«ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΗΜΕΡΑ»

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥΣ ΠΙΛΟΤΟΥΣ»

Γράφει ο Γρηγόριος Νούσιας 

Οι προσευχές και οι δεήσεις, σε μυστηριακό απόηχο . . . και το θυμίαμα βαρύ! Λίγα αγριολούλουδα του Μαγιού, μαζεμένα σε κάποια ρεματιά, ελάχιστη τιμή, στον βωμό της…

Ας είναι, αυτή τη φορά, στη μνήμη του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου. Ήταν 12 Απριλίου 2018, 12:15 το μεσημέρι, όταν με το Mirage συνάντησε το πεπρωμένο του, κάπου στο Αιγαίο, αντιμέτωπος με κάποια νεφική κατάσταση αλλά και με τον εαυτόν του.

Τελικά, υπάρχει πεπρωμένο; Ηχεί παράξενα η ερώτηση! Η μυθολογική προσέγγιση του ζητήματος τροφοδοτεί, ίσως, την ευτραπελία. 

Ο φιλοσοφικός στοχασμός εντείνει την απορία. Η επιστημονική τεκμηρίωση αναζητείται. Και ο δογματισμός, απλώς, αναστατώνει την όποια πίστη. Θα δεχθούμε, ότι η πρόοδος, η κίνηση προς τα εμπρός, είναι συνυφασμένη με το πεπρωμένο του ανθρωπίνου γένους. 

Ίσως, διότι έτσι το θέλησε ο Προμηθέας, που έδωσε τη φωτιά στον άνθρωπο, χωρίς να του πει πρόσεξε να, ή πώς να, μην καείς. Και η πτήση είναι πρόοδος, πρόοδος φωτιάς. Είναι επίτευγμα του πολιτισμού και της τεχνολογίας που δημιούργησε ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος. 

Είναι επίτευγμα της έμφυτης, της θεϊκής, της δαιμονικής τάσης του ανθρώπου προς τους αναβαθμούς της ευδαιμονίας, την αχαλίνωτη ορμή της ψυχής προς το απόλυτο ωραίο με προκλητική, πολλές φορές, περιφρόνηση στον θάνατο. 

Είναι μια τάση, που ως προς την αφετηρία της παρουσιάζεται ως ανθρώπινο φαινόμενο, αλλά όχι ανθρώπινο ως προς το απροσδιόριστο τέλος. Βέβαια, σε αυτή την φαινομενικά αχαλίνωτη ψυχική ορμή αντιτίθεται η δύναμη της φρονήσεως. 

Είναι η ψυχική κατάσταση όπου ο άνθρωπος αντικρίζει με απόλυτη καθαρότητα τον κόσμο της αντικειμενικής πραγματικότητας. Αυτή, μόνη, εξασφαλίζει στον άνθρωπο την εσωτερική βεβαιότητα εναντίον των μεταπτώσεων της τύχης, ή, ό,τι με τον όρο τύχη υπονοείται από τον καθένα μας. 

Αλλά το πρόβλημα είναι, ότι η φρόνηση αυτή δεν αγοράζεται, δεν υπαγορεύεται, δεν . . . δεν . . . Μόνον αποκτάται. Πώς; Κατά τρόπον απροσδιόριστο! Ρώμη, λοιπόν, μετά φρονήσεως, είπαν!

Ξεφυλλίζοντας τις προσωπικές αεροπορικές σημειώσεις, από κάποια εισήγηση σε σεμινάριο ασφαλείας πτήσεων, αντιγράφω μεταξύ των άλλων: Γίνεται αποδεκτό, ότι όσο περισσότερο κατακτά ο άνθρωπος την αντικειμενική πραγματικότητα τόσο περισσότερο μειώνεται το ποσόν των φαινομένων που αποδίδονται στην τύχη.

Αλλά, κάποιο περιστατικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο, ειμή μόνον σε σχέση με την ατέλεια των γνώσεών μας. Σε σχέση προς την άγνοια της τάξεως των αιτίων, δηλαδή. Η άγνοια του αιτίου δημιουργεί τη δοξασία περί τυχαίου, και η δοξασία περί τυχαίου μεταβάλλει την τύχη σε αίτιο. Αλλά η περί τυχαίου δοξασία είναι δοξασία εξ υποκειμένου. Τι είναι δοξασία; 

Πάντως, δεν είναι ούτε απλή γνώμη, αλλά ούτε και επιστήμη. Με άλλα λόγια, η τύχη είναι ‘‘αγνοούμενη νομοτέλεια’’. Σ’ αυτήν αποδίδονται όλα εκείνα τα φαινόμενα, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν με τον νόμο της αιτιότητας, διότι τα αίτια που τα προκάλεσαν είναι ασύλληπτα ή αστάθμητα. 

Αυτό το ασύλληπτο τροφοδοτεί την καθολική αντίληψη περί του Πεπρωμένου. Την υπερβατική αναγκαιότητα, τη μοιροκρατία, με άλλους όρους.

Όμως, είμαστε οι πρωταγωνιστές της αποφασιστικής δράσης. Επιτελούμε το καθήκον, ναι, με ρομαντισμό και ως διάκονοι της αεροπορικής ιδέας, αλλά και με υψηλό το αίσθημα της εθνικής προσφοράς. ‘‘Πάντων τιμιώτερον η πατρίς’’! Πού; Εκεί όπου η φλόγα και η ταχύτητα, το στιμόνι και το υφάδι, υφαίνουν τον εθνικό αμυντικό ιστό. Εκεί όπου ακουμπάει η άμυνα της Χώρας. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ