Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί…

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί… μοιράσαν δώρα οι οχτροί.
Στις πληγείσες περιοχές ο πρωθυπουργός κι η συνοδεία του.

Επέσατε θύματα αδέλφια εσείς.
Και όχι δεν εννοούμε τους λογής πατριώτες που έπεσαν πολεμώντας τον εκάστοτε τύραννο.
Εννοούμε άλλους δεκάξι αθώους νεκρούς που προστέθηκαν στην ατέλειωτη λίστα των θυμάτων των μνημονιακών συμμοριών.
Η μαφία εδώ κι ενάμιση αιώνα ονομάζετει “μαφία”. Αρχηγοί αλλάζουν, εκτελεστές έρχονται και παρέρχονται, το όνομα “Μαφία” παραμένει.
Εδώ, σε ‘μάς, η συμμορία απατεώνων και καθαρμάτων που λυμαίνεται τον τόπο ονομάζεται “κυβέρνηση”. Πρωθυπουργοί αλλάζουν, υπουργοί έρχονται και παρέρχονται, το όνομα της συμμορίας παραμένει: κυβέρνηση.

Το blog θυμάται -παιδί ακόμα- όταν βλέπαμε στα επίκαιρα στον κινηματογράφο (τηλεοράσεις και δελτία των οκτώ δεν υπήρχαν) τις πλημμύρες με τα εκατοντάδες θύματα και την σιωπηλή απελπισία στο Μπαγκλαντές και στις άλλες τριτοκοσμικές περιοχές (ούτε καν ο όρος υπήρχε), τα πικρά σχόλια των γονιών και των άλλων μεγαλύτερων: “όπου φτωχός κι η μοίρα του”.
Πώς έγινε εδώ, στην πατρίδα μας, μετά από τόση ανάπτυξη, τόση αντιπαροχή, τόσον σοσιαλισμό και τόσον “εκσυγχρονισμό”, τόσες επιδοτήσεις και τόσες “συγκλίσεις”, τόσα έργα και τόσα μακέτα, τόσους τεχνοκράτες και τόσους οικονομολόγους, να γίνουμε Μπαγκλαντές;
Και είναι η φτώχεια μας που μας κατατρέχει, ή η διαχρονική ανικανότητα, η λωποδυσία, το ψέμα κι η ανηθικότητα των απατεώνων και των καθαρμάτων της διαχρονικής συμμορίαςπου λέγεται κυβέρνηση;

Σηκώθηκε στο άντρο της συμμορίας μεσίστια σημαία. Για τους νεκρούς της ανικανότητάς τους. Και της αδιαφορίας τους.
Κι έτσι ο αρχηγός αποκοίμησε την συνείδησή του. Πήρε τις ευθύνες του.
Η οποία συνείδησή του έτσι κι αλλιώς πολύ εύκολα αποκοιμιέται, είτε θρηνεί μεσιστίως τα θύματα της συμμορίας του, είτε ξεπουλάει σε μία νύχτα το ΟΧΙ ενός ολόκληρου λαού.
Συνείδηση ποτισμένη με την βαλεριάνα που λέγεται χρήμα κι εξουσία.

Η δική μας συνείδηση όμως ποτισμένη με τα δάκρυα για τα θύματα των μνημονίων,ποτισμένη μίσος για την αδικία και την καταστροφή των μνημονίων, ποτισμένη χλεύη, αποτροπιασμό κι αηδία για τους αρχηγούς και τα μέλη της συμμορίας, δεν μπορεί ν’ αποκοιμηθεί.
Στριφογυρνάει ανήσυχη και στοιχειωμένη, να βρεί τρόπο, κουράγιο και δύναμη να δικαιώσει τα θύματα.
Τα νεκρά θύματα, και τα εν ζωή θύματα.

Να βγούν απ’ την πόλη οι οχτροί!..

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

“Ουδέν Σχόλιον”