ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ 2020…;

Κρίση, φόροι, φτώχεια, δημογραφικό πρόβλημα, μέτρα, μνημόνια, «πακέτα διάσωσης», διαφθορά, ΔΝΤ, Γερμανία, εθελοδουλία, λεηλασία του Έλληνα, λιποθυμίες στα σχολεία, αυτοκτονίες, ανεργία, υποκρισία, κοινωνική αποδιοργάνωση, οσφυοκαμψία στα εθνικά θέματα, πολιτικαντισμός,
ομοφυλολαγνεία, παραγοντισμός, εκτρώσεις, αύξηση και προστασία λαθρομεταναστών είναι μία εικόνα που υπάρχει στο «μωσαϊκό» της ελληνικής επικράτειας. Όλοι μας γνωρίζουμε την κατάσταση σήψης. Αλλά όλοι δεν αποφασίζουμε να αλλάξουμε, να δώσουμε τέλος στα γεγονότα του παρελθόντος, όποια και αν είναι. Να αλλάξουμε νοοτροπία! Συμπατριώτες μας βρίζουν τους πολιτικάντες που κυβερνούν, που αντιπολιτεύονται και που, γενικώς, πολιτεύονται, το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα αλλά θέλουν να ακούν για παροχές, για θέσεις στο δημόσιο, για ρουσφετολογία, για υποσχέσεις, δηλαδή για μία τεράστια φούσκα ψεμάτων! Είναι προσβολή για τον νεοέλληνα να ασχοληθεί με την γη και την γεωργία, με την οικοδόμηση και τις χειρωνακτικές εργασίες γιατί η θέση στο δημόσιο γραφείο και ο φραπές είναι δήθεν «ανώτερη» εργασία στην κοινωνική αντίληψη και στην τσέπη μας πιο κερδοφόρα. Δυστυχώς, είναι η αλήθεια…
Η ζωή μας δεν έχει όραμα, σκοπό, ζωντάνια, όρεξη. Το πρόσωπο έγινε άτομο και η κοινωνία έγινε μάζα. Το πρόσωπο έχει αυτογνωσία, ερευνά και καλλιεργεί τα προσωπικά του χαρίσματα, τα διαθέτει υπέρ της κοινωνίας και αγωνίζεται στην ζωή και στην καθημερινότητα ενώ το άτομο δέχεται παθητικά ότι του «πλασάρει» το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, οι νοοτροπίες, η μόδα, η τηλεόραση, χωρίς θέληση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς φιλότιμο και λεβεντιά, σαν πρόβατο.
Για να βρει ο άνθρωπος τον προορισμό του, ο Έλληνας τον προσανατολισμό του πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του γιατί γνωρίζουμε όλοι, πως δένδρο χωρίς ρίζες ξεραίνεται. Η πίστη στον Θεό, δηλαδή η εμπιστοσύνη και η σχέση με τον Πατέρα και Δημιουργό μας, είναι ο αναπνευστήρας του ανθρώπου. Ο Θεός μας είναι η Αγία Τριάδα, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Αυτή η κοινωνία τριών προσώπων, η κοινωνία ελευθερίας και αγάπης αποτελεί την Εκκλησία. Με πρότυπο την Αγία Τριάδα δημιουργούνται οι κοινωνίες, ο γάμος, οι οικογένειες. Η δημιουργία του ανθρώπου και όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους είναι μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας. Όταν ο άνθρωπος απέτυχε στον υπαρξιακό του προορισμό, ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό! Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου! Ο Χριστός, όντας τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, μας φανερώνει την Εκκλησία, μας συσσωματώνει δηλαδή στο Σώμα Του, είμαστε δηλαδή όλοι όσοι βαπτιστήκαμε μέλη του Σώματος του Χριστού, μέλη της Εκκλησίας! Αυτά τα μέλη όταν γίνονται σύναξη εν Χριστώ, τελούν την Θεία Λειτουργία, κοινωνούν τον Θεάνθρωπο και έτσι φανερώνουν την Εκκλησία. Γιατί όλοι είμαστε η Εκκλησία. Να η ενορία, να η κοινότητα, να η συνάντηση, να η σύναξη, να η συνύπαρξη, να η κοινωνία. Η Εκκλησία είναι η ραχοκοκαλιά για τον Έλληνα!
Ο Ελληνισμός είναι η ιστορία μας, η καταγωγή μας, η γλώσσα μας, η ταυτότητά μας, το ένδοξο παρελθόν με τις αξίες και τα ιδανικά της, με τις φιλοσοφίες και τις τέχνες, με τα έργα απαράμιλλης και πρωτοπόρου αξίας. Αυτές είναι οι ρίζες μας, αυτή η παράδοσή μας, αυτός ο πολιτισμός μας! Αυτή είναι η Πατρίδα μας, η Ελλάδα. Και ο καθένας καλείται να αγαπά και να εργάζεται για την Πατρίδα του γιατί είναι «μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερον,  σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον». Αυτό είναι η φιλοπατρία! Η συμβολή στην πρόοδο της Πατρίδας, η συμμετοχή στα κοινά, το ενδιαφέρον για τον συμπατριώτη, η εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το κράτος, η οικοδόμηση υγιούς Πολιτείας, πραγματικού κοινωνικού κράτους, αληθινού κράτους Δικαίου.
Σε κάποιους θα φανεί ουτοπία, αλλά εμείς δεν μπορούμε να εργαστούμε υπέρ της Ελλάδος. Διότι οι πολιτικές μας επιλογές φάνηκαν λανθασμένες και καταδικαστικές για το μέλλον των παιδιών μας. Και αυτό ξεκινά πρώτα πρώτα από την κορυφή της πυραμίδας που είναι ο Ανώτατος Άρχοντας. Η Ελλάδα από το 1973 έχει αβασίλευτο πολίτευμα, συγκεκριμένα Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα του 1975.
Ίσως είναι καιρός να κοιτάξουμε μπροστά ως Έλληνες του 2020, ως νέοι, ως οικογενειάρχες, ως βιοπαλαιστές, ως πολίτες, ως Πατριώτες και να δούμε ποιο πολίτευμα μας αξίζει, πως θέλουμε να κυβερνούμαστε. Όποιος ενσκήψει στην ιστορία του Ελληνικού κράτους από το 1830 μέχρι σήμερα, πολίτευμα περισσότερο συνδεδεμένο με την εθνική ιστορία και παράδοση και τον λαό αυτού του τόπου, παρά αποτυχίες και λάθη, είναι η Βασιλευομένη Δημοκρατία. Όχι απόλυτη Μοναρχία, ούτε συνταγματική Βασιλεία, αλλά ούτε και Αβασίλευτη Δημοκρατία. Δημοκρατία με ανώτατο Άρχοντα Βασιλιά. Όταν λέμε Δημοκρατία εννοούμε ελευθερία δηλαδή υπευθυνότητα και όχι ασυδοσία. Και όταν λέμε Βασιλεύς όχι ένας αυθαίρετος ηγεμόνας αλλά σύμβολο εθνικής ενότητος η βάση του οποίου είναι ο λαός. Αυτό σημαίνει ετυμολογικά η λέξη «βασιλεύς»: βάσις + λαός. Πολύ ωραία διατύπωσε ο Βασιλεύς Γεώργιος ο Α’ το σύνθημα του βασιλικού του οίκου: «Ἰσχὺς μου ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ».
Προτού εκθέσουμε τις απόψεις μας, θεωρούμε σκόπιμο να απαντήσουμε στην κατηγορία ότι «ο βασιλικός θεσμός είναι ξενόφερτος θεσμός». Στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκε ο βασιλικός θεσμός από αρχαιοτάτων χρόνων (Μινωική Κρήτη, Μυκήνες). Βασιλικό πολίτευμα είχαμε και επί Μεγάλου Αλεξάνδρου και επί 1100 έτη Ρωμανίας (κακώς λεγομένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Οι επαναστατημένοι Έλληνες του 1821 προέκριναν τον βασιλικό θεσμό. Το 1823, η 651 διάταξη του Βουλευτικού της Β’ Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος προέβλεπε την μεταστροφή του αβασίλευτου πολιτεύματος σε βασιλευόμενο και αναζήτηση Βασιλέως στο εξωτερικό. Ο πρώτος Έλληνας Βασιλιάς Όθωνας Α’ ήταν επιλογή μετά από διαπραγμάτευση μεταξύ του πατέρα του, Βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο Α΄ και του μοναδικού Ιωάννη Καποδίστρια και όχι επιλογή των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ο θεσμός της Βασιλευομένης Δημοκρατίας στην Ελλάδα έχει πλέον περάσει σε άλλη φάση. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β’ πλησιάζει προς το 78ο έτος της ηλικίας του, ο γιος του Παύλος, που είναι και Διάδοχος του Θρόνου, με την οικογένειά του, κατοικεί στο εξωτερικό, όπως και τα αδέρφια του Θεοδώρα και Φίλιππος, ακολουθώντας έκαστος την δική του καριέρα και επαγγελματική πορεία. Η οικογένεια του Διαδόχου του Ελληνικού θρόνου, μολονότι αγαπά την Ελλάδα και είναι Ελληνική, δεν θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο προβολής, συζήτησης και αρθρογραφίας από τα Μ.Μ.Ε. για τις στυλιστικές της επιλογές ή από την συμπεριφορά της Μαρίας-Ολυμπίας η οποία δεν συνάδει σε Πριγκίπισσα της Ελλάδος (π.χ. φιλί στο στόμα με φίλη της). Η Βασιλική Οικογένεια της Ελλάδος φέρει πάνω της μία βαριά κληρονομιά ελληνορθόδοξης ζωής και παράδοσης και πόσο μάλιστα πρόγονοί της που είναι άμεσα συνδεδεμένοι με μεγάλα γεγονότα του Έθνους.
Γνώμη μας είναι ο πρίγκιπας Νικόλαος να είναι ο επόμενος Βασιλέας. Με πενταετείς σπουδές (1988-1993) στις Διεθνείς Σχέσεις, με επίκεντρο την διπλωματία και την Ασφάλεια στο Πανεπιστήμιο Μπράουν στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ, με επαγγελματική πορεία στο εξωτερικό στον τηλεοπτικό σταθμό Fox News, στην Metromedia και στο NatWest Markets Foreign Exchange Options, βαθιά πιστός, κατοικεί μαζί με την σύζυγό του Τατιάνα στην Ελλάδα και έχουν γίνει κυριολεκτικά ένα με τους Έλληνες και τον τρόπο ζωής και παράδοσής τους. Να σημειώσουμε, σε αντίθεση με πολλούς άλλους αστράτευτους, ο Πρίγκιπας Νικόλαος έστειλε επιστολή στο Ελληνικό Κράτος με την οποία ζητά να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό όπως και ο Διάδοχος Παύλος. Δυστυχώς, αρχειοθετήθηκαν… Στις 1 Νοεμβρίου 2013 έκανε την εξής δήλωση: «Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα. Έχω μεγαλώσει με αυτή την πεποίθηση. Μεγάλωσα ως Έλληνας, αισθάνομαι Έλληνας και είμαι Έλληνας. Δεν υπάρχει καμία χώρα σαν την Ελλάδα».
Πολλοί λένε πως «το πολιτειακό έκλεισε». Ποτέ δεν κλείνει αλλά εναπόκειται στην κρίση του λαού. Αυτός και μόνον αυτός αποφασίζει τον τρόπο με τον οποίο θα κυβερνάται, όχι οι πολιτικάντες οι οποίοι για μικροκομματικούς λόγους και για πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα δεν ήθελαν Βασιλέα. Κανένας δεν μπορεί να στερήσει από τον Βασιλέα την Πατρίδα του και κανένας δεν μπορεί να στερήσει τον νέο άνθρωπο να αποφασίσει το πολίτευμα που επιθυμεί για την χώρα του. Η επιλογή όμως πρέπει να είναι προσεκτική και να μην στηρίζεται στην προπαγάνδα της τηλεόρασης ή των Σχολείων και των βιβλίων της ιστορίας Γυμνασίου και Λυκείου που παρουσιάζονται γεγονότα αλλοιωμένα…
Δημοψήφισμα για το πολιτειακό λοιπόν! Ή και δημοψήφισμα για να επιλέξει ο Ελληνικός λαός ποιον Βασιλέα επιθυμεί, ποιος από τους 5 Πρίγκιπες του Ελληνικού Βασιλικού Οίκου, ή από τους 3 άρρενες κατά την βασιλική παράδοση, επιθυμεί να γίνει ο Ανώτατος Άρχοντας της Ελλάδος, σύμβολο εθνικής ενότητος και ομοψυχίας και όχι πηγή εξουσίας.
Αυτό απαιτεί όμως και νέο Σύνταγμα και νέους θεσμούς που να εξασφαλίζουν την διαφάνεια και ο ρόλος εκάστου θα είναι διακριτός. Αδικημένο Σύνταγμα είναι αυτό του 1968 γιατί έχει την ρετσινιά ότι «καταρτίστηκε από την χούντα». Και όμως είναι το μοναδικό Σύνταγμα που είχε λαϊκό έρεισμα καθώς εγκρίθηκε με δημοψήφισμα. Λίγο «φουσκωμένο» το αποτέλεσμα (91%) αλλά δεν καταργεί την ετυμηγορία της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Το Σύνταγμα του 1968 χαρακτηρίστηκε και τα μισά του άρθρα πέρασαν στο ισχύον Σύνταγμα. Μία απλή ματιά και των δύο Συνταγμάτων, 1968 και 1975, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Το Σύνταγμα του 1968 καθιέρωνε νέους θεσμούς, όπως το Συνταγματικό Δικαστήριο, Συμβούλιο του Έθνους, Επίτροπος της Βουλής, 150μελές Κοινοβούλιο, ασυμβίβαστο βουλευτή-Υπουργού κα, διευκρίνιζε τον ρόλο του Βασιλέως και έκανε την Ελλάδα μία Βασιλευομένη Δημοκρατία των κρατών της Βορείου Ευρώπης.
Και εδώ, πρέπει να αναφερθούμε στην προσωπικότητα του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Δικτάτορα για κάποιους, εθνοκυβερνήτη για άλλους. Δεν θα ασχοληθούμε με αυτές τις θεωρίες και τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ένας οραματιστής, ο μόνος οραματιστής από το περιβάλλον του. Οι υπόλοιποι αξιωματικοί της 21ης Απριλίου ήταν μία μάζα αξιωματικών στην πλειοψηφία φανατικών και αντιβασιλικών που ήθελαν την μονιμότητα του απριλιανού καθεστώτος, την μετατροπή του σε ολοκληρωτικό καθεστώς με λέσχες, φιλοκυβερνητικές εφημερίδες και ένστολη νεολαία, την εξουδετέρωση των όποιων αντιπάλων και την λύμανση της εξουσίας με ρουσφέτια και στρατοκρατία. Εμπόδιο σ’ όλα αυτά και σ’ όλους αυτούς ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ο οποίος είπε στον στενό του συνεργάτη Γεώργιο Κάρτερ: «Θέλουν νὰ μὲ παρασύρουν στὸ σκότος τοῦ αὐταρχισμοῦ. Νὰ μεταβάλω τὴν Ἑλλάδα σ’ ἕνα τεράστιο στρατόπεδο αἰχμαλώτων. Δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν». Μία φράση που θα μείνει στην ιστορία και αξίζει να την γνωρίζουμε.
Ήταν ο μόνος που πίστευε στην παρενθετικότητα του απριλιανού καθεστώτος και στην ταχεία αποκατάσταση υγιούς δημοκρατίας. Ήταν ο μόνος που πίστευε ότι η Βασιλευομένη Δημοκρατία παρέχει σταθερότητα στην Ελλάδα και ότι ο βασιλικός θεσμός πρέπει να προστατευτεί. Είχε δύο εκατέρωθεν αντίθετα στρατόπεδα: αφενός την επαμφοτερίζουσα στάση του ίδιου του Βασιλιά Κωνσταντίνου που βρισκόταν τότε στην Ρώμη μετά το αποτυχημένο αντικίνημά του και αφετέρου τους υπολοίπους στρατιωτικούς της 21ης Απριλίου οι οποίοι ήθελαν την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας από την χώρα.
Ήδη, από τα μέσα του 1972 ο Παπαδόπουλος μέσω του Πολιτικού Κινήματος που το είχε ιδρύσει στενός κύκλος των τεχνοκρατών του επιτελείου του, είχε επιταχύνει την διαδικασία πολιτικοποίησης και εκδημοκρατισμού. Ποιος γνωρίζει ότι στις 20-22 Δεκεμβρίου 1972 ήταν αποφασισμένος να κηρύξει στην Κρήτη τον εκδημοκρατισμό και τις εκλογές μέσα στο 1973 αλλά ένα τηλέφωνο μακράς διαρκείας από την Αθήνα του έκοψε τα φτερά; Ποιος γνωρίζει την «Ελληνική Λέσχη», το «Πολιτικό Κίνημα» και μετά το «Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα» (Ε.ΠΟ.Κ.) που ήταν πολιτικά σωματεία έτοιμα να εξελιχθούν σε κόμματα για να συμμετάσχουν στις πρώτες μεταπριλιανές εκλογές; Ποιος γνωρίζει ότι η πολιτική δράση του Ε.ΠΟ.Κ. σαμποταριζόταν από τους «σκληρούς του Ιωαννίδη»; Ποιος γνωρίζει ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα κατέβαινε στον πολιτικό στίβο και στην εκλογική διαδικασία ως ηγέτης του Ε.ΠΟ.Κ. ώστε να γίνει κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός; Ποιος γνωρίζει ότι εφημερίδες (π.χ. Εστία) έκαναν λόγο για «αριστερούς κυρίους» στην κυβέρνηση και καυτηρίαζαν την απόφαση του Παπαδόπουλου για εκδημοκρατισμό; Και ειρωνικά θα ρωτήσουμε «επί δικτατορίας επιτρεπόταν αντίθετη γνώμη στις αποφάσεις του καθεστώτος και στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού;» Απορεί κάποιος ποιος έκανε κουμάντο τελικά, ο Πρωθυπουργός, ο διοικητής της ΕΣΑ, τα κατά τόπους στρατιωτικά και αστυνομικά τμήματα, οι εφημερίδες…
Η αναφορά στο πρόσωπο του Γεωργίου Παπαδοπούλου έγινε για να πούμε ότι υπάρχουν οραματιστές αλλά οι ίδιοι «οι δικοί σου δεν σε καταλαβαίνουν» όπως με πικρία έλεγε ο ίδιος στον Κάρτερ. Ήθελε νέα σελίδα στην πολιτική, πολιτειακή, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, μακριά από φατρίες, τζάκια και παλαιοπολιτικούς. Ήθελε νέο αίμα, νέα φύτρα, νέα κόμματα στην πολιτική ζωή της Ελλάδος. Στις 5 Μαΐου 1973 είπε μεταξύ άλλων στο προσωρινό διοικητικό συμβούλιο του Ε.ΠΟ.Κ.: «Η προσπάθειά σας πρέπει να στραφή το συντομώτερον προς τον ευπαθή χώρο της νεότητος. Το ζήτημα είναι ζωτικότατον. Οι νέοι μας, οι οποίοι είναι αναμφιβόλως υγιείς, πρέπει να δραστηριοποιηθούν. Μη τους παρεξηγείτε δια τας παρεκτροπάς των, αι οποίαι οφείλονται εις τον ηυξημένον ενθουσιασμόν των, διότι αλλοίμονο εις την κοινωνίαν της οποίας οι νέοι είναι συντηρητικοί». Όμως οι «δικοί του» με τις δικές τους στενόμυαλες ιδεοληψίες και τις ανθρώπινες εμπάθειες και αδυναμίες κατέστρεψαν την προσπάθεια. Η Ελλάδα από το 1973 δεν έχει Βασιλευομένη Δημοκρατία επειδή ο Παπαδόπουλος την κατήργησε. Και το αποτέλεσμα; Η Ελλάδα αποθωρακίστηκε και σε λίγους μήνες, παρά την απόφασή του για εκλογές μέσα στον Φεβρουάριο του 1974, ανόητες δηλώσεις του μεταβατικού πρωθυπουργού Σπύρου Μαρκεζίνη για προσωπικό θαυμασμό στον Λένιν και τον Καντάφι, για πιθανή νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε., για συμμετοχή των παλαιοπολιτικών και μετά για μονή του κάθοδο στις εκλογές («Θα κατέλθω έστω και μόνος στις εκλογές-Και θα τις κερδίσω»), για «απύραυλη βαλκανική» και για «ευγενή τουρκικό λαό» πυροδότησαν τους σκληροπυρηνικούς στρατιωτικούς, τις Η.Π.Α. και την Σοβιετική Ένωση, δημιουργήθηκαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και έγινε πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και τον Μαρκεζίνη. Εγκαθίστανται οι σκληροί και, με τις ευλογίες και τον σχεδιασμό των Αμερικανών, διαμελίζεται και σκορπίζεται το αίμα και ο πόνος στην Κύπρο και επαναφέρονται οι παλαιοπολιτικοί με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μεταπολίτευση δήθεν… Και την συνέχεια την ξέρετε…
Ποιο ήταν το λάθος; Ότι δεν άφησαν τον Παπαδόπουλο να προχωρήσει. Και όχι μόνο την πάτησαν αλλά και ανατράπηκαν και κλείστηκαν και στην φυλακή! Η ιστορία διδάσκει…
Σήμερα όμως, τώρα τι κάνουμε, αυτά έγιναν, για το αύριο τι θα εργαστούμε. Πρώτα, πρώτα ας αναθεωρήσουμε επιλογές, αποφάσεις, την νοοτροπία και τον τρόπο ζωής μας, να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να γίνουμε δηλαδή συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, πολίτες του κράτους, εργάτες της Πατρίδας. Να αποφασίσουμε να γυρίσουμε σελίδα στην πολιτική και πολιτειακή ζωή γιατί η Αβασίλευτη δημοκρατία, το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τα σημερινά κόμματα κυριολεκτικά χρεωκόπησαν και φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και εθελόδουλοι σε ξένες επιταγές και κελεύσματα. Μετά τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ας στραφούμε στον 48χρονο Πρίγκιπα Νικόλαο. Φιλοπατρία, πίστη, ανθρωπιά, ήθος, διεθνείς σχέσεις, σεβασμό στην οικογένεια και στα ιδανικά. Όποιος τον γνωρίζει, κερδίζεται από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα του Νικολάου! Να αξιοποιήσουμε τις εθνικές εφεδρείες γιατί το ζητούμε είναι η εθνική ενότητα!

Με πολλή χαρά, με σχολιασμό να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε, να εκθέσουμε απόψεις.