Ένας φίλος πρίν χρόνια, υπηρετούσε στα σύνορα με τον Έβρο.

Ένας φίλος πρίν χρόνια, υπηρετούσε στα σύνορα με τον Έβρο.
Μου έλεγε οτι κάθε μέρα βλέπανε τους τούρκους φαντάρους μπουλούκι
να τρέχουν για άσκηση και ο υπαξιωματικός από πίσω να τους μαστιγώνει
με τον βούρδουλα.

Μην ξεχνάμε οτι κατα την Ελληνική επανάσταση, όταν οι
τουρκαλάδες κάνανε γιουρούσι, κρατάγανε μία πέτρα στο κούτελο
μπας και την γλυτώσουν.
Αν σκεφτείς οτι υπήρχε μαρτυρία, πρόσφατα, απο την Κύπρο το ’74, οτι όταν έκαναν επίθεση,
με το χέρι τους καλύπταν τα μάτια τους για να μην φοβούνται και να μπορούν να
προχωρήσουν, δείχνει το επίπεδο τους.
Αυτά για τον τούρκικο στρατό…

Όμως! είναι σκληραγωγημένοι. Εμείς;

Όταν θα έλθει η ώρα, αρκεί το DNA από μόνο του;
Χωρίς τις ματωμένες ιστορίες του παππού και χωρίς τις αρχές του πατέρα;
Χωρίς την λεβεντιά της μάνας;

Όταν ο πιτσιρικάς μου πήγαινε 1η Δημοτικού, η δασκάλα του με πήρε παράμερα
και μου εξέφρασε την ανησυχία της οτι ο Στέφανος ήταν λιγάκι “άγριος” επειδή
μίλαγε στην τάξη για τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Μακρυγιάννη και
έλεγε πως θα σφάξει τούρκους.
Εγω αυτό μπορούσα, αυτό έκανα. Ειλικρινά, πόσοι πιστεύεις οτι το κάνουν;