Στις Δημοκρατίες αποφασίζουν (ευτυχώς… ακόμη) οι πλειοψηφίες
Η κρίση Δημοκρατίας την οποία βιώνει εδώ και αρκετές μέρες η Ιταλία, με ένταση και πολυεπίπεδες παραμέτρους και επιπτώσεις, διατηρεί την προνομιακή διάσταση να λειτουργήσει ως… ηθικό ξυπνητήρι.
Εφόσον φυσικά δεν έχει ανακληθεί η γενετική νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης: Να περνάμε στις γενιές που ακολουθούν, στο μέλλον, αναλλοίωτη ως προς τα δομικά χαρακτηριστικά της, την προίκα αξιών που μας κληρονόμησε το παρελθόν. Με συγκυριακές βελτιώσεις. Όχι ακρωτηριασμούς.
Η Δημοκρατία είναι το αρτιότερο των πολιτευμάτων που επινόησε η ανθρωπότητα. Με τις «ατέλειές» του να το κάνουν ακόμη περισσότερο συναρπαστικό, και να ανακυτταρώνουν την ιστορική χρησιμότητά του ως ανάχωμα ανάσχεσης της διολίσθησης στην τυραννία. Τη δικτατορία. Την εξουσία ως προνόμιο μιας (ψευδο) ελίτ.
Το μάθημα Δημοκρατίας στο οποίο εξετάζεται η Ιταλία έχει μη αναστρέψιμη δυναμική. Μετά τη Ρώμη, σειρά θα πάρουν οι Βρυξέλλες. Το Παρίσι. Το Βερολίνο. Η Μαδρίτη. Η Αθήνα, ως μαιευτήριο της ίδιας της Δημοκρατίας. Η Ενωμένη Ευρώπη στο σύνολό της.
Η ατροφική προσέγγιση της Δημοκρατίας από τον Ιταλό Πρόεδρο Σέρτζιο Ματαρέλα, άνοιξε το δρόμο και ανατροφοδοτεί τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Λειτουργώντας ως «ψηφοθηρικό αναβολικό» για το πολιτικό αφήγημα το οποίο προσπάθησε να ακυρώσει.
Η Ευρώπη των λαών δεν θα περπατήσει στο μέλλον, αν πολλαπλασιαστούν αντίστοιχα φαινόμενα… αλλεργίας προς τη Δημοκρατία. Δεύτερων αναγνώσεων. Ανοχής στη διαφορετική ερμηνεία του ίδιου του πυρήνα της.
Και πυρήνας κάθε Δημοκρατίας είναι η αδιαπραγμάτευτη αρχή ότι, για το μέλλον αποφασίζουν οι πλειοψηφίες. Όπως κι αν εκδηλώνονται. Όσα λάθη κι αν κάνουν. Όσο… παραπλανημένες και αν είναι.
Κάθε άλλη προσέγγιση υπηρετεί την εκτροπή. Και γεννά περισσότερα «τέρατα» από όσα επιχειρεί να καταπνίξει.
Φυσικά, ο «πειρασμός» είναι κατανοητός. Όχι όμως ανεκτός. Αυτό είναι το βαρύ τίμημα που πληρώνουν οι κοινωνίες της πιο συναρπαστικής ηπείρου του πλανήτη μας, από τη στιγμή που, αντί για ηγέτες, πρωταγωνιστές γίνονται «άχρωμοι» τεχνοκράτες.
Μια «παιδική χαρά», που συμβολίζει το τέλος της αθωότητας. Και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης.
Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 2 Ιουνίου 2018
ΠΕΡΙ "ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ"
ΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΧΘΗ, ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ;
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ…
«Η δημοκρατία, άρρηκτα δεμένη με τον καπιταλισμό, φτιάχνει το κατ΄εξοχήν πλουτοκρατικό καθεστώς και το τελειότερο σύστημα λαϊκής καταπιέσεως…
…..οι θεσμοί και οι παραχωρήσεις, που κάνει η δημοκρατία, δεν αποβλέπουν στην πραγματοποίησι της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά στην πραγματοποίησι της λαϊκής υποταγής στην κεφαλαιοκρατία»
«Η εξύψωσις του πρώτου ΤΥΧΟΝΤΟΣ ΨΗΦΟΣΥΛΛΕΚΤΟΥ σε εθνικό αντιπρόσωπο είναι ύβρις απέναντι τής Ιστορίας, η οποία θέλει οι αντιπρόσωποι τού έθνους να μην εκλέγονται με ψήφους, αλλά να επιβάλλονται με τις θυσίες και τούς αγώνες που κάνουν για την Ελληνική Μεγαλοσύνη. Κάθε άλλη διδασκαλία είναι ψεύτικη και ανθελληνική.
Οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το έθνος, ούτε τον λαό. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ»
«Η δημοκρατία καταπολεμεί τα ιδανικά, γιατί από αυτά αντλούνται οι ακατάβλητες δυνάμεις, που εμποδίζουν το ΚΑΤΡΑΚΥΛΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΗ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΤΟΝ ΛΑΟ»
«Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι αντιλαϊκές, γιατί δεν προέρχονται από το λαό και ούτε εργάζονται για το λαό. Απλούστατα ΕΙΝΑΙ ΚΛΙΚΕΣ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΩΝ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΟΠΙΑ ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙ ΤΟΥΣ.
«ΤΟ ΠΟΛΥΠΛΗΘΕΣΤΕΡΟ, ΕΠΙΒΛΑΒΕΣΤΕΡΟ ΚΑΙ ΕΛΕΕΙΝΟΤΕΡΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ, ΜΕ ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΠΟΛΛΗ, ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ: Η ΒΟΥΛΗ.
Τα μέλη της είναι απολύτως ανεύθυνα και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τα λόγια και τις πράξεις τους. Αμείβονται πλουσιοπάροχα για ανύπαρκτες υπηρεσίες και ένα μέρος από αυτά, ασκώντας αντιδραστική κωλυσιεργία, εμποδίζει την κυβέρνησι στο έργο της, επιφέροντας έτσι την αδράνεια τής κρατικής μηχανής»