Quo Vadis ( που βαδίζεις) Greek Orthodox Church of America?

Του Στέλιου Τάτση…

Με κάθε μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε κι’εφέτος  η Ανάσταση του
Χριστού μας το Πάσχα το Ιερό το Πάσχα των Ελλήνων όπως το αποκαλεί ο ψαλμοδός, παντού όπου υπάρχουν  Έλληνες σε όλα σχεδόν της γης τα μέρη.
Όσο κι’αν μας κυνηγούν ξένοι και δικοί μας, ο Ελληνισμός μπορεί να ταλαιπορείται εντός των συνόρων του, αλλά έξω από αυτά γίνεται παγκόσμια , οικουμενική  δύναμη,
που πρωτεύει στην παιδία και προοδεύει στις επιστήμες και την
επιχειρηματικότητα και τον βρίσκεις όποιαν πέτρα κι’αν σηκώσεις.
Στην Αμερική πλέον όλοι γνωρίζουν το δικό μας Πάσχα, βλέπουν
τους τεράστιους ομογενειακούς όγκους μέσα και έξω από τους ναούς και άλλοι χαίρονται και άλλοι ζηλεύουν  την ράτσα μας.
Την Μεγάλη εβδομάδα επισκέφθηκα διαφορετικούς ναούς ,μόνο
και μόνο για να διαπιστώσω το μέγεθος των μαζών  τις Άγιες αυτές ημέρες  και να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Επισκέφθηκα αρκετές κοινότητες , το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ λίγο πρίν την
Ανάσταση  αμέτρητες ήταν οι χιλιάδες των πιστών που περίμεναν
ν´ακούσουν το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού.
Με το δεύτε λάβετε φως  αστραπιαίως όλοι άναψαν τα κεριά τους καιεξήλθων  των ναών για να υποδεχτούν την Ανάσταση του
Χριστού.Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος αυτών που συγκεντρώνονται το Μεγάλο Σάββατο να μην ξαναπατά , όλο τον
υπόλοιπο χρόνο στις Εκκλησιες, όμως δείχνει το μέγεθος της δίψας του να βρεθεί και να γιορτάσει την Ανάσταση. Κατά την γνώμη μου στα μονοπάτια της ζωής και τις λίμνες υπάρχουν πολλοί ψαράδες αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν τα κατάλληλα πρόσωπα για να τους μετατρέψουν σε ψαράδες ψυχών, γιατί αυτό χρειάζεται σήμερα ο Ορθόδοξος Έλληνας . Μην τον ψάχνετε μόνο
για να καλύψει οικονομικές ανάγκες , Κοιτάχτε πρώτα να ψάξετε
να βρείτε τις δικές του ανάγκες , να του αγγίξετε την ψυχή, αν το
κατορθώσετε θα τον έχετε στο πλευρό σας. Δυστυχώς σήμερα ο κλήρος αγκαλιάζει  ως επιτοπλείστον  αυτούς που προσφέρουν
οικονομικά και αδιαφορεί  για τους ψαράδες…… δεν παραδειγματίζεται από το έργο και την δράση του Χριστού.Αν δεν
καταφέρουμε να γίνουμε όλοι μια οικογένεια οι αιρετικοί λύκοι
θα μας κατασπαράξουν .Όσο περισσότερο αντέξουμε  τόσο
πιο ζωντανή θα είναι η ΕΛΠΙΔΑ για ένα καλύτερο αύριο για
όλους μας . Αυτή η δίψα να παρευρεθεί στην Ανάσταση δεν είναι
τυχαία είναι ξεχείλισμα πηγής που λέγεται πίστη. Βγήκαν όλοι με τα κεριά αναμένα και μόλις τέλειωσε το ευαγγέλιο της Αναστάσεως (διαγενομένου του Σαββάτου κλπ) ξελαρυγκιάστηκαν
να ψάλλουν το:  « Χριστός Ανέστη εκ νεκρών….κλπ».
Έβλεπα τις χιλιάδες των πιστών  και το μυαλό μου έκανε σκέψεις
για το μέλλον της Εκκλησίας μας εδώ στην Αμερική η οποία έχασε την αίγλη  και τον δυναμισμό που είχε όσο ήταν ηνωμένη σε μία
Αρχιεπισκοπή Βορείου και  Νοτίου Αμερικής  υπό την ηγεσία του Μεγάλου ηγέτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας Μακαριστού
Αρχιεπισκόπου Ιακώβου του τελευταίου Βορείου και Νοτίου.
Η  αχίλλειος πτέρνα της είναι οι μεταλλαγμένοι Επίσκοποι που
έγιναν Μητροπολίτες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει Αρχιεπίσκοπος  στην πραγματικότητα αφού δεν μπορεί να επέμβει
στ´αμπελοχώραφα των Μητροπολιτών. Οι Μητροπολίτες δίνουν
αναφορά κατ´ευθείαν στον Πατριάρχη. Έβλεπα τον κόσμο και
έλεγα, αν οι μισοί από αυτούς ήταν μέλη των κοινοτήτων των,
τα ωφέλη θα ήταν τεράστια και οι κοινότητες δεν θα αναγκαζόταν
να επιβάλλουν υψηλά ετήσια τέλη. Το άλλο θέμα που απασχολεί
το μυαλό μου είναι το κερί και ο δίσκος.Στην Αμερική ήλθα το
1968 θυμάμαι που όλοι έριχναν ένα δολλάριο στο κερί και τους
δίσκους  , ένα δολλάριοτότε ένα δολλάριο και σήμερα μετά από
45 χρόνια που ο πληθωρισμός  έχει καταβροχθίσει τις σάρκες
της οικονομίας. Αν συνεχίσουμε με αυτές τις προϋποθέσεις  πολύ
φοβούμαι μήπως οι Εκκλησίες μας καταλήξουν να γίνουν   Clubs,
Λέσχες που θα έλέγχονται από την κάθε «Ελίτ» της κάθε περιοχής
αντί κάποιου ετήσιου τέλους όπως ακριβώς συμβαίνει στα ιδιωτικά
 Clubs  τα μέλη της οποίας θα βλέπουν όλους τους άλλους σαν
ακατάλληλους για τον χώρον της Εκκλησίας για να μην πω σαν
σκουπίδια. ..Το αντιμετωπίσαμε  την δεκαετία του εβδομήντα , όσοι
μετακομίζαμε από την Αστόρια στο Φλάσινγκ , που όταν μπαίναμε
στην Εκκλησιά μας έβλεπαν σαν εξωγήινους κάποιοι, κάποιοι  .
Κλήρος και Λαός πρέπει να συνεργαστούμε  να βρούμε λύσεις στα
προβλήματα που αντιμετοπίζει η Εκκλησία της Αμερικής.
Προσωπικά θα επρότεινα να γίνεται μια φορα τον μήνα μια
ανοικτή συνεδρίαση για όλους τους πιστούς της περιοχής είτε
είναι μέλη είτε δεν είναι μέλη και μέσα σε κλίμα κατανόησης
ο καθένας μας με ηρεμία και ευγένεια να εκφέρουμε τις
απόψεις μας και να ζητάμε εξηγήσεις για τις τυχόν απορίες μας.
Αν μας ενδιαφέρει το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας,
αν μας ενδιαφέρει το μελλοντικό περιβάλλον των παιδιών και των
εγγονιών μας θα πρέπει να στηριχθεί η Εκκλησία από όλους μας.
Αν ακόμη υπάρχει Ελληνισμός καιΕλληνική γλώσσα στην Αμερική
το χρωστάμε στην Εκκλησία .
Η Εκκλησία παρά τα όποια λάθη  και αδυναμίες της είναι ο πλέον οργανωμένος φορέας της Ομογένειας.
Ας κοιτάξουμε όλοι τους εαυτούς μας και την Εκκλησία και να θέσουμε το ερώτημα : « Quo Vadis ( που βαδίζεις) Greek Orthodox
 Church of America?».