Τα παράπονα στο ή στον Δήμαρχο;

Γράφει ο Αθανάσιος Καρανάσιος (*)
Περνούσα μπροστά από έναν κινηματογράφο κι είδα αυτήν την αφίσα. Εγώ όμως δεν την άφησα… την αποθανάτισα. Τίτλος της ταινίας: «Τα παράπονα στο Δήμαρχο». Είναι να γελάει κανείς μ αυτούς τους γλωσοπλάστες, που παριστάνουν τους ειδικούς σε βαθμό, που να μην συμφωνούν και μεταξύ τους. Βλ. λόγου χάρη τις διαφωνίες μεταξύ των κ.κ. Τσοπανάκη, Κλαίρη, Κριαρά, Μπαμπινιώτη (όστις, προδιαγράφει,ούτε λίγο ούτε πολύ, (65) εξήντα πέντε διαφορετικές κλίσεις ουσιαστικών… άντε να μάθει μετά Ελληνικά, ένας Έλληνας ή Φιλέλληνας). Ακόμα και ο πολύς Τριανταφυλλίδης μας μπερδεύει, το ίδρυμα του οποίου άλλες γραμματικές ντερεκτίβες καθιέρωνε το 1975 και άλλες το 1978. Ο καθένας, “το μακρύ του και το κοντό του”, για να μνημονεύσουμε το παιδικό παιχνίδι με τα ξυλάκια.

Άλλοι επιβάλλουν, να κόβεται το Ν στην αιτιατική, όταν η επόμενη λέξη αρχίζει π.χ. (όπως εν προκειμένω) από δ (δήμαρχος), ή από γ, όπως το γραμματέα (αντί τον γραμματέα) ή από θ, όπως τη θάλασσα ή από λ, όπως το λαό (αντί τον λαό) ή από μ, όπως τη μαμά (αντί την μαμά) ή από φ, όπως το φόβο (αντί τον φόβο) και άλλοι επιμένουν, ότι αυτό είναι λάθος, αλλά μόνον για τα αρσενικού γένους ουσιαστικά. Τα θηλυκά ασ΄ τα να κουρεύονται. Αποτέλεσμα; Να έχουν δημιουργήσει σύγχυση στα μυαλά των πειραματόζωων Νεοελλήνων και εν τέλει, ουδείς να γνωρίζει πλην του «γλωσσολογικού ιερατείου», πού πάνε τα τέσσερα (να οδηγήσει δηλαδή το τέθριππον άρμα του). Πολύς ντόρος, όχι για το τίποτα. Υπάρχει αιτιολογία και σκοπός για όλα: Επιχειρούν βαθμιαία –δεν βιάζονται, για να μην τους πάρουν χαμπάρι-, να λησμονήσουν οι Έλληνες την μητρική γλώσσα τους και να μετατρέψουν το Ελληνικό οικοδόμημα σε πύργο της Βαβέλ!

Όποιος ή όποια με τιμά, και διαβάζει τα κείμενά μου, θα παρατηρήσει, ότι διατηρώ τα Ν, ούτως ή άλλως ΠΑΝΤΟΤΕ -φύσει ασυμβίβαστος με τις ανόητες, αλλοτριωτικές επιβολές (επιχείρηση αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό). Το Ν είναι στο μέσον του ελληνικού αλφάβητου με τα 27 γράμματα. Αποτελεί τον άξονα της συμμετρίας και το κέντρο βάρους της σειράς. Το σύμφωνο αυτό διαθέτει μια μουσικότητα, έναν λυρισμό. Διεγείρει τον εγκέφαλο, προκαλεί την σκέψη. Είναι η αρχή των λέξεων νους και νόηση (όχι τυχαία), που διαφοροποιούν τον άνθρωπο από τα ζώα. Αφυπνίζει τον κοιμώμενο, όπως ο χτύπος της καμπάνας ντιν-νταν. Είναι δυνατόν, να λέμε “ντι-ντα”; Τί να πει κανείς; «Το πλοίο μπαίνει στον μεγάλο κόλπο», ή «το πλοίο μπαίνει στο μεγάλο κόλπο»; Ένα μπάχαλο δηλαδή!

Είναι αξιοθρήνητο, να διαβάζουμε ποιήματα Νεοελλήνων (υπό την αιγίδα της Unesco, βεβαίως, βεβαίως, ποιος ο ρόλος της σε ξένα χωράφια;), στα οποία έχουν κουρευτεί τα Ν. Ομοιάζουν με κουτσά, ανάπηρα, άηχα δημιουργήματα (όπως π.χ. στην φράση «άκουγε τη ροή του νερού»). Σαν να λείπουν οι νότες από ένα τραγούδι, τα κελαηδήματα των πουλιών, οι ήχοι της φύσης (όπως τη βροντή, τη φουρτούνα). Γιατί το Ν είναι οργανικό στοιχείο των λέξεων. Πονάει ο αποχωρισμός του! Είναι σαν να κόβονται «δάκτυλα», από το “σώμα της γλώσσας”.

Ως επιχείρημα, της αποκοπής των Ν, οι εν λόγω γλωσσομαθείς-διατάκτες, ομού μετά των “συνδαιτυμόνων” τους, τους καθηγητές και τις καθηγήτριες γλωσσών, επικαλούνται, ότι κόπτονται για χάρη της «πλέριας δημοτικιάς»… της γλώσσας του λαού. Σιγά, μην βλέπουν ταξικά το ζήτημα, για το συμφέρον της μάζας… που αντιμετωπίζεται γενικά απαξιωτικά ως αμαθής «πλέμπα» από τους «νομοθέτες του λόγου». Όμως έτσι θανατώνεται μια άλλη γλώσσα, που είναι η μητέρα όλων των γλωσσών, περισσότερο πλούσια, εννοιολογική και όχι συμβολική, μαθηματική και όχι τυχαία, στην οποία έχουν γραφτεί τα αξιόλογα έργα του Ελληνικού πολιτισμού, της αρχαιοελληνικής γραμματείας, της φιλοσοφίας, της ρητορικής, της ποίησης κ.ο.κ.

Κατά συνέπεια, η περιγραφείσα κακοδαιμονία, εξυπηρετεί, κατά την άποψή μου, τις γνωστές σκοπιμότητες των σκοτεινών κέντρων: Μεθοδικά, αποχωρίζουν τους Έλληνες από τις ρίζες τους. Τους διαχωρίζουν από τις προαιώνιες καταβολές τους. Τους πτωχεύουν εκτός από οικονομικά και γλωσσικά. Ακόμα, ευνουχίζουν τα φύλα, τα γένη. Καθιστούν τα γένη ερμαφρόδιτα, ουδέτερα. Είτε λες, «πηγαίνω στο Δήμαρχο», είτε «πηγαίνω στο δημαρχείο», καμιά διαφορά στο γένος. Άνθρωπος, προσωπικότητα ο ένας, πράγμα-ντουβάρια το άλλο, ένα και το αυτό. Ακούγονται γι αυτούς, ουδέτερα και τα δύο. Κατά το δοκούν, μετατρέπουν ακόμα και ουσιαστικά σε «ρήματα». Αντί να λέει ο νέος «είμαι 18 ετών», θα λέει «είμαι 18 χρονώ». Κουφά πράγματα.

Άσε που έχουν περιπλέξει με αναρίθμητους πρόσθετους κανόνες την γραμματική. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Κάθε τρεις και λίγο αλλαγές παντού. Στα φιλολογικά, στα νομικά, στα τεχνικά, στα φορολογικά, τα συμβολαιογραφικά, τα θεσμικά κ.λπ. Μια ζωή, να αισθανόμαστε αδαείς και ανασφαλείς. «Δια βίου μάθηση» το λένε. Έτσι, για να σ έχουν καθηλωμένο στο θρανίο. Μόνο η πολιτική δεν αλλάζει: Η ψευδολογία, η υποκρισία και ο λαϊκισμός μένουν σταθερές αρετές, δια μέσου των αιώνων. Θου Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου.

Για τους παραπάνω λόγους, και όχι μόνο, όπως και γενικότερα (για τα οικονομικά, πολιτικά θέματα και τα στερεότυπα), έτσι, και όσον αφορά την εξάλειψη του Ν και την αποξένωσή μας από την γλώσσα μας συστήνω: Α Ν Υ Π Α Κ Ο Η !

Επομένως, κάνουμε τα παράπονα «στοΝ Δήμαρχο», όχι «στο Δήμαρχο»!

(*) Αθανάσιος Καρανάσιος

Πολιτικός Μηχανικός

Επιμελητής Πολυτεχνείου Βερολίνου

web: www.karanassios.gr

email: [email protected]

ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε με σκοπό, την προστασία της Ελληνικής Γλώσσας και για την ανάδειξη μιας κοινωνικής αδικίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Δήμαρχοι όλης της χώρας προσβάλλονται!