Ασχοληθείτε κάποτε και με την «πυρηνική οικογένεια», παρακαλώ…

Του Θανάση Κ.

* Η συζήτηση για τα «σύμφωνα συμβίωσης» των ομοφυλοφίλων, τα δικαιώματα στην «αναδοχή», όπως και παλαιότερα η συζήτηση για τα δικαιώματα των «διεμφυλικών» απλώς… ΔΕΝ υπάρχει!
«Συζήτηση» είναι μια έννοια που στοιχειωδώς επιτρέπει τη παρουσίαση όλων των διαφορετικών απόψεων και προϋποθέτει το σεβασμό τους.

Εδώ έχουμε δύο παράδοξα:
–Πρώτον, υπάρχει δημόσια μόνον η μία άποψη: «υπέρ»!
Η άλλη – «κατά» – δεν υπάρχει! Ή πάντως δεν ακούγεται…
Κι όποιος τολμήσει να διατυπώσει – όχι διαφωνία, αλλά απλώς – κάποια «ένταση» ή «επιφύλαξη», γίνεται στόχος θανάσιμων και τοξικών καταγγελιών απ’ όλες τις πλευρές: ως «ακροδεξιός», αρτηριοσκληρωτικός», «φασίστας»!
–Δεύτερον, δημοσκοπικά – σε όλες τις σχετικές «μετρήσεις», τις ποιοτικές λεγόμενες, που είναι και οι πιο αξιόπιστες – όσοι διαφωνούν είναι πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία – ενίοτε και συντριπτική πλειοψηφία!
Δηλαδή υπάρχει ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας, που η άποψη του ΔΕΝ ακούγεται, αντίθετα έχει πλήρως… «ποινικοποιηθεί»!
Είτε έχουν δίκιο είτε έχουν άδικο, αυτό ΔΕΝ είναι «δημοκρατία»!

Η δημοκρατία επιτρέπει σε όλους να εκφράζουν την άποψή τους
Και προβλέπει μεθόδους πειθούς για την αλλαγή των «λάθος» απόψεων…
Ακόμα κι αν αυτοί που έχουν «λάθος» είναι λίγοι.
Όταν είναι και πλειοψηφία, ακόμα περισσότερο…
Οι δημοκρατίες ΔΕΝ φιμώνουν τις πλειοψηφίες.
Κι όταν το επιχειρούν, ΔΕΝ είναι «δημοκρατίες»!

Εξαίρεση, ασφαλώς, αποτελούν οι απόψεις που υποκινούν βίαιες αντιδράσεις ρατσιστικού μίσους και εχθροπάθειας…
Όμως, το αν το «σύμφωνο συμβίωσης» ομοφυλοφίλων (ή και ετερόφυλων) αποτελεί «υγιές περιβάλλον» για την αναδοχή παιδιών, ούτε το «μίσος» καλλιεργεί ούτε την «εχθροπάθεια»….
Και το αν τα παιδιά χρειάζονται, κατά την ανάπτυξή τους, γονεϊκά πρότυπα αμφοτέρων των φύλων (άνδρα και γυναίκα) ΔΕΝ είναι «άποψη μίσους»! 
Είναι παλαιά και στέρεα θέση της ανθρώπινης Ψυχολογίας.

Όλα αυτά λοιπόν, είναι απολύτως θεμιτές απόψεις.
Υπάρχουν και απολύτως θεμιτές αντιρρήσεις, ασφαλώς.
Αλλά θα έπρεπε να συζητιούνται ελεύθερα, με σεβασμό εκατέρωθεν.
Όχι να διώκεται το φρόνημα ή να σπιλώνονται απροκάλυπτα όσοι τολμούν να τις διατυπώσουν…
Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση…

* Η δεύτερη: Το αν και υπό ποίες προϋποθέσεις πρέπει – ή δεν πρέπει – να δίνονται για τεκνοθεσία-αναδοχή παιδιά σε ζευγάρια ετερόφυλων, δεν είναι θέμα «νομικό»!
Και δεν μπορεί να αποφασιστεί με βάση «νομικά επιχειρήματα».
Για την ακρίβεια είναι αστείο να λέμε, πως από τη στιγμή που μπορούν να παίρνουν οι ετερόφυλοι παιδιά για αναδοχή, «πρέπει» να μπορούν και οι ομοφυλόφιλοι! Αλλιώς διαπράττεται «δυσμενής διάκριση» – και νομικά θα καταρρεύσει!
Δηλαδή, τι μας λένε: ότι φτιάχτηκε ένα νομικό «κατασκεύασμα» όπου «εξισώθηκαν» οι «παραδοσιακοί – πυρηνικοί» γάμοι των ετερόφυλων, με τα «σύμφωνα συμβίωσης».
Και στη συνέχεια «εξισώθηκαν» τα σύμφωνα συμβίωσης των ομοφυλόφιλων με τα αντίστοιχα σύμφωνα συμβίωσης των ετερόφυλων, που με τη σειρά τους είχαν ήδη εξισωθεί με τους «παραδοσιακούς» γάμους.
Άρα, θα κριθεί το όλο ζήτημα με τη λογική της «επέκτασης» – ή «μετενέργειας» – ενός διευρυμένου νομικού κατασκευάσματος!
Όχι παιδιά! Δεν θα κριθεί από «νομικές κατασκευές» και «επεκτάσεις μετενέργειας»!
Θα κριθεί, αν επιστημονικά πειστούμε πως είναι ασφαλές και χρήσιμο για τα παιδιά. Από αυτό και μόνο! Από τίποτε άλλο…

Κανένας νόμος δεν μπορεί να αποφασίσει – και μάλιστα με «αυτόματες μετενέργειες» – τι είναι «υγιές» και τι όχι για την ανατροφή των παιδιών. 
Τέτοιοι νομικισμοί είναι παθογένεια για μια κοινωνία και για μια δημοκρατία. Δεν είναι το «κλειδί» που ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες.
Τέτοια «νομικίστικοι αυτοματισμοί» αποτελούν πρελούδιο τυραννίας!

* Όμως, είναι και… «κομματάκι» ψέμα:
Διότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει ήδη αποφασίσει ότι το να μην υιοθετούνται (εδώ μιλάμε για πλήρη υιοθεσία, όχι για απλή αναδοχή) παιδιά από ομοφυλόφιλα ζευγάρια ΔΕΝ συνιστά «δυσμενή μεταχείριση» ή «διάκριση» σε βάρος των ομοφυλοφίλων ζευγαριών!
Γιατί;
Γιατί στο θέμα της υιοθεσίας παιδιών δεν υπάρχει το «δικαίωμα» των ομοφυλοφίλων (που προσπαθούν να επιβάλουν την πλήρη «εξίσωσή» τους προς την «πυρηνική» οικογένεια), αλλά το δικαίωμα και το συμφέρον των ίδιων των παιδιών!
Κι εναπόκειται σε κάθε κράτος μέλος της Ευρώπης, να κρίνει, αν τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν ή δεν μπορούν να υιοθετήσουν παιδιά.
Άρα, εδώ δεν υπάρχει «επεκτατική μετενέργεια» του νόμου («αφού μπορούν τα ετερόφυλα ζευγάρια, να μπορούν – αναγκαστικά – και τα ομοφυλόφιλα»!)
Ούτε συνιστά «δυσμενή διάκριση», να το επιτρέπεις στα ετερόφυλα κι όχι στα ομοφυλόφιλα.
Σε αυτό έχει αποφανθεί καθαρά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!
Και μπορεί να υποστηριχθεί, πως το ίδιο ακριβώς ισχύει – κατά μείζονα λόγο, μάλιστα – και για τις αναδοχές παιδιών (πέρα από την πλήρη υιοθεσία).
Γιατί κι εδώ το κράτος οφείλει να αποφασίσει τι είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον του ίδιου του παιδιού.
Όχι τι συνιστά… «δικαίωμα υπέρ» ή «διάκριση σε βάρος» εκείνου ή του άλλου υποψήφιου αναδόχου…

* Ακούσαμε και το άλλο νομικό επιχείρημα:
Ότι λέει, αφού μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να κάνει δικό του παιδί με «φυσικό τρόπο», τότε θα πρέπει «αναγκαστικά» να μπορεί να γίνει και «ανάδοχος» παιδιού!
Ράβδος εν γωνία, άρα… βρέχει!
Αυτό κι αν είναι ανοησία ολκής!
Διότι απλούστατα το να κάνει παιδί οποιοσδήποτε είναι «φυσικό» του δικαίωμα. Δεν ρωτάει κανένα και δεν μπορεί να τον εμποδίσει κανείς.
Αλλά το αν θα αναλάβει την ευθύνη ενός παιδιού, είναι κάτι που εξαρτάται από τη βούληση του δημοσίου, καθώς κι από τον έλεγχο και την εποπτεία των Προνοιακών των μηχανισμών.
Εκεί το κράτος παίρνει την ευθύνη να εγκρίνει ή να μην εγκρίνει την υιοθεσία ή την αναδοχή ανάλογα με κάποια κριτήρια, για το τι συνιστά «υγιές περιβάλλον» για την ανατροφή ενός παιδιού.
Η φυσική τεκνοποιία ΔΕΝ εμπίπτει στη δικαιοδοσία του κράτους ή του νομοθέτη, Η «ανοδοχή» όχι μόνον εμπίπτει  στη δικαιοδοσία, αλλά είναι κατ’ εξοχήν ευθύνη του κράτους! Και εναπόκειται στη «ρύθμιση» του νομοθέτη.
Αν ένα παιδί κακοποιηθεί από το φυσικό του γονέα λογοδοτεί μόνον ο γονέας.
Αν όμως ένα παιδί δοθεί σε αναδόχους και κακοποιηθεί στη συνέχεια, τότε λογοδοτεί και η υπηρεσία που το έδωσε ή δεν εξέτασε προσεκτικά του «αναδόχους».
Εδώ ο «νομικισμός» αγγίζει τα όρια του τέλειου παραλογισμού!

Υπάρχει κι ένα, τάχα μου, «ανθρωπιστικό» επιχείρημα:
–Δεν λυπάστε τις αθώες ψυχούλες που παραμένουν σε ιδρύματα ενώ θα μπορούσαν να δοθούν σε ανθρώπους που – ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων – θα τους έδιναν αγάπη;
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά εδώ, αλλά ας μείνουμε στα ψυχρά στατιστικά.
Τα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα προς αναδοχήν, είναι περί τις 2-3 χιλιάδες.
Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που έχουν ήδη συνάψει σύμφωνα συμβίωσης επισήμως και θα ήθελαν να αναλάβουν  αναδοχή και θα τους το ενέκριναν (με βάση συμβατικά κριτήρια) πόσα είναι;
Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, τριάντα; Πολύ λιγότερο του 1%…
Περί αυτού μιλάμε… 
Στο μεταξύ, με τα υπόλοιπα άρθρα του επίμαχου νομοσχεδίου καταργούνται ή απλοποιούνται τα γραφειοκρατικά εμπόδια που ως σήμερα εμπόδιζαν και «πυρηνικές» οικογένειες να πάρουν αναδοχή.
Επομένως από αυτό – από την  κατάργηση της γραφειοκρατίας – θα αυξηθεί η απορρόφηση, έτσι κι αλλιώς, πολλαπλάσια…
Συνεπώς, η πραγματική επίπτωση στην απορρόφηση τέτοιων παιδιών από ανάδοχες οικογένειες είναι αμελητέα, αν επεκταθεί και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Εντελώς αμελητέα…

Τι υπάρχει πίσω απ’ όλο αυτό το «δικαιωματισμό»;
Δεν υπάρχει καμία «άνθιση δικαιωμάτων»…
Μιλάμε για πολύ φασαρία για θέματα καθαρά «συμβολικού» χαρακτήρα που απασχολούν ελάχιστα την κοινωνία και λύνουν… «ανύπαρκτα προβλήματα».
Όπως το δικαίωμα των «διεμφυλικών» να διαλέγουν μόνοι τους το… «φύλο» τους πριν ενηλικιωθούν, χωρίς ιατρικά γνωμάτευση και αν επιθυμούν αργότερα να το αλλάζουν ξανά!
Αυτά είναι… «μείζονες νομοθετικές παρεμβάσεις» που αφορούν συνολικά μερικές δεκάδες ή το πολύ εκατοντάδες άτομα πανελλαδικά! Το πολύ…
Που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, έτσι κι αλλιώς, διαφορετικά.

Αλλά εδώ μιλάμε για ένα νομικιστικό ακτιβισμό που προσπαθεί να «εξισώσει» την ομοφυλόφιλη συμβίωση με την πατροπαράδοτη «πυρηνική οικογένεια»!
Είναι άνωθεν επιβολή κοινωνικών προτύπων και νορμών, όχι «απελευθέρωση δικαιωμάτων».
Είναι επιβολή επί της κοινωνίας πραγμάτων που η κοινωνία άλλοτε τα ανέχεται, άλλοτε όχι – πάντως δεν τα ζητάει ποτέ!
Και μάλλον δεν τα πολύ-γουστάρει…

* Και κάποιες φορές είναι και εφιαλτικά:
Για παράδειγμα, με την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» κόβονται ή πετσοκόβονται η συντάξεις χηρείας σε κανονικές «πυρηνικές» οικογένειες…
Αλλά με το σύμφωνο συμβίωσης δίνονται «συντάξεις χηρείας» στον ομοφυλόφιλο που πέθανε ο σύντροφός του!
Παιδιά μήπως – μήπως, λέω – να πρέπει «να το πάρουμε αλλιώς»;
Έχουμε τρομακτικό δημογραφικο πρόβλημα ως κοινωνία!
Μήπως να στηρίξουμε με ό,τι έχουμε και δεν έχουμε την κανονική οικογένεια που γεννά και ανατρέφει παιδιά, κι όχι να ασχολούμαστε με… άντε μη το πω καλύτερα;

Παρεμπιπτόντως, διάβασα πριν λίγο καιρό τη θέση ενός σημαντικού ανθρώπου που, δυστυχώς δεν βρίσκεται πια στη ζωή…
Ήταν ομοφυλόφιλος κι είχε θάρρος και αξιοπρέπεια, που δεν έχουν πολλοί άλλοι:
Αναφέρομαι στο Χρήστο Σιμαρδάνη, ο οποίος ανήρτησε πέρσι στο λογαριασμό του το εξής εκπληκτικό:

«Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του… Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά.
Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας».

Συμφωνώ απολύτως μαζί του!
Μακάρι να είχαμε κι άλλους σαν κι αυτόν.
Ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων…
Η Αξιοπρέπεια είναι σπάνια ανθρώπινη ιδιότητα.
Και λάμπει από μακριά…