Η μπακαλοταβέρνα που εδώ κι έναν αιώνα κάνει μία παρέα όλους τους θαμώνες

Το ιστορικό στέκι του Τσιτσάνη και του Καζαντζίδη στον Πειραιά που έχει τους δικούς του κανόνες
Το εσωτερικό απείραχτο εδώ και έναν αιώνα, ένα σκηνικό φτιαγμένο από το χρόνο κι όχι από επαγγελματίες διακοσμητές, να θυμίζει έντονα «Ελλάδα».

Το παμπάλαιο ψυγείο «εν Ελλάδι 1938» με το ξυλόγλυπτο σκάλισμα λειτουργεί κανονικά στο μαγαζί, παλιά ραδιόφωνα, πολυέλαιοι, τσαγιέρες, ζυγαριές, φιγούρες από θέατρο σκιών, κοσνερβοκούτια, κουτιά Tide, παλιές ταμπέλες, φωτογραφίες από σπουδαίους Έλληνες που έχουν περάσει από εδώ, όπως ο Τσιτσάνης, ο Καζαντζίδης, ο Παπαϊωάννου.

Ήταν το 1920 όταν ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου ήρθε από το Γαρδίκι Τρικάλων και άνοιξε το οινοπαντοπωλείο το «Ειδικόν» στον Πειραιά. Μία αυθεντική μπακαλοταβέρνα που κλείνει έναν αιώνα ζωής, συνεχής λειτουργίας.

Πουλάει είδη μπακαλικής, μαναβικής και δεν έχε παρά ελάχιστα τραπέζια για να τρώνε και να πίνουν οι γείτονες. Το μαγαζί περνάει στον γιο του Απόστολο κι έναν αιώνα από τότε που άνοιξε, πάλι Αριστείδης είναι στο τιμόνι, ο εγγονός.

«Αλάνες έξω. Μαζευόντουσαν, τρώγανε πίνανε το κρασάκι τους κάνανε την παρέα τους. Δεν ήταν ταβέρνα, μπουζούκια» μας λέει ο κ. Αριστείδης ο εγγονός.

«Στο υπόγειο φτιάχνουμε την ρετσίνα μας και λειτουργούμε πλέον μόνο σαν ταβέρνα, σερβίροντας λίγα πιάτα και καλά. Γραβιέρα, ελιές, φάβα, κεφτέδες, συκώτι, λουκάνικο, σαρδέλες και οπωσδήποτε φρέσκες πατάτες τηγανητές».

«Φέτος ξανάρθε και η ταμπέλα στα σωστά της μετά από 50 χρόνια “Αριστείδης Αποστόλου Παπακωνσταντίνου και Υιός” μας λέει ο κ. Αριστείδης μην μπορώντας να κρύψει τη χαρά του. “Αριστείδης εγώ και ήρθε στον κόσμο και ο γιος μου”»

«Όσοι πήγαν να το αντιγράψουν δεν τα κατάφεραν» μας λέει ο κ. Αριστείδης.

Το γεύμα είναι το ίδιο εδώ και τόσες δεκαετίες. Το μενού περιορισμένο, πιάτα που μπορεί μία παρέα να τα δοκιμάσει όλα τη μία φορά που θα πάει. Κι όμως αυτό το μέρος σε κάνει να επιστρέφεις σε αυτό, ψάχνοντας να βρεις ό,τι έχει απομείνει από την παλιά σου γειτονιά. Φάβα, κεφτέδες, πατάτες τηγανητές κομμένες στο χέρι, ντομάτα σαλάτα, συκώτι ζουμερό, λουκάνικο και σουτζούκι, ελιές, σαρδέλες, καγιανάς κλπ.

Τα πιάτα λιγοστά, όπως ταιριάζει στο ύφος αυτής της αυθεντικής μπακαλοταβέρνας, φτιαγμένα όμως με πολλή αγάπη και μεράκι. Κι αν τελειώσει κάτι από αυτά απλά θα πρέπει να παραγγείλεις κάτι άλλο.

«Δεν έχει ποικιλίες εδώ. Κρασί μόνο ρετσίνα παραγωγής μας. Δεν αγοράζουμε από σουπερμάρκετ μόνο από ντελικατέσεν». Έχει και μπίρες για όποιον θέλει.Το παμπάλαιο ψυγείο «εν Ελλάδι 1938»

«Αυτό που ξεχώριζε ανέκαθεν στο μαγαζί δεν ήταν το πλούσιο φαγητό του αλλά η ποιότητά του και τα γλέντια και οι χαρές που έχουν στηθεί εδώ μέσα. Όλοι έχουν περάσει από εδώ κι εξακολουθούν να μας τιμούν» μας λέει ο κ. Αριστείδης.

«Εφοπλιστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αείμνηστοι τραγουδιστές –ο Καζαντζίδης, ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, αλλά και νοικοκυραίοι. Πόσοι και πόσοι δεν μας έχουν τιμήσει και δεν έχουν κάνει στέκι τους το μαγαζί. Συχνά από το πουθενά, μαζεύονται και ξεκινούν τα τραγούδια και γίνεται χαμός. Όλοι γίνονται “ένα”, στριμώχνονται στα τραπέζια και κανείς δεν γκρινιάζει. Αυτό είναι το εντυπωσιακό. Εδώ βγάζουν την ανθρώπινη πλευρά τους, έρχονται εδώ και γίνονται άλλοι άνθρωποι. Ξεδίνουν. Όλοι γίνονται μια παρέα. Δεν έχουν μαλώσει ποτέ» μας λέει ο κ. Αριστείδης. Μου κάνει εντύπωση πόσο απλοί είναι. Φαίνεται πως αυτό το μαμαδίστικο λείπει στην ελίτ».

Το μαγαζί είναι πολύ μικρό αλλά για τον κ. Αριστείδη και τον παππού Απόστολο δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη η επέκτασή του. «Θέλουμε μεγαλύτερο χώρο αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να χαλάσουμε αυτό το χώρο. Ούτε το πλακάκι δεν έχουμε αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια».

Άλλωστε σε αυτό έχουν περπατήσει οι πάντες, διάσημοι και άσημοι, ροκάδες και ρεμπέτες που τους ενώνει ένα βασικό χαρακτηριστικό, η αγάπη για την ελληνική γειτονιά στο πέρασμα των χρόνων.

Αυτό το ιδιαίτερο μαγαζί έχει αποτελέσει σκηνικό ταινίας, στη «Ρόζα της Σμύρνης» ενώ εδώ ανάμεσα στις κονσέρβες, στις ζυγαριές και στα λιγοστά ξύλινα τραπέζια γυρίστηκε και η διαφήμιση του Τρικαλινού με πρωταγωνιστή τον Πέτρο Φιλιππίδη στον ρόλο του Ζήκου.

Κάθε Τετάρτη και Σάββατο έχει και ζωντανή μουσική. Κι αν νομίζετε ότι το γλέντι κρατάει μέχρι το πρωί, σημειώστε λάθος.

«Τις καθημερινές κλείνουμε στις 11, το Σάββατο στη 1 τα ξημερώματα. Ο πατέρας μου κατεβάζει τα ρολά χωρίς πολλά πολλά. Κυριακή, αργίες, γιορτές είμαστε κλειστά. Το καλοκαίρι δύο μήνες κλειστά. Η οικογένεια για εμάς είναι πάνω από όλα».Ο Απόστολος Παπακωνσταντίνου

«Και τι κάνετε» τον ρωτάμε; «Λέτε στον πολιτικό “περάστε έξω”»;

«Εδώ δεν υπάρχει πολιτικός, επιχειρηματίας ή εργάτης. Όλοι έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Δεν πάει να είσαι κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και το εντυπωσιακό είναι ότι το ξέρουν, το σέβονται και δεν παρεξηγούνται. Δεν είναι και εύκολο να το πετύχεις αυτό».