Οι ιερές εικόνες και όσα πρέπει να γνωρίζετε

Η εικόνα δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε ακόμη και μια απλή εικονογράφηση της Γραφής. Είναι αναπόσπαστο μέρος της Λειτουργίας, αποτελεί «μέσο για να γνωρίσουμε το Θεό και να ενωθούμε μαζί Του».

Ο λόγος και οι εικόνες στη Λειτουργία σχηματίζουν μια αξεχώριστη ολότητα, ένα μέσο συντονισμού, μια «πνευματόσφαιρα» θα μπορούσαμε να πούμε, διαμέσου της οποίας η Παράδοση καθιστά επίκαιρο και ζωντανό το Ευαγγέλιο. Έτσι η εικόνα αντιστοιχεί στη Γραφή όχι ως εικονογράφηση, αλλά με τον τρόπο που αντιστοιχούν σε αυτή τα λειτουργικά κείμενα: «τα κείμενα αυτά δεν γεννιούνται για να αναπαράγουν τη Γραφή όπως έχει. Είναι σαν τις υφάνσιμες ύλες. Εναλλάσσοντάς τες και αντιπαραβάλλοντας τα μέρη τους, αποκαλύπτουν το νόημά της, μας υποδεικνύουν τον τρόπο να ζήσουμε το ευαγγελικό κήρυγμα. Η εικόνα, απεικονίζοντας διάφορες στιγμές της αγίας ιστορίας, μεταδίδει με οπτικό τρόπο το νόημά τους και τη ζωτική σημασία τους. Έτσι, με τη λειτουργία και την εικόνα, η Γραφή ζει μέσα στην Εκκλησία και μέσα σε καθένα από τα μέλη της».

Olivier Clement, Η Θεολογία της Εικόνας

Η εικόνα για την ορθοδοξία, είναι τρόπος και στάση ζωής, ήθος και ύφος και ουσιώδης διάσταση της αλήθειας της, σημείο από τα καίρια της διδασκαλίας της και της θεολογίας της και ίσως συνιστά το ενδότερο σημείο του είναι της. Αυτό αποκαλύπτουν τα θέματα και τα στοιχεία της ζωής της και της σκέψεώς της: Η Ανάσταση, η Μεταμόρφωση, ο Χριστός ως εικόνα και απαύγασμα του Πατέρα, ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού, οι Άγιοι ως εικόνες του Χριστού, η Εκκλησία ως εικόνα της Αγίας Τριάδος, η Λειτουργία, ο ορθόδοξος μοναχισμός με τη θεωρία του ακτίστου φωτός. Το καθετί κρύβει το θέμα της εικόνας. Όλα υπάρχουν και βιώνονται, όχι καθεαυτά, αλλά ως διάβαση, αναγωγή, πέρασμα, Πάσχα. Το καθετί βρίσκει τον εαυτό του μέσα στο άλλο, κατά το λόγο του Κυρίου, «ο εωρακώς εμέ εώρακε και τον Πατέρα». Το καθετί δεν αναπαύεται στον εαυτό του, αλλά οδεύει, διαβαίνει πρός το πρωτότυπο. Αυτή η διάβαση είναι η ουσία της αλήθειας της εικόνας αλλά και της ορθοδοξίας.

Ιάκωβος Μάινας, Η καινή γλώσσα των εικόνων

Με τον όρο «εικόνα» στην ορθοδοξία δεν αναφερόμαστε σ᾿ ένα στατικό φαινόμενο, αλλά σε μια προσωπική κλήση και ενέργεια, σέ μια διάβαση γιά υπαρκτική καθολική θέαση της αλήθειας στην οποία μας οδηγεί η εικόνα. Στη Χριστοποίησή μας, στην εικονοποίησή μας, στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Ποια διαφορά έχει το είδωλο από την εικόνα;

Η βασική διαφορά του ειδώλου από την εικόνα έγκειται σ᾿ αυτό που υπογραμμίζει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ότι η εικόνα είναι «ομοίωση» με το υπαρκτό, ενώ το είδωλο είναι «ομοίωση» με το ανύπαρκτο. Επομένως είναι πλάσμα, φαντασία, απάτης ομοίωμα. Δηλαδή, με άλλα λόγια, το αρχέτυπο του ειδώλου είναι ανύπαρκτο, είναι φανταστικό είδωλο, δεν είναι πραγματικό πρόσωπο, ενώ η εικόνα έχει συγκεκριμένο υπαρκτό αρχέτυπο, είναι ομοίωμα του αληθινού και υπάρχοντος Θεού. Η εικόνα απεικονίζει αυτό που υπάρχει πραγματικά, ενώ το είδωλο δεν έχει μια τέτοια δυνατότητα, δηλαδή δεν απεικονίζει μια πραγματική Θεότητα. Ενώ π.χ. η εικόνα του Χριστού απεικονίζει το πρωτότυπο, τον Σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού, το άγαλμα του Δία τι απεικονίζει; Ένα ξόανο που λατρεύεται καθεαυτό. Γι᾿ αυτό το λόγο τα είδωλα απαγορεύονται από το Νόμο του Μωυσή στην Παλαιά Διαθήκη.

Μετά τη Σάρκωση όμως του Λόγου του Θεού έχουμε τη δυνατότητα της περιγραφής Του. Η εικόνα του Υιού του Θεού δεν αποτελεί ειδωλική κατασκευή, αλλά απόδειξη και ομολογία της ενανθρωπήσεώς Του. Αν επιχειρούσε να περιγράψει κανείς σε εικόνα τον Υιό και Λόγο του Θεού, πριν από τη Σάρκωσή Του, κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν, «όχι μόνον φαύλον, αλλά και έκτοπον, τον μη Σαρκωθέντα Λόγον σάρκα τοπάζειν». Αλλά οι εικόνες της Εκκλησίας μας, της Θεοτόκου και των Αγίων, αποτελούν απεικονίσεις πραγματικών ιστορικών προσώπων, τα οποία βρίσκονται σε άμεση σχέση, προσωπική και ουσιαστική, σχέση κοινωνίας με τον Ένα και Μόνο αληθινό Θεό.

Ποια είναι η θέση των ορθοδόξων για τη σχέση εικόνας και πρωτοτύπου;

Για τους ορθόδοξους η εικόνα βέβαια δεν είναι ταυτόσημη με το πρωτότυπο της, δεν είναι ομοούσια. Άλλωστε η έννοια της λέξεως «εικών» αυτό δείχνει. «Άλλο γάρ εστι εικών και άλλο το εικονιζόμενον», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Ενώ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ονομάζει το πρωτότυπο «αρχέτυπον», «σφραγίδα» και η εικόνα ερμηνεύεται ως «παράγωγον», «εκτύπωμα», «αποσφράγισμα». Υποστηρίζει μάλιστα ότι το πρωτότυπο και η εικόνα δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται, διότι πρόκειται για δύο παράγοντες, όπου ο ένας -το πρωτότυπο- επέχει λόγο αιτίου και ο άλλος -η εικόνα- επέχει λόγο αιτιατού. Είναι δύο πραγματικότητες που διακρίνονται μεταξύ τους, αλλά είναι συγχρόνως αδιάσπαστα ενωμένες.

Επίσης ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι η φύση της εικόνας είναι να υπάρχει ως «μίμημα του πρωτοτύπου». Έτσι μπορούμε πιο εύκολα να εννοήσουμε ότι η «μίμηση» ως ιδίωμα της εικόνας, δηλώνει συγχρόνως την ομοιότητά της με το πρωτότυπο ως πρός τη μορφή, αλλά και τη διαφορά της ως προς τη φύση, την ουσία της, με το πρωτότυπο. Ο δε άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει: Σίγουρα, θα ᾿ναι τρελλός όποιος ταυτίζει τη σκιά με την αλήθεια, το αρχέτυπο με το παράγωγο, το αίτιο με το αιτιατό.

Επομένως άλλη είναι η ουσία του πρωτοτύπου, «αρχετύπου» και άλλη του εκτυπώματος, της εικόνας. Μάλιστα, για να μας κάνει σαφέστερη τη διάκριση μεταξύ εικόνας και πρωτοτύπου, μας φέρνει το παράδειγμα του καθρέφτη. Πάνω στον καθρέφτη διαγράφεται το ομοίωμα του προσώπου που καθρεφτίζεται. Το ομοίωμα αυτό φυσικά έχει εντελώς διαφορετική ουσία από το πρωτότυπο, το πρόσωπο δηλαδή που καθρεφτίζεται. Δεν έχει κοινή την ύλη και την ουσία το πρωτότυπο με το ομοίωμα.

Απ᾿ όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι κάθε ορθόδοξη εικόνα είναι όμοια με το εικονιζόμενο πρόσωπο ως προς τα χαρακτηριστικά του ιδιώματα, ως προς τη μορφή, αλλά ως προς την ουσία, είναι ανόμοια. Δεν έχει η εικόνα κοινή την ουσία με το αρχέτυπο. Γι᾿ αυτό η ορθόδοξη εικόνα έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί με δύο τρόπους: Συγχρόνως αποκρύπτει και αποκαλύπτει την αλήθεια. Λειτουργεί, όπως λέμε, και «ως απόκρυψη και ως αποκάλυψη της αλήθειας».

Στις εικόνες πρέπει να απονέμουμε προσκύνηση ή λατρεία; Τι είναι προσκύνηση και τι λατρεία;

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει ότι η προσκύνηση είναι σημείο υποταγής, υποβιβασμού και ταπεινώσεως «σημείον υποπτώσεως, τουτέστιν υποβιβασμού και ταπεινώσεως». Στην προσευχή που κάνουμε ενώπιον των εικόνων, σαν σε μια άλλη «ιερά πρόθεση», καταθέτουμε και εναποθέτουμε τα αιτήματα μας, διότι η εικόνα λειτουργεί «ως μεσίτρια» στην απόλυτα προσωπική μας προσευχή. Έτσι δημιουργείται μια γέφυρα, η εικόνα γίνεται ένα πέρασμα, μια διάβαση μέσω της οποίας υπαρξιακά προσκυνούμε τον εικονιζόμενο Άγιο και κατ᾿ επέκταση τον αληθινό Θεό. «Διότι δεν αποδίδεται λατρεία στο “σημαίνον”, δηλαδή στην ύλη, αλλά στο “σημαινόμενον” πρόσωπο που παριστάνεται». «Η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει».Επομένως η θεολογία της εικόνας και της προσκύνησης της εικόνας γίνεται μια θεολογία σχέσεως προς το εικονιζόμενο (είτε είναι ο Χριστός είτε η Θεοτόκος είτε οι Άγιοι) και σε τελική ανάλυση η προσκύνηση απονέμεται προς τον Τριαδικό Θεό.

Στην ορθόδοξη θεολογία έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα η διάκριση ανάμεσα στη λατρεία του Θεού (λατρευτική προσκύνηση) και στην τιμή (τιμητική προσκύνηση) των εικόνων της Θεοτόκου και των Αγίων. Η τιμητική προσκύνηση της Θεοτόκου και των Αγίων πηγάζει από το γεγονός ότι τιμήθηκαν και οι ίδιοι από τον ίδιο τον Θεό. Οι εικόνες μαρτυρούν αυτή την τιμή και μας παρακινούν και μας να κάνουμε την ίδια κίνηση. Οι Άγιοι άλλωστε είναι Χριστοποιημένες υπάρξεις και χαρισματικές παρουσίες και είναι παρόντες εκεί κατά χάριν. Μας βλέπουν. Ακούνε τις προσευχές μας και μας καλούν σε αγαπητική κοινωνία και σχέση. Και όταν λέμε ότι οι Άγιοι είναι Χριστοποιημένες υπάρξεις, εννοούμε ότι έχουν γίνει Χριστοί-Θεοί κατά χάριν. «Όπου είναι οι Άγιοι, εκεί είναι και όλος ο Κύριος και Θεός. Ο Θεός εν Αγίοις αναπαυόμενος. Κάθε Άγιος είναι Χριστός επαναλαμβανόμενος», λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς. Και σέ άλλο σημείο: «Οι Άγιοι είναι οι πληρέστερες, οι οφθαλμοφανέστερες, οι τελειότερες και γι᾿ αυτό οι πειστικότερες Θεοφάνειες».

Και αν μια τέτοια θέση διατυπώνεται για τους εξαγιασμένους ανθρώπους, ο Θεάνθρωπος Χριστός ασφαλώς είναι «η παντελεία Θεοφάνεια εν μορφή ανθρώπου, η ορατή εικών του Θεού του αοράτου».

Τιμώντας λοιπόν τους Αγίους και προσκυνώντας τις άγιες εικόνες τους, τιμούμε και προσκυνούμε τον ίδιο τον αληθινό Θεό. Βέβαια δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στη λατρεία και στην τιμή. Η λατρεία, κατά τη Ζʹ Οικουμενική Σύνοδο, απονέμεται μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ η τιμή στους Αγίους. Η Θεοτόκος «κατέχουσα τα δευτερεία της Τριάδος» έχει και τα πρωτεία στην τιμητική προσκύνηση, είναι η Δέσποινα του Κόσμου, η Βασίλισσα των Αγγέλων. Γι΄ αυτό υπερβολικά τιμάται από την ορθόδοξη Εκκλησία, έχει ξεχωριστή θέση στη λατρεία, χαιρετίζεται δε ως «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ».

Υπάρχουν θαυματουργές εικόνες;

Αποδίδονται πολλά θαύματα στίς εικόνες του Ιησού Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας μας από τους παλαιούς χρόνους μέχρι σήμερα.

Πολλά αγιολογικά κείμενα, συναξάρια κ.λ.π. αναφέρουν πλείστα όσα θαύματα ιερών εικόνων. Αναβλύσεις μύρου, δακρύων, αίματος, ευωδίας, τα οποία γίνονται θεραπευτικά μέσα για τους πιστούς. Και σήμερα έχουμε τέτοια θαύματα και από εικόνες νεωτέρων Αγίων. Ακόμη και το λάδι από τα καντήλια που καίνε μπροστά σε εικόνες Αγίων θαυματουργεί.

Πώς εξηγείται το φαινόμενο του θαύματος των αγίων εικόνων;

Το θαύμα κυρίως είναι έργο της πίστεως και της Χάρης του Θεού. Το θαύμα προϋποθέτει μεγάλη και ακράδαντη πίστη. Ο καθηγητής Μάρκος Σιώτης στο βιβλίο του «Ιστορία και θεολογία των ιερών εικόνων», λέει τα εξής: «Το θαύμα είναι μια εμπειρία κατά την οποία η ψυχή του προσευχομένου, ενώπιον μιας οιασδήποτε εικόνας, αποσπά μέσω της πίστεως φορτία θείας Χάριτος τόσο ενεργά ώστε βιώνει το θαύμα της δυναμικής και σωστικής Χάριτος του Θεού». Φυσικά την επενέργεια του θαύματος η θεολογία την αποδίδει πάντοτε στις ανεξερεύνητες βουλές του Θεού. Διότι πολλοί ασθενείς και πονεμένοι παρακαλούν, αλλά δεν τους γίνεται το θαύμα όπως το ζητούν. Στις περισσότερες απ᾽ αυτές τις περιπτώσεις επέρχεται εσωτερική αλλοίωση, γίνεται θαύμα ψυχικό, ωρίμανση της προσωπικότητας και αποδοχή των θλιβερών, που θεωρείται και αυτό ένα εξίσου μεγάλο θαύμα.

Είναι πολύ παράξενο! Υπάρχει πράγματι τέτοια θαυματουργική Χάρη και στην ύλη των ιερών εικόνων;

«Χάρις δίδεται ταις θείαις ύλαις διά ταις των εικονιζομένων προσηγορίαις», μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Δηλαδή: Παρέχεται Χάρη στις θείες ύλες (των εικόνων), χάρη στις πρεσβείες των εικονιζομένων. Και αλλού: «Τα των Αγίων εικονίσματα… Πνεύματος Αγίου εισί πεπληρωμένα». Και αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι οι εικονιζόμενοι Άγιοι είχαν καταστήσει τα σώματά τους στον επίγειο βίο τους «ναό του Αγίου Πνεύματος». Και όπως «η τιμή και η προσκύνησις της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», το ίδιο «και η θαυματουργική ενέργεια εκ του πρωτοτύπου εκπορεύεται».

Ο Π. Ευδοκίμωφ στο θέμα της ιερότητας της ύλης της εικόνας, λέει: «Η εικόνα δεν είναι διόλου σάρκωση, δεν είναι ούτε τύπος, αλλά σημείο ορατό της ακτινοβόλας Παρουσίας. Η εικόνα είναι ένα από τα μυστηριακά μέσα της Παρουσίας. Θεωρείται κανάλι της Χάριτος με αγιαστική δύναμη, τόπος των επιφανειών». Απ᾽ όλα αυτά μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η ορθόδοξη θεολογία τη χαρισματική παρουσία των εικονιζομένων στις εικόνες τους την ερμηνεύει ως παρουσία των ακτίστων ενεργειών του Θεού, οι οποίες είναι μεθεκτές για τον άνθρωπο. Έτσι εξηγείται και η τιμή και η προσκύνηση που απονέμει η ορθόδοξη Εκκλησία στις εικόνες.

loading...

11 thoughts on “Οι ιερές εικόνες και όσα πρέπει να γνωρίζετε

  1. «Το ιερό Βήμα»

    Το ιερό Βήμα καταλαμβάνει το ανατολικό άκρο του ναού. Ονομάζεται έτσι διότι βρίσκεται υψηλότερα από τον υπόλοιπο ναό, κατ’ επίδραση των ρωμαϊκών βασιλικών, οι οποίες ήταν υπερυψωμένες στο σημείο αυτό, από όπου ομιλούσαν οι ρήτορες των δικαστηρίων. Θεωρείται χώρος ιερός, επειδή εκεί τελούνται τα ιερά μυστήρια, με κορυφαίο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Επιτρέπεται η είσοδος μόνο των κληρικών και γι’ αυτό ονομάζονταν άδυτον και άβατον. Στους βυζαντινούς χρόνους, στον μόνο λαϊκό, στον οποίο επιτρέπονταν ή είσοδος ήταν ο αυτοκράτορας, διότι θεωρούνταν ιερό πρόσωπο (Σωζομενού Εκκλ. Ιστ. Ζ΄25).

    Η ανατολική πλευρά του ιερού Βήματος καταλήγει, όπως αναφέραμε, σε κόγχη, η οποία ονομάζεται Πλατυτέρα. Στο μέσον του ιερού Βήματος βρίσκεται η αγία Τράπεζα (Mensa Sacra). Ονομάζεται και ιερό Θυσιαστήριο, διότι πάνω σε αυτή τελείται η αναίμακτη απολυτρωτική Θυσία του Χριστού στο διηνεκές. Η αγία Τράπεζα συμβολίζει τον ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, μέσα από τον οποίο πήγασε η αληθινή ζωή του κόσμου. Τα δε πολυτελή καλύμματα, της αγίας Τραπέζης συμβολίζουν τα ιερά σάβανα και τη σινδόνα, με την οποία τυλίχθηκε το άχραντο Σώμα του Χριστού κατά την θεία ταφή Του. Όπως είχαμε τονίσει παραπάνω στους πρωτοχριστιακούς χρόνους ως άγιες Τράπεζες χρησιμοποιούνταν τάφοι μαρτύρων. Αυτή η συνήθεια προήλθε προφανώς από επίδραση του χωρίου της Αποκαλύψεως 6,9 “και είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν του αρνίου ήν είχον”. Συνεχίζοντας αυτή την παράδοση η Εκκλησία μας μέχρι σήμερα, κατά τον εγκαινιασμό, ο επίσκοπος τοποθετεί λείψανα αγίων σε κρύπτη της αγίας Τραπέζης. Εάν δεν έχει εγκαινιασθεί ο ναός χρησιμοποιείται το ιερό αντιμήνσιο, ειδικό ύφασμα, το οποίο φέρει την παράσταση της ταφής του Κυρίου και έχει ραμμένα επάνω άγια λείψανα.

    Η αγία Τράπεζα στηρίζεται συνήθως σε έναν στύλο, ο οποίος συμβολίζει τον ασάλευτο στύλο της Εκκλησίας, το Χριστό, ή σε τέσσερις στύλους που συμβολίζουν τους τέσσερις Ευαγγελιστές. Πάνω στην αγία Τράπεζα υπάρχει το ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο συμβολίζει την πραγματικό παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία και το γεγονός ότι η Εκκλησία διαφυλλάσει την Αλήθεια. Υπάρχει ακόμα ο Σταυρός ευλογίας, ο οποίος συμβολίζει την ανίκητη δύναμη της Εκκλησίας κατά του κακού, καθώς και το ιερό αντιμήνσιο, στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω. Στο πάνω μέρος υπάρχει το ιερό Αρτοφόριο, πολυτελές κυτίο, ερμητικά κλειστό, στο οποίο φυλάσσεται ο καθαγιασμένος, από την Μ. Πέμπτη, άγιος ’ρτος εμποτισμένος με το τίμιο Αίμα του Κυρίου, για την μετάληψη των ετοιμοθάνατων πιστών. Εκατέρωθεν του Αρτοφορίου είναι τοποθετημένα τα κηροπήγια, τα οποία συμβολίζουν το ανέσπερο φως της χριστιανικής διδασκαλίας.

    Πίσω από την αγία Τράπεζα υπάρχουν τα εξαπτέρυγα, μεταλλικά λάβαρα με παραστάσεις αγγελικών μορφών που ακτινοβολούν. Συμβολίζουν ασφαλώς το αγγελικό τάγμα των εξαπτερύγων αγγέλων, το οποίο παραστέκεται τιμητικά στο Θεό (Ησ.6:1-2, Αποκ.4:6-8). Στην περίπτωσή μας παραστέκονται τιμητικά στον Εσταυρωμένο Κύριο, ο Οποίος βρίσκεται ανάμεσα στα εξαπτέρυγα.

    Στη βορειοανατολική πλευρά του ιερού βήματος υπάρχει η κόγχη της ιεράς Προθέσεως, η οποία συμβολίζει το ιερό σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. Σε αυτή προετοιμάζονται τα τίμια Δώρα, πριν μεταφερθούν κατά τη Μεγάλη Είσοδο στην αγία Τράπεζα για να καθαγιασθούν. Η κόγχη αυτή φέρει την εικονογραφική παράσταση της ’κρας Ταπείνωσης και σπάνια την εικόνα της Γεννήσεως Στην Πρόθεση υπάρχει το άγιο Ποτήριο, στο οποίο σμίγεται ο οίνος (νάμα) και το νερό, τα οποία θα μεταβληθούν σε Αίμα Χριστού. Δίπλα υπάρχει το ιερό Δισκάριο, πάνω στο οποίο τοποθετείται ο Αμνός, το τεμάχιο άρτου, που θα μεταβληθεί σε Σώμα Χριστού, καθώς και άλλα τεμάχια από το πρόσφορο, αφιερωμένα στην Θεοτόκο, τους αγίους αγγέλους, τους ζώντες πιστούς, τους κεκοιμημένους πιστούς. Αυτό το ιερό σύνολο πάνω στο δισκάριο συμβολίζει την ενότητα της Εκκλησίας. Πάνω στο ιερό Δισκάριο υπάρχει επίσης ο Αστερίσκος, ο οποίος συμβολίζει τον αστέρα της

  2. Γεννήσεως και σκοπό έχει να εμποδίζει το ιερό κάλυμμα να ακουμπά στα τεμάχια του αγίου ’ρτου. Στην ιερά Πρόθεση υπάρχει ακόμα η λαβίδα (κοχλιάριο) με το οποίο κοινωνούν οι πιστοί, η αγία λόγχη, η οποία συμβολίζει τη λόγχη που κεντήθηκε ο Κύριος κατά τη σταύρωση και ο σπόγγος που και αυτός συμβολίζει το σπόγγο που δόθηκε όξος στον Κύριο και το Ζέον, δοχείο που περιέχει ζεστό νερό, το οποίο χύνεται στο ιερό Πατήριο και συμβολίζει τη ζέση της πίστεως. Τέλος σε αυτή υπάρχουν τα καλύμματα των ιερών σκευών, ο αήρ και το ιερό μανδήλιο.

    ’λλα σκεύη του ιερού Βήματος είναι το θυμιατήριο (θυμιατός), με το οποίο θυμιάζει ο ιερεύς το λαό και συμβολίζει την προσευχή των πιστών, η οποία κατευθύνεται “ως θυμίαμα ενώπιον του Θεού” (Ψαλμ.140:2). Τα κουδουνάκια του θυμιατού συμβολίζει το εύηχο κήρυγμα της χριστιανικής διδασκαλίας και το άρωμα του θυμιάματος τη θεία χάρη (Φιλ.4:18). Οι λαμπάδες και οι φανοί των εισόδων και λιτανειών, τα οποία δίνουν λαμπρότητα στις ιερές ακολουθίες συμβολίζουν το φως του Χριστού, το οποίο διαλύει τα νοητά σκοτάδια των ανθρώπινων πλανών και ανοίγει το δρόμο για την εν Χριστώ σωτηρία.

    Το ιερό Βήμα χωρίζεται από τον κυρίως ναό με το τέμπλο, το οποίο διαμορφώθηκε σταδιακά. Στις παλαιοχριστιανικές βασιλικές αποτελούνταν από μικρούς κονίσκους και μαρμάρινα ή ξύλινα θωράκια. Αργότερα προστέθηκαν οι μεγάλες εικόνες και διπλασιάστηκε σε ύψος και προστέθηκε το δωδεκάορτο, οπότε πήρε τη σημερινή του μορφή. Η επικοινωνία ιερού Βήματος και κυρίως ναού γίνεται με τις τρεις θύρες, την ωραία πύλη (κεντρική), από την οποία μπαινοβγαίνουν μόνο οι λειτουργοί, τη βόρεια και τη νότια πύλη.

  3. Τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ οὐδείς δύναται νά ὑπερισχύσει, τήν Ὀρθοδοξία οὐδείς δύναται νά καταλύσει.

  4. *******************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************

  5. Τελικά, εκεί που ταλαιπωρείσαι με τα ερωτήματα για την αλήθεια της ύπαρξης, της παρουσίας και της αγάπης Του, έρχεται Εκείνος και τα διαλύει όλα, όπως την αγκαλιά των ερωτευμένων. «Νυμφίος γάρ ἐστι»…
    Ποια λογική και ποια επιχειρήματα μπορούν να σταθούν μπροστά στη Χάρη που βιώνει η καρδιά, όταν θελήσει να έλθει και μάλιστα, κάποτε, σε τόπον άνυδρον, άψυχον και ακατάστατον;
    Παραθέτουν (και καλά κάνουν όσοι μπορούν να το κάνουν) «αποδείξεις περί Αναστάσεως του Χριστού». Όσοι όμως πειστήκαν και αλλάξαν την πορεία της ζωής τους, δεν το έκαναν γιατί κάποιος τους έπεισε με τα λόγια του, αλλά γιατί οι ίδιοι μέσα τους βεβαιωθήκαν ότι «Ανέστη ο Κύριος όντως», αρχίζοντας ίσως να ψάχνουν από όσα άκουσαν από άλλους.
    Η περίπτωση του Αποστόλου Θωμά θα σηματοδοτεί την ανθρώπινη ταλαιπωρία που αναζητά να συναντήσει το Θεό της καρδιάς, στηριγμένος στο «ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων καί βάλω τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω» (Ιω. 20,25). Αλλά συγχρόνως, θα μας υποδεικνύει πως ο Θεός μας έρχεται ακόμα και για ένα άνθρωπο που αληθινά Τον αναζητά, έστω και με λάθος τρόπο.
    Η αποκάλυψη του Αναστάντος κι όχι η ανακάλυψη του ανθρώπου οδηγεί στην πίστη ως σχέση. Γιατί, ποια σημασία μπορεί να έχει η λογική αποδοχή της ύπαρξης του Θεού αν η καρδιά δεν αισθανθεί την παρουσία και την αγάπη Του; Κι αν την αισθανθεί, ποια σημασία έχουν τα λογικά επιχειρήματα;
    Αυτό το «ο Κύριός μου και ο Θεός μου!», καταργεί όλες τις απαιτήσεις του μυαλού και βεβαιώνεται μεγαλόπρεπα η πίστη ως βεβαιότητα προσωπικής σχέσης μαζί Του.
    Όσα και να ακούσει κανείς από άλλους που Τον είδαν και Τον άκουσαν και Τον ψηλάφησαν (Α΄ Ιω. 1,1) σίγουρα η προσωπική εμπειρία δεν συγκρίνεται. Όχι για να πειστεί η λογική ούτε ως ευκαιρία καύχησης, αλλά ως σιγουριά της γνώσης της αγάπης Του. Τότε ξέρεις χωρίς να πειστείς και απαντούνται τα ερωτήματα χωρίς απάντηση. Αποδέχεσαι το δικό σου σταυρό χωρίς παράπονο, αισθανόμενος ότι Αυτός που σε αγαπά «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», δεν θα σε εγκαταλείψει, αλλά σου ετοιμάζει την προσωπική σου ανάσταση.
    Ο Θωμάς δέχτηκε την προσωπική αποκάλυψη του Αναστάντος Κυρίου του στη σύναξη των αδελφών του αποστόλων. Στη σύναξη των αδελφών μας, μέσα στην Εκκλησία ως σχέση με τους άλλους κι όχι απορρίπτοντάς τους, με τρόπο, για μια ατομική σωτηρία, θα μας αποκαλυφθεί ο Χριστός, ως κεφαλή της Εκκλησίας. Γιατί το ατομικό είναι εγωιστικό. Το προσωπικό δείχνει την ιδιαιτερότητα του προσώπου. Κι ως πρόσωπα μας αποκαλύπτεται με τρόπο προσωπικό, δηλαδή ξεχωριστό και μοναδικό, κατανοητό στον καθένα.
    Τότε δέχεσαι την αποκάλυψή Του ως έκφραση της προσωπικής Του αγάπης, συντρίβεσαι και ανορθώνεσαι και ομολογείς με όλη την ύπαρξή σου «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

  6. ****************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************

  7. Αν οι προσκυνητές ήθελαν να ζητήσουν την βοήθεια της Παναγίας, θα
    μπορούσαν να την ζητήσουν και από το σπίτι τους.

    Τί παραπάνω θα τους προσέφερε, ένα
    ξύλο ζωγραφισμένο με την υποτιθέμενη μορφή της Παναγίας, από το εικονισματάκι της που έχουν σπίτι τους;

    Είναι ή δεν είναι αυτό ειδωλολατρεία;

    Αλλά και όταν ακούμε από τους θρησκευόμενους να
    λένε η "θαυματουργή εικόνα της Παναγίας" το εννοούν ξεκάθαρα:
    Ότι αυτή η συγκεκριμένη εικόνα είναι που κάνει το θαύμα.

    Ποιά άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι έχουμε
    μια σύγχρονη ειδωλολατρεία;

    Τώρα τί χρειάζεται η Παναγία το τάμα;
    Υπόσχεται ο πιστός ότι αν τον βοηθήσει, θα την….δωροδοκήσει;
    Έχει ανάγκη η Παναγία από "λάδωμα", υλική ανταμοιβή;

    Στην Τήνο εκτός από το εμπόριο
    ελπίδας έχουμε και τον πλήρη εξευτελισμό της
    ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
    Αφήνουν να εννοηθεί, ότι αν πας γονατιστός
    από το λιμάνι μέχρι τον ναό, θα γίνει το θαύμα και το αίτημά σου θα
    εκπληρωθεί !

    Για αυτόν τον λόγο στρώνουν και χαλί στην διαδρομή.
    Ενέργεια
    που επιβεβαιώνει την πρόθεση.

  8. Ύμνος προς τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, από τον μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή Δημήτριο Μιχάκη

    Ο Ναός του Ταξιάρχη

    Πύργος της Νίσυρος και σέμνωμα.

    Ο ναός του «Ταξιάρχη», μες στο κάστρο.

    Πάνω του, σταματά για σέλωμα,

    Το τέθριππο του ήλιου άστρο.

    Μοναχός λειτουργιέται και μιλά

    Και περπατά, ο Μιχαήλ, μεσ’ το ναό

    Ναός, που χάνεται στα σύννεφα ψηλά

    Ενώνοντας το κάστρο με τον ουρανό.

    Η τοιχογραφημένη του φιγούρα –

    Πελώρια είναι και πανώρια-

    Ελάφι, στ’ αγιάσματός του την τσιγγούρα

    Φέρνει την ψυχή μας απο την Αστόρια..

    Απ’ άυλους, αιθέριους δρόμους

    Μας φέρνει πίσω σαν τους Αποστόλους

    Κι αφού μας δώσει συμβουλές και νόμους

    Μας ξαποστέλει,όπου γης, ιεραποστόλους.

    Πύργος της Νίσυρος και σέμνωμα

    Της Δωδεκάνησος και όχι μονάχα

    Έλαβε μέρος στων νησιών μας το λευτέρωμα

    Χάνοντας της καστρόθυράς του, την αρπάχα.

  9. ***********************************************
    Αν διάβαζες το δημοσίευμα, θα καταλάβαινες τι εστί ειδωλολατρία.
    Οι αρχαίοι ειδωλολάτρες θυσίαζαν ανθρώπους (συμπολίτες Έλληνες) στους βωμούς των θεών τους (τι φρίκη, Θεέ μου !).

    Εάν εκτιμάς τους αρχαίου Έλληνες συγγραφείς και ιστορικούς, διάβαζε τι λένε για την φρίκη των ανθρωποθυσιών.

    http://antexeistinalitheia.gr/ta-eschi-ke-i-anthropothisies-tis-dode/
    ******************************************

  10. "Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ"!!!

    ΕΙΣΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΡΚΟΜΑΝΕΙΣ.

Comments are closed.