Κραυγές και ψίθυροι…

Του Θανάση Κ.

Το καθεστώς σαπίζει. Δεν καταρρέει απλώς. Σαπίζει!
Και η «σήψη» αντηχεί πια  στις κραυγές και τους ψίθυρους που ακούγονται μέσα στην κοινωνία.
Από τους ίδιους τους «κεκράκτες» του – δηλαδή από τους εντεταλμένους προπαγανδιστές. Αλλά και από άλλους «παραπλανημένους»…

–Όταν ένα καθεστώς χάνει έδαφος, το βλέπετε να μηχανεύεται καινούργιες «διεξόδους», καινούργια «αφηγήματα» ή καινούργιες συμμαχίες.
Αυτό το ζήσαμε, το περάσαμε και τελείωσε…
Πάνε τα «αφηγήματα», πάνε οι «νέες συμμαχίες», πάνε οι επικοινωνιακές «πομφόλυγες». Δεν έπιασε τίποτε…

–Όταν ένα καθεστώς δεν χάνει έδαφος απλώς, αλλά καταρρέει, το βλέπετε να αντιδρά σπασμωδικά, απεγνωσμένα, χωρίς αυτοπεποίθηση – ή να μην αντιδρά καθόλου.
Κι αυτό το περάσαμε! Πάνε οι σκευωρίες κατά αντιπάλων. Γύρισαν «μπούμεραγνκ». Πάνε κι οι υποσχέσεις ότι θα… ξεψηφίσουν τις νέες μειώσεις συντάξεων που δύο φορές ως τώρα οι ίδιοι ψήφισαν…
Πάνε και οι προσπάθειες διχασμού του κόσμου. Δεν έπιασαν. Τις συνεχίζουν σχεδόν σαν υπνωτισμένοι. Γιατί δεν ξέρουν τίποτε άλλο. Αλλά δεν πιάνουν…

–Τέλος, όταν ένα καθεστώς δεν χάνει έδαφος μόνο, δεν διαλύεται απλώς, αλλά πλέον σαπίζει, τότε ακούτε τις κραυγές και τους ψιθύρους από τα έγκατα της κοινωνίας. Ή από τις παρυφές του πολιτικού συστήματος.
Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Στη φάση της σήψης:
Κραυγές και ψίθυροι…

Γεμάτη η επικαιρότητα καθημερινά πια.
Τρία μόνο παραδείγματα των τελευταίων ημερών:

* Ο ισχυρισμός της «Αυγής» ότι ο Σαμαράς έβαλε την… Ντόρα να πάει στον ορκωμοσία Ερντογάν, για να… «υπονομεύσει» την κυβέρνηση Τσίπρα!
Αναρωτιέται κανείς: τι πίνουν οι άνθρωποι; Εδώ δεν πρόκειται πια για «φαρμακευτική» κάνναβη. Δεν πρόκειται καν για «ψυχαγωγική» κάνναβη. Ο «μπάφος» έχει μεν παραισθήσεις αλλά πολύ πιο «ήπιες». Εδώ μάλλον πρόκειται για «μεξικανικούς βολβούς», ή άλλα εξόχως τοξικά παραισθησιογόνα.   
Κάτι πολύ «εξωτικό» έχουν βρει εκεί στου Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου και… «του δίνουν να καταλάβει»!
Με ρέγουλο παιδιά! Είναι πολύ εθιστικό, να προσέχετε…

Άλλωστε, τι ανάγκη «υπονόμευσης» έχει μια κυβέρνηση, που άνοιξε τα σύνορα στους λαθρομετανάστες κι έδωσε στον Ερντογάν το μοχλό να πιέζει την Ευρώπη και να εκβιάζει την Ελλάδα, ανοιγοκλείνοντας την κάνουλα;
Όλοι καταλαβαίνουν πλέον, πως από την ώρα που άνοιξαν τα σύνορα για το τσουνάμι λαθρομεταναστών, η θέση της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία έγινε πολύ πιο ευάλωτη απ’ ό,τι ήταν οποτεδήποτε στο παρελθόν.
Κι αν δεν ξανακλείσουν αποτελεσματικά τα σύνορα – αν δεν βρεθεί τρόπος να επαναπατριστούν οι εγκλωβισμένοι λαθρομετανάστες από τα νησιά μας παρακάμπτοντας την Τουρκία – η θέση της Ελλάδας απέναντι στον Ερντογάν θα παραμένει απολύτως υπονομευμένη. Από τον Τσίπρα και την πολιτική του! Δεν χρειάζεται κανείς άλλος να κάνει το παραμικρό.
Μια άναρθρη κραυγή ήταν και αυτό το δημοσίευμα της ΑΥΓΗΣ. Που κάτι δείχνει όμως: Γιατί όταν η αδίστακτη προπαγάνδα καταντάει σε άναρθρες κραυγές, τότε η σήψη έχει προχωρήσει περισσότερο απ’ όσο φαίνεται…

* Άλλη περίπτωση: η χθεσινή δήλωση της ευρωβουλευτού Σοφίας Σακοράφα: Ότι είναι θυμωμένη που στήριξε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα…
Δεν είναι η πρώτη ούτε η μόνη – και δεν θα είναι ασφαλώς η τελευταία ΣΥΡΙΖΑια που «τα χώνει» στο πρώην κόμμα της και στον πρώην αρχηγό της.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει πει πολύ χειρότερα. Και η κα. Ραχήλ Μακρή. Για να μη μιλήσουμε για το Βαρουφάκη και το Λαφαζάνη και το Μητρόπουλο και τόσους άλλους «επώνυμους» της πρώτης – και αλήστου μνήμης – διακυβέρνησης Τσίπρα.
Η κα. Σακορόφα όμως – χαμηλών τόνων γενικώς και εκτός ενεργού πολιτικής – διαλέγει τώρα την ώρα να κάνει πολύ σκληρή δήλωση…
Γιατί τώρα νιώθει την ανάγκη «να ξεπλύνει το άγος» από πάνω της.
Κάτι βλέπει να πλησιάζει…

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: γιατί άραγε, αφού τόσο πολύ ντρέπεται για τη στήριξη που προσέφερε στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν παραιτείται από την θέση της στην Ευρωβουλή, όπου αναδείχθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ.
Ώστε να δείξει έτσι, ότι δεν αποκηρύσσει μόνο τις ιδέες και την πολιτική του πρώην κόμματός του, αλλά και τις πολύ παχυλές απολαβές που λαμβάνει εξ αιτίας του.
Όμως αυτό θα απαιτούσε συνέπεια, ειλικρίνεια και ευθυκρισία που μάλλον δεν διαθέτει.
Η έμπρακτη αυτοκριτική θέλει αρετές που δεν τις διαθέτουν εύκολα, πρόσωπα που μπήκαν στην πολιτική λόγω… αθλητικών επιδόσεων ή καλλιτεχνικής προβολής και «αναγνωρισιμότητας».
Αλλά το γεγονός και μόνο ότι επιλέγει να δηλώσει δημόσια τις τύψεις της που στήριξε τον Τσίπρα, αυτή ειδικά τη στιγμή, δείχνει ότι θέλει τουλάχιστον δύο πράγματα:
Να ξεχαστεί η «ταύτισή» της με το ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.
Και να «κατοχυρωθεί» η αντιπαλότητά της προς το ΣΥΡΙΖΑ τώρα πια…
Είπαμε: Κάτι βλέπει να έρχεται…
Ένας ψίθυρος αποστασιοποίησης από το «καράβι που βουλιάζει»…
Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ψίθυροι αποστασιοποίησης από πρώην «επώνυμους υποστηρικτές» του ΣΥΡΙΖΑ, από τον λεγόμενο «καλλιτεχνικό χώρο» ή από τον (μετά πολλών εισαγωγικών) «πνευματικό κόσμο»…

Δεν είναι «τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο σκάφος»! Όχι…
Άλλωστε, η ίδια η Σακοράφα είχε ανεξαρτητοποιηθεί στην Ευρωβουλή πριν από τρία χρόνια. Και πολλοί άλλοι «επώνυμοι» που δημόσια αποκηρύσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν σε ανύποπτο χρόνο, από τα τέλη του 2016…
Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτές οι δημόσιες δηλώσεις αποκήρυξης επαναλαμβάνονται ή πληθαίνουν ΤΩΡΑ, που ο Τσίπρας… πανηγυρίζει!
Που μας «έβγαλε από τα μνημόνια», λέει. Οι αγορές δεν συμμετέχουν στον ενθουσιασμό του, ούτε το Χρηματιστήριο, ούτε οι δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, ούτε ο Ντράγκι, ούτε τα δημοσκοπικά ευρήματα…
Αντίθετα τώρα του «τα χώνουν ξανά» διάφοροι δικοί του, που είχαν φύγει ή που παρέμεναν σιωπηλοί…
Ο «Τιτανικός» της κυβέρνησης προσέκρουσε στο παγόβουνο και βουλιάζει. Και η ο Τσίπρας έβαλε την ορχήστρα να παίζει χαρωπά στο σαλόνι της πρώτης θέσης, όταν το σκάφος παίρνει νερά από παντού κι άρχισε να μπατάρει…

* Κι ύστερα έχουμε το τελευταίο προπαγανδιστικό μοτίβο που επαναλαμβάνουν αυτιστικά οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης και τα φερέφωνά της.
Ότι η ΝΔ αρχίζει να γέρνει δεξιότερα!
–Για να φοβηθούν τάχα οι κεντροδεξιοί και να την εγκαταλείψουν.
–Για να φοβηθούν στο ΚΙΝΑΛ και να έλθουν τρέχοντας στις αγκαλιές του Τσίπρα.
–Για να διασπαστεί η ίδια η ΝΔ τελικά.
Δεν φαίνεται να πείθει κανένα. Μα κανένα! (Εκτός από το ΓΑΠ και το Ραγκούση. Αλλά αυτοί… μάλλον δεν μετράνε!)
Ούτε καν το Σταύρο Θοδωράκη, εδώ που τα λέμε…

Μέχρι και ο Νίκος Μαρατζίδης επιστρατεύθηκε ξανά. Αυτός βέβαια δεν είναι ΣΥΡΙΖΑίος, ο άνθρωπος. Αλλά τελευταία επαναλαμβάνει ατόφια την πιο κραυγαλέα προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και του επιτίθενται όλοι οι άλλοι γνωστοί «συνοδοιπόροι» του. Πολλές φορές και με ιδιαίτερα οξύ τρόπο…
 
Δεν θα ασχοληθώ με την πολιτική επιχειρηματολογία του. Μάλλον νηπιώδης.
Ξέρετε οι «πολιτικοί επιστήμονες» έχουν με την Πολιτική, όποια σχέση έχουν οι μηχανικοί αυτοκινήτων με τη «φόρμουλα-ένα». Ή οι μηχανικοί αεροσκαφών με τα σύγχρονα υπερηχητικά τζέτ:
Ξέρουν πως λειτουργούν καλύτερα από τον καθένα, αλλά δεν έχουν ιδέα πώς να τα πιλοτάρουν!

Θα απομονώσω μια φράση του Μαρατζίδη μόνο…
Κατηγορώντας τη ΝΔ ότι στρέφεται προς της θέσεις της νέας Δεξιάς διεθνώς (εννοώντας τις πολιτικές στις οποίες προσχωρούν κεντροδεξιά κόμματα, αλλά και ολόκληρες κοινωνίες στην ανεπτυγμένη δύση πλέον), μιλάει για μια (νέα) Δεξιά «πιο φιλόδοξη, πιο ακομπλαξάριστη, πιο απειλητική»…
Τρεις λέξεις εύστοχες! Που συμπυκνώνουν όμως, τις κραυγές και τους ψιθύρους της πολιτικής ορθότητας που σαπίζει:

–Δεν θέλουν τη Δεξιά «φιλόδοξη»! Την προτιμούν ψοφοδεή! Να μην πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις, να βρίσκεται στο περιθώριο. Ίσως έτσι την είχαν συνηθίσει. Ίσως έτσι τους βόλευε. Μάλλον έτσι την ήθελαν…
Και τώρα που βλέπουν ότι φιλοδοξεί να γράψει την πολιτική ατζέντα στις δημοκρατικές κοινωνίες κι όχι να παριστάνει ότι είναι κάτι άλλο – κι εγώ, καλέ, «προοδευτικιά» είμαι, μη με βλέπετε έτσι – τώρα αυτό τους ξενίζει…
–Δεν θέλουν την Δεξιά «ακομπλεξάριστη»! Αυτό κι αν είναι αληθινό σοκ για τους «πολιτικώς ορθούς». Τη θέλουν βαθύτατα συμπλεγματική και ενοχική.
Δεν θέλουν να είναι υπερήφανη για τις αρχές και τις αξίες της. Τη θέλουν απολογητική, ταπεινή και καταφρονεμένη, χαμηλών τόνων και χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Συγγνώμη Νίκο, αυτό μας τελείωσε…
–Και τέλος δεν θέλουν τη Δεξιά «απειλητική». Εδώ το πράγμα χοντραίνει… «Απειλητική» για ποιόν;
«Απειλητική» για τη Δημοκρατία πάντως, σίγουρα δεν είναι! Απειλητικός για τη δημοκρατία υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δημοψήφισμα-παρωδία που οργάνωσε, με τις ασφυκτικές πιέσεις στη Δικαιοσύνη που καταγγέλλουν όλοι οι δικαστικοί λειτουργοί, συνεχώς εδώ και τρία χρόνια, με τα αντισυνταγματικά εκτρώματα που προσπάθησε να νομοθετήσει, με το διχασμό και το μίσος που καλλιεργεί.
Αυτά είναι κατάφωρα αντιδημοκρατικές πρακτικές. Η Δεξιά τέτοια δεν έχει στην καμπούρα της, τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον.
(Κι αν θες να πάμε πολύ πιο πίσω, τότε να θυμίσουμε τι διακυβεύτηκε στον Εμφύλιο, που εσύ μόνος σου, Νίκο Μαρατζίδη, πολύ καλά πραγματεύθηκες).

–Μήπως, τότε, η Δεξιά είναι «επικίνδυνη» για την Ευρώπη; Στην Ευρώπη υπάρχουν ακροδεξιά κόμματα κατά της Ευρώπης (Λε Πεν, για παράδειγμα), όπως υπάρχουν και ακροαριστερά κόμματα κατά της Ευρώπης (Μελανσόν, Ποντέμος, κλπ.)
Γιατί τον ευρωσκεπτικισμό ή ακόμα και τον αντιευρωπαϊσμό τον χρεώνει μόνο στη «Δεξιά»; Άβυσσος η ψυχή του καθηγητή…

— Στην Ελλάδα πάντως η ΝΔ κράτησε αταλάντευτα ευρωπαϊκή θέση! Κι αν δεν ήταν η ΝΔ, η Ελλάδα δεν θα ήταν σήμερα στο ευρώ, αγαπητέ Νίκο.
Οι άνθρωποι που σήμερα ψέγεις στήριξαν την ευρωπαϊκή θέση της χώρας! Ενώ την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι που εσύ σήμερα θεωρείς «αγλάϊσμα της προοδευτικότητας», ετοίμαζαν… «ντού στο νομισματοκοπείο» και Plan B, ή βγήκαν με σύνθημα «να βαράνε τα νταούλια και να χορεύουν οι αγορές», «θα παρακαλούν οι δανειστές να μας δανείσουν» και «το ευρώ δεν είναι φετίχ»…
Αυτοί ήταν πραγματικά απειλητικοί για την ευρωπαϊκή μας πορεία, Νίκο.
Όχι όσοι τους έκλεισαν το δρόμο…

Κι εσύ σήμερα θεωρείς «απειλητικούς» όσους διέσωσαν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας – και προτείνεις «συσπείρωση» γύρω από εκείνους που προσπάθησαν να την δυναμιτίσουν – κι έσπασαν τα μούτρα τους

Πραγματικά απειλητική (χωρίς εισαγωγικά) είναι σήμερα η Δεξιά, όχι για την Δημοκρατία, όχι για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλά μόνο για την «ηγεμονία της Αριστεράς»!
Αλλά αυτό καιρός να τελειώνει.
Και για να υπάρξει πάντως, μια όντως «δημιουργική σύγκρουση» Δεξιάς-Αριστεράς στην Ελλάδα, πρέπει η πρώτη να γίνει αυτό που διαπιστώνει ο Μαρατζίδης – φιλόδοξη, ακομπλεξάριστη και απειλητική (για την μακροχρόνια ηγεμονία των αριστερών ιδεολογημάτων) – και η Αριστερά πιο υπεύθυνη και πιο μετρημένη, όχι διχαστική και τοξική. Όπως δυστυχώς παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Μαρατζίδης αρνείται να το δει.
Κρίμα…

ΥΓ Πάντως αυτές οι τρείς λεξούλες που ψέλλισε για τη (νέα) Δεξιά είναι και ο πιο χαρακτηριστικός «ψίθυρος» ενός καθεστώτος που καταλαβαίνει ότι τελειώνει.
Ή μια «κραυγή απόγνωσης» της… «προοδευτικίλας» που ξεψυχάει:

Μια Δεξιά:
Φιλόδοξη – ακομπλεξάριστη – απειλητική.

Αλήθεια, που ακούστηκε;
Ε λοιπόν, έτσι ακριβώς!