Υπάρχει κάποιος… γενναίος, να βάλει φρένο στον εθνικό διχασμό;

Οι περίεργες γωνίες της ανθρώπινης φύσης επιδεικνύουν με ιστορική συνέπεια και… πείσμα, συγκεκριμένα υποδείγματα συμπεριφοράς και νοοτροπίας, ως πυρήνες ανάλυσης της προόδου. Ή της στασιμότητας. 
         
Είναι και επιστημονικό διαπιστωμένο λοιπόν, ότι η φυσική παρόρμηση του ανθρώπου φλερτάρει με τη μελαγχολία. Αλλά και τη μοναξιά. Στη δημιουργική αξιοποίησή τους, αμφότερες μπορούν να κινητροδοτήσουν ένα συναρπαστικό εσωτερικό ταξίδι αναζήτησης των ορίων που θα πρέπει κάποιος να ξεπεράσει, για να συναντηθεί, κάπου στο τέλος της διαδρομής, ή λίγο νωρίτερα, με το πεπρωμένο του.           
Φυσικά, η αξιοποίηση της μελαγχολίας και της μοναξιάς, δεν έχουν πάντοτε δημιουργικό αποτύπωμα. Αντιθέτως, λειτουργούν αντίστροφα. Κλείνουν τον άνθρωπο στον εαυτό του, τον αποξενώνουν, τον ωθούν στο να έχει βασανιστικά εξαντλητικές συζητήσεις με τη φωνή που ακούγεται μέσα του.           
Σε επίπεδο κοινωνίας, και λίγο παραπέρα… εθνών, μπορεί κανείς να συναντήσει μοναχικές συλλογικότητες ή δημιουργικές συνθέσεις. Δεν έχει ειπωθεί άλλωστε τυχαία ότι, η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός συνιστούν τις μαθηματικές πράξεις της προόδου. Και δεν μιλάμε φυσικά, για πρόσθεση και πολλαπλασιασμό των… προσωπικών και μόνο εμπειριών.           
Οι κοινωνίες και τα έθνη που καταφέρνουν εγκαίρως και με επάρκεια να χαρτογραφήσουν τις αναγκαίες συνθέσεις, προσθέτουν και πολλαπλασιάζουν ικανότητες. Δεξιότητες. Πλεονεκτήματα. Και κάπως έτσι, συνθέτουν ένα πολυεπίπεδο και πλουραλιστικό μωσαϊκό εθνικής ταυτότητας, που τους επιτρέπει να διεκδικούν από γενιά σε γενιά, και υπερβαίνοντας τη συγκυρία κάθε εποχής, πρωταγωνιστικό ρόλο στη «συγκατοίκησή» τους με άλλες κοινωνίες και έθνη.           
Και εμείς; Ο… εξυπνότερος λαός του κόσμου, παραμένει ιστορικά παραδομένος στις φορτίσεις των αυτοδιαβρωτικών στοιχείων του dna μας. Διχόνοια, διαίρεση, αφαίρεση. Διχασμός. Εθνικός διχασμός. Ακόμη και σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια εθνικής χρεοκοπίας, λόγω της φτωχοποίησης και της αναίρεσης εθνικής αυτοδιάθεσης που προκάλεσαν τα Μνημόνια.           
Ακόμη και σήμερα, αδυνατούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο σύνθεσης, συμφιλίωσης, κοινής περπατησιάς για το μέλλον. Αδιαφορώντας για τη διακινδύνεση του μέλλοντος, όσο παραμένουμε τόσο βαθιά διχασμένοι.           
Ένα πολιτικό σύστημα που δίνει χώρο στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Που περνάει ευχάριστα την ώρα του με… τσιρίδες υστερίας. Που δεν επιτρέπει στις μετριοπαθείς φωνές να ξεκινήσουν τη συζήτηση με την ηχώ του μέλλοντος.           
Μια χώρα παραδομένη σε έναν διαρκή και ανατροφοδοτούμενο εθνικό διχασμό. Αλήθεια, υπάρχει… κάπου εκεί έξω, κάποιος «γενναίος» να πατήσει φρένο; Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα εγκαταλείψει τη δική του… μοναξιά;

πηγη