Η απειλή της πατρίδος.
Ο ακσδημαικός ιστορικός και διατελέσας πρωθυπουργός Σπυρίδων Λάμπρου ( πεθερός του Παναγή Τσαλδάρη) είχε δίκιο. ”Ανάμεσα στο γραφείο του ιστοριογράφου και την σκηνή του στρατιώτη μόνο μια έννοια μετεωρείται , η έννοια της πατρίδος” .
Προέχει να σωθεί η πατρίς. Αυτό δεν άρεσε στους μετέπειτα ιστορικούς επηρεασμένους από τον Γερμανικό εμπειρικό ιστορικισμό και ώς τις μέρες μας διαμορφώθηκε το σύμπτωμα του παλιμπαιδισμού σχετικά με τα θέματα της Πατρίδος.Όταν η Ελλάδα πλέον ώς χώρα απειλήθηκε φανερά και χειροπιαστά από το 2009 και μετά , από τις δήθεν αγορές και κάθε λογής Ευρωπαικό εχθρό – μια κλίκα χωρών στην βάση του δήθεν οικονομικού στοιχείου-οι Έλληνες πολιτικοί διαχειριστές αντί να κινητοποιήσουν τον λαό πανδημεί ‘όχι με όπλα -αλλά βγάζοντας τους πολίτες σε λαοσύνάξέίς κάί μέ σπανωτά βέτο παντού στην Ευρωπαική και Νατοική κλίκα , προτίμησαν την καθήλωση της πστρίδος και το χαστούκισμα των δημοκρατικών συνολικά Ελλήνων πολιτών. Και αυτό τον όψιμο δήθεν ντροπιαστικό ορθολογισμό βρήκαν και οι σύγχρονοι ανιστόρητοι ιστορικοί και πανεπιστημιακοί προμοτάροντας έτσι την ιστορική Εθνική εντροπή την αρχή του 21ου αιώνα, βάζοντας την απροσδιόριστη έννοια της Ευρώπης πάνω από την Ελλάδα. Η προστατευόμενη και τροφοδοτούμενη με κρατικά και Ευρωπαικά κονδύλια πνευματική ιντελιγκέντσια της Ελλάδος, ( χρόνια τα δήθεν ευρωπαικά προγράμματα ) ήταν λογικό ότι δεν θα δίσταζε να υποστηρίξει τους Ευρωπαίους επιβουλευτές της χώρας στο όνομα του ιστορικού οικονομικού εμπειρισμού έναντι των εννοιών της Πατρίδος και των πολιτών της πατρίδος.
αναγνωστης
