει πιστευτό το γεγονός ότι δεν εγνώριζε τίνος ήταν το παιδί (Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου 13. 3). Αφού το παραμύθι της Ελισάβετ λειτούργησε τόσο καλά, θα εφεύρισκε μια παρόμοια ιστοριούλα και να την πει στον αρραβωνιαστικό της, ( Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν, αλλά τελικά την αποδέχτηκε μαζί με το παιδί της…)

    Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, περιγράφεται με πιο έντονο και μυστηριώδη τρόπο, στο απόκρυφο Ευαγγέλιο Βαρθολομαίου, του 4ου μ.Χ. αιώνα:

    Συγκεντρώνονται οι απόστολοι για να ρωτήσουν πως συνέλαβε η Μαρία τον Κύριο. Διστάζουν όμως και τελικά την πλησιάζει ο Βαρθολομαίος και τη ρωτάει «πως συνέλαβες τον ασύλληπτο, πως βάσταξες αυτόν που είναι αβάσταχτος;». Ή Μαρία απαντά ότι την πλησίασε ο άγγελος και τότε «το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε και έγινε ένας πολύ μεγάλος σεισμός […] Εκείνος άπλωσε το χέρι του και με σήκωσε. Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και ήρθε ένα σύννεφο δροσιάς και με ράντισε […]».
    Ο άγγελος τότε πήρε ένα ψωμί «και το έβαλε πάνω στο βωμό του ναού και έφαγε απ’ αυτό πρώτα ο ίδιος και έδωσε επίσης και σε μένα […] και…ένα ποτήρι γεμάτο κρασί και ήπιε πρώτα ο ίδιος και έδωσε κατόπιν σε μένα».

    https://www.pare-dose.net/6448

    Προσέξτε τώρα τα λόγια του αγγέλου προς την Μαρία: «ἰδού, συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται καὶ δώσει αὐτῷ κύριος ὁ θεὸς τὸν θρόνον Δαβὶδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. […] Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι• διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς θεοῦ» (1:31-33.35)

    Το ποιος ήταν ο αγγελος και ποιος ο «επιβήτορας ευαγγελιστής », δεν είναι σαφές και για να είμαστε ειλικρινείς είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί ιστορικά.

    Φυσικά τα περί σύλληψης του Χριστού με την όσφρηση του κρίνου, από την Μαρία, δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά ένα ακόμα σενάριο χριστιανικής φαντασίας, το οποίο μπορεί να γίνει αποδεκτό μόνο από μικρά παιδιά

13. Οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία χαρακτήρισαν απαράδεκτη, παράλογη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την ανθρώπινη κοινωνία!

    Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας άσκησαν κριτική και αρνήθηκαν την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία. «Κατά τους εξ π.Χ. αιώνας προσεπάθησαν να υπερβούν την πολυθεΐαν, να διαμορφώσουν μίαν υψηλοτέραν ιδέαν περί πνευματικού Θεού, να καθάρουν την έννοιαν του θείου από όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία είχαν επισωρεύσει η μυθολογία, η δεισιδαιμονία και η πρωτόγονος μαγική σκέψις των μαζών» (Κ. Σπετσιέρη, «Εικόνες Ελλήνων Φιλοσόφων», Αθήαν 1964, σελ.75). «Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι αντιτάχθησαν στην ειδωλολατρική πολυθεΐα και ηγωνίσθησαν, ώστε να καθαρθεί η έννοια του θείου από το μη θεοπρεπές στοιχείον» (Ν. Βασιλειάδη « Ο ανθρωπισμός του Χριστιανισμού» Αθήναι 1986, σελ. 48).

    Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τε θεοίσι καί ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοίσ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Απ.,11)! Τους θεούς θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πως οι θεοί πεθαίνουν!

    Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμόν από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ.5, Diels). Συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως « Έν πάντα… εκ πάντων έν καί εξ ενός πάντα…ταυτό τε ζών καί τεθνηκός καί εγρήγορος καί καθεύδον καί νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν καί ταυτόν-» (Β΄ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16).

    Υποστήριζε πως ο Ομηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδρασή στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κλπ)

    Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).

    Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134)

    Ο Παρμενίδης (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26)

14. Γεια σε όλους …….. και στους χριστιανοταλιμπάν
    Να ευθημησωμε λίγο .
    1. Ένα εργοστάσιο φτιάχνει λουκάνικα Φρανκφούρτης και τινάζεται στον αέρα, και ένα λουκάνικο πετάγεται στον ουρανό. Το παίρνουν κατι άγγελοι και αναρωτιούνται τι είναι.
    -Ας το πάμε στην Παναγιά, λέει ο ένας, που έχει ζήσει στην Γη, αυτή μπορεί να ξέρει.
    Το πάν' στην Παναγιά , και την ρωτάνε:
    -Τι είναι τούτο κυρα Παναγιά ? Εσύ που έζησες στην Γη μπορεί να ξέρεις.
    Και λέει η Παναγιά :
    -Καλέ ΚΡΙΝΟΣ είναι!
    Χε χε χε χε χε

15. Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

    Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (P. Decharme, «Ελληνική Μυθολογία» τομ. Α΄, σελ.286).

    Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατύρησε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ.Η.Ε., τομ. 10,692).

    Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (P. Dech., ό.π.). Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πύρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

    Ο Πίνδαρος (522-446π.Χ.) στα περίφημα ποιήματά του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλουν το θείο, (Πινδ. Ολυμ. Θ΄35) και (P. Dech., ό.π., σελ.7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ.Η.Ε., τόμ. 10, 393).

    Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3)

    Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13).

    Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες, αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ.Η.Ε., τόμ. 6,415).

    Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «εί οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία!

16. Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για Θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «έτερα καινά δαιμόνια εισφέρων».

    Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).

    Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «τό πρώτον κινούν ακίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β΄ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μία υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανίη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!

    Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304).

    Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.

    Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της πολιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

    Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν του ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας († 165 μ.Χ.) έγραφε πως «Οι μετά λόγου βιώσαντες χριστιανοί εισί, κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μέν Σωκράτης καί Ηράκλειτος καί οι όμοιοι αυτοίς» (Ιουστ. Α΄ Απολ. α΄ 46,3, ΒΕΠΕΣ 3,186) και «Ουχ αλλότρια εστί τά τού Πλάτωνος διδάγματα τού Χριστού, όσα ούν παρά πάσι καλώς είρηται ημών τών Χριστιανών εστί» (Ιουστ. Β΄ Απολ. 13,2-4, ΒΕΠΕΣ 3,207)! Ο Κλήμης ο Αλαξανδρεύς επίσης μίλησε περί «ειδικής αποκαλύψεως» από το Θεό στους αρχαίους Έλληνες σοφούς (Προτρεπτ. VI, ΒΕΠΕΣ 7,52)!

17. Αργότερα με το έπος και την σπουδή των κλασικών ο Βυζαντινός αναλαμβάνει την ελληνική του καταγωγή, χωρίς να αισθάνεται πως κάτι τέτοιο βλάπτει την Χριστιανικότητά του, συνδυάζοντας φιλοσοφία και θεολογία και ανακηρύσσοντας θαρραλέα τους σοφούς της αρχαιότητας χριστιανούς προ του γράμματος! Συναρμόζοντας τους αρχαίους με τους μέσους αιώνες στην ψυχή τους, οι άνθρωποι της εποχής εκείνης απεργάζονται δυναμικά την ιστορική του έθνους συνέχεια, το σε όραμά τους θα ζωντανέψει στους νάρθηκες των Εκκλησιών, όπου ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και οι άλλοι μεγάλοι του προχριστιανικού ελληνισμού θα ιστορηθούν με αμφίεση προφητών. Ο νεώτερος ελληνισμός, όπως άλλωστε και ο λεγόμενος βυζαντινός που τον γέννησε δεν συνιστούν παράλληλα ή προδρομικά φαινόμενα των νεοτέρων χρόνων της Ευρώπης, αλλά συνιστούν, και εδώ έγκειται η εθνική μας ιδιορρυθμία, ανάπλαση και μεταστοιχείωση ενός και του αυτού λαού, από εσωτερική περίσσια και όχι από εξάντληση.

18. Ε Υ Τ Α Ξ Ι Α Σ Ο Γ Κ Ο Υ Ρ Λ Ε Υ Σ

19. ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ
    ΜΕ ΚΟΥΦΙΕΣ ΚΛΑΝΙΕΣ ΑΠΟ ΑΘΕΟ ΠΟΥΣΤΗ ΔΕΝ ΕΥΘΥΜΟΥΜΕ
    ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΡΟΥΘΟΥΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΛΩΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ

20. Ο ιπταμενοs Κ@ΛΟΣ και τα κ@υλοκουραδοντογκ

    Ειs τα ευκλανια γραφεια πορδεs πριτσ πρατσ κλανιεs προυτσ πορδεs κλανιεs ακουγονταν και φευγει εναs κ@λοs ξαφνικα στον αερα και πηγε περα ωs περα σε ενα ψηλο βουνο στον καθαρο αερα
    η Κ@ΛΟΤΡΥΠΙΔΑ πεταξε ωσαν να ηταν σφαιρα
    τον κ@λο παιρνει ο ερμηs και στον δια τον παει για να πει τι ειναι αυτο που συμβαινει την ηρα παρακαλει να πει τι κ@λοs ειναι αυτοs που τοσο ψηλα ανεβαινει;
    ο ερμηs τι ειναι τουτοs ο κ@λοs ηρα μου και ηρθε με τοσο φορα;
    η ηρα παρε τον κ@λο απο δω τον χιλιοΓ@ΜΗΜΕΝΟ και ρωτα τον δια να σου πει..
    και ο ερμηs στον δια τον Κ@ΛΟ παει και ο διαs απαντα αν κρινω απο την τρυπα που εχει αυτοs ο Κ@ΛΟΣ μου ειναι γνωριμοs πολυ τοιουτοs αυτοs ο Κ@ΛΟΣ..Π@ΥΤΣΑ φαινεται δεν την χορτασε και να που ξαναηρθε τωρα ο Π@ΥΣΤΗΣ επισκεψη στον Π@ΥΤΣΟ μου να κανει…

Comments are closed.