ΣΕ ΙΣΧΥ ΤΟ Β ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ Α ΕΝΘΟΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ (ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ)
Η επανασταση των Ελληνων Ηρωων του 1821, εγινε εναντια σε κάθε λογικη.
Ειναι πλεον γεγονος παραδεκτο απο ολους οτι η Ελλαδα βρισκεται σε πολεμο.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΝ
ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ.
Σημαντικότερο ολων εiναι το β αρθρο της εθνοσυνελεύσεως διοτι δωθηκε ο ορισμος για το ποιοι είναι πραγματικοι Ελληνες.
Στο συνταγμα των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821, υπάρχουν πολλές αναφορές στην Ελληνικη-ρωμαικη αυτοκρατορια.
Η Εθνικη καταβολή από την Ελληνοχριστιανικη ρωμαικη αυτοκρατορια εκφράζεται και στις επαναστατικες σημαιες του 21 δεσπόζουν ο αγιασμενος δικέφαλος αετός με την κορώνα σε συνδυασμο με την πορφυρα, σύνδεσμος των επαναστατων με την Ελληνικη-ρωμαικη αυτοκρατορια.
Ο Θ.Κολοκοτρώνης ο οποιος ανδρωθηκε με τα Ελληνοχριστιανικα ιδεωδη, αναφερει στον αγγλο ναυαρχο Χάμιλτον, οτι οι κλεφτες και οι αρματολοι στα βουνα είναι ο στρατος του Ηρωα Κωνσταντινου Παλαιολογου, ο οποίος συνεχιζει ακομη να πολεμα τους τουρκους.
Όλα αυτά διοτι από τα αρχαια χρονια ο πολιτισμος μας, και η ιδεολογια μας , είναι εμποδιο στην δημιουργια παγκοσμιου εωσφορικου κρατους.
- “Διακήρυξις της Εθνικής Συνελεύσεως”, 15 Ιανουαρίου 1822, “έτος πρώτον της ανεξαρτησίας”.
Tα κείμενα[Επεξεργασία | επεξεργα σία κώδικα]
- “Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος”. 1 Ιανουαρίου 1822.
- “Διακήρυξις της Εθνικής Συνελεύσεως”, 15 Ιανουαρίου 1822, “έτος πρώτον της ανεξαρτησίας”.
- “Το Εκτελεστικόν Σώμα Διακηρύττει”, 16 Ιανουαρίου 1822.
- “Τα ονόματα των μελών του Βουλευτικού Σώματος”, άνευ ημερομηνίας.
- Πράξη της Συνέλευσης σχετικά με την οργάνωση του Στρατού. Μάμουκας Ανδρέας, “Τα την Αναγέννησιν της Ελλάδος … “, 1832, σελ. 37-40.
(2) Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ, ΦΟΙΝΙΚΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ
50
51[Επεξεργασία]
52[Επεξεργασία]
55[Επεξεργασία]
ΟΛΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΘΑ ΒΡΟΥΝΕ
ΝΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ
ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ.
Τα «ράσα δεν κάνουν τον παπά» λέει ο λαός και η ρήση ταίριαζε απόλυτα στην περίπτωση του ήρωα του ’21, Παπαφλέσσα. Αγάπησε τις γυναίκες, τον αγάπησαν κι αυτές και μαζί επιδόθηκαν σε μια σειρά διασκεδάσεων που δεν ταίριαζε σε κληρικό. Πολλοί τον μίσησαν και δικαιολογημένα, γιατί ήταν ένας ακραίος άνθρωπος που προκαλούσε αντιπαλότητες, αλλά ο ηρωικός θάνατός του στο Μανιάκι έσωσε την υστεροφημία του. «Θα γυρίσω ή δεσπότης ή πασάς» Γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1788. Ήταν ένα από τα 28 παιδιά του πατέρα του, που μάλλον κληροδότησε στο γιο την αδυναμία του στο γυναικείο φύλο. Ο Παναγιώτης Σέκερης τον περιέγραψε ως «ορμητικό» και ο Παπαφλέσσας τον δικαίωνε με κάθε ευκαιρία. Επέλεξε να γίνει μοναχός, αλλά συγκρούστηκε τόσο έντονα με ένα Τούρκο αξιωματούχο, που αναγκάστηκε να φύγει απ’ την περιοχή. Επέλεξε να αυτό-εξοριστεί στην Κωνσταντινούπολη και πριν φύγει, πρόλαβε να υποσχεθεί ότι θα γυρίσει «ή Δεσπότης ή Πασάς». Κατάφερε να γίνει Αρχιμανδρίτης και όσο βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, ήρθε σε επαφή με τη Φιλική Εταιρεία. Όταν απαίτησε να μάθει ποιος ήταν ο αρχηγός της Εταιρείας και άλλοι αρνήθηκαν να του αποκαλύψουν τα μυστικά, η ορμητικότητα του Παπαφλέσσα εμφανίστηκε ξανά. Τράβηξε το μαχαίρι του και απείλησε να σφάξει τον Αναγνωστόπουλο, που στεκόταν μπροστά του, εκτός αν άκουγε το όνομα του Αρχηγού! Τα πνεύματα ηρέμησαν και δεν χύθηκε αίμα. Παπαφλέσσας Ο «γυναικάς» παπάς Ο Παπαφλέσσας δεν ήταν ο διακριτικός και αθόρυβος συνωμότης. Κυνηγούσε τις γυναίκες μανιωδώς, έπινε, μεθούσε και γλεντούσε αδιάκοπα. Κέντρο των ακόλαστων διασκεδάσεων ήταν το πολυτελές σπίτι που νοίκιαζε με χρήματα της Φιλικής Εταιρείας. Η τούρκικη αστυνομία τον συνέλαβε πολλάκις για «την άτοπον και ανοίκειον διαγωγή του, δίδοντος παράδειγμα διαφθοράς εις την συνοικίαν αυτού». Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ υποδύθηκε τον Παπαφλέσσα, στην ομώνυμη ταινία Τα ψέματα της επανάστασης Ο Παπαφλέσσας όμως ήταν φλογερός πατριώτης. Επιθυμούσε διακαώς την έναρξη της επανάστασης και χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να το επιτύχει. Στην Κωνσταντινούπολη υποστήριξε ότι η Πελοπόννησος ήταν έτοιμη για δράση και για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του, παρουσίασε πλαστά έγγραφα. Τον διέψευσε ο Σπυρίδων Παπαδόπουλος Κορφινός, λέγοντας ότι είχε βρεθεί στην Πελοπόννησο πριν από 7 μήνες και η κατάσταση που επικρατούσε δεν είχε καμία σχέση με την περιγραφή του Παπαφλέσσα. Ο Αρχιμανδρίτης δεν συμμορφώθηκε. Τον Ιανουάριο του 1821, συναντήθηκε με την ηγεσία του Μοριά στη Βοστίτσα και ακολούθησε ακριβώς την ίδια στρατηγική για να τους πείσει να συμμετέχουν στην επανάσταση. Υποστήριξε ότι ο Υψηλάντης ήταν έτοιμος να εκστρατεύσει εναντίον της Κωνσταντινούπολης με το ρωσικό στόλο και την «ευλογία» του Τσάρου. Κανείς δεν πίστεψε τους υπερβολικούς ισχυρισμούς του, τους οποίους ο Ανδρέα Ζαΐμης χαρακτήρισε «άστατους, απελπισμένους, στασιαστικούς, ιδιοτελείς και σχεδόν μπερμπάντικους». Η μάχη στο Μανιάκι Το τέλος του εμφυλίου πολέμου τον βρήκε στην πλευρά των νικητών, σε συνασπισμό με την κυβέρνηση Κουντουριώτη, ενώ οι οπλαρχηγοί ήταν στη φυλακή και κυρίως ο Κολοκοτρώνης, που ήταν το μυαλό και το σπαθί της εξέγερσης.
Πιστεύω εις ένα Θεόν,
Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων .
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν τον Θεού τον μονογενή,
τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων .
ως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα,
ομοούσιον τω Πατρί, δι’ ου τα πάντα εγένετο .
Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών
και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα .
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα .
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα, κατά τας Γραφάς .
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός .
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος .
Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον,
το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών .
Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Εκκλησίαν .
Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών .
Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών .
Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος .
Αμήν
Το Φεβρουάριο του 1825 ο Ιμπραήμ και στρατός του αποβιβάστηκαν στον Μοριά, αποφασισμένοι να δώσουν τέλος στην επανάσταση. Ο Παπαφλέσσας αντιλήφθηκε τον κίνδυνο και ζήτησε να αποφυλακιστούν οι οπλαρχηγοί για να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί την επερχόμενη απειλή. Η απαίτησή του προξένησε αντιδράσεις, μιας και είχε συμμετάσχει ενεργά στην σύλληψή τους. Οι οπλαρχηγοί δεν αποφυλακίστηκαν και ο Παπαφλέσσας πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Υποσχέθηκε πως όταν γυρίσει θα τους απελευθερώσει και ξεκίνησε για το Μανιάκι με 1.000 άντρες, ενώ το στράτευμα του Ιμπραήμ έφτανε τις 6.000. Ο Παπαφλέσσας ευελπιστούσε ότι θα κατέφθαναν ενισχύσεις που θα εξισορροπούσαν την κατάσταση, αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. 20 Μαου 1825. Μάχη στο Μανιάκι της Μεσσηνίας. Οι Έλληνες με αρχηγό τον Παπαφλέσσα ηττώνται από τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ Πασά. Ελαιογραφία, έργο του Ανδρέα Γεωργιάδη – Κρητός. Η σύνθεση είναι εμπνευσμένη από το «Φίλημα» του Ιμπραήμ στο νεκρό Παπαφλέσσα, ένδειξη σεβασμού και τιμής του νικητή στον ηρωικό του αντίπαλο. Όταν οι άντρες του είδαν τους χιλιάδες εχθρούς να παρατάσσονται, δείλιασαν και πολλοί υποχώρησαν. Ο Παπαφλέσσας έμεινε με 600 άντρες, ενώ άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι ήταν μόλις 300. Ο παπάς έμεινε ακλόνητος στη θέση του, αν και δεν ήταν καπετάνιος, ούτε εκπαιδευμένος αρματολός. Η μάχη ξεκίνησε στις 20 Μαΐου του 1825 και μέσα σε λίγες ώρες, οι δυνάμεις των Ελλήνων είχαν αποδεκατιστεί. Ο Παπαφλέσσας έπεσε μαζί με τους άντρες του. Σύμφωνα με τη λαϊκή διήγηση που κατέγραψε η ιστορία, ο Ιμπραήμ τον αναζήτησε μετά το τέλος της μάχης και βρήκε πρώτα το αποκεφαλισμένο πτώμα του. Ζήτησε να του φέρουν το κεφάλι και στερέωσε το άψυχο κορμί του Παπαφλέσσα στον κορμό ενός δέντρου. Συγκινημένος, ο Ιμπραήμ τον πλησίασε και τον φίλησε, αναγνωρίζοντας την αξία του εχθρού του. Ο ηρωικός θάνατος του Παπαφλέσσα διέγραψε τις ατασθαλίες του παρελθόντος. Η ακόλαστη ζωή του και η διπρόσωπη πολιτική που ακολουθούσε είχαν δημιουργήσει ένα πολύ αρνητικό προφίλ, που ξεχάστηκε μετά το Μανιάκι. Η αυτοθυσία του έσωσε την υστεροφημία του. Άλλωστε φορούσε ράσα και ιστορικά δικαίωνε και το ρόλο της εκκλησίας όχι μόνο στην πνευματική στήριξη, αλλά και στη μάχη. Όπως και να ΄χει ήταν ένας ξεχωριστός επαναστάτης που κέρδισε τη θέση του στην ιστορία, με το παράδειγμα και τη θυσία του. Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο «Τα ψιλά γράμματα της επανάστασης» του Θόδωρου Δ Παναγόπουλου και χρησιμοποιήθηκαν εικόνες από τον εκδοτικό οίκο Στρατίκη…
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/papaflessas-o-archimandritis-pou-agapise-tis-ginekes-to-poto-ke-tin-epanastasi/
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΨΗΦΙΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
ΕΙΝΑΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ".
Οι ψυχοπαθείς ίσως δεν πάσχουν από μια νευρολογική διαταραχή, αλλά, αντίθετα, η κατάστασή τους μπορεί να είναι ένα εξελικτικός μηχανισμός επιβίωσης, σύμφωνα με τον άνθρωπο που δημιούργησε το τυποποιημένο τεστ που ανακαλύπτει διαταραχές της προσωπικότητας.
Ο Robert Hare, ο ψυχολόγος πίσω από το τεστ 20 σημείων Hare Psychopathy Checklist, υποστηρίζει ότι οι ψυχοπαθείς, οι οποίοι υπολογίζει ότι αποτελούν το 1% του ανθρώπινου πληθυσμού, θα μπορούσαν να είναι το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας.
Παρά τις δεκαετίες μελετών, η απάντηση στο γιατί οι άνθρωποι γίνονται ψυχοπαθείς παραμένει ασαφής. Η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού έργου για την ψυχοπάθεια επικεντρώνεται σε ανωμαλίες στη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου, καθώς και στις επιπτώσεις εξωτερικών παραγόντων. Όμως ο ψυχολόγος υποστηρίζει ότι μπορεί να πρόκειται μια εξελικτική διαδικασία.
Μιλώντας στο περιοδικό Discover, ο Hare δήλωσε: «Είναι εξίσου λογικό -και πολύ περισσότερο λογικό στο μυαλό μου- να ερμηνεύσουμε την ψυχοπάθεια ως αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας. Μπορείτε να περάσετε τα γονίδιά σας αποκτώντας ένα ή δύο παιδιά και επενδύοντας πολλά στην ευημερία τους. Αλλά γνωρίζουμε ότι οι σχέσεις των ψυχοπαθών είναι απρόσωπες, ότι προτιμούν την στρατηγική να αποκτούν πολλά παιδιά και στη συνέχεια να τα εγκαταλείπουν».
Αν και απαράδεκτη για τους περισσότερους ανθρώπους, ο Hare υποστηρίζει ότι αυτή η τακτική αναπαραγωγής σημαίνει ότι η ψυχοπάθεια θα πρέπει να θεωρείται βιολογική προσαρμογή και όχι νευρολογική διαταραχή.
«Από μια εξελικτική σκοπιά της ψυχολογίας, η δομή και η λειτουργιών των εγκεφάλων των ψυχοπαθών μπορεί να είναι λίγο διαφορετική, αλλά είναι κατάλληλα σχεδιασμένοι για εμπλοκή σε επιθετική συμπεριφορά. Θα μπορούσαν να είναι γενετικά προγραμματισμένοι, αλλά ποιοι μηχανισμοί ενεργοποίησης θα μπορούσαν να “ξυπνήσουν” τα γονίδια; Δεν γνωρίζουμε. Αλλά γνωρίζουμε ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι καθοριστικοί».
Ο Hare πιστεύει επίσης ότι οι ψυχοπαθείς είναι σε θέση να ανταποκρίνονται σε προγράμματα θεραπείας και ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την κατάστασή τους προς όφελός τους, με έναν τρόπο που είναι παραγωγικός για τους ίδιους και την κοινωνία.
«Η άποψή μου είναι ότι ψυχοπαθείς έχουν την πνευματική ικανότητα να γνωρίζουν τους κανόνες της κοινωνίας και τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους – επιλέγουν απλώς ποιους κανόνες θα ακολουθήσουν ή θα αγνοήσουν», είπ
Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΙΕΡΑΡΧΑΣ…
Επιμέλεια αναδημοσίευσης Μανόλης Λίβας
Αναδημοσίευση μιας συνταρακτικής και άκρως λεπτομερούς αλλα και αντικειμενικής μελέτης του δημοσιογράφου-μελετητή Ανδρέα Μακρίδη από το sitalkisking.blogspot.gr
Ένα συγκλονιστικό και γλαφυρά αφηγηματικό κείμενο που θα έπρεπε να περιλαμβάνεται στα σχολικά βιβλία.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E” ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΥΨΗΛΑΝΤΗ: ΕΝΑΣ ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ «ΕΝ ΟΧΕΤΟΙΣ ΔΑΚΡΥΩΝ» (Μέρος Α” )
Την Κυριακή 13 Μαρτίου του 1821, σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγόριος ο Ε’, εκφωνεί επισήμως τον αφορισμό των δύο εμφανιζόμενων πρωταγωνιστών της ελληνικής εξέγερσης στη Μολδοβλαχία: Του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας, Αλέξανδρου Υψηλάντη και του συνεργάτη του Μιχαήλ (Βόδα) Σούτσου, Ηγεμόνα της Μολδαβίας.
Αν η επαναστατική προκήρυξη του Υψηλάντη, «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», διεκδικεί την διάκριση του πρώτου και πλέον προοδευτικού μανιφέστου της μεταναπολεόντειας εποχής, ο αφορισμός του διακινητή της και όσων των ακολουθούσαν, αποτελεί εκ πρώτης όψεως το άκρως αντίθετό του: Έναν κατάπτυστο ύμνο στο ραγιαδισμό και την εθελοδουλία.
Συντεταγμένος στις 11 Μαρτίου του ’21, ο αφορισμός εμφανίζεται έκτοτε, ως τεκμήριο του αντιδραστικού ρόλου της Εκκλησίας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αλλά και αργότερα. Οι κατήγοροι του Γρηγορίου ωστόσο, είτε αγνοούν, είτε ηθελημένα αποσιωπούν, πως την απόφαση για αφορισμό δεν την έλαβε κάποιος συνειδητά αντεπαναστάτης Πατριάρχης, αλλά ένα Σώμα εβδομήντα δύο εκπροσώπων της Ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης – ιερείς, πολιτικοί, αρχιτεχνίτες – αρκετοί εκ των οποίων ήσαν μυημένοι στο επαναστατικό εγχείρημα. Και σχεδόν πάντα, την ίδια ώρα που ο Γρηγόριος απαγχονίζεται εκ νέου από τους ομοφύλους του, αποσιωπείται όλο το κρίσιμο παρασκήνιο, που έκανε τον ίδιο τον Υψηλάντη να μιλά για «το άγιο αίμα του Πατριάρχη» μετά απ’ τον απαγχονισμό του.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις μέχρι τώρα εξιστορήσεις μας, γνωρίζουνε, το πώς η επαναστατική προπαγάνδα της Φιλικής Εταιρείας, βασίστηκε στην χίμαιρα της «ρωσικής επέμβασης» – και όσοι διαβάσουν το επερχόμενο αφιέρωμά μας στο «μύθο του Κρυφού Σχολειού», θα δούνε αναλυτικά, το πώς χρησιμοποιήθηκε ο όρος «σχολείο», ή «ελληνομουσείο», ως κωδικός για την ίδρυση των κατά τόπους Εφοριών της επαναστατικής Οργάνωσης. Όλα αυτά, μετά την 1η Μαρτίου 1821 μοιάζουν παρελθόν, και καταρρέουν μπροστά στις διαβεβαιώσεις του ρώσου πρέσβη βαρώνου Στρογγανώφ, πως η Ρωσία καταδικάζει απερίφραστα το Κίνημα του Υψηλάντη. Τις συνέπειες της αποκάλυψης αυτής, μπορεί κανείς να εικάσει. Απ’ όσους έζησαν από κοντά ωστόσο, τις εσωτερικές διεργασίες στην ελληνική κοινότητα της Πόλης και τις δραματικές ώρες που χώρισαν την ελπίδα από την συντριβή, ελάχιστοι θέλησαν να μιλήσουν αναλυτικά. Ας προσπαθήσουμε να τις σκιαγραφήσουμε, με βάση το υπάρχον υλικό…
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε’: Ο ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ
Όταν ο Δημητσανίτης Γρηγόριος ο Ε’, κατά κόσμον Γεωργάκης Αγγελόπουλος, αναλάμβανε στα 47 του χρόνια την Πατριαρχία της Κωνσταντινούπολης και την τυπική εθναρχία στο πλαίσιο του οθωμανικού βασιλείου, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τα διλήμματα που θα είχε να αντιμετωπίσει αργότερα. Παρά ταύτα, ακόμα και στα 1797, τα σύννεφα του νεωτερισμού είχαν ήδη ταράξει τον μικρόκοσμο του Πατριαρχείου: Βασικότερο πολιτικοθρησκευτικό ζήτημα που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν αναμφίβολα ο απόηχος της γαλλικής επανάστασης, με τις φιλελεύθερες ιδέες της, αλλά και την αθεΐα της και τις αντικληρικαλικές της μυστικές εταιρείες. Δεύτερο ζήτημα, οπωσδήποτε συνδεδεμένο με το πρώτο, ήσαν οι προοπτικές του ίδιου του Γένους, εντός της επικράτειας του Σουλτάνου.
Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1768-1774, που έληξε με την Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, απελευθέρωσε όλες εκείνες τις δυνάμεις της Ρωμιοσύνης, που ανδρώνονταν σταδιακά, εγκλωβισμένες επί αιώνες στο κέλυφος της υποταγής. Η Ρωσία έγινε ο εγγυητής των δικαιωμάτων των ορθοδόξων χριστιανών, απελευθερώθηκε η ελληνική ναυτιλία, το εμπόριο – και άρα και η παιδεία – με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή κομμάτια του Γένους που πρωτύτερα ενδεχομένως να αγνοούσαν το ένα την ύπαρξη του άλλου. Ένας χάρτης κράτους ελληνικού, σταδιακά σχηματιζόταν στις συνειδήσεις των μορφωμένων Ρωμιών και δύο δρόμοι έμοιαζαν να φτάνουν ως αυτόν: Ο ένας ήταν ο δρόμος της καταφυγής στα όπλα, με την βοήθεια μιας ξένης δύναμης. Ο άλλος ήταν ο δρόμος της επιδίωξης μιας ισονομίας στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που θα έφερνε τους Έλληνες στα ανώτατα αξιώματά της, ως ισότιμους υπηκόους της. Ο πρώτος δρόμος, είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο Ρήγας, ο πρώην γραμματικός του Φαναριώτη ηγεμόνα, Νικολάου Μαυρογένη. Ο δεύτερος δρόμος, είναι ο δρόμος που ακολουθούν οι Φαναριώτες, συμβιβασμένοι ως τα τότε με την δουλεία τους ως αξιωματούχοι του Σουλτάνου, αλλά με αναπτερωμένο το ηθικό. Η προοπτική της εκ των έσω άλωσης της Αυτοκρατορίας, θα ενταφιασθεί ιστορικά το 1807, με την ανατροπή του Σελήμ του Γ’ – του πλέον φιλελεύθερου Σουλτάνου που είχε περάσει απ’ το τιμόνι της – πριμοδοτώντας την επαναστατική εκδοχή του ελληνικού σεναρίου.
Ο Γρηγόριος, όπως και οι υπόλοιποι Πατριάρχες, ανεβαίνει στον θρόνο του ως προστατευόμενος μιας φαναριώτικης φαμίλιας και στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Προστάτης του είναι ο Κωνσταντίνος Χατζερής – κι η άνοδός του δείχνει να σηματοδοτεί την ανάδυση μιας «ρωσίζουσας» φατρίας στο χώρο του Φαναρίου, με επικεφαλής τους Υψηλάντηδες και τους Μουρούζηδες, ενάντια στην γαλλίζουσα φατρία των Σούτσων.
Με προφανή εντολή των Φαναριωτών πολιτικών, ο Γρηγόριος θα συνδράμει τις προσπάθειές τους για απόκρουση της ναπολεόντειας επιρροής στην Ανατολή, εκδίδοντας λογοκριμένη επί το ηπιότερο, την «Χριστιανική Απολογία» του αντιδραστικού μυστικιστή Αθανάσιου Πάριου, επιτρέποντας στην Κωνσταντινούπολη την έκδοση της «Πατρικής Διδασκαλίας» – ενός εξόχως αντεπαναστατικού συγγράμματος με δηλούμενο συγγραφέα του τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων – και αφ’ ετέρου με πατριαρχική εγκύκλιο του 1797, στην οποία καλεί τους Επτανησίους να στραφούν ενάντια στους Γάλλους. Η επιβράβευση της αντιγαλλικής στάσης των Ιονίων, θα ήταν όμως, «να απολαύσουν της ελευθερίας και των αρχαίων προνομίων των» και να διαλέξουν οι ίδιοι την διοίκησή τους, με την εγγύηση του Σουλτάνου. Οι φαινομενικά αντεπαναστατικές, αλλά συντονισμένες κινήσεις του Φαναρίου, κατορθώνουν να εγκαθιδρύσουν το πρώτο ελληνικό κράτος στη νεώτερη Ιστορία: Την μονίμως αγνοούμενη, Επτανήσιο Πολιτεία, με την μικρή, επτάχρονη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πορεία.
Αυταρχικός και πείσμων ο Γρηγόριος, θα υπερβεί με τον αντι-γαλλικό του ζήλο τα όρια των εντολέων του, δημιουργώντας παρεξηγήσεις και αντιδράσεις. Η «ρωσική» φατρία θα τον αντικαταστήσει στα 1799 με τον Νεόφυτο Ζ’ – και ο Γρηγόριος θα αποσυρθεί στο Άγιο Όρος. Ο Νεόφυτος θα πέσει και πάλι από μηχανορραφίες των Σούτσων, για να έρθει στη θέση του ο Καλλίνικος Δ”, για να πέσει κι αυτός στη συνέχεια, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα συμμαχήσει με την Γαλλία, ενάντια στον συνασπισμό Αγγλίας-Ρωσίας. Στα πράγματα έρχονται τότε οι «γαλλίζοντες» Σούτσοι, οι οποίοι θα ξεχάσουν την παλαιότερη αντιπαράθεσή τους με τον Γρηγόριο (η οποία φυσικά, δεν ήταν προσωπική, αλλά αντιπαράθεση συμφερόντων) και θα τον επαναφέρουν στο προσκήνιο στα 1806. Το Πατριαρχείο, θα ευθυγραμμιστεί με την νέα κατάσταση – και τα συγγράμματα ή οι εγκύκλιοι κατά των «αθέων Γάλλων» και των ανατρεπτικών ιδεών, θα δώσουν την θέση τους σε ένα σύγγραμμα, που εκδίδεται από το Πατριαρχείο προς χρήσιν των μαθητών των ελληνικών σχολείων, με δέκα σελίδες αναλυτικό αφιέρωμα…στη Γαλλική Επανάσταση!
9:06 for you
————-
Πώς αναγνωρίζουμε την προσωπικότητα ενός ψυχοπαθούς;
Οι επιστήμονες θεωρούν οτι υπάρχουν δυο κατηγορίες : οι ψυχοπαθείς και οι κοινωνιοπαθείς.
Οι ψυχοπαθείς είναι εκείνοι οι ασθενείς που μπορούν να γίνουν βίαιοι και ο λόγος της ψυχοπάθειας τους έχει να κάνει με κληρονομικούς λόγους.
Οι κοινωνιοπαθείς ανήκουν πάλι στη πιο "ήρεμη" κατηγορία και οι επιστήμονες θεωρούν οτι ανέπτυξαν αυτή τη συμπεριφορά λόγω των συνθηκών στις οποίες μέσα μεγάλωσαν. Παρακάτω βλέπουμε τα βασικά κριτήρια για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ώς ψυχοπαθή.
Δεν νοιάζονται
Οι ψυχοπαθείς περιγράφονται ως αναίσθητοι και ψυχρά αδιάφοροι ως προς τα συναισθήματα των άλλων . Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι αυτό έχει να κάνει και με τη δομή του εγκεφάλου. Οι εγκέφαλοι των ψυχοπαθών έχουν βρεθεί να έχουν αδύναμες συνδέσεις μεταξύ των συστημάτων που έχουν να κάνουν με τα αισθήματα του εγκεφάλου. Οι ψυχοπαθείς δεν είναι καλοί επίσης στην ανίχνευση φόβου στα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων (Blair et al., 2004). Επίσης οι ψυχοπαθείς δεν αισθάνονται αηδία (π.χ. μια εικόνα ενός ακρωτηριασμένου ζώου δεν θα του κάνει αίσθηση ώστε να τον αηδιάσει)
Είναι ρηχοί συναισθηματικά
Συναισθήματα όπως : ντροπή και ενοχές, είναι άγνωστα αισθήματα για έναν ψυχοπαθή. Οι ειδικοί λένε ότι οι ψυχοπαθείς παρουσιάζουν μια παντελής έλλειψη ενοχής και ντροπής ειδικά όταν βρίσκονται μπροστά σε καταστάσεις που ο μέσος άνθρωπος θα αντιδρούσε με κάποιο είδος ενοχής. Επίσης, οι ψυχοπαθείς είναι γνωστοί για την έλλειψη φόβου. Ο μέσος άνθρωπος όταν περιμένει να γίνει κάτι και γνωρίζει ότι πρόκειται να πονέσει ή ακόμα καλύτερα δεν γνωρίζει τι θα γίνει, και μόνο η σκέψη του επικείμενου πόνου, ενεργοποιεί ένα συγκεκριμένο μέρος στο κέντρο του εγκεφάλου. Αυτό δεν γίνεται στους ψυχοπαθείς.
Είναι ανεύθυνοι
Τα άτομα που πάσχουν από ψυχοπάθεια δεν αναλαμβάνουν καθόλου την ευθύνη των πράξεων τους. Αντιθέτως, «ρίχνουν» τις ευθύνες στους άλλους ακόμα και σε κάτι που μπορεί να είναι πασιφανές ότι φταίγαν εκείνοι. Θα το παραδεχτούν μόνο αν πιεστούν αρκετά αν και πάλι δεν θα εμφανίσουν κανένα ίχνος ντροπής ή ενοχής.
Δεν είναι ειλικρινής
Οι ψυχοπαθείς μπορούν να πουν ψέματα για κάτι και να κοιτάνε το συνομιλητή τους κατάματα χωρίς να θεωρούν ότι κάτι κάνουν λάθος. Ακόμα και κάποιος τους «ξεμπροστιάσει», το άτομο που έχει ψυχοπάθεια δεν πρόκειται να αλλάξει τη στάση του , ούτε να παραδεχτεί το λάθος του, πόσο μάλλον να δείξει κάποιο αίσθημα ντροπής.
Έχουν υπέρμετρη αυτοπεποίθηση
Οι ψυχοπαθείς συνήθως έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Έχουν την αίσθηση ότι είναι υπεράνω όλων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ασθενή που νόμιζε ότι είναι η καλύτερη κολυμβήτρια στο κόσμο.
Δεν προσαρμόζoνται σε αλλαγές
Το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχοπάθειας είναι ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν καλά σε κάποιο έργο που τους έχει ανατεθεί καθώς δεν μπορούν να «φιλτράρουν» τις οποιαδήποτε αλλαγές προκύψουν από την ώρα που θα αναλάβουν να φέρουν εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε. Ο μέσος άνθρωπος , όταν αναλαμβάνει να κάνει κάτι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που θα φερθεί, το τι θα πει κτλ, ανάλογα με τη κατάσταση που επικρατεί. Ο ψυχοπαθής δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό.
Είναι εγωιστές
Οι ψυχοπαθείς τείνουν να είναι αρκετά εγωιστές. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν τη κατάστασή τους ως «παθολογικό εγωισμό» , που πολλές φορές συνοδεύεται με έναν « παρασιτικό» τρόπο ζωής.
Στα 1807, η Επτανήσιος Πολιτεία δέχεται την επίθεση του Αλή Πασά – και ο επικεφαλής της Πολιτείας, Ιωάννης Καποδίστριας, καλεί τους έλληνες οπλαρχηγούς προς υπεράσπισή της. Σύμφωνα με έγκυρες μαρτυρίες, ο Καποδίστριας στην Λευκάδα υπόσχεται την στήριξη της Ρωσίας σε εξέγερση των Ελλήνων το επόμενο έτος – και οι αρματολοί ορκίζονται από τον Μητροπολίτη Άρτας, Ιγνάτιο, να ξεκινήσουνε του χρόνου την επανάσταση από το Καστρί, στους πρόποδες του Ολύμπου. Καθώς οι μάχες των ευρωπαίων ηγεμόνων εναντίων του Ναπολέοντα συνεχίζονται, η Ρωσία εισβάλει στη Μολδαβία. Είναι η ώρα του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, πατέρα του Αλέξανδρου, ν’ αυτομολήσει στη Ρωσία.
Η συμμαχία Ναπολέοντα και Σουλτάνου, δεν έμελε να κρατήσει για πολύ. Το ίδιο άλλωστε και οι ελπίδες των Ελλήνων. Η συνθήκη του Τιλσίτ στα 1807, ματαιώνει τις υποσχέσεις του Καποδίστρια για ελληνική εξέγερση στη Θεσσαλία. Και όσοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις των Ρώσων, το πλήρωσαν για μία ακόμη φορά ακριβά.
Γράφει σχετικά ο γραμματέας του Δημητρίου Υψηλάντη, Ιωάννης Φιλήμων: «Ο Σινιάβιν, ναύαρχος του ρωσσικού στόλου, καταστρέφει εκείνον των Τούρκων κατά το Αιγαίον, οι δε Έλληνες θεωρούσαν ήδη την προωρισμένην ώραν της σωτηρίας των από την μάστιγαν της οθωμανικής τυραννίας. Τι απολαμβάνουν όμως, ενώ η μεταξύ της Γαλλίας και Ρωσσίας ειρήνη του Τιλσίτ, αφήσασα ήσυχον την Ήπειρον επέφερε την ανακωχήν της Σλαβοΐας (12/08/1807); Οι Τούρκοι εκδικούνται την προς τους Ρώσσους αφοσίωσιν τούτων. Σφάζονται και άλλοι και ο γηραιός Αλέξανδρος Υψηλάντης, πατήρ του επαναστάτου Κωνσταντίνου και αρπάζονται αι περιουσίαι διαφόρων εις την Στερεάν προ πάντων».
Η λήξη της γαλλο-ρωσικής συμμαχίας, οδηγεί στην νέα έξωση του Γρηγορίου από τον πατριαρχικό θρόνο και των «γαλλιζόντων» Φαναριωτών απ’ τα αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Ο ηγέτης της «γαλλίζουσας» μερίδας Αλέξανδρος Μ. Σούτσος καρατομείται και οι «ρωσίζοντες» επανέρχονται στις πρότερες θέσεις τους. Επωφελείται και πάλι ο Καλλίνικος ο Ε’, ο οποίος καταλαμβάνει το θρόνο δίνοντας ένα γερό μπαξίσι στον μεγάλο βεζύρη. Η εξέγερση των Γενιτσάρων στα 1807 θα ρίξει τον ήπιο σουλτάνο Σελήμ Γ’ και θα ματαιώσει τις ελπίδες για συνδιαχείριση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους χριστιανούς. Στον πατριαρχικό θρόνο ανεβαίνει ο Ιερεμίας ο Δ’ από την Κρήτη, ένας αγράμματος ιεράρχης, ο οποίος, έχοντας τουλάχιστον συναίσθηση της αδυναμίας του, στηρίζει ιδιαίτερα την παιδεία. Η σύναψη της ρωσο-τουρκικής συνθήκης ειρήνης του Βουκουρεστίου το 1812, οδηγεί τους «ρωσίζοντες» βασικούς διαπραγματευτές της Πύλης, Παναγιώτη και Δημήτριο Μουρούζη, στον θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Στα 1813, πέφτει ο Ιερεμίας και ανεβαίνει στο θρόνο ο Κύριλλος ο ΣΤ’, για να πέσει μετά από πέντε χρόνια, προς όφελος του Γρηγόριου.
Λίγο πριν χριστεί για τρίτη και τελευταία φορά Πατριάρχης, ο Γρηγόριος θα δεχθεί στο ασκητικό του κελί στο Άγιο Όρος, την επίσκεψη του κορυφαίου Φιλικού, Ιωάννη Φαρμάκη, ο οποίος θα τον «κατηχήσει» στην Φιλική Εταιρεία, σύμφωνα με την διήγηση του Ξάνθου: «Περί τα μέσα του 1818 (ενώ ο Γρηγόριος Ε, ως εξόριστος, βρισκόταν στον Άθωνα) μεταβάς εις Άγιον Όρος ο Ιωάννης Φαρμάκης ανεκοίνωσεν εις τον Πατριάρχην τα της Φιλικής Εταιρείας. Ακούσας ο Πατριάρχης έδειξε ευθύς ζωηρότατον ενθουσιασμόν υπέρ του πνεύματος αυτής. Όταν ανέπτυξεν κατήχησιν και εζήτησεν Όρκον, ο Πατριάρχης ηρνήθη ειπών: εμένα μ” έχετε που μ” έχετε και υπέδειξε ότι δεν ηδύνατο να ορκισθή ως κληρικός και ότι τοιούτος όρκος ηδύνατο να βλάψη».
Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΙΚΟΙ
Ο Γρηγόριος αρνείται να δώσει τον όρκο της μύησης στους Φιλικούς, αν και δέχεται την «κατήχησή» τους, που στην περίπτωσή του λαμβάνει χαρακτήρα απλής ενημέρωσης. Είναι σαφές πως ο ίδιος δεν έχει εμπιστοσύνη στους τρεις άσημους εμπόρους της Οδησσού – και δεν είναι ο μόνος. Δεν τους αποθαρρύνει ωστόσο. Δηλώνει σύμφωνος με τον τελικό προορισμό, αν και όχι κατ’ ανάγκην με το όχημα. Άλλωστε, ο όρκος των Φιλικών, περιλαμβάνει και την υπακοή στην άγνωστη «Υπέρτατη Αρχή», μια υπακοή που φθάνει μέχρι και της υποχρέωσης δολοφονίας ενός αποστάτη, κι ο Πατριάρχης δεν είναι διατεθειμένος να δώσει όρκο υπακοής σε κάποιον άγνωστο.
Τρία χρόνια κρατά η ηγεσία της Εκκλησίας το τετρασφράγιστο μυστικό στα συρτάρια της, χωρίς να το αποκαλύψει. Θα το μάθουν αργότερα και άλλοι δύο Πατριάρχες: Ο ένας είναι ο Πολύκαρπος Ιεροσολύμων, ο οποίος θα ενημερωθεί από τον Περραιβό κατ’ εντολήν του Παπαφλέσα. Ο άλλος, είναι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, Θεόφιλος Β’, ο οποίος θα υψώσει και την σημαία της Επανάστασης στην πατρογενέθλια γη του, την Πάτμο.
Η εικόνα της Φιλικής Εταιρείας, θ’ αλλάξει για τον Γρηγόριο, όπως και για το Φανάρι εν γένει, όταν θα μαθευτεί στα μέσα του 1819, πως επικεφαλής της Οργάνωσης, έχει ταχθεί ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Την εικόνα αυτή, περιγράφει παραστατικά, ο αδελφός του Αρχηγού, Νικόλαος, αναφερόμενος σε σχετική ενημερωτική επιστολή του Υψηλάντη, που επεδείκνυαν τα μέλη της Φιλικής στους έλληνες αξιωματούχους: «…γίνηκε γνωστή σε όλους τους Έλληνες και ίσως ακόμη σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Από το κύρος αυτής της επιστολής, αμέσως, ο Κωστάκης Μουρούζης, ο Χαντζερής, ο γραμματεύς του Πατριάρχου, αρκετοί επίσκοποι, όπως ο Εφέσου, ο Φιλιππουπόλεως κλπ, έσπευσαν να λάβουν μέρος. Και αργότερα, μετά την επικοινωνία του γραμματέως, ο ίδιος ο πατριάρχης μ’ έναν ατελείωτο αριθμό άλλων φαναριωτών εξεδήλωσαν μεγάλη διάθεση να γίνουν μέλη. Είναι μία απόδειξις ότι, αν μέχρι τότε όλοι αυτοί οι κύριοι δεν είχαν γίνει εταιρισταί, ήταν από το φόβο μήπως προδοθούν, αλλά μια και έμαθαν ότι μία προσωπικότης τόσο διακεκριμένη, όπως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήταν ο πρώτος διευθυντής της Εταιρείας, είναι ολοφάνερο ότι τίποτε δεν τους εμπόδιζε να εταιρισθούν. Η οικογένεια Υψηλάντη φυλάει επιμελώς την αλληλογραφία και τα ντοκουμέντα μερικών απ’ αυτούς τους κυρίους, που μπορούν να επιβεβαιώσουν την πιστότητα της επιχειρήσεώς τους. Ως προς την ύπαρξη μιας επιστολής σαν αυτήν του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκτός από τη μαρτυρία των Εφόρων της Κωνσταντινουπόλεως, επικαλούμαι ακόμη τη μαρτυρία του Γαβριήλ Κατρακάζη, ακολούθου τότε της ρωσικής πρεσβείας. Μόλις είδε την υπογραφή του Αλ. Υψηλάντη στην επιστολή, πήρε τέτοιο φόβο, που δεν τόλμησε επί δύο μήνες να βγει από το σπίτι του. Και επί του θέματος αυτού (μια και αγνοούσε όλα όσα είχαν διαδραματιστεί στην Πετρούπολη) είχε γράψει στον Αλ. Υψηλάντη ότι βρισκόταν σε πλάνη, ότι εξετίθετο άσχημα μ’ αυτά, ότι δεν έπρεπε ν’ αφήνει ν’ άγεται από αγύρτες».
Βεβαίως, θα ήταν άστοχο να λάβει κανείς τοις μετρητοίς, την διαβεβαίωση του Νικολάου Υψηλάντη, πως ο μεγάλος δραγουμάνος της Πύλης, Κωνσταντίνος Μουρούζης, ή ο Πατριάρχης Γρηγόριος, ήσαν μέλη της Εταιρείας, με τις ίδιες υποχρεώσεις των απλών μελών. Αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε, είναι πως μεγάλη μερίδα του Φαναρίου, (μεταξύ της οποίας και ο ίδιος ο Πατριάρχης), δηλώνει πως συμπαρατάσσεται με τον Υψηλάντη και πως συμμετέχει, με διαφορετικό βαθμό ενθουσιασμού, στο επαναστατικό εγχείρημα με την βασική του προϋπόθεση: Την συμπαράσταση της γνωστής-άγνωστης «Μεγάλης Δυνάμεως».
Ο Γρηγόριος βεβαίως, δεν συγκαταλέγεται στους φύσει ενθουσιώδεις ρομαντικούς που θα έσπευδαν να πλαισιώσουν το μεγάλο εγχείρημα. Είναι ήδη σε βαθύ γήρας (οι πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις τον θέλουν στα 70, ενώ ο ίδιος δηλώνει πλέον των 90 ετών κατά την ανάκρισή του) και έχει ζήσει το κίνημα του Κατσώνη, τα Ορλωφικά, την κατάληξη της προσπάθειας του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, όταν επικεφαλής 3400 Ελλήνων συμπαρατάχθηκε με τον Τσάρο. Η προσπάθεια του γιού του τελευταίου, δείχνει βεβαίως πιο σοβαρή, δείχνει να διακλαδώνεται παντού και να φθάνει μέχρι τον Καποδίστρια, αλλά και πάλι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος…
Αν ο Γρηγόριος κάνει ορισμένα δειλά βήματα προς την κατεύθυνση της Φιλικής Εταιρείας, η Εταιρεία κάνει πολύ περισσότερα προς την κατεύθυνση του Πατριαρχείου. Κλειδί στην όλη διελκυνστίδα, είναι οι δύο από τους τέσσερις Εφόρους της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη: Πρόκειται για τον Μεγάλο Γραμματικό του Πατριάρχη, Γεώργιο Αφθονίδη, ο οποίος λαμβάνει ενθουσιωδώς μέρος στο συντονισμό της επαναστατικής προετοιμασίας στην Ελλάδα και τη Μολδοβλαχία και για τον λόγιο Νικόλαο Λογάδη, υπεύθυνο έκδοσης της «Κιβωτού της Ελληνικής Γλώσσας» – του Λεξικού των ελληνικών που ξεκίνησε να εκδίδει το Πατριαρχείο στο τυπογραφείο του. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του ταμία της Φιλικής Εταιρείας, Παναγιώτη Σέκερη, σε επιστολή του προς τον συναρχηγό της Οργάνωσης, Αντώνιο Κομιζόπουλο:«…Σας πληροφορώ ότι εδώ εδιωρίσθησαν έφοροι δύο εκ των ελλογίμων ο Διδάσκαλος Ν. Λογάδης και ο μέγας γραμματικός του Πατριάρχου Ι. Ελευθεριάδης (σ.σ. πρόκειται για τον Γ. Αφθονίδη) και δύο εκ των εμπόρων, ο Βελισσάριος Διογενίδης και ο Π. Σέκερης. Προς αυτούς είναι αναγκαίον ένα γράμμα. Και αν αποφασισθή να τους σταλθή, ή αν ήλθε κανένα εις χείρας σας, να τους το στείλετε μέσον του αδελφού σας γραφέως. Με ανυπομονησίαν προσμένομεν να ιδούμεν επιτυχίαν του Θωμαΐδους (προς τον οποίον παρακαλώ να στείλετε την έσωθεν γραφήν μου) εις την οποίαν φαίνεται ότι θέλει σταθή όλη η βάσις». (σ.σ.: «Θωμαΐδης» είναι το επαναστατικό ψευδώνυμο του Ξάνθου).
Στην τελευταία φάση εκδήλωσης του επαναστατικού σχεδιασμού, ο Υψηλάντης αναπροσαρμόζει την Εφορία της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, αντικαθιστώντας την αρχική τετράδα με τους τότε μεγαλεμπόρους, Κυριάκο Κουμπάρη, Σπυρίδωνα Μαύρο και Ιωάννη Μπάρμπη. Στο στάδιο αυτό, η Εφορία παίζει κυρίως ρόλο χρηματοδότη, καθώς απέρριψε μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη πτυχή του ανατρεπτικού εγχειρήματος που αφορούσε την Πόλη. Πρόκειται για το λεγόμενο «Μερικόν περί Κωνσταντινουπόλεως σχέδιον», ένα εξωφρενικά παράτολμο σενάριο, που προέβλεπε την κήρυξη της Επανάστασης από τον Γρηγόριο, πυρπόληση του τουρκικού στόλου και εξέγερση των Ρωμιών της Πόλης. Ο Φιλήμων αναφέρει πως οι αρχικοί υπερφίαλοι σχεδιασμοί περιορίστηκαν στην απλή πυρπόληση του τουρκικού στόλου, για να ματαιωθεί και αυτό το εγχείρημα, κατόπιν διαμαρτυριών των Εφόρων της Πόλης πως είναι τελείως ανέφικτο.
ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ΜΕΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΣΧΕΔΙΟ» – ΟΙ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΙΑ «ΣΥΝΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ»
«Δια να ενωθώσι όλοι οι ημέτεροι ομογενείς με ημάς, όσον τάχος, ο Ναύαρχος, καθ’ ην ώραν κυριεύση τον στόλον, αμέσως πρέπει να στείλη έναν άνθρωπον με γράμμα εις τον Πατριάρχην, διαλαμβάνον, ότι η ζωή του κοινού λαού και η σωτηρία του ήρτηται από αυτόν, και ας εκλέξη, η να αποθάνη από τους ασεβείς εις την επανάστασιν, ή δια την παρακοήν να καή αυτός και το ποίμνιόν του μετά των αλλοφύλων, εάν δεν ενδώσουν αυτοί και υποταχθούν. Λοιπόν, Σε διωρίζομεν (να τον λέγη) να στείλης πανταχόσε της πόλεως ιερωμένους και λαϊκούς, καθ’ ους ηξεύρεις τρόπους η Παναγιότης σου, τον μεν εκλεκτόν λαόν να διεγείρης, τους δε ασεβείς να εκφοβίσης κηρύττων ότι, εάν δεν ησυχάσουν και παραιτήσουν τα όπλα, θέλουν χαθή κατά κράτος…»
Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο στο συγκεκριμένο αυτό τεκμήριο, η γνησιότητα του οποίου έχει βασίμως αμφισβητηθεί. Σίγουρο είναι ωστόσο, πως ο Υψηλάντης επέμενε τουλάχιστον στην πυρπόληση του οθωμανικού στόλου, παρακινημένος πιθανότατα από φανταστικές πληροφορίες που έφταναν μέχρις αυτόν και πως έφθασε μέχρι του σημείου να απειλήσει και με παραίτηση, εάν δεν έβλεπε τους Φιλικούς της Πόλης να κινητοποιούνται δραστικά. Οι Έφοροι της Κωνσταντινούπολης ωστόσο, ζήτησαν οικονομική βοήθεια από Οδησσό και Μόσχα, όπως επίσης και την αποστολή τριών εμπειροπόλεμων πολεμάρχων – δύο της ξηράς και έναν θαλασσόλυκο. Την εντιμότητα των προθέσεών τους είναι δύσκολο να την αμφισβητήσουμε, καθώς το αδύνατο του εγχειρήματος πιστοποίησε ακόμα και ο ριψοκίνδυνος Παπαφλέσας, όπως και ο έμπειρος Χριστόφορος Περραιβός, που απεστάλη ειδικά για τον λόγο αυτό στην Κωνσταντινούπολη. Σε κάθε περίπτωση, η προδοσία του μυστικού της Εταιρείας που έγινε στις αρχές του ’21, ματαίωσε οριστικά κάθε κινητοποίηση στην Πόλη, καθώς πλέον, οι οθωμανικές αρχές είχαν αρχίσει να γίνονται εξαιρετικά καχύποπτες κι η μυστικότητα έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθεί.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Γρηγόριος κρατά στάση αναμονής και δεν παύει να συμβουλεύει τους Φιλικούς που τον περιτριγυρίζουν, για «προσοχή και σύνεση». Ο Πατριάρχης βλέπει το ποτήρι μισοάδειο: Συντηρητικός και διόλου φίλος των επαναστάσεων, προτιμά να διακρίνει τους κινδύνους από έναν ενδεχόμενα αποτυχημένο καθολικό ξεσηκωμό του Γένους, παρά τα οφέλη από μία ενδεχόμενη μερική νίκη του. Το βλέμμα του Πατριάρχη εξακολουθεί να είναι «ρωμιοκεντρικό»: Σαν τον δικέφαλο βυζαντινό αετό, εδράζεται στην υπόδουλη Κωνσταντινούπολη και ατενίζει τα εδάφη προς Ανατολάς και προς Δυσμάς που κάποια μέρα θα ξαναγίνονταν ρωμέικα. Δεν είναι «ελληνοκεντρικό», δεν ατενίζει την Πόλη από κάποια επαρχία της παλιάς Ελλάδας που ζητά την αποσκίρτησή της…
Στο πλαίσιο των εκκλήσεών του για «προσοχή και σύνεση», ο Γρηγόριος ενημερώνει τον Ξάνθο για το ποιόν του Παπαφλέσα, λίγο πριν την αναχώρηση του τελευταίου για την Ελλάδα. Η Εφορία της Κωνσταντινούπολης έχει αναγκαστεί να ξοδέψει ένα τεράστιο ποσό προκειμένου να δωροδοκήσει την αστυνομία του Σουλτάνου και να γλυτώσει τον Παπαφλέσσα από τα νύχια της, μόνο και μόνο επειδή εκείνος είχε ξυλοκοπήσει τον Τούρκο υπηρέτη του. Προφανώς ο Πατριάρχης, είχε και άλλα ακόμα στοιχεία στο συρτάρι του. Ο ιδρυτής της Φιλικής, ζητά εξηγήσεις από τον Παπαφλέσα, ο οποίος σπεύδει να διαψεύσει τον Γρηγόριο, σε επιστολή του της 15ης Νοεμβρίου του 1820: «Τα του παλαιοτέρου ήτον ψευδή για τον αρμόδιον».(«Αρμόδιος» βάσει του συνωμοτικού κωδικού ήταν ο Παπαφλέσας και «παλαιότερος» ο Πατριάρχης).
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ
ΕΔΩ
πατριάρχης που αφόρησε την επανάσταση(Μέρος Α΄)ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E”. Ο
dionios.blogspot.com/2015/12/e_28.html
πατριάρχης που αφόρησε την επανάσταση(Μέρος Β΄)ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E”. Ο
dionios.blogspot.com/2015/12/e.html
ANTE TΩΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΕ.
ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821
Είναι γνωστόν αλήθεια ότι οι μύδροι των επικριτών δε στρέφονται γενικά κατά του κλήρου αλλά κυρίως κατά των αρχιερέων η γενικά κατά του ανωτέρου κλήρου. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις γίνεται αντιδιαστολή ότι ενώ ο κατώτερος κλήρος (εννοώντας τους ιερείς) συμμετέσχε και συνέπραξε σύξυλος στον αγώνα, ο ανώτερος κλήρος και μάλιστα οι αρχιερείς ήταν εκείνοι που αντέδρασαν και αντιτάχθηκαν σ' αυτόν.
Για να υποστηρίξουν δε τις απόψεις και ισχυρισμούς τους οι επικριτές επικαλούνται πραγματικά περιστατικά και λόγους των ίδιων των ιεραρχών, που μαρτυρούν ότι μεμονωμένα ο α’ ή β’ ιεράρχης, ή μερικοί τουλάχιστον από αυτούς, έδειχναν να δυσπιστούν και να αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως ο γενικός ξεσηκωμός του γένους, ενώ για άλλους ότι έφθαναν να αντιδρούν και να φαίνονται ότι τάσσονται στο πλευρό των Τούρκων. Αναφέρονται ακόμα και ορισμένες αδυναμίες ή και πάθη των ιεραρχών, που τα προβάλλουν ως βδεληρά και αποτρόπαια, ξεχνώντας ότι και οι αρχιερείς είχαν σώμα και ήταν άνθρωποι σαν όλους τους άλλους συγχρόνους τους ή και σαν και εμάς σήμερα με τις μικροεπιθυμίες, φιλοδοξίες, όνειρα, εγωισμούς κ.λπ. και επομένως θα πρέπει να τους βλέπουμε -όσο κι' αν ήταν οι κατά τόπους κεφαλές της Εκκλησίας και εις τύπον Θεού -ως ανθρώπους και όχι ως αγγέλους.
Ξεπερνώντας λοιπόν τις ενδεχόμενες και αναγνωριζόμενες ανθρώπινες αδυναμίες, που τους καταμαρτυρούν, θα πρέπει να αναζητήσουμε να δούμε εάν τελικά κατόρθωσαν να αρθούν στο ύψος των τότε περιστάσεων και να προσφέρουν θετικό έργο στην υπόθεση του 1821.
Επιχειρώντας μάλιστα να διερευνήσουμε τα μύχια των ανθρώπων εκείνων και να τους ηθογραφήσουμε καλό είναι να μη μένουμε στα λόγια ή τις ενέργειες κάποιας οποιασδήποτε στιγμής τους αλλά να αναζητούμε τις οριακές στιγμές της πολιτείας τους, και μάλιστα του τέλους τους, γιατί, όπως έγραφε και ο Θουκυδίδης, προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται, και ανάλογα να τους μακαρίσουμε ή να τους κατακρίνουμε, κατά το απόφθεγμα του Σόλωνος μηδένα προ του τέλους μακάριζε (αλλά και κατάκρινε).
Πόσο κοντά λοιπόν στην αλήθεια είναι ο ισχυρισμός των επικριτών ότι αντέδρασαν οι αρχιερείς στο 1821; Ήταν στα αλήθεια εναντίον της αποτινάξεως του τουρκικού ζυγού ή όχι; Αλλά και εάν δεν αντέδρασαν ποια η συμμετοχή τους στο έπος του 1821; Ποια η θετική και αδιαμφισβήτητη συνεισφορά τους στην παλιγγενεσία των Ελλήνων;
Το ερώτημα αυτό θα επιχειρηθεί να διερευνηθεί και να απαντηθεί. Πιο συγκεκριμένα θα αναζητηθούν στοιχεία και μαρτυρίες για το πόσοι και ποιοι από τους αρχιερείς συμμετέσχαν, αυτόβουλοι και απρόσκλητοι, ενεργά και δραστήρια στον αγώνα. Πόσοι και ποιοι πήραν στο ένα χέρι το Σταυρό και στο άλλο το γιαταγάνι. Πόσοι εγκατέλειψαν τις πατερίτσες για τα καρυοφύλλια, τους θρόνους για τα μετερίζια και τα ταμπούρια, την επισκοπή για την ελευθερία.
Ποιοι πάλι δοκιμάσθηκαν σαν αληθινοί ποιμένες χάρη του λαού στα ανήλια, υγρά, θεοσκότεινα, δυσώδη και φοβερά μπουντρούμια των τουρκικών φυλακών όπου επί μέρες και μήνες ή χρόνια καθημερινά δοκίμαζαν τα πάνδεινα βασανιστήρια και φρικτές στερήσεις.
Τέλος ποιοι έδωσαν και την τελευταία τους πνοή, ώστε το όραμα τόσων γενεών να θεμελιωθεί και στοιχειωθεί επάνω στα λιπόσαρκα, αιμάσσοντα και ασπαίροντα κορμιά- σκέλεθρά τους, ώστε από τα κατ' εξοχήν ιερά τους κόκκαλα να εξανθίσει ο κάλλιστος σπόρος και καρπός της ελευθερίας.
Έτσι π.χ. ο Σκαρίμπας, αν και ισχυρίζεται ότι όλοι οι ιεράρχες χλεύασαν και αντέδρασαν στο 21, τελικά φθάνει να παραδεχθεί ότι, έστω, μόνον οι αρχιερείς Σαλώνων Ησαΐας, Μεθώνης Γρηγόριος και Ρωγών Ιωσήφ υπήρξαν εκείνοι, που με τη θέληση τους συμμετέσχαν στον αγώνα και έδωσαν και τη ζωή τους σ' αυτόν[1].
Άλλοι όμως ερευνητές δέχονται ότι ο αριθμός των αρχιερέων που συμετέσχαν με τον α' ή β' τρόπο στους αγώνες του 1821 και πρόσφεραν και τη ζωή τους ή βασανίσθηκαν και δοκιμάσθηκαν από τους δυνάστες σ' αυτόν τον ιερό πόλεμο είναι πολλαπλάσιοι.
Αλλά και αυτοί που υπεραμύνονται της προσφοράς των αρχιερέων δυστυχώς δεν αναφέρουν επώνυμα και συγκεκριμένα παρά μόνο ελάχιστα ονόματα αρχιερέων, συνήθως τα ίδια και τα ίδια, που επαναλαμβάνονται από όλους τους μελετητές και συγγραφείς, ως απόδειξη της συμπράξεως των αρχιερέων στην παλιγγενεσία[2].
Έτσι συνήθως αναφέρονται τα ονόματα του Πατριάρχου Γρηγορίου και των αρχιερέων Αδριανουπόλεως Δωροθέου, Εφέσου Διονυσίου, Δέρκων Γρηγορίου, Αγχιάλου Ευγενίου, Π. Πατρών Γερμανού, Χριστιανουπόλεως Γερμανού, Δημητσάνης Φιλόθεου, Σαλώνων Ησαΐα, Ρωγών Ιωσήφ, Μεθώνης Γρηγορίου, Κορώνης Γρηγορίου, Κύπρου Κυπριανού, Κρήτης Γερασίμου, Έλους Ανθίμου, Ταλαντίου Νεοφύτου, και, κατά περίπτωση, μερικών άλλων, ωσάν μόνον αυτοί να ήταν οι αρχιερείς που πήραν μέρος στους αγώνες του Έθνους.
Αλλ' όπως είναι ευνόητο, εάν πραγματικά μόνον οι παραπάνω αρχιερείς ήταν εκείνοι που πήραν μέρος στον αγώνα, όσο κι αν, συγκρινόμενοι με τους 2-3 του Σκαρίμπα, θεωρούνται πολλαπλάσιοι, εν τούτοις αν ήθελαν συγκριθεί με τους 190 ή έστω 200 αρχιερείς που υπήρχαν σ' ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία[3] θα πρέπει να ομολογηθεί ότι αποτελούν περιορισμένη μειοψηφία, και φαίνεται να δικαιώνονται σε αρκετά υψηλό βαθμό οι επικριτές των.
Φαίνεται όμως ότι ο αριθμός των αρχιερέων που έλαβε μέρος στην Επανάσταση και θυσιάσθηκε σ' αυτήν πρέπει να είναι μεγαλύτερος, γιατί διαφορετικά δε θα μπορούσε η επί των εκκλησιαστικών επιτροπή του Όθωνα να γράφει το 1833, οπόταν δηλ. ακόμα ήταν νωπές οι μνήμες, ότι Εν διαστήματι της επαναστάσεως, πολλαί των επαρχιών της Ελλάδος εστερήθησαν τους Αρχιερείς τους, θυσιασθέντας τους περισσοτέρους εις τους υπέρ της πατρίδος αγώνας [4]. Όπως δε συνάγεται και από άλλα σημεία της ίδιας εκθέσεως από τους 49 αρχιερείς, που ποίμαιναν επί Τουρκοκρατίας τας ήδη συγκροτούσας το Βασίλειον της Ελλάδος επαρχίας μόνον 22 αρχιερείς επέζησαν εις τας άχρι τούδε πολιτικός μεταβολάς αυτού του τόπου [5], πράγμα βέβαια που σημαίνει ότι οι άλλοι 27, που πραγματικά ήταν και οι περισσότεροι, θυσιάσθηκαν κατά τη διάρκεια του ιερού αγώνα.
Για το λόγο αυτό θα επιχειρηθεί μια ενδελεχέστερη διερεύνηση του όλου θέματος για τη στάση και συμπεριφορά αν όχι του συνόλου των αρχιερέων (γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στοιχεία για όλους) οπωσδήποτε όμως της συντριπτικής πλειονότητας αυτών. Να διαπιστωθεί επί τέλους εάν οι αρχιερείς έλαβαν θετική ή αρνητική στάση στην επανάσταση, κατά πόσο δηλ. την χλεύασαν ή την καταπολέμησαν, όπως διατείνονται οι επικριτές τους, ή την υπερασπίσθηκαν και την υπηρέτησαν με λόγια, έργα, όπλα, μαρτύρια ή και τη ζωή τους.
Για το λόγο αυτό και προκειμένου να είναι πιο συστηματική και μεθοδική η διερεύνηση της στάσεως και προσφοράς των αρχιερέων στο 21 θα επιχειρηθεί η παρουσίαση αυτών ταξινομημένη κατά την εξής σειρά:
α) Αγωνιστές ιεράρχες 1) της Πελοποννήσου, Στερεάς Ελλάδος και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους και 2) των υπολοίπων περιοχών του Ελληνισμού, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις επαρχίες και θέσεις τους, για να συμπράξουν και αυτοί στους αγώνες του Έθνους.
β) Αρχιερείς που φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, εξορίσθηκαν και γενικά κακοπάθησαν ή αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους επειδή θεωρήθηκαν ότι συνεργούσαν στην παλιγγενεσία του Γένους και
γ) Αρχιερείς που θυσιάσθηκαν, ως ολοκαυτώματα, στο βωμό της ελευθερίας του Γένους.
Α’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Όπως τονίσθηκε και προηγουμένως οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί και μάλιστα οι κατά τόπους αρχιερείς στη συντριπτική τους πλειονότητα δέχθηκαν με νεανική αδημονία το μεσσιανικό μήνυμα της απολυτρώσεως του δούλου γένους, που, ως άγγελοι της σωτηρίας του Έθνους, ευαγγελίζονταν οι Φιλικοί και με Συμεωνική εγκαρτέρηση και ελπίδα προσδοκούσαν την ευλογημένη ώρα. Βέβαια ως υπεύθυνοι ταγοί του γένους έπρεπε να είναι μέχρι παρεξηγήσεως αυτοσυγκρατημένοι και προσεκτικοί, φρόνιμοι και επιφυλακτικοί, προσποιητοί κόλακες με ευλύγιστη μέση και απλόχερη γενναιοδωρία προς τους κρατούντας, προς δε ελεγκτικοί και επιτιμητικοί προς τυχόν θερμόαιμους και ανυπόμονους πατριώτες και ταυτόχρονα ειδήμονες, δραστήριοι και άγρυπνοι φιλογενείς.
Όταν όμως ήχησαν οι σάλπιγγες της ελευθερίας και σήμαναν της ανάστασης οι καμπάνες, οι αρχιερείς εγκατέλειψαν τα προσχήματα και τα κατά συνθήκη μειδιάματα ή προσκυνήματα προς τους αλλόθρησκους και αλλογενείς δυνάστες του γένους και έδειξαν τον πραγματικό τους εαυτό οπουδήποτε και αν υπηρετούσαν. Τά σκουλήκια μεταμορφώθηκαν σε σταυραετούς.
Ως ένας άνθρωπος συνεγέρθηκαν χωρίς αμφιταλαντεύσεις και αμφιγνωμίες και όχι απλώς συντάχθηκαν αλλά προτάχθηκαν των αγωνιζομένων Ελλήνων. Έτσι μαρτυρούνται να συμμετέχουν από την πρώτη στιγμή του ένοπλου πλέον αγώνα ενεργά και δραστήρια σχεδόν όλοι τους. Άλλοτε μέσα στις εκκλησιές με το λόγο, το κήρυγμα, τις ευχές, τις παροτρύνσεις ή τις απειλές για να ενθαρρύνουν και ξεσηκώσουν τους δειλούς και αμφιταλαντευόμενους και άλλοτε στα στρατόπεδα και τα πεδία των μαχών με τις συνταλαιπωρίες, τις πείνες, τις αγρυπνίες, τις συγκατακλείσεις στα ταμπούρια και την κοινή τύχη στις πολεμικές συρράξεις. Κοντά σ' αυτά αναδείχθηκαν οι ένθερμοι και ειλικρινείς προασπιστές του λαού στις εθνοσυνελεύσεις ή οι κατ' έξοχη άξιοι αντιπρόσωποι του έθνους στις διάφορες Ευρωπαϊκές συσκέψεις ή κυβερνήσεις.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρονται να έλαβαν ενεργό μέρος στον αγώνα:
Α' Από τους αρχιερείς της Πελοποννήσου οι:
1) Παλ. Πατρών Γερμανός
2) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος
3) Δαμαλών Ιωνάς
4) Έλους Άνθιμος
5) Κερνίτσης Προκόπιος
6) Κορίνθου Κύριλλος
7) Ανδρούσης Ιωσήφ
8) Τριπολιτζάς Δανιήλ
9) Βρεσθένης Θεοδώρητος
10) Λακεδαιμονίας Χρύσανθος
11) πρ. Τριπολιτζάς Διονύσιος
12) Μαΐνης Νεόφυτος
13) Μαΐνης Ιωσήφ
14) Μαλτζίνης Ιωακείμ
15) Χαριουπόλεως Βησσαρίων
16) Ζαρνάτας Γαβριήλ
17) Ανδρουβίτσας Θεόκλητος
18) Πλάτζης Ιερεμίας
19) Καρυουπόλεως Κύριλλος
20) Μηλέας Ιωσήφ
Β' Από τους αρχιερείς της Στερεάς Ελλάδος οι:
21) Αθηνών Διονύσιος
22) Ταλαντίου Νεόφυτος
23) Λιτζάς και Αγράφων Δοσίθεος
24) Θηβών Παΐσιος
25) Λοιδωρικίου Ιωαννίκιος
26) Μενδενίστης Γρηγόριος
27) Μενδενίτσης Διονύσιος
Γ' Από τους αρχιερείς των Νήσων Αιγαίου Πελάγους οι:
28) Καρύστου Νεόφυτος
29) Παροναξίας Ιερόθεος
30) Σάμου Κύριλλος
31) Χίου Δανιήλ
32) Σκιάθου και Σκοπέλου Ευγένιος
33) Σκύρου Γρηγόριος
34) Αιγίνης, Πόρου και Ύδρας Γεράσιμος
35) Άνδρου Διονύσιος
36) Τζιας και Θερμίων Νικόδημος
Για όλους του παραπάνω αρχιερείς όμως ο δύσπιστος επικριτής θα μπορούσε να αντιτείνει ότι όλοι αυτοί, ή, έστω οι περισσότεροι από αυτούς, ξεσηκώθηκαν στην επανάσταση κάτω από το ζορμπαλίκι των ελληνικών γιαταγανιών. Αν είναι δυνατόν! Αλλά και εάν υποτεθεί ότι αυτή είναι η αλήθεια, τι θα μπορούσε να ισχυρισθεί για ένα άλλο νέφος αρχιερέων, που επειδή στις επαρχίες τους δεν είχε εκδηλωθεί ή δε μπόρεσε να ευδοκιμήσει η επανάσταση, δε δίστασαν να εγκαταλείψουν τους θρόνους και τις τιμές για να σπεύσουν αυτόκλητοι, όπου υπήρχαν επαναστατικές εστίες και μάλιστα προς την αγωνιζομένη νότια Ελλάδα για να συμμετάσχουν στον αγώνα προς αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού;
Έτσι βλέπουμε να σπεύδουν προς τις επαναστατημένες περιοχές αρχιερείς από διάφορα μέρη και με τον α' ή β' τρόπο να συμπράττουν και αυτοί για τον κοινό σκοπό. Πιο συγκεκριμένα:
Α' Από τη Θεσσαλία σπεύδουν οι:
37) Πρ. Λαρίσης Κύριλλος
38) Δημητριάδος Αθανάσιος
39) Δημητριάδος Παρθένιος
40) Σταγών Αμβρόσιος
41) Φαναριοφαρσάλων Γεράσιμος
Β Από την Ήπειρο οι:
42) πρ. Άρτης και Ναυπάκτου Πορφύριος
43) πρ. Παραμυθιάς Προκόπιος
44) πρ. Παραμυθιάς Αμβρόσιος
45) Περιστεράς Λεόντιος
46) πρ. Ρωγών Μακάριος
Γ Από την Μακεδονία οι:
47) Αρδαμερίου Ιγνάτιος
48) Ειρηνουπόλεως και Βατοπεδίου Γρηγόριος
49) Σιατίστης Ιωαννίκιος
Δ' Από τη Θράκη οι:
50) Μετρών Μελέτιος
51) Σηλυβρίας Μακάριος
52) Παμφίλου Κύριλλος
53) Θεοδωρουπόλεως Άνθιμος
Ε' Από τη Μικρά Ασία οι:
54) Μοσχονησίων Βαρθολομαίος
55) Ηλιουπόλεως Άνθιμος
56) πρ. Αγκύρας Αγαθάγγελος
57) Μυρρίνης Σωφρόνιος
58) Ελαίας Παΐσιος
59) Κομάνων Αγαθάγγελος
Τέλος για να κλείσει όλο αυτό το νέφος των γνωστών αγωνιστών ιεραρχών, θα πρέπει να συγκαταριθμηθούν ακόμα και οι:
60) Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος και
61) Μολδοβλαχίας Βενιαμίν.
Για τους παραπάνω αρχιερείς που εγκατέλειψαν τις επαρχίες και τις τιμές για να λάβουν μέρος, όπου τους είχε ανάγκη η πατρίδα, δεν είναι εύκολο στον οποιονδήποτε επικριτή να ισχυρισθεί ότι το έκαμαν κάτω από τη βία των επαναστημένων Ελλήνων.
Αντίθετα, θέλω να πιστεύω πώς όλοι συμφωνούν ότι, οι αρχιερείς αυτοί[6] εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και το «γάμο» για τα «πουρνάρια» , γιατί ένοιωθαν μέσα τους πύρωμα ψυχής για ελευθερία, σεβασμό, αξιοπρέπεια, τιμή και πάνω απ' όλα ΠΑΤΡΙΔΑ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
Κοντά όμως σ' όλους αυτούς τους αγωνιστές ιεράρχες θα πρέπει αναντίλεκτα να προστεθούν και οι:
62) Μεθώνης Γρηγόριος
63) Σαλώνων Ησαΐας
64) Ρωγών Ιωσήφ
65) Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιγνάτιος
66) Πλαταμώνος Γεράσιμος
67) Μαρώνειας Κωνστάντιος και
68) Σωζοπόλεως Παΐσιος
οι οποίοι, όπως θα αναφερθεί και πιο κάτω, πέρα από την αγωνιστική τους προσφορά, θυσιάσθηκαν στον υπέρ όλων αγώνα και για τούτο γι' αυτούς γίνεται λόγος και σε άλλη συνάφεια.
Τέλος θα πρέπει ακόμα να συγκαταριθμηθούν στους αγωνιστές ιεράρχες και οι:
69) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος
70) Βιζύης Ιωάσαφ
71) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ
72) Βάρνας Φιλόθεος και
73) Ευδοκιάδος Γρηγόριος
οι οποίοι, πέρα από την αγωνιστική τους παρουσία, δοκιμάσθηκαν, βασανίσθηκαν ή αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους όπως θα γίνει αναλυτικώτερα λόγος πιο κάτω για τον καθένα από αυτούς
Αθροιστικά λοιπόν ένα σύνολο 73 επωνύμων αρχιερέων μαρτυρούνται να έλαβαν ενεργό μέρος στις διάφορες φάσεις του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων από όλα τα διαμερίσματα της Ελλάδος.
Και να ληφθεί υπόψη ότι οι περισσότεροι από αυτούς μπήκαν στη τιτανομαχία παρά την κάποια προχωρημένη ηλικία, που οπωσδήποτε έφερναν στους ώμους τους και τις συμπαρομαρτούσες προς αυτά καχεκτικότητες και ασθένειες, που αναμφίβολα καθιστούσαν αν όχι προβληματική πάντως δυσχερή τη διακίνηση και καθόλου δραστηριότητά τους, μέσα στις μύριες κακουχίες και δοκιμασίες, που συνεπαγόταν η απόφαση για την ανάσταση του Γένους ή όπως λέγει ένας δόκιμος μελετητής «εν ιδρώτι πολλώ και πόνοις και κακουχίαις, στερήσεσί τε και συμφοραίς….εν λιμώ, λοιμώ και δίψη, εν αυχμώ και κρυμώ» [7].
Παρ' όλα αυτά όμως οι αγωνιστές ιεράρχες περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ή «τάξη» αγωνιστών αποδείχθηκαν «αεί παίδες» στο φρόνημα και τη ψυχή.
Β. ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Ο αριθμός όμως των αρχιερέων, που συνέδραμαν, συνέπραξαν και συναγωνίσθηκαν μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες στο έπος της παλιγγενεσίας του 1821 δεν εξαντλείται μόνο με τον παραπάνω κατάλογο, των αγωνιστών ιεραρχών.
Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία αρχιερέων, οι οποίοι έδωσαν το παρόν τους, τη μαρτυρία και τη συνεισφορά τους στον αγώνα με πιο επώδυνο γι' αυτούς τρόπο.
Πρόκειται για το νέφος εκείνο των αρχιερέων, που με ποικίλους, ασύλληπτους από ανθρώπινο νου και απερίγραπτους από ανθρώπινα χείλη ή χέρια, τρόπους, δοκιμάσθηκαν, ταπεινώθηκαν, διαπομπεύθηκαν και εξευτελίσθηκαν από τους κρατούντες με φυλακίσεις, φοβερά βασανιστήρια, εξορίες, εκθρονίσεις, περιορισμούς, χλευασμούς και ταπεινώσεις για τον απλό και μόνο λόγο ότι ήταν Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί αρχιερείς. Μιλιέτ μπασήδες (=εθνάρχες) των ρωμιών και κύριοι υπόλογοι απέναντι στο σουλτάνο και τους επάρχους του για ό,τι ήθελε συμβεί στην επαρχία τους ή ακόμα και για απλή υπόνοια συνεργείας ή ανοχής, αν μη συμμετοχής, στον αγώνα των απίστων.
Έτσι ουσιαστικά οι κατά τόπους αρχιερείς των Ελλήνων ήταν στην κυριολεξία οι κυριώτεροι και πλέον υπεύθυνοι όμηροι στα χέρια του σουλτάνου, που μ' αυτό τον τρόπο προσπαθούσε να κρατά υποχείριους και καταδυναστευόμενους τους Έλληνες κάθε περιοχής.
Αλλά παρά τα φρικτά βασανιστήρια που κατά καιρούς δοκίμαζαν οι αρχιερείς στις διάφορες τουρκικές ειρκτές, «φούρνους», «λουτρά» και «μπουτρούμια», «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακοχούμενοι» και υφιστάμενοι τα πάνδεινα, αυτοί δε λύγισαν. Προτιμούσαν όλες τις ταπεινώσεις, εξαθλιώσεις, εξορίες και στερήσεις και υπέμειναν, όσο άντεχαν, πιο αγόγγυστα τα ποικίλα βασανιστήρια των δημίων τους, παρά να προδώσουν το Έθνος και τους οραματισμούς του.
Αν και δεν είναι γνωστά όλα όσα υπέμειναν οι αρχιερείς από τους δυνάστες τους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της νεώτερης Ελληνικής τιτανομαχίας και για τους περισσότερους από αυτούς ελάχιστες μόνο πληροφορίες ή απλώς νύξεις και ενδείξεις έχουμε, ενώ για τη συντριπτική πλειονότητα αυτών δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα, θα καταβληθεί προσπάθεια να εκδιπλωθεί και η πτυχή αυτή της προσφοράς των αρχιερέων στο 1821. Και τούτο, διότι κι αν ακόμα αυτοί δεν έφθασαν να γευθούν την τελευταία σταγόνα της ολοκληρωτικής δοκιμασίας και θυσίας τους, το θάνατο, εν τούτοις, με τα καθημερινά βασανιστήρια και εκροές των αιμάτων τους, ήταν σα να έδιναν τη ζωή τους κάθε μέρα, επιβεβαιώνοντας το Γραφικό: «ένεκά σου θανατούμεθα όλη την ημέραν» (Ρωμ.8,36)
Έτσι η σιωπηλή και σεμνή αυτή στρατιά των βασανισμένων και μαρτυρικών αρχιερέων, κι αν δεν έλαβε από τους ανθρώπους το φωτοστέφανο του εθνομάρτυρα και νεομάρτυρα, αναμφίβολα και αναμφισβήτητα αποτελεί την εκλεκτή μερίδα των ιδανικών εκείνων ποιμένων, που αυταπαρνούμενοι θέσεις, αίγλη, ανέσεις, τιμές, «πολυχρόνια», «φήμες», χειροφιλήματα αλλά και ελευθερία κινήσεως, σωματική ακεραιότητα κ.λπ μέχρι και τη ζωή τους, έθεσαν τον εαυτό τους υπέρ του λαού του Θεού, που τους εμπιστεύθηκε το γένος και η Εκκλησία, και αναδείχθηκαν πραγματικοί μάρτυρες, που με όλες τις δοκιμασίες και τα βασανιστήριά τους φανέρωσαν, μαρτύρησαν και διακήρυξαν μπροστά στους αλλόπιστους τι σημαίνει Ορθόδοξος επίσκοπος.
Η στάση τους λοιπόν μπροστά στις δοκιμασίες αναδεικνύεται από τις ουσιαστικώτερες εκδουλεύσεις των αρχιερέων προς το Έθνος μια και η δική τους δοκιμασία αποδείχθηκε ακατάβλητος κυματοθραύστης όπου εκτονώνονταν το μένος, η αντεκδικητικότητα και ο θρησκευτικός φανατισμός των Μουσουλμάνων Τούρκων αφ' ετέρου δε σωτήριο κρηπίδωμα για τους αγωνιζόμενους Έλληνες, γιατί αντλούσαν δύναμη και κουράγιο να υπομένουν και αυτοί τους δικούς τους κατατρεγμούς και δοκιμασίες.
Αναδιφώντας λοιπόν τις πηγές της ιστορίας εκείνων των χρόνων, τις γνωστές και άγνωστες μαρτυρίες, ενθυμήσεις, απομνημονεύματα, επιστολές, κώδικες και λοιπά κείμενα με έκπληξη ανακαλύπτουμε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό αρχιερέων να έχει δεχθεί ποικίλες δοκιμασίες, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Το πιο ίσως αξιοθαύμαστο είναι ότι όλοι αυτοί, σεμνοί από τη φύση ή τη θέση τους, βάσταζαν, με υπερηφάνεια μεν αλλά χωρίς κομπορρημοσύνες, τα στίγματα των βασάνων ως εύσημα της συνεισφοράς των στην κοινή υπόθεση της ελευθερίας του γένους.
…Ο ΕΞΩΚΟΣΜΙΚΟΣ ΕΛ SPACE TIMELORD………9666……28 Φεβρουαρίου 2012 – 7:09 μ.μ.
ΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ….
Η ΝΕΦΕΛΙΜΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΓΕΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!!!!!!AGENDA 21
ΤΑ ΣΑΥΡΑΚΙΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ!
ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ….
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ''ΙΔΙΩΤΩΝ'' ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ!
PROJECT WORD EVACUATION,ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΝΕΦΕΛΕΣ…ΣΤΟ ΑΓ.ΟΡΟΣ…
O EΞΩΚΟΣΜΙΚΟΣ SPACE TIMELORD ΠΑΡΕΣΤΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΣΟΒΑΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ….ΣΤΟ ΣΕΙΡΙΟ…. ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΟΒΑΡΑ….ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ….ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΟΜΙΣΕ ΤΟΝ ΕΠΕΙΣΑΝ ΟΤΙ ΛΙΓΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ….
''{ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 18, 2011 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ BLOGSPOT}
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΛΥ ΞΑΦΝΙΚΑ.ΤΑ ΑΙΦΝΙΔΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ.ΤΟΣΟ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΟΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.
ΤΑ ΣΚΑΦΗ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΕ ΔΕΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ,ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΑΝΥΨΩΣΗΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΠΙΒΙΒΑΖΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΑ….
ΤΑ ΣΚΑΦΗ ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ-ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ…ΟΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΘΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ.
ΚΑΙ ΤΑΥΤΑ ΕΙΠΩΝ ΒΛΕΠΟΝΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΕΠΗΡΘΗ ,ΚΑΙ ΝΕΦΕΛΗ ΥΠΕΛΑΒΕΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΟ ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΑΥΤΩΝ.
ΚΑΙ ΩΣ ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΕΣ ΗΣΑΝ ΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ…ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΑΝΔΡΕΣ ΔΥΟ ΠΑΡΕΙΣΤΗΚΕΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΕΝ ΕΣΘΗΤΙ ΛΕΥΚΗ,
ΟΙ ΚΑΙ ΕΙΠΟΝ,
ΑΝΔΡΕΣ ΤΙ ΕΣΤΗΚΑΤΕ ΕΜΒΛΕΠΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ;
ΟΥΤΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΑΝΑΛΗΦΘΕΙΣ ΑΦ’ΥΜΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ,ΟΥΤΩΣ ΕΛΕΥΣΕΤΑΙ,ΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΘΕΑΣΑΣΘΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ…
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΣΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ ΑΚΤΙΝΑ.
Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΥΨΗΛΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΓΗΙΝΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΑΣ.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΕΣ ΕΓΩΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ,ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΟ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΚΤΙΝΩΝ.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΥΨΩΣΕΙ ΤΙΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ,ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ,ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΕΔΙΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΝ….
ΕΝΑ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΓΑΠΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ,ΔΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΕΔΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΜΟΡΦΗ,ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ….''
ΔΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: UFO? TAKING ENERGY FROM EARTH? TAKING WATER? WHAT IS IT?
http://www.youtube.com/watch?v=a66GDKGfwIE&feature=player_embedded
ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΤΥΧΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ!!!…..ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΑΛΗΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΝ ΓΝΩΣΤΑ ΤΑ Α.Τ.Ι.Α. ..ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ''ΞΕΝΟΙ'' ΠΟΥ ΡΟΥΦΟΥΣΑΝ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ!
outerspaceradio live frm earth:
….slayer – angel of death…
http://www.youtube.com/watch?v=K6_zsJ8KPP0
…Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΤΟΥΝΕΛ…
…Ο ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ…
…Ο (εξωγήινος ΕΛ) ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ ΓΗ'Ι'ΝΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ…και των απανταχού μασώνων!!!
…O EPISTROFEAS AΠO TON SYMPANTIKO AXRONO…
…Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΝΕΦΕΛΙΜΙΚΟΥ 666…
…Ο ΕΞΩΚΟΣΜΙΚΟΣ ΕΛ SPACE TIMELORD…
……9666…..[[[[[[9/6/66]]]]]]] ΕΤΟΣ Κ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΣΤΟΥΠΗ ΜΠΟΛΝΤΙΜΠΙΝΤΕΡ ΠΛΑΚΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΠΑΤΡΙΝΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΥ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Ποιος όμως ο ακριβής αριθμός των δοκιμασθέντων αρχιερέων παραμένει άγνωστος. Από το λίγα στοιχεία που μπόρεσαν να συλλεγούν προκύπτει ο παρακάτω κατάλογος, που δε νομίζω να είναι ευκαταφρόνητος:
Α' Οι Πατριάρχες
1) Ευγένιος
2) Άνθιμος
3) Χρύσανθος
4) Αγαθάγγελος
Β' Οι Αρχιερείς
5) Χαλκηδόνος Άνθιμος
6) Νικομήδειας Πανάρετος
7) Δέρκων Ιερεμίας
8) Θεσσαλονίκης Ματθαίος
9) Μυτιλήνης Καλλίνικος
10)Σμύρνης Παΐσιος
11) Εφέσου Μακάριος
12) Δέρκων Νικηφόρος
13) Προύσης Νικόδημος
14) Σβορνικίου Γαβριήλ
15) Αδριανουπόλεως Γεράσιμος
16) Ηρακλείας Ιγνάτιος
17) Τορνόβου Ιλαρίων
18) Ρασκοπρεσρένης Ζαχαρίας
19) Βιζύης Ιωάσαφ
20) Φιλιππουπόλεως Σαμουήλ
21) Χαλκηδόνος Αγαθάγγελος
22) Αγαθουπόλεως Ιωσήφ
23) Βάρνας Φιλόθεος
24) Ρόδου Αγάπιος
25) Ιωαννίνων Γαβριήλ
26) Άρτης Άνθιμος
27) Ευδοκιάδος Γρηγόριος
28) πρ. Ελασσώνος Σαμουήλ
29) Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος
30) Βρεσθένης Θεοδώρητος
31) Ευρίπου Γρηγόριος
32) Σερρών Χρύσανθος
33) Τριπολιτζάς Δανιήλ
34) Ανδρούσης Ιωσήφ
35) Κορίνθου Κύριλλος
36) Βιδύνης Γερμανός
37) Λαρίσης Μελέτιος
38) Αρκαδίας (Κρήτης) Νεόφυτος
39) Διδυμοτείχου Καλλίνικος
40) Μυριοφύτου Σεραφείμ
41) Νύσσης Ιωσήφ
42) πρ. Μήλου Διονύσιος
Γ’ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΘΥΜΑΤΑ
Τρίτη μερίδα, ασφαλώς η εκλεκτότερη και ηρωικώτερη, των αρχιερέων που συνέπραξαν και συνέπαθαν μαζί μ' όλους τους άλλους Έλληνες για τον κοινό σκοπό, την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού και την απόλαυση της θρησκευτικής και εθνικής ελευθερίας, είναι αναμφίβολα όλες εκείνες οι σεπτές και άγιες μορφές των ανωτάτων κληρικών, οι οποίες, ως εθελόθυτα εξιλαστήρια θύματα, πορεύθηκαν το δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας.
Όλοι αυτοί αδιαμφισβήτητα αποτελούν τον κατ' εξοχή σεβάσμιο χορό, που πήρε επάνω του, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εκλεκτή μερίδα των Ελλήνων, την οργή, το μίσος, το πάθος, τη θρησκευτική υστερία και φανατισμό του μουσουλμανικού όχλου και της εξουσίας. Ταυτόχρονα όμως όλοι αυτοί με την αυτοθυσία και το αίμα τους θεμελίωσαν ασάλευτα και στερέωσαν αταλάντευτα το οικοδόμημα της ελευθερίας των Ελλήνων, σφυρηλάτησαν, χαλύβδωσαν και γαλβάνισαν τη θέληση κάθε ελληνικής ψυχής, ώστε να πληρωθεί με ιδανικά και οραματισμούς για ιερή εκδίκηση και την επίτευξη του επιδιωκομένου με κάθε τρόπο, και να αναζητεί πλέον «ή τη νίκη ή τη θανή», όπως θα τραγουδήσει ο εθνικός μας ποιητής, χωρίς πισωγυρίσματα.
Παράλληλα η θυσία όλων αυτών γέννησε και γιγάντωσε την απαίτηση και των άλλων Ορθοδόξων λαών, και μάλιστα των Ρώσων, για θρησκευτική ικανοποίηση και αντάξια τιμωρία των υβριστών της θρησκείας του Χριστού, αλλά και συνετέλεσε όσο τίποτε άλλο στη μεταστροφή των εχθρικών αισθημάτων των Ευρωπαίων, στον αγώνα των Ελλήνων, σε κατανόηση, συμπάθεια, συνδρομή και τέλος συμπαράσταση και συμπαράταξη.
Δυστυχώς όμως παρά την τόσο υψηλή και ουσιαστική συμβολή της θυσίας των αρχιερέων για τη θεμελίωση και επίτευξη της ελευθερίας των νεοελλήνων, ο χορός αυτός στην πλειονότητα του είναι αφανής και άγνωστος. Και το ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι αυτή η άγνοια υπάρχει και σ' αυτή την επίσημη Εκκλησία, ώστε και αυτή να σιωπά ή να αναμασά και να προβάλλει μόνο 5-10 ονόματα αρχιερέων, που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, ωσάν μόνον αυτοί να ήσαν. Οι πολέμιοι δε και αρνητές της προσφοράς των αρχιερέων, τους περιορίζουν σε 2-3 με συνέπεια να εκμηδενίζεται και να καταντά ανύπαρκτη η αιματηρή συνεισφορά των Ιεραρχών στον αγώνα και να διατείνονται ότι οι αρχιερείς χλεύασαν, αφόρισαν και πολέμησαν τον αγώνα του 1821.
Και όμως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι αρχιερείς που έπεσαν θύματα της οργής και του φανατισμού των Τούρκων αποτελούν επιβλητικό χορό δεκάδων ιεραρχών. Αν και δεν μπορούμε να έχουμε υπόψη μας το σύνολο των ιεραρχών που θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, από τα στοιχεία που κατέστη δυνατόν να συλλεγούν προκύπτει ο εξής εντυπωσιακός κατάλογος των αρχιερέων που αναδείχθηκαν εθελόθυτα εξιλαστήρια θύματα:
Α' Οι Πατριάρχες
1) Γρηγόριος Ε'
2) Κύριλλος ΣΤ'
Β' Οι Αρχιερείς
3) Εφέσου Διονύσιος
4) Αγχιάλου Ευγένιος
5) Νικομηδείας Αθανάσιος
6) Τορνόβου Ιωαννίκιος
7) Αδριανουπόλεως Δωρόθεος
8) Θεσσαλονίκης Ιωσήφ
9) Δέρκων Γρηγόριος
10) Σωζοπόλεως Παΐσιος
11) Μαρωνείας Κωνστάντιος
12) Γάνου και Χώρας Γεράσιμος
13) Μυριοφύτου και Περιστάσεως Νεόφυτος
14) Σαμμακοβίου Ιγνάτιος
15) Μονεμβασίας Χρύσανθος
16) Χριστιανουπόλεως Γερμανός
17) Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος
18) Ωλένης Φιλάρετος
19) Δημητσάνης Φιλόθεος
20) Κορώνης Γρηγόριος
21) Μεθώνης Γρηγόριος
22) Σαλώνων Ησαΐας
23) Ρωγών Ιωσήφ
24) Λαρίσης Πολύκαρπος
25) Λαρίσης Κύριλλος
26) Γηρομερίου Αγαθάγγελος
27) Κίτρους Μελέτιος
28) Ιερισσού και Αγ. Όρους Ιγνάτιος
29) Πλαταμώνος Γεράσιμος
30) Χίου Πλάτων
31) Κύπρου Κυπριανός
32) Πάφου Χρύσανθος
33) Κιτίου Μελέτιος
34) Κυρηνείας Λαυρέντιος
35) Κρήτης Γεράσιμος
36) Κνωσού Νεόφυτος
37) Χερσονήσου Ιωακείμ
38) Ρεθύμνης Γεράσιμος
39) Κυδωνίας Καλλίνικος
40) Λάμπης Ιερόθεος
41) Πέτρας Ιωακείμ
42) Σητείας Ζαχαρίας
43) Κισάμου Μελχισεδέκ
44) Διουπόλεως Καλλίνικος
45) Νύσσης Μελέτιος
Για την ιστορική αλήθεια θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι οι αναφερόμενοι από άλλους[8] ως εθνομάρτυρες αρχιερείς Άρτας, Ιωαννίνων και Γρεβενών, δε μαρτυρούνται να θυσιάσθηκαν και γι' αυτό δε τους συμπεριλαμβάνω στην παραπάνω λίστα των θυμάτων αρχιερέων.
Απολογιστικό συμπέρασμα
Μετά τα παραπάνω νομίζω ότι είναι καιρός πλέον να επιχειρήσουμε να κάνουμε έναν απολογιστικό συγκριτικό πίνακα για να δούμε με αριθμούς και ποσοστά τη συμμετοχή των αρχιερέων στον εθνικό μας αγώνα.
Έτσι με βάση την αψεγάδιαστη και ανελέητη γυμνή αλήθεια των αριθμών θα μπορούμε πλέον να μιλούμε για μικρή ή μεγάλη συμμετοχή αυτών στην παλιγγενεσία και να παύσουν επί τέλους οι μεγαλοστομίες για αόριστες «εκατόμβες» θυμάτων αλλά και οι γκρίνιες και μεμψιμοιρίες των επικριτών ότι μόνο 2-3 ήταν οι αρχιερείς που έλαβαν μέρος στον αγώνα.
Από τους 200 λοιπόν αρχιερείς, που, όπως είδαμε πιο μπροστά, υπήρχαν σ' ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία, μαρτυρούνται να :
α) Έλαβαν ενεργό μέρος, στον αγώνα επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, 73 ιεράρχες, δηλ. ποσοστό 36,5%.
β) Είναι γνωστοί ότι δοκιμάσθηκαν, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν κ.λπ. 42 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 21,0% και
γ) Μαρτυρείται ότι θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, είτε από βασανιστήρια και θανατώσεις των Τούρκων είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλ. ποσοστό 22,5%
Συγκεντρωτικά λοιπόν έχουμε:
α) Ποσοστό αγωνιστών ιεραρχών 36,5%
β) Ποσοστό μαρτύρων ιεραρχών 21,0%
γ) Ποσοστό θυμάτων ιεραρχών 22,5%
Γενικό ποσοστό 80,0%
Αν όμως ληφθεί υπόψη ότι οι πλείστοι αρχιερείς της Μ. Ασίας, της Συρίας, της Σερβίας ή Βουλγαρίας λόγω αδιαφορίας ή αδυναμίας των χριστιανών των περιοχών αυτών, δεν έλαβαν μέρος στους αγώνες, τότε το ποσοστό των αρχιερέων της Ελληνικής χερσονήσου, δηλ. από τη Θράκη, τη Μακεδονία και τα δυτ. παράλια της Μ. Ασίας και κάτω είναι ασφαλώς πολύ υψηλότερο, που φθάνει οπωσδήποτε γύρω στα 90% του συνολικού αριθμού των αρχιερέων. Σε τελική ανάλυση λοιπόν δε θα πρέπει να αναζητούμε ποιοι αρχιερείς και πώς έλαβαν μέρος στον αγώνα αλλά ποιοι είναι αυτοί οι ελάχιστοι αρχιερείς, δηλ. το υπόλοιπο 10% που δεν έλαβαν μέρος στην εθνεγερσία του 1821 και γιατί.
Πέτρου Α. Γεωργαντζή δ. Θ.
ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ
https://www.impantokratoros.gr/arxiereis-1821.el.aspx
ΤΟΥΡΚΟΓΥΦΤΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΗΠΙΕΣ…
ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟΝΟΜΟΥ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ Ο ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΜΟΓΓΟΛΟΓΥΦΤΑΣ ΚΑΙ ΜΠΗΚΕ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΡΑΣΕΙ.
ΒΓΕΣ ΡΕ ΣΚΑΤΟΓΥΦΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ ΛΕΧΡΙΤΗ.
ΘΑ ΣΟΥ ΤΟΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΣΤΟ ΚΛΑΡΙ ΣΤΟ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΧΑΜΗΛΟΚΩΛΗ ΤΡΙΓΩΝΟΚΩΛΕ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΠΟΡΔΙΖΕΙΣ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΣΚΟΝΗ.
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΘΑ ΠΗΔΗΞΟΥΝ.
ΟΥΤΕ ΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΑΠΟ Τ' @@ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ ΕΛΕΕΙΝΕ ΤΟΥΡΚΟΠΡΑΚΤΟΡΑ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΕ ΑΠΑΤΕΩΝΑ.
ΠΩΣ ΑΝΤΕΞΕΣ ΩΡΕ ΜΠΑΤΙΡΟΓΥΦΤΕ ΤΟ ΦΑΣΚΕΛΟΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΣΑΔΕΣ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚ? ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΚΑΡΔΟΙ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΖΕΜΑΣΤΙΣΤΟ ΠΩΣ ΣΟΥ ΤΟ ΠΕΡΑΣΑΝΕ ΚΟΛΛΑΡΟ ΣΤΗΝ ΓΚΛΑΒΑ ΣΟΥ ΓΕΜΙΣΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΚΤΟΣ ΣΟΥ ΝΤΟΥΖΛΑΜΑ ΨΙΛΟΚΟΜΕΝΟ!! ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΤΣΑΔΕΣ ΣΕ ΠΛΑΚΩΣΑΝΕ ΜΕ ΤΑ ΠΙΛΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΚΙΝΙΣΤΟ ΜΟΣΧΑΣΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΤΟΣΟΥΠΕΣ…ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑΑΑ ΘΑ ΑΚΟΥΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΣΚΑΤΟΓΥΦΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΔΡΟΜΟ ΞΕΧΝΙΕΤΕ ΑΥΤΗ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΨΙΛΚΟΜΕΝΟ ΠΑΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΒΡΑΚΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΗΒΑ? ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΤΣΑΠΕΛΟΓΥΦΤΕ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΛΕΠΙΔΑΣ!!! ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑΑΑΑ
νώνυμος20 Μαρτίου 2018 – 9:54 μ.μ.
ΗΤΑΝ ΝΤΡΟΠΗ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ ΠΑΠΑΤΖΗ ΜΟΓΓΟΛΟΓΥΦΤΟΥ ΑΠΑΤΕΩΝΑ.
ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΤΥΝΕΙ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΠΡΑΚΤΟΡΑ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΙΜΙΖΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΦΟΥΜΑΡΑ.
Δημητρης Καζαμιας
3 ώρες ·
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ,
ΔΙΑΓΡΑΨΤΕ ΚΑΘΕ ΕΠΑΦΗ ""ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ""..η.."Artemis Sorras..ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ,,ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ,ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ; ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΠΑΜ.
Μήνυση του ΕΠΑΜ επί Εσχάτη Προδοσία.
Στηρίζουμε ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΑΣ την μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία και για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΗΝΥΣΗ )
Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες. Δεν μπορεί κανείς πια να επικαλείται πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές. Ούτε να κρύβεται πίσω από προσχήματα του τύπου: όλοι ίδιοι είναι. Πώς είναι όλοι ίδιοι, όταν πολιτικές δυνάμεις σαν το Ε.ΠΑ.Μ. δεσμεύονται ως Πολιτική Αγωγή σε μια μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία; Πώς είναι δυνατόν δυνάμεις που συμμετέχουν και δεσμεύονται από μια τέτοια μήνυση, να κάνουν πίσω; Πώς είναι δυνατόν να ανακαλύψουν ξαφνικά μετά την εκλογή τους, ότι δεν μπορούν να ακυρώσουν τα μνημόνια;
Η απολυτη δεσμσευση για το Ε.ΠΑ.Μ., καταθεση μηνυσης, με ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΤΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ, πως θα μπορουσε να συνεργαστει με πολιτικες δυναμεις που τις θεωρει δωσιλογικες? Είναι ακομα νας τροπος να ΦΩΝΑΞΕΙ ΟΤΙ "ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ"
http://chn.ge/2H3YAzh
Πω πω τι του σερνει ο Καζαμιας! Ντροπη για τον εξωκοσμικο
αγωνιστη απο το Σειριο το γιο του Δια αδερφο του Απολλωνα μπατζανακη του Ερμη κουμπαρο του Ποσειδωνα θειο του Ηφαιστου ξαδερφο της Αφροδιτης που απο αυτη κληρονομησε την ομορφια του !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΑΝΤΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΜΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΤΑ ΓΚΑΣΤΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΓΑΙΔΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΗΦΟΡΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ! Α ΠΑ ΠΑ ΠΑΑΑΑΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ?
ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΣΕΙΡΟΥΛΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ? ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙ ΠΑΣΧΕΙ ΟΜΑΔΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΝ ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΙΣΟΡΟΠΑ ΚΑΙ ΔΩΣΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΠΑΝΤΑΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΠΕΤΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΣΑΝ ΛΕΜΟΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΣΚΑΤΩΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ Ο ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ ΜΠΑΤΗΡΟΓΥΦΤΟΣ ΑΜΟΛΑΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΠΕΡΔΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
ΤΣΑΠΕΛΕΣ ΠΟΥΛΑΕΙ Η ΓΕΩΡΓΙΑΑΑΑ ΚΙ'ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΗΔΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΑΑΑΑ..
EΚΕΙ STON YΠONOMO SOY AXRHSTE ΤΣΑΠΕΛΟΦΑΓΕ
ΑΓΡΑΜΜΑΤΕ ΑΠΑΤΕΩΝΑ.
ΟΣΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.
Ο ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΗΓΜΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΕ ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ ΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΝΜΑ ΤΟΥ
ΠΕΤΑΣ ΛΑΣΠΕΣ.
Ο ΤΡΑΙΑΝΟΥ, Ο ΣΚΟΥΡΤΕΛΗΣ, Ο ΜΑΡΚΟ ΝΤΕ ΣΑΝΤ ΚΑΙ
ΠΟΟΛΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ
ΑΥΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ.
Ανώνυμος21 Μαρτίου 2018 – 11:12 μ.μ.
ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΓΓΕΛΟ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ ΕΔΩ ΚΑΙ 6 ΧΡΟΝΙΑ.
ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑΤΙ
ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ
ΣΧΟΛΕΙΑ.
ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ
ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ
ΤΑΞΗ, ΘΑ ΠΑΩ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΚΟΡΗ ΣΤΟ
ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΕΧΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΟΤΙ
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΙΟ
ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙΣ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ
ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΕ ΑΝΩΤΑΤΗ ΗΘΙΚΗ
ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΜΑΡΙΝΑ ΒΑΛΣΑΜΗ.
Απάντηση
Απαντήσεις
Ανώνυμος22 Μαρτίου 2018 – 12:46 π.μ.
ΟΣΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΟΥ//ΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΣΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΘΩΚΟΥΣ ΤΟΣΟ ΘΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΔΕΧΕΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΕΛΟ ΝΑ ΣΑΣ ΡΙΧΝΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΦΑΣΚΕΛΑ ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΙΚΕΣ ΤΣΟΝΤΕΣ.!!!
Ανώνυμος22 Μαρτίου 2018 – 6:03 μ.μ.
ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΒΑΛΣΑΜΗ.
ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΩΝ ΠΑΝΙΚΟ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΤΗΣ
ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΙΤ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΡΥΦΑΙΟ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ
ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΓΓΕΛΟ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ.
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ
ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ-ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ
ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙ
ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΑ ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ
ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ
ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΑ ΝΕΑ Π[ΑΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ,
ΤΑ ΧΡΗΣΤΑ ΗΘΗ, ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ ΑΘΛΗΜΑ,
ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΝΩΣΗ.
Η ΠΟΛΥΕΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ
ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ.
ΟΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟ, ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΑΘΙΓΓΑΝΟ, ΑΠΑΤΕΩΝΑ
ΚΑΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΖΗ 12ΘΕΣΤΗ ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΤΟΙΚΟ ΤΩΝ ΥΠΟΝΟΜΩΝ ΤΟΝ
ΨΩΡΡΑ.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
ΕΙΝΑΙ 12ΘΕΙΣΤΕΣ ΑΠΟΤΑ ΑΡΧΑΑΙ ΧΡΟΝΙΑ.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΛΑΣΠΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΩΝΙΑΣ ΤΟΝ ΨΩΡΡΑ.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΨΩΡΡΑ ΤΟ ΑΝΑΝΔΡΟ ΚΑΙ
ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ
ΜΙΑ ΙΔΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΥΡΤΕΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ.
ΜΗΔΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ, ΚΑΙ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.