«Αντί- λεξικό» για τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ…

Του Θανάση Κ.

    Ο «φαύλος κύκλος» του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει, σιγά-σιγά…

    Χθες ο Τσίπρας παραδέχθηκε εμμέσως πως η «καθαρή έξοδος», που επαγγέλλεται, δεν θα είναι και τόσο «καθαρή». Και δεν θα είναι ούτε… «έξοδος»!

    Ενώ η «πιστοληπτική γραμμή στήριξης», την οποία απέκλειε ως τώρα, μάλλον …δεν αποκλείεται πια.

    Παραδέχθηκε όμως, και κάτι άλλο. Ότι τα πράγματα πηγαίνουν – διεθνώς και στην Ελλάδα – ακριβώς αντίθετα απ’ ό,τι περίμενε ο ίδιος…

    Όπως είπε: η άνοδος της ακροδεξιάς είναι «ο μεγάλος κίνδυνος» για την Ευρώπη πλέον…

    Χρειάζεται, ωστόσο, κάποιο «λεξικό» για να αποκωδικοποιήσουμε τη σύγχυση του πανικού του, μέσα από το προπαγανδιστικό ντελίριο, που του βγαίνει… αυθόρμητα πλέον.

    Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

    * Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι να βγει κανείς από το Μνημόνιο.

    Υπάρχει μόνον ένας δρόμος:

    Όταν πάψουν να σου δίνουν «φτηνά» δανεικά οι εταίροι,

    βγαίνεις στις αγορές με πιστοληπτική γραμμή στήριξης!

    Για να σε δανείζουν πιο άνετα οι αγορές στην αρχή,

    μέχρι να ανακτήσεις πλήρως την εμπιστοσύνη τους.

    Ένας δρόμος, όχι δύο ή τρείς, όπως ανέφερε χθες ψευδώς ο Τσίπρας.

    Κι όλες οι άλλες χώρες που βγήκαν από μνημόνια πήραν πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Όλες χωρίς εξαίρεση…

    Αυτά που αναφέρει για «καθαρή έξοδο» χωρίς πιστοληπτική γραμμή δεν υπάρχουν, είναι ανοησίες. Και επικίνδυνες ανοησίες μάλιστα…

    Στα τέλη του 2014 οι δανειστές έδιναν πιστοληπτική γραμμή στην Ελλάδα, κατά μείζονα λόγο, γιατί εκείνη την εποχή η κυβέρνηση Σαμαρά έβγαινε από το δεύτερο Μνημόνιο σχεδόν ενάμιση χρόνο νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν προγραμματισμένο!

    Ήταν να τελειώσει το δεύτερο μνημόνιο τέλη Μαρτίου του 2016 και οι εταίροι συμφώνησαν πως η Ελλάδα ήταν «έτοιμη» να βγει από τέλη Δεκεμβρίου του 2014…

    –Ο Σαμαράς έβγαινε ενάμιση χρόνο νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το δικό του Πρόγραμμα, ενώ ο Τσίπρας τελειώνει το τρίτο Μνημόνιο και του έχουν βάλει να ψηφίσει και… τέταρτο!

    –Στο Σαμαρά οι δανειστές έδιναν ευχαρίστως πιστοληπτική γραμμή στήριξης αφότου έβγαινε, ενώ στον Τσίπρα: οι μισοί δανειστές δεν θέλουν να του δώσουν δεκάρα τσακιστή, και οι υπόλοιποι λένε ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει δίχως πιστοληπτική γραμμή…

    –Στο Σαμαρά προσέφεραν 12 δισεκατομμύρια πιστοληπτική γραμμή, όπου ζητούσε τα συμμετάσχει και το ΔΝΤ! Στον Τσίπρα δεν φτάνουν ούτε 20 δισεκατομμύρια και το ΔΝΤ δεν θέλει καν να ακούει για δική του συμμετοχή…

    Προφανώς, κάτι σημαίνει αυτό…

    –Η πιστοληπτική γραμμή που έδιναν στο Σαμαρά θα διαρκούσε ένα χρόνο με πιθανή επέκτασή της για άλλους έξη μήνες. Δηλαδή από τις αρχές ή – το πολύ – τα μέσα του 2016 η Ελλάδα θα είχε επιστρέψει πλήρως στην «κανονικότητα».

    Τώρα αυτό δεν θα γίνει ούτε στα τέλη του 2019, ούτε του 2020, κι είναι άγνωστο αν θα γίνει ως το 2022!

    –Ο Σαμαράς έβγαινε από τις αγορές με προοπτική ανάπτυξης (κατά ΔΝΤ) 6,7% τα επόμενα δύο χρόνια (ως τα τέλη του 2017), κι άλλο 6,3% τα επόμενα δύο χρόνια (ως τα τέλη του 2019). Σε ονομαστικούς όρους, πάνω από 15% στην τετραετία που θα ακολουθούσε. Και με ορατή την προοπτική να έχει ξεπεράσει η Ελληνική οικονομία τα προ της κρίσης επίπεδα ως το 2021!

    Στα τέσσερα χρόνια που κυβερνάει ο Τσίπρας έφερε πρόσθετη ύφεση και σήμερα μόλις και μετά βίας κατάφερε να βρίσκεται στα επίπεδα του 2014 (0,3% πιο πάνω!) Με την υπόλοιπη Ευρώπη, στο μεταξύ να καλπάζει…

    Το πότε θα φτάσουμε το ΑΕΠ προ της κρίσης έχει μετατεθεί πλέον για μετά το 2026, ίσως και μετά το 2030! Αν δεν συμβεί κάτι «στραβό» διεθνώς, ως τότε…

    –Ο Τσίπρας επαίρεται για ένα πράγμα μόνο – άλλο δεν υπάρχει!

    Ότι μείωσε την ανεργία κατά 8%!

    Περίεργο πράγμα όμως: Σήμερα έχουμε το ίδιο πραγματικό ΑΕΠ όπως και το 2014, αλλά κατά ΣΥΡΙΖΑ με 8% λιγότερη ανεργία…

    Θαύμα-θαύμα και «παράδοξο» μέγα: Πώς είναι δυνατό να δουλεύουν πολύ περισσότεροι και να παράγουν… το ίδιο;

    Απλούστατα: επί διακυβέρνησης Τσίπρα αντικαθίστανται θέσεις πλήρους απασχόλησης με θέσεις μερικής απασχόλησης. Κι όταν φεύγει ένας που δουλεύει 8ωρο και παίρνουν τη θέση του δύο που δουλεύουν 4ωρό, τότε οι ώρες απασχόλησης είναι ακριβώς ίδιες, αλλά οι θέσεις απασχόλησης εμφανίζονται «αυξημένες»…

    Κι έτσι με «περισσότερους εργαζόμενους» (μερικής απασχόλησης) παράγεται το ίδιο ΑΕΠ με πριν!

    Αλίμονο, όμως, αν συνεχιστεί τέτοια «μείωση τις ανεργίας»! Θα γίνουν όλοι, όχι αληθινά εργαζόμενοι, αλλά… «μερικώς υποαπασχολούμενοι»!

    Ενώ το ζητούμενο είναι να υπάρξουν παραγωγικές επενδύσεις για να βρουν όλοι δουλειά με την αύξηση και των θέσεων και των ωρών απασχόλησης.

    Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διώχνει επενδυτές!

    –Κι ακόμα, ο Σαμαράς δεν είχε ψηφίσει πρόσθετα μέτρα για μετά το τέλος του δικού του Μνημονίου. Δεν του τα είχαν ζητήσει καν, γιατί δεν χρειάζονταν!        Του Τσίπρα του ζητάνε πρόσθετα μέτρα: και για το 2019 (μείωση συντάξεων) και για το 2020 (μείωση αφορολόγητου)…

    Γιατί δεν ζητούσαν πρόσθετα μέτρα για τη μετα-μνημονιακή εποχή από το Σαμαρά, αλλά τα απαιτούν και επιμένουν από τον Τσίπρα;

    Γιατί απλούστατα ο Σαμαράς είχα βάλει τη χώρα σε ασφαλής αναπτυξιακή τροχιά που την προεξοφλούσαν και οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ.

    Ενώ ο Τσίπρας έχει παγιδεύσει τη χώρα σε στασιμότητα.

    Κι όταν η ανάπτυξη τρέχει, μπορείς να παράγεις «πλεονάσματα» άκοπα από την «αύξηση της πίτας» (του ΑΕΠ).

    Ενώ όταν η ανάπτυξη βαλτώνει, χρειάζεσαι όλο και μεγαλύτερες περικοπές για να διατηρήσεις πλεονάσματα…

    –Τέλος από το Σαμαρά δεν είχαν ζητήσει υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Από τον Τσίπρα το απαίτησαν και τους το υπέγραψε!

    Γιατί, άραγε; Γιατί απλούστατα, ο Σαμαράς είχε αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας στην Ελληνική οικονομία.

    Ενώ με τον Τσίπρα όλα είναι στο αέρα, οπότε του ζητούν πολύ υψηλή «εξασφάλιση κινδύνου»…

    Θέλετε και την καλύτερη απόδειξη;

    –Έξη μήνες πριν τελειώσει το Πρόγραμμα του Σαμαρά, τον Ιούλιο του 2014, το Ελληνικό χρηματιστήριο είχε ξεπεράσει τις 1300 μονάδες!

    Ενώ σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, και λίγους μήνες πριν τελειώσει το Πρόγραμμα του Τσίπρα, το Ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται κάτω από τις 800 μονάδες – και υποχωρεί…

    Συμπέρασμα: ο Τσίπρας δεν μπορεί να δει ούτε με «κιάλι» τις συνθήκες υπό τις οποίες έβγαζε ομαλά τη χώρα από τα μνημόνια ο Σαμαράς, στα τέλη του 2014.

    Κι οι Έλληνες τότε «γκρίνιαζαν» για εκείνα που τώρα δεν τολμούν… ούτε στον ύπνο τους να ονειρευτούν!

    Την πιστοληπτική γραμμή που «μετά βδελυγμίας» αποκήρυσσε ως τώρα ο Τσίπρας, θα αναγκαστεί «να τη φάει» τελικά. Γιατί αλλιώς δεν γίνεται…

    Η μάλλον, γιατί αλλιώς σε πολύ λίγο θα τον πετάξουν έξω οι αγορές (που ήδη δυσκολεύουν για όλους). Και θα αναγκαστεί να ξανατρέξει στους δανειστές για νέο Μνημόνιο. Που όμως, δεν θα του το δώσουν. Κι αυτό πια θα σημαίνει grexit! Που θα μας στείλει άλλα 30 χρόνια πίσω…

    Και για να μη συμβεί αυτό, χρειάζεται τώρα πιστοληπτική γραμμή, γιατί αλλιώς ήδη πολλοί Οίκοι αξιολόγησης αρχίζουν να μουρμουράνε πως το grexit επανέρχεται από την πίσω πόρτα.

    Κι όταν βγούμε στα αγορές, οι «χρησμοί» των Οίκων αξιολόγησης λειτουργούν συχνά ως «αυτό-επιβεβαιούμενες προφητείες»…

    * Στο άλλο που είπε ο Τσίπρας χθες έχει κάποιο δίκιο: Για την άνοδο της δεξιάς!

    Αλλιώς τα φανταζόταν βέβαια ο ίδιος:

    Προέβλεπε μιαν «αφύπνιση της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη»!

    Και του προέκυψε άνοδος της… «ακροδεξιάς»!

    Προεξοφλούσε ότι στην πρώτη γραμμή θα ήταν η «Ευρώπη του Νότου»:  ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι Podemos στην Ισπανία και οι Σοσιαλιστές στην Ιταλία.

    Όμως, οι Σοσιαλιστές έπαθαν καθίζηση παντού!

    Στην Ιταλία σχημάτισαν κυβέρνηση οι δεξιοί με τους ακροδεξιούς!

    Στην Ισπανία οι Podemos, εκτός από το «ξεφούσκωμα» που υπέστησαν – χωρίς καν να κυβερνήσουν, οι δόλιοι – τώρα πρέπει να απολογούνται για την… έπαυλη που αγόρασε ο ηγέτης τους!

    Κι έτσι οι Podemos δεν θέλουν να ακούνε πια για τον… colotoumba Τσίπρα,

    ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να ακούει για τους… «νεόπλουτους» Podemos,

    ενώ η νέα – δεξιόστροφη – κυβέρνηση της Ιταλίας δεν θέλει να ακούει,

    ούτε για το ΣΥΡΙΖΑ ούτε για τους Podemos…

    Ύστερα ο Τσίπρας έχει την κακή συνήθεια να θεωρεί «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί του.

    «Ακροδεξιοί», όσοι διαμαρτύρονται για τις επιθέσεις του Ρουβίκωνα,     «ακροδεξιοί» όσοι διαμαρτύρονται για τα «άβατα» των Εξαρχείων που επεκτείνονται πλέον και αλλού,

    «ακροδεξιοί» όσοι διαμαρτύρονται για την «άοπλη εισβολή» των λαθρομεταναστών και τις ΜΚΟ των διακινητών,

    «ακροδεξιοί» όσοι διαμαρτύρονται για το νόμο Παρασκευόπουλου που απελευθέρωσε χιλιάδες βαρυποινίτες,

    «ακροδεξιοί» όσοι καταγγέλλουν τα «τάγματα εφόδου» που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ και για το «αριστερό παρακράτος» του.

    Όπως «νεοφιλελεύθεροι» είναι και όσοι καταγγέλλουν το «πελατειακό» κράτος που φτιάχνει και την υπέρ-φορολόγηση με την οποία χρηματοδοτεί τις προσλήψεις των δικών του.

    Επειδή, όμως όλη η κοινωνία είναι πια απέναντι, εξουθενωμένη και εξοργισμένη, αυτή η προπαγάνδα καταγγελίας των αντιπάλων του επιτυγχάνει τελικά το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα:

    Πείθει όλο και περισσότερους, ότι ίσως δεν είναι και τόσο «κακό» πράγμα να είσαι «δεξιός» (φτάνει να μην είσαι ακραίος)

    Κι ότι δεν είναι και τόσο «κακό» πράγμα να είσαι αντί-κρατιστής φιλελεύθερος (φτάνει να μην γίνεις αυτή η «καρικατούρα» που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ).

    Ίσως τελικά, όλα αυτά που καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι «καλά πράγματα»!

    Γιατί όταν ο «κακός» βρίζει όλους τους άλλους, μάλλον οι άλλοι είναι «καλοί».

    Βρίζοντας τους αντιπάλους του, ο ΣΥΡΙΖΑ τους εξιδανικεύει!

    Κι αυτό είναι η ασφαλέστερη ένδειξη πως η συντριβή του πλησιάζει

    Κι ο καλύτερος τρόπος να επισπεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια τη συντριβή του.