Περί “διανοουμένων”, “Αριστεράς” και άλλων… “τεράτων”!

Του Θανάση Κ.

    Ο Μαρατζίδης “ξανακτύπησε”…

    Ο οπαδός της άποψης πως ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πια “κανονικό κόμμα” και κάνει “στροφή στη Σοσιαλδημοκρατία”, έμεινε για λίγο σιωπηλός, μετά την καταστροφή στο Μάτι και το φιάσκο του Τσίπρα στην Ιθάκη…

    Κι ύστερα, αντί να αναθεωρήσει την άποψή του, επιμένει σε αυτήν! Με την προσθήκη ότι αυτά που λέει τώρα ο Τσίπρας… καλέ, δεν τα εννοεί:

    Τα λέει έτσι, για “επικοινωνιακούς λόγους”. Δεν είναι πια αυτή η ολοφάνερη μισαλλοδοξία και το διχαστικό πνεύμα η ουσία της πολιτικής του.

    Είναι απλά ένα επικοινωνιακό “περιτύλιγμα”.

 

    * Η πρώτη προφανής ερώτηση: είναι γιατί του δίνουμε τόση σημασία;

    Πείθει κανέναν; Όχι!

    Οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι αποδέκτες τις άποψής του – να συμμαχήσουν όλοι οι κεντροαριστεροί με το ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον της “κακιάς δεξιάς’ – την έχουν απορρίψει! Δημοσίως και μετά πολλών επαίνων…

    Γιατί, λοιπόν, συζητάμε ακόμα μια μεμονωμένη και ελαφρώς εμμονική άποψη; Αυτό κρατήστε το. Θα το απαντήσω στο τέλος…

    * Η δεύτερη προφανής ερώτηση, είναι: πού το ξέρει ο Μαρατζίδης, ότι κατά βάθος ο ΣΥΡΙΖΑ… “δεν τα εννοεί” αυτά τα υστερικά που εξακολουθεί να εκτοξεύει; Πώς γνωρίζει ότι είναι απλώς “επικοινωνιακό περιτύλιγμα” της σημερινής του άποψης, κι όχι η ίδια η απαράλλακτη εξ αρχής ουσία της;

    Κάνει αυτό που λένε: “δίκη προθέσεων”.

    Κρίνει τις προθέσεις του άλλου, όχι τις πράξεις του.

    Και “δίκη προθέσεων” είναι απαράδεκτη, ως “επιστημονική” μέθοδος.

    Αυτά είναι παιδαριώδη πράγματα από “επιστημονική” – ερευνητική άποψη…

    Θα μπορούσε η συζήτηση να τελειώσει εδώ.

    Το θέμα είναι “άχαρο”, άλλωστε…

    Αλλά άχαρο ξε-άχαρο, είναι και πολύ διαφωτιστικό.

    Γιατί αναδεικνύει την τυφλότητα, των υποτιθεμένων “διανοούμενών” μας.

    (Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρέσεις, ευτυχώς)…

    Σημασία κατά κάποιους τέτοιους “διανοούμενους” δεν έχει τι κάνει κάποιος.     Αλλά ποια είναι τα βαθύτερα κίνητρά του.

    Δεν το λένε ακριβώς έτσι. Και δεν το εννοούν για όλους.

    Αλλά στην πράξη αυτό υποστηρίζουν ειδικά για τους Αριστερούς!

    Κρίνουν τις πράξεις τις Αριστεράς όχι γι’ αυτό που ήταν, αλλά για τις υποτιθέμενες… καλές προθέσεις που είχε – δηλαδή με βάση τα προσχήματα που επικαλούνται οι ίδιοι οι αυτουργοί για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους.

    Ο Νίκος Μαρατζίδης – χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί ο ίδιος – ανήκει στο μακρύ εκείνο κατάλογο των “διανοουμένων” κατά τους οποίους η Αριστερά ποτέ δεν κάνει “εγκλήματα”. Άντε στη χειρότερη, να κάνει “λάθη”. Που κι αυτά “δικαιολογούνται” στην ιδιαίτερα ιστορική συγκυρία που τελέστηκαν…

    Και αντίστοιχα βέβαια: Η αντίπαλη παράταξη της “Αριστεράς” – η “Δεξιά”, ας πούμε – ποτέ δεν κάνει “σωστά” πράγματα. Πάντα κάνει “εγκλήματα”. Ή εξυφαίνει καταχθόνια σχέδια με σκοτεινούς υποστηρικτές, για να “βλάψει το λαό”! Εκτός από σπάνιες συγκυρίες που αντιλαμβάνεται τα λάθη της, ή την πνίγουν οι τύψεις της, ή προσπαθεί να διασωθεί η ίδια, αποκαθιστώντας ελευθερίες και λειτουργώντας τη δημοκρατία…

    Κατά την άποψη αυτή, η αστική παράταξη κάνει “σωστά” μόνον κατ’ εξαίρεσιν, μόνο από ιδιοτέλεια και μόνο για να διασωθεί η ίδια! Όμως, η πρόθεσή της είναι πάντα “κακή” (υποτίθεται). Οι πράξεις της μπορεί να είναι λιγότερο “κακές”, μόνον λόγω “συγκυρίας”…

    Αντίστοιχα, το “σωστό” για την Αριστερά είναι κάτι που το θέλει και το επιδιώκει μόνιμα, αλλά δεν της βγαίνει πάντα, είτε γιατί τη “στριμώχνουν” και την ωθούν σε σφάλματα, είτε γιατί παρεισφρέουν αντίπαλες απόψεις (μικροαστικές κλπ.) και την οδηγούν σε εγκλήματα για τα οποία “ποτέ ΔΕΝ φταίει η Αριστερά”, αλλά η “κακιά στιγμή” ή οι “κακοί” που την παρέσυραν (ενίοτε και σκοτεινοί “πράκτορες” ή “προβοκάτορες”).

    * Στο βάθος αυτής της άποψης υπάρχει η καθόλου “επιστημονική” και εξαιρετικά “μεταφυσική” πεποίθηση, ότι η Αριστερά είναι “φύσει καλή”, γιατί εκπροσωπεί τις μεγάλες μάζες των αδικημένων και εκφράζει τη δυναμική της Ιστορίας – και της τελικής “δικαίωσής” τους…

    Αφού η Αριστερά είναι υποτίθεται, με το “δίκιο” και το “μέλλον”, άρα και τα λάθη της πρέπει να “συγχωρούνται” ή να αντιμετωπίζονται με επιείκεια (λέει)…

 

    Προσέξτε τώρα:

    Αυτή δεν είναι η πολιτική φιλοσοφία του Νίκου Μαρατζίδη (για να είμαστε δίκαιοι).

    Ό,τι περιέγραψα αμέσως πιο πάνω, είναι η κεντρική φιλοσοφική προσέγγιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων “διανοουμένων” μετά το 1975.

    Από τα “επιστημονικά συγγράμματα”, ως τα ευρύτερα πονήματα που κυκλοφόρησαν (πολιτικές και ιστορικές πραγματείες, ακόμα και λογοτεχνικά έργα) μέχρι και η επιφυλλιδογραφία που κυριάρχησε επί δεκαετίες, όλα σχεδόν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ενοχοποιούσαν πάντα την Δεξιά και αγιοποιούσαν την Αριστερά!

    Η τάση αυτή ανάμεσα στους διανοουμένους υπήρξε ισχυρή και διεθνώς. Αλλά παντού αλλού απαντήθηκε από σοβαρούς διανοούμενους. Στην Ελλάδα κυριάρχησε πλήρως, ουσιαστικά άνευ αντιστάσεων, επί σαράντα χρόνια περίπου!

    Τώρα τελευταία ανατρέπεται διεθνώς, ενώ αρχίζει να παρουσιάζει “ρωγμές” και στην Ελλάδα…

    Αυτό ωστόσο, υπονομεύει την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας!

    Γιατί υπονοεί το ότι ο όρος “Δεξιά” είναι μομφή (με ηθική απαξία) ενώ ο όρος “Αριστερά” είναι έπαινος (με αντίστοιχο “ηθικό πλεονέκτημα”)!

    Οι άνθρωποι μπορούν να έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις, αλλά στο ιδεολογικό-ηθικό επίπεδο, οι Δεξιοί είναι πάντα οι “κακοί” της Ιστορίας, ενώ οι Αριστεροί είναι πάντα οι “καλοί” – κατά βάθος βέβαια…

    Αυτή είναι με δύο λόγια η επιτομή της “ιδεολογικής ηγεμονίας” των Αριστερών ιδεών. Κι αυτό αμφισβητείται τώρα, παντού – ιδιαίτερα εδώ.

    Κι όπως συμβαίνει πάντα, όταν ανατρέπονται ιδεολογικές σταθερές δεκαετιών, αυτό είναι συχνά χαοτικό και πάντα επώδυνο για την κοινωνία (ιδιαίτερα για τους διανοούμενους).

 

    * Η δημοκρατία δεν λειτουργεί παρά μόνον όταν αποκαθίστανται ίσοι όροι στην πολιτική διαμάχη. Κι όχι μόνο τυπικά “ίσοι όροι” (έντιμες και καθαρές εκλογές, αμεροληψία της δικαιοσύνης, ισότητα πρόσβασης στα ΜΜΕ κλπ.) αλλά ουσιαστικά “ίσοι όροι”…

    Όταν οι μεν πρέπει να αποδεικνύουν πάντα, πως… “δεν είναι ελέφαντες” ακόμα κι όταν κάνουν καλά πράγματα κι έχουν επιτυχίες,

    ενώ οι άλλοι δεν χρειάζεται να απολογούνται για τίποτε, ακόμα κι όταν κάνουν ακρότητες ή τα κάνουν μαντάρα,

    προφανώς υπάρχει τεράστια μεροληψία που νοθεύει τον δημοκρατικό “άθλημα” (και τροφοδοτεί τους υπονομευτές της δημοκρατίας).

    Άρκεσαν τριάμισι χρόνια διακυβέρνηση από το ΣΥΡΙΖΑ, για να… εξαερωθεί το “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας!

    Όσοι παραμένουν αριστεροί και φρίττουν με αυτά που βλέπουν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχουν την εύκολη απάντηση (που διασκεδάζει κάπως και τις τύψεις τους):

    Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε την Αριστερά! Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ είναι Αριστερά…

 

    Όμως αυτή η ομάδα των Αριστερών φθίνει μέρα με τη μέρα…

    Όλη η κοινωνία αρχίζει σιγά-σιγά να συμφιλιώνεται με την πραγματικότητα:     Που είναι, βέβαια, εντελώς διαφορετική: 

    Αυτό που γνωρίσαμε επί ΣΥΡΙΖΑ είναι Η Αριστερά!

    Η οποία όπου της δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσει πάντα τέτοια έκανε – και χειρότερα ακόμα…

    Έτσι το λεγόμενο “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς, το αμφισβητεί πλέον η πλειοψηφία της κοινωνίας, ολόκληρος ο “μεσαίος χώρος” – οι Κεντροδεξιοί ασφαλώς, ακόμα και πολλοί Κεντροαριστεροί πλέον (οι υπόλοιποι αποφεύγουν να μιλάνε γι’ αυτό, επί του παρόντος…)

    Γι’ αυτό και είναι “παραφωνία” όταν βγαίνουν εκπρόσωποι της ίδιας της ΝΔ και κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ ότι… “πρόδωσε” τις ιδέες της Αριστεράς!

    Την ώρα που η κοινωνία συνειδητοποιεί τον επικίνδυνο μύθο με τον οποίο έζησε – του λεγόμενου “ηθικού πλεονεκτήματος” της Αριστεράς – και τον αποβάλλει με φρίκη, το να βγαίνουν εκπρόσωποι της ΝΔ και να επαναφέρουν αυτό το μύθο από το παράθυρο, δεν λειτουργεί ενωτικά για την κοινωνία.

    Λειτουργεί μόνο διχαστικά για την ίδια τη Φιλελεύθερη παράταξη – και μάλιστα την ώρα που αυτή η τελευταία κερδίζει έδαφος…

    (Ευτυχώς είναι ελάχιστα πλέον τα κρούσματα, αλλά υπάρχουν ακόμα…)

 

    Αυτά όλα βέβαια, δεν σημαίνουν ότι θα αντιστρέψουμε το μύθο που σήμερα καταρρέει.

    Δεν σημαίνουν πως θα προσχωρήσουμε στην – αντίθετη – άποψη πως η Δεξιά ήταν πάντα “καλή”.

    Και η Δεξιά έχει τις ευθύνες της και η Δεξιά έκανε τα σφάλματά της, και η Δεξιά έχει τις χρόνιες αδυναμίες της που πρέπει επειγόντως να ξεπεράσει…

    Αλλά την ηθική απαξία που εκ των προτέρων της επιβάλλουν οι αντίπαλοί της θα την αποτινάξει οριστικά!

    Και το “φωτοστέφανο” του “ηθικού πλεονεκτήματος” της Αριστεράς θα πεταχτεί στο σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας!

 

    Ο Μαρατζίδης ως ιστορικός ο ίδιος, συνέβαλε στο να ειπωθούν κάποιες από τις ανομολόγητες αλήθειες για το τι ακριβώς συνέβη στο Εμφύλιο Πόλεμο.

    Ιδίως για να καταλογιστούν οι τεράστιες ευθύνες της Αριστεράς!

    Αλλά ως πολιτικός σχολιαστής δεν ξέφυγε από την “κεντρική γραμμή” απαξίωσης της Δεξιάς και αγιοποίησης της Αριστεράς.

    Προτείνει και τώρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μαντάρα από κάθε άποψη, να πιστέψουμε πως τάχα…”έμαθε από τα λάθη του” και να συσπειρωθεί όλη η Κεντροαριστερά γύρω του…

    Γιατί όλα αυτά; Γιατί κατά βάθος η ΝΔ (που κερδίζει συνεχώς δημοσκοπικά) είναι… “κακό πράγμα”, είναι: στροφή στην “ακροδεξιά” ή στον ακόμα χειρότερο “νεοφιλελευθερισμό”.

    –Μιλάει για “κίνδυνο ακροδεξιάς”, σε μια χώρα που ακόμα δεν έχει αναγνωρίσει την ευρωπαϊκά θεσπισμένη “κοινή ημέρα μνήμης θυμάτων Κομμουνισμού και Ναζισμού”!

    –Μιλάει για “κίνδυνο ακροδεξιάς”, σε μια χώρα που αποτελεί πλέον την “πύλη εισόδου” εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που αποσταθεροποιούν ολόκληρη την Ευρώπη!

    –Μιλάει για κίνδυνο “νεοφιλελευθερισμού” σε μια χώρα όπου το κράτος εξακολουθεί να υπερφορολογεί και να διευρύνεται, να πολεμάει κάθε ιδέα αξιολόγησης, να διακηρύσσει την… απέχθειά του στην αριστεία (!), όπου οι τράπεζες έχουν ακόμα capital controls και παντού κυριαρχεί ο κρατισμός – ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα.

    Είναι σαν να βρίσκεσαι στην Σαχάρα του καύσωνα και της ανομβρίας και να μιλάς για… “κίνδυνο πλημμύρας” ή “παγετού”!

    Όταν ο Μαρατζίδης λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ “δεν τα εννοεί πια” αυτά που λέει, ξεχνάει το σύνθημα με το οποίο πήγε στις δεύτερες εκλογές του 2015:

    –Ή εμείς θα τους τελειώσουμε ή αυτοί;

    –Θεωρεί ότι το σύνθημα αυτό είναι.., “κανονικό” ή “σοσιαλδημοκρατικό”;

    –Θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τάχα “μετακινηθεί” πια από αυτό;

    –Και πού το ξέρει;

    –Η στάση του το βράδυ της καταστροφής στο Μάτι αυτό δείχνει;     Ή μήπως, το ακριβώς αντίθετο;

    –Η ομιλία-φιάσκο Τσίπρα στην Ιθάκη, αυτό δείχνει – ή το ακριβώς αντίθετο;

    –Η πόλωση που καλλιεργεί με αιχμή τις σκευωρίες, τη σκανδαλολογία και την έκδηλη προσπάθεια “ηθικής  εξόντωσης των αντιπάλων, με “κατηγορίες” που παντού αλλού θα γινόταν καταγέλαστες και που δεν αντέχουν σε καμία δικαστική κρίση, αυτό δείχνει – ή το ακριβώς αντίθετο;

    — Τα σχέδια Τσίπρα να πάει στη ΔΕΘ και πάλι με όργιο παροχολογίας, αποσταθεροποιώντας ξανά τη χώρα, αυτό δείχνει – ή το ακριβώς αντίθετο;

 

    Η περίπτωση Μαρατζίδη είναι πολύ διδακτική γιατί δείχνει πως ακόμα κι εκείνοι που βλέπουν το ψέμα της Αριστεράς, δεν τολμάνε να το πολεμήσουν. Δέχονται τις συνέπειές του και “ευθυγραμμίζονται” πλήρως…

    Καταγγέλλουν το ψέμα αλλά…συνθηκολογούν με τους ψεύτες!

    Είναι πολύ διδακτική επίσης, γιατί δείχνει ότι οι “διανοούμενοί” μας έχουν βρεθεί πολύ πίσω από τις ανάγκες των καιρών και από τη δυναμική της κοινωνίας.

    Είναι πολύ διδακτική τέλος, γιατί δείχνει πως διανοούμενος (χωρίς εισαγωγικά) δεν είναι όποιος διατυπώνει ισχυρισμούς, αλλά όποιος έχει και την τόλμη να φτάσει τους συλλογισμούς του ως το τέλος.

    Όποιος τολμά να γκρεμίσει τοτέμ, όχι όποιος τα προσκυνάει!

    Κι από αυτή την άποψη ο Μαρατζίδης απέδειξε τι είναι…

    Και κυρίως, τι ΔΕΝ είναι!  

loading...