Δεν είναι υπέρ εθνικού συμφέροντος ο άκριτος «αντιρωσισμός»

Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ενώπιον του τζοκόντειου μειδιάματος του Βλαντιμίρ Πούτιν ότι είμαστε θαλασσινός λαό και δεν φοβόμαστε να ξανοιχτούμε σε νέα θάλασσες και ασφαλή λιμάνια. Ξάφνου το «ασφαλές λιμάνι» ξαναβρήκε το παραδοσιακό του
ρόλο, καθώς η Δύση επανέφερε την ψυχροπολεμική εικόνα. Η τότε Ρωσία (του Γέλτσιν) που προόριστο να παίξει τον ρόλο θεραπαινίδας της Δύσης, έγινε ξανά η αρκούδα που άπλωσε τα νύχια της στα Βαλκάνια, και δη στην χώρα μας.

Ουδείς αμφιβάλει ότι η Ρωσία προσπαθούσε να μην αποκοπεί από τα Βαλκάνια και να μην αποστερηθεί τους δύο τελευταίους θύλακες επιρροής της, τα Σκόπια και την Σερβία.

Μέρος του σχεδίου της ήταν να υποδαυλίσει τις αντιδράσεις, ώστε να μην υπάρξει άρση του βέτο εκ μέρους μας για την ένταξή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο όλες οι δράσεις της, χρηματοδοτήσεις οργανώσεων, ιδρυμάτων και ναών, εκμετάλλευση θρησκευτικής συνάφειας, τρισάγια θυσιασθέντων Ρώσων στρατιωτών στα εδάφη μας, ανακαίνιση τάφων, αδελφοποιήσεις πόλεων, διείσδυση στο Άγιο Όρος, ρωσικό στρατιωτικό άγημα στον επιτάφιο στην Κέρκυρα, κλπ, κλπ, ήταν μέρος αυτού που καλείται διπλωματία «ήπιας ισχύος» (soft power, ή «smart power» κατά τον όρο που χρησιμοποίησε η Χίλαρι Κλίντον).

Την ασκούν όσες χώρες έχουν τη δυνατότητα και την ανάγκη, ή τουλάχιστον οι χώρες… που είναι χώρες, και όχι εντεταλμένα Προτεκτοράτα. Αυτή όμως λειτουργεί σε μεγάλο βάθος χρόνου και δεν επιφέρει άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, που θα μπορούσαν να φτάσουν ως τη διάρρηξη των σχέσεων δύο κρατών.

Θα μπορούσε άλλωστε να την ασκεί και η χώρα μας προ όφελός της επί δεκαετίες, όπως – κατηγορούνται ότι – κάνουν επιτυχώς η Ρωσία και το Ισραήλ. Έχουμε μια Ελλάδα έξω από την Ελλάδα, διασκορπισμένη σε όλο τον πλανήτη, με επίλεκτα κοινωνικά στελέχη στους χώρους δράσης τους, και συνδετικό κρίκο με τους χριστιανικούς πληθυσμούς, τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιερουσαλήμ. Απλώς ποτέ δεν την αξιοποιήσαμε, όπως κάνει η Ρωσία.

Με το που διέρρευσε πληροφορία για την απέλαση των δύο διπλωματών, άρχισε ένα brainstorming πληροφόρησης, όπου ποινικοποιούσε (και θεωρούσε απόδειξη «παρέμβασης») κάθε δράση, ακόμη και μια απλή θρησκευτική λειτουργία στην οποία παρευρέθη Ρώσος επίσημος η πρώην επίσημος. Μέχρι και για χρηματοδοτήσεις προκειμένου να γίνει διαδήλωση στην Αλεξανδρούπολη για τα Σκόπια μάθαμε, και ας ήταν η τελευταία πόλη που διοργάνωσε τέτοια διαδήλωση –τσάμπα πήγαν τα λεφτά.

Πολλοί επιδόθηκαν σε μια εργώδη προσπάθεια να απαξιώσουν τις διαδηλώσεις για το Σκοπιανό, να τις χαρακτηρίσουν αποτέλεσμα της υπόγειας διπλωματικής δράσης της Ρωσίας που παρέσυρε τον αφελή λαό μας και έγινε πιόνι στα χέρια του Πούτιν. Με την ίδια απαξιωτική κατηγορία θα περιβληθεί και κάθε διαδήλωση στο μέλλον. Το γεγονός ότι το 1992 και ’93 δεν υπήρχε ρωσική διείσδυση και παραίνεση της ερειπωμένης οικονομικά Ρωσίας, δεν έχει καμία σημασία για τους ανακαλύψαντες δάκτυλο Πούτιν στις διαδηλώσεις.

Πάντα υπήρχαν απορίες, και σε κάποιους υποψίες, για την ακάθεκτη επέλαση του Ιβάν Σαββίδη στα εν Ελλάδι. Οι μόνες που δεν είχαν απορίες ήταν οι ελληνικές κυβερνήσεις, και δη η κυβέρνηση Τσίπρα που προσπάθησε να τον προσεταιρισθεί, θεωρώντας ότι και διά του ΠΑΟΚ θα κατίσχυε των αντιπάλων της στο συντηρητικό και ποδοσφαιρόφιλο κοινό της Βορείου Ελλάδας. Ώσπου ξαφνικά μια ημέρα τον εξομοίωσε και τον τσουβάλιασε με τον θανάσιμο εχθρό της τον Μαρινάκη! Τι συνέβη; Η πιο οφθαλμοφανής εξήγηση είναι ο αεικίνητος αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ…

Είναι ο ίδιος που συνεχώς έβαζε δημοσίως – ως μη όφειλε – προβληματισμούς για τον «μέτοχο του ΟΛΘ», δηλαδή τον Σαββίδη. Ήταν υποχρέωση των ελληνικών κυβερνήσεων να ελέγξουν τη ροή χρημάτων του Σαββίδη. Όμως με ποιο δικαίωμα ένας πρέσβης παρενέβαινε ανοιχτά κρίνοντας μια ανεξάρτητη χώρα, σε ποιους θα παραχωρήσει ένα από λιμάνια της;

Αν κάτι (από)δεικνύει η απέλαση των δύο διπλωματών είναι η, επί ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοφανής πρόσδεση της χώρας στην υπερατλαντική υπερδύναμη, και μάλιστα απότομη και ξαφνιαστική. Εκεί που έλεγε όχι στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας (Ουκρανία – Σκριμπάλ) έγινε πρωτοπόρος στο αντιρωσικό μένος.

Και δεν ήταν η μόνη δυτικόφιλη επίκυψη. Είχε προηγηθεί η ευτελιστική απόφαση να δέχεται διμερείς συμφωνίες για το μεταναστευτικό , όταν ακόμη και νεοπαγή στο δυτικό στρατόπεδο κράτη (Αλβανία, Σκόπια) αρνήθηκαν, επειδή οι ηγεσίες τους έχουν στοιχειώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης, για τους ίδιους και τις χώρες τους.

Το κατασκοπικό «θρίλερ» με τους διπλωμάτες είναι η αρχή. Η κυβέρνηση δικαιούται να διατηρεί τις απόψεις της για την πΓΔΜ (τις οποίες δεν συμμεριζόμαστε), αλλά θα είναι ολέθριο να παρασυρθούμε σε υπερατλαντικούς αντιρωσικούς σχεδιασμούς. Όχι γιατί ο γράφων διέπεται από… φιλορωσισμό (είναι η νέα κατηγορία που αποδίδεται σε όποιον επισημαίνει την αλόγιστη πρόσδεση στο άρμα Τραμπ), αλλά γιατί το Φθινόπωρο μπορεί να βρεθούμε μπλεγμένοι σε νέες αιματηρές διευθετήσεις στη Μέση Ανατολή (π.χ. Ιράν), και δεν είναι σίγουρο ότι η αλόγιστη πρόσδεση θα αποβεί υπέρ μας.

Ίσως είναι νωρίς, ίσως το αναφέρουμε πρόωρα, αλλά καλύτερα Προμηθείς, παρά Επιμηθείς.

Του Γιάννη Σιδέρη