Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει…

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη …
Η ΕΕ, καθώς και το ΝΑΤΟ, αλλά και οι ΗΠΑ, που ασφαλώς έχουν άριστες πληροφορίες, ώστε να μη χρειάζονται παρακλήσεις από την πλευρά μας, όφειλαν να επέμβουν με τρόπο αυστηρό και αποφασιστικό εναντίον των τουρκικών απειλών.
Οι οποίες, να προσθέσω, απειλές δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά τώρα, αλλά αντιθέτως κλιμακώνονται επί εβδομάδες, μήνες και…. χρόνια.

Αν οι εταίροι μας Ευρωπαίοι, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει πώς θα χειριστούν αυτές τις απειλές, θα είχαν επέμβει προ καιρού και με αποφασιστικό τρόπο.
Όχι κρατώντας ίσες αποστάσεις από το θύτη και το θύμα, όχι με παραινέσεις που απευθύνονται σε “μικρά παιδιά που μαλώνουν παίζοντας”, όχι με αυτό το απαράδεκτα αδιάφορο ύφος που φευ χρησιμοποιούν γενικώς και κατά κόρο.

Συνεπώς, είτε δεν έχουν αποφασίσει τι πρέπει να κάνουν, είτε αδιαφορούν για την έκβαση των απειλών, διότι θεωρούν (και δυστυχώς δεν έχουν άδικο) ότι η Ελλάδα θα υποχωρήσει, όπως πάντα και στο παρελθόν, είτε (και είναι το χειρότερο σενάριο) δρομολογούν με τον τρόπο αυτό σχέδιο εναντίον της Ελλάδας.

Όχι, δεν μου αρέσουν τα συνωμοσιολογικά , αλλά μετά τις αποκαλύψεις Assange και Snowden , πιστεύω ότι είναι κανείς αφελής αν δεν τις λαμβάνει υπόψη.

Η έντονη αυτή κατάσταση που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα μας, με πολλά ορθάνοιχτα μέτωπα και ούσα ΜΟΝΗ, αποδεικνύει κατά την κρίση μου (και δεν το υποστηρίζω για πρώτη φορά) ότι η ΕΕ-Ευρωζώνη δεν επρόκειτο ποτέ να αποτελέσει ομπρέλα για τις ημέρες καταιγίδων μας. Και ότι ήμασταν και παραμένουμε ουτοπικοί, με αποτέλεσμα να αδρανούμε και να μην αντιδρούμε όταν, όπου και όπως απαιτείται.

Τι να κάνουμε; Θα ήταν μεγάλη επιπολαιότητα να υποστηρίξω ότι υπάρχουν εύκολες και μαγικές λύσεις σε προβλήματα που διογκώθηκαν και που κακοφόρμισαν επί δεκαετίες, επειδή ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως.

Εκ των υστέρων, και χωρίς να επικαλούμαι εύκολες λύσεις, θα έπρεπε με όλες μας τις δυνάμεις, και χωρίς φοβικά σύνδρομα, να χτίσουμε καταστάσεις, μέσα στις οποίες να μπορούσαμε “να σταθούμε στα δικά μας πόδια”, και όχι να παραμένουμε συνεχώς υποτελείς στην ΕΕ, στο τι είπε και τι εννοούσε ο Α και Β ξένος επιτελής.
Να εμπλουτίζαμε τις συμμαχίες μας και με χώρες εκτός της Δύσης, όπως π.χ με την Κίνα, αλλά και γιατί όχι και με τη Ρωσία (που δεν είχαμε κανένα λόγο να δαιμονοποιούμε), αλλά και με τους Κούρδους (γιατί όχι και με αυτούς;).

Οι επιπτώσεις και εντυπώσεις, εξάλλου, στη διεθνή σκηνή, μιας Ελλάδας που επί 8 χρόνια δεχόταν, εν γνώσει της και εν γνώσει ολόκληρης της υφηλίου, να εφαρμόζει αδιαμαρτύρητα εγκληματικά μνημόνια εναντίον του λαού της, που ήταν επιπλέον παντελώς εσφαλμένα και καταστρεπτικά, αποδεικνύονται συντριπτικές.
Με επιστέγασμα, το αδιανόητο και αντεθνικό γεγονός, του επίσημου χαρακτηρισμού των μεγαλειωδών συλλαλητηρίων για την κωμικοτραγική υπόθεση του ονόματος ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ως… κατευθυνόμενων από ακροδεξιά στοιχεία, και ως εκπροσωπούμενα από… ολίγες χιλιάδες.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι είμαστε όλοι Έλληνες, και ότι τελικά δεν θέλουμε να καταστραφεί η πατρίδα μας, που βρίσκεται ωστόσο κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τη σώσουμε, έστω και αν το εγχείρημα είναι δύσκολο ή και φαίνεται αδύνατο.
Πως;
Κάπως, όλοι μαζί.
Γιατί θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ότι μόνη της η Κυβέρνηση δεν το μπορεί!