ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

   

Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν στην απεργία των συμβασιούχων του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως και τις συνέπειες εξ αυτής.
Όσο και αν προσπάθησα να δικαιολογήσω την συμπεριφορά των συμβασιούχων, που εργάστηκαν
στο Παγκοσμίου φήμης Ιστορικό Μνημείο της Ακροπόλεως, εστάθη αδύνατον.
Πιστεύω ότι, τουλάχιστον οι εργαζόμενοι ή οι εργασθέντες στα αθάνατα αυτά μνημεία του τόπου μας, θα αισθάνονται ή αισθάνθηκαν την γοητεία και το μεγαλείο, μυούμενοι σε μία Μυσταγωγία των Ιερών Ιστορικών μνημείων, όταν συμμετέχουν με τους προσκυνητές που επισκέπτονται, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.
Φαίνεται όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι οι εργατοπατέρες-καθοδηγητές έχουν άλλη γνώμη. Καίτοι! Γνωρίζουν και γνωρίζει κάθε συμβασιούχος ότι, η εργασία των αυτή έχει ημερομηνία λήξεως, όμως, για τον τρόπο διεκδίκησης όποιων δικαίων έχουν, επιλέγουν να φέρουν ζημιά στη χώρα και ταλαιπωρία και απογοήτευση εκείνων, που ούτε υπεύθυνοι είναι για τα προβλήματά των και ούτε μπορούν να κάνουν κάτι. Αντίθετα έπρεπε να σκεφθούν ως υπεύθυνοι ότι η εργασία των στον ευαίσθητο αυτό χώρο, δημιουργεί μόνο προϋποθέσεις για τους εργαζομένους αυτούς ώστε, όταν δημιουργηθούν ανάγκες προσλήψεων να έχουν προτεραιότητα στις προσλήψεις και τίποτε άλλο.
Αυτά βέβαια για τους, με λαθεμένη και επιζήμια σκέψη, εργατοπατέρες είναι ψηλά γράμματα. Διότι! δεν δίστασαν να ωθήσουν τον προβληματισμένο πρώην εργαζόμενο σ’ αυτές τις ακραίες πράξεις καταπατώντας κάθε στοιχείο ανθρωπίνου δικαιώματος. Δηλαδή! Δεν επέτρεψαν την είσοδο, στο παγκοσμίου φήμης Ιστορικό μνημείο της πατρίδος μας, στους ξένους προσκυνητές του Παρθενώνα και να τους στερήσουν την μοναδική ίσως ευκαιρία της ζωής των, να δουν και να προσκυνήσουν την Ιστορία μας.
Δεν φταίνε οι ξένοι επισκέπτες σε τίποτε και όμως τιμωρούνται και παράλληλα δυσφημίζεται η Πατρίδα μας, από αυτούς που έπρεπε με δέος και Ιστορική ευθύνη να διαφημίζουν αυτήν. Ενώ! Αυτοί αντίθετα προσπάθησαν να  εκβιάσουν το κράτος δι’ίδιον συμφέρον. Περισσότερη λογική και συνεργασία δεν έβλαπτε.
Έχει ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση, να δούμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, τι σκέπτεται ένας Τούρκος την εποχή εκείνη για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Έχει βρεθεί μία επιστολή του Κιουταχή προς τον Βεζίρη της Βούλας, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, γιατί έπεσε στα χέρια των Επαναστατών. Μεταξύ άλλων ο Κιουταχής γράφει για την Ακρόπολη: «… Το φρούριο της Αθήνας καθώς σας είναι γνωστό είναι παλαιόθεν οικοδομημένο εις πέτραν υψηλήν και δύσβατον. Επειδή είναι τόπος παλαιότητας και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και επειδή τα όποια έχει τεχνικά έργα της αρχαιότητας προξενούσι θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους, δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι θεωρούσι το φρούριο τούτον, ως ιδίαν αυτών οικίαν  και επειδή το νομίζουν ως προσκυνητάριο, τόσον οι Ευρωπαίοι καθώς και όλα τα Έθνη των απίστων το υπερασπίζουσι…».
Σπίτι και προσκυνητάρι των Ευρωπαίων και όχι μόνον, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής την Ακρόπολη, αρκετά χρόνια προτού να έλθει ο Ερνέστος Ρενάν, να προσευχηθεί στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.
Κρίμα! για την πατρίδας μας, με τον παγκοσμίου φήμης ζείδωρο Ιστορικό φως της, που έδωσε στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, φως από την φλόγα της και Αυτή, χάριν των σημερινών Ελλήνων κατοίκων της, έμεινε και παραμένει ένα ταπεινό λιχνάρι που τρεμοσβήνει επικίνδυνα.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
                                                                          Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.   
     

loading...

4 thoughts on “ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

  1. Αι θρησκείαι του σιδηρού γένους εισίν σειρήνες, κόραι της αβύσσου και του ερέβους, άδουσαι την νάρκην των ναρκίσσων και την λήθην των α-ληθειών.
    Η λήθη γαρ δημιουργεί αβύσσους και ερέβη, η μνήμη αλήθειαν γεφυροποιόν των αβύσσων και η σκέψις, θεούς και θεάς (π.χ. Μούσας) ως και κόσμους.
    Ολογραμμική φύσις του σύμπαντος, όντος και μη όντος, υπερχωροχρονική συμπάθεια των ηλεκτρονίων.
    Η της μνήμης ουσία Μνημοσύνη σύζυγος του μητίετα,(πολυσχιδούς, πολυμηχάνου την διάνοιαν) Διός και μήτηρ των διογενών Ελλήνων.
    Η μνήμη εστί α-λήθεια, η αλήθεια γεννά αληθή πίστιν, η λήθη ψευδή ευπιστίαν.
    Πόλος – πελιάς (πελιδνός) -πλειάδες. Εχινάδες
    Χαίρειν τοις πάσιν.

  2. ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ

    Μιλτιάδης – Ειρηναίος

    Ω Αθηνά! Αγαπημένη των Θεών,
    Αειπάρθενε λατρευτή Μητέρα,
    προστάτιδα των τέκνων της σοφίας, της αρετής και της λατρείας.

    Καθοδηγήτρια των διψασμένων για αγάπη, φως και ελευθερία.
    Ελευθερώτρια, πολεμίστρια, παντοτινή οδηγός και
    στρατηγός προς το φως και την αλήθεια.

    Ναοί στηθήκαν και ιερά στου κόσμου όλου τα πέρατα
    για να θυμούνται οι θνητοί πως είσαι πάντα νέα.
    Για να ανυψώνουν τη θωριά, το νου και την καρδιά τους πάντοτε στα ωραία,
    στο Κάλλος το αιώνιο, στην παντοτινή γλυκιά Παλλάδα Αθηναία.

    Δεν είσαι είδωλο απατηλό, μορφή καμωμένη από μάρμαρο και πέτρα
    όπως νομίζει του αδαή ο νους, του πλανεμένου απ’ τις απατηλές αισθήσεις,

    είσαι η φωτιά που καίει στην καρδιά και
    φωτίζει το νου αυτών που ελάτρεψαν εσένα,
    Ω αγνή Παλλάδα Αθηνά!

    Ω Αθηνά! Παλλάδα και Αφαία,
    που κατοικείς μες την καρδιά του ήρωα Θησέα,
    και τον επροίκισες με ανδρεία, σύνεση και θέληση,
    εσύ γλυκιά και ακαταμάχητη Παλλάδα Αθηναία.
    Ω Μητέρα Αθηνά! Ωραιοτάτη, Νικηφόρα!
    Στην όψη σου τί μπορεί να αγγίξει την καρδιά του αγαπημένου σου;
    Ποιά θλίψη, ποια φοβέρα;

    Η σκέψη σου το νου γεμίζει από χαρά, με δάκρυα τα μάτια
    και την καρδιά μου με φωτιά που καίει τα σκοτάδια.

    Στη ρήση του απαστράπτοντος θείου ονόματός σου
    διαλύονται οι σκιεροί εχθροί,
    όπως τα σύννεφα μπροστά στο φως του ακτινοβόλου Ήλιου.

    Ποιος μπορεί να περιγράψει το άφατο μεγαλείο σου,
    την απαστράπτουσα ομορφιά σου και
    την απροσμέτρητη δύναμη και σοφία σου,
    ακτινοβολούσα το άπειρο φως, ω Παλλάδα Αθηνά!

    Ποια λόγια μπορούν να χωρέσουν την απειροσύνη του
    προαιώνιου φωτός Σου, του ήλιου της σοφίας;

    Άνοιξε το δρόμο προς το φως εσύ Παλλάδα Αθηνά,
    γενναία στρατηλάτισσα και
    οδήγησέ με ως τις πύλες του άπειρου κάλλους, του φωτός και της αλήθειας.

    Εσύ είσαι το φως και η Αλήθεια, ω Θεϊκή Μητέρα!
    Υπερουσία του παντός, Παλλάδα Αθηναία!

  3. ΑΚΡΟΠΟΛΗ 1865

    «Μόνον εσύ είσαι νέα, ω Κόρη. Μόνον εσύ αγνή, Παρθένε. Μόνον εσύ υγιής, Υγεία. Μόνον εσύ Κραταιή, Νίκη. Προστάτιδα των πόλεων, Πρόμαχε. Συντρόφισσα του Άρη είσαι, Αρεία. Ο Κόσμος δεν θα σωθεί παρά επιστρέφοντας σε σένα, αποτινάσσοντας τα βαρβαρικά δεσμά του. Λαμπρή εκείνη η ημέρα, όταν οι πόλεις που άρπαξαν τα σπασμένα κομμάτια του ναού σου, Ρώμη, Βενετία, Παρίσι Λονδίνο, Κοπεγχάγη, θ’ αποκαταστήσουν τα ΚΛΟΠΙΜΑΙΑ, θα σχηματίσουν ιερές θεωρίες για να επιστρέψουν τα κομμάτια που έχουν στην κατοχή τους λέγοντας: Συγχώρα μας, Θεά!»

    Από την προσευχή του Ερνέστου Ρενάν επάνω στην Ακρόπολη … (ΑΘΗΝΑ 1865)

    Από το βιβλίο «Η Μυστική Ακρόπολη», του Ιωάννη Γιαννόπουλου Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ

    Ο Ερνέστος Ρενάν (Ernest Renan) (1823-1892), Γάλλος φιλόσοφος και ιστοριογράφος, ήταν από τους ηγέτες της κριτικής φιλοσοφίας στη Γαλλία. Σπούδασε σε διάφορα εκκλησιαστικά κολλέγια και σεμινάρια και στην αρχή ασπάστηκε το ιερατικό σχήμα. Όμως αργότερα (1845) ξαναέγινε λαϊκός.

    Την «Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη” (Priθre sur l` Acropole), η «Προσευχή στην Αθηνά”, την εμπνεύστηκε κατά την ανάβασή του στην Ακρόπολη, όταν το 1865 που επισκέφθηκε την Αθήνα.

    Ο Ερνέστος Ρενάν, στην «Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη” γράφει: «Η εντύπωση που μου προξένησε η Αθήνα είναι η πιο δυνατή κατά πολύ από όσες έχω νιώσει μέχρι τώρα. Ένας είναι ο τόπος όπου υπάρχει η τελειότητα, δεν υπάρχει δεύτερος: είναι αυτός. Ποτέ δεν είχα φανταστεί κάτι παρόμοιο. Αυτό που αντίκρυζα ήταν το ιδεώδες, απαθανατισμένο σε πεντελικό μάρμαρο. Μέχρι τότε πίστευα, ότι η τελειότητα δεν είναι του κόσμου τούτου”.

    Σε άλλο σημείο του έργου του, απευθυνόμενος προς τη Θεά Αθηνά, γράφει: «Ω, ευγένεια! Ω, απλή κι αληθινή ομορφιά! Θεά που η λατρεία σου σημαίνει λόγο και σοφία, εσύ που ο ναός σου είναι ένα αιώνιο μάθημα αυτογνωσίας κι ειλικρίνειας!!…”

    Σύμφωνα με την Ιφιγένεια Μποτουροπούλου του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας), η «Προσευχή πάνω στην Ακρόπολη” του Ερνέστου Ρενάν σηματοδοτεί την διαχρονικότητα και την παγκοσμιότητα του κειμένου και επισημαίνει την διαρκή ανάγκη του ανθρώπου για την αναζήτηση του Ωραίου, του Καλού και του Αληθινού”.

    Αυτή η Προσευχή του στην Αθηνά … φέρνει το μήνυμα για μία ακόμη φορά, πως οι αξίες του Ελληνισμού υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι σημεία αναφοράς και δικαίωσης του ανθρώπου.

  4. ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
    ΟΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ
    ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΤΟ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ

Comments are closed.