Οι διερχόμενοι για τις λαϊκές αγορές ψηφίζουν για την ανάδειξη του αρχηγού της… Προοδευτικής Συμπαράταξης του ΠΑΣΟΚ και λοιπών κομματικών ρεταλιών!

Γράφει ο πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου…

Πρόκειται για μια «Πολιτική» πρακτική που εφαρμόστηκε εσχάτως από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που επιχειρούν να εμφανίζονται τάχα δημοκρατικά κόμματα.
Ουδέν αναληθέστερον και ουδόλως δημοκρατικό αυτό το άθλιο φαινόμενο το οποίο υποβιβάζει όχι μόνο τη λειτουργία και τη φύση και την αποστολή των πολιτικών κομμάτων αλλά και αυτή την κακέκτυπη δημοκρατία που βιώνουμε.
Πρόκειται στην ουσία για την πιο κακόμορφη λειτουργία και εφαρμογή του κοινωνιοκτόνουλαϊκισμού, ο οποίος συντελεί στην
οπισθοδρόμηση της χώρας, όπως έγραφε και ο γνωστός Ιστορικός Γιάννης Κορδάτος. (Περισσότερα στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002).
Επειδή οι ακραιφνείς λαϊκιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και λοιπών «δημοκρατικών» κομμάτων, τα θεωρούν ως εφαλτήρια προσωπικών συμφερόντων και καριέρας και ως ένα κοινωνικό πολτό που τον χρησιμοποιούν γι’ αυτό τον ιδιοτελή σκοπό, καταγράφω επιγραμματικά το τι λέει η πολιτική θεωρία για το ρόλο, την φύση και την αποστολή των πολιτικών κομμάτων.
Γράφει ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής επιστήμης Μ.G.Schmidt διαπραγματευόμενος το «Κράτος των Κομμάτων», τα οποία «καθορίζουν την κρατική δομή», και έχουν «καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικής βούλησης και λήψης αποφάσεων σε σχέση με δημόσιες υποθέσεις», παραθέτοντας και την αντίθετη άποψη, η οποία χαρακτηρίζει αυτό το ρόλο ως «εκφυλισμένη μορφή της δημοκρατίας» και ως «αντιδημοκρατικό απολυταρχικό καισαρισμό κομματικών αρχηγών».
Άλλη επιστημονική άποψη λέει ότι τα «κόμματα αναπτύσσουν ένα καρτέλ κομματικών ελίτ, μια πραγματική πολιτική τάξη…για ιδιοτελείς σκοπούς».
Πιο πέρα, παραθέτει την άποψη του γνωστού Γερμανού Κοινωνιολόγου Max Weber ο οποίος χαρακτηρίζει τα πολιτικά κόμματα ως «ψηφοθηρικά και οργανώσεις πατρωνίας αξιωμάτων» (βλ. Μ.Schmidt: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας» Αθήνα 2000, σελ. 421-432, όπου το κεφάλαιο: «Η δημοκρατία των πολιτικών κομμάτων»). Ανεξαρτήτως όλων αυτών και όχι μόνο των χαρακτηρισμών, η Ελλάδα, μετά την Ιουλιανή μεταπολίτευση του 1974 βιώνει την τυραννία των κομμάτων μέσα από μια χυδαία πλειοψηφία, η οποία αποτελεί προϊόν κομματικής πελατείας με αιχμή τους κοπρίτες ψηφοφόρους, χωρίς κανένα αληθινό ιδεολογικό πιστεύω. (Τρανή απόδειξη αυτού του άθλιου κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου είναι και το γεγονός ότι στα 1998 αποκαλύφθηκαν 20.000 –είκοσι χιλιάδες- διπλοεγγεγραμμένοι στο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ταυτόχρονα, ενώ πολλοί είχαν και 3 και 4 κομματικές ταυτότητες! (βλ. «Η Καθημερινή», της 22-1-1998).
Ατομικές και πολιτικές προστυχιές, μεγάλης ολκής που ξευτελίζουν και τον άνθρωπο, και την ιδεολογία , και τα κόμματα και αυτή τούτη τη σαπιοδημοκρατία, η οποία ξεπέρασε τα απώτατα όρια του εκφυλισμού της, με εφαλτήριο τα κόμματα τα οποία ο γράφων χαρακτήρισε εδώ και πολλά χρόνια ως Ανώνυμες Εταιρείες που το κεφάλαιό τους προς εκμετάλλευση είναι οι ψηφοφόροι και τα μέλη τους. (Από τα δεκάδες άρθρα μου σημειώνω: «Δημοκρατία Κομμάτων ή Πολιτών;»(«Καθημερινή» της 26-1-1990) – «Η ιδεολογία ως εμπόρευμα» («Καθημερινή», της 16-3-1990) – «Κομματικός ραγιαδισμός» («Καθημερινή», της 20-7-1991) – «Η αξία της Κριτικής στα Κόμματα» («Ελευθεροτυπία», της 26-2-1992 κτλ.) Αυτήν την αθλιότητα βιώνουμε έως ότου η Ελληνική Κοινωνία αποφασίσει να βρει κάτι άλλο έξω από τα κόμματα ή μπορέσει να φθάσει στην άμεση δημοκρατία της αρχαιότητας.
Ως τότε θα υφιστάμεθα την τυραννία των κομματικών νταβατζήδων και της εκφυλισμένης πλειοψηφίας τους. Επανέρχομαι στην επιστήμη για να μεταφέρω μερικές αράδες από τα όσα έγραψε σχετικά ο εκλεκτός επιστήμονας καθηγητής Χαρ. Κεφάλας, στην σπουδαία του πραγματεία υπό τον τίτλο: «Η νομική φύση του Πολιτικού Κόμματος» (Ανάτυπο από το περιοδικό «Ελληνική Δικαιοσύνη», τεύχος Ιουνίου-Αυγούστου 1981, σελ. 4 και 14 και σημ.19)
Έγραφε, τότε, ο Κεφάλας και τούτα: «Γίνεται δεκτό ομόφωνα από επιστήμη και νομολογία ότι το πολιτικό κόμμα δεν είναι ούτε απλό άθροισμα φυσικών προσώπων ή άθροισμα ανοργάνωτων και χωρίς ενότητα βούλησης πολιτών ούτε άθροισμα μεμονωμένων ατόμων…Η δράση του κόμματος στηρίζεται στις εξαγγελμένες αρχές και το εξαγγελμένο πρόγραμμα».
Συμπέρασμα: Των πραγμάτων ούτως εχόντων πως γίνεται αποδεκτό από όλους τους υποψηφίους αρχηγούς- χωρίς καν να διατυπώσουν πρόγραμμα και αρχές και τίτλο και ιδεολογία του κόμματος- αυτή η ψηφοφορία παντός διερχόμενου για την εκλογή τους;
Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και ιδεολογική ταύτιση ενός διερχόμενου με μια κορυφαία κομματική εκδήλωση για την εκλογή αρχηγού, ο οποίος με τη σειρά του θα διαμορφώνει και θα επηρεάζει και θα καθορίζει το δημόσιο βίο της χώρας; Γράφει το ελληνικό λεξικό: «Κόμμα είναι μερίδα πολιτών με τις ίδιες ιδέες και πρόγραμμα με επιδίωξη την εξουσία και τους ίδιους σκοπούς».
Ερωτάται: Όταν ένας περαστικός ψηφοφόρος, μπει στο εκλογικό κέντρο για κατούρημα και για πλάκα ψηφίσει τον «αρχηγό» αυτός ο ψηφοφόρος ποια σχέση μπορεί να έχει με το κόμμα και την πολιτική του αφού ακόμα το κόμμα δεν δημοσίευσε το πρόγραμμά του; Αγνοούν τόσο πολύ την πολιτική ιστορία της Ελλάδας οι ευκαιριακοί συνυποψήφιοι αρχηγοί ώστε να ευτελίζουν τόσο πολύ τη βαρύνουσα σημασία του κόμματος για το οποίο τόσοι και τόσοι κομουνιστές θυσίασαν τη ζωή τους για να το υπερασπίσουν;
Μιλάμε για παρακμή απόλυτη του δημόσιου βίου των Ελλήνων αλλά αυτό που κάνουν οι «Προοδευτικοί» πολιτικοί τυχοδιώκτεςξεπερνά τα απώτερα όρια της.
ΟΧΙ, «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» και «κεντρώοι» της συμπαράταξης: Το κόμμα είναι κάτι πολύ πιο ανώτερο από μπουζουχτζίδικο στο οποίο μπαίνει όποιος θέλει.
Καταλήγοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα για την ανάλογη «εκλογή» του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στα προηγούμενα χρόνια: «Συνιστά μορφή έσχατου λαϊκισμού» και «επικίνδυνη πολιτική πρακτική που διαμορφώνει μεσσιανικές καταστάσεις με ναζιστικούς αντικτύπους» (βλ. το άρθρο μου: «Η εκλογή των πολιτικών αρχηγών από τους διερχόμενους αποτελεί αντιδημοκρατικό λαϊκισμό», βλ. στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τεύχος Μαΐου 2010). Ερώτημα για τους ψηφοφόρους: Αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν γνωρίζουν τι ψηφίζουν; Αν όχι, γιατί παριστάνουν τους πολιτικούς Αυστραλοπίθηκους;
Εν κατακλείδι αυτού του σχολίου, προσθέτω αυτό που είχα γράψει για το ίδιο θέμα το Μάϊο του 2010. Ο τρόπος αυτός «εκλογής»του αρχηγού του κόμματος από τους διερχόμενους εκμαυλίζει και τη δημοκρατία και τους ίδιους και τα άθλια κόμματα που καθιστά αθλιότερα.
Παράδειγμα, όπως ήδη σημειώθηκε, το χυδαίο φαινόμενο να υπάρχουν είκοσι χιλιάδες «ιδεολόγοι» γραμμένοι ταυτόχρονα ως κομματικά μέλη στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. (βλ. «Η Καθημερινή», της 22-1-1998).
Γιατί αυτοί άθλιοι «ιδεολόγοι» το έκαναν αυτό; Μα για να το έχουν δίπορτο ως κοπρίτες – ψηφοφόροι και να έχουν ταπρονόμια της «κομματικής πατρωνίας», όπως έγραφε ο Γερμανός καθηγητής της πολιτικής επιστήμης M. Schmidt, για τα προνόμια που έχουν τα κομματικά μέλη στους αρμούς του κρατικού μηχανισμού (βλ. το έργο του: «Θεωρίες της Δημοκρατίας», εκδ. «Σαββάλας», Αθήνα 2004, σελ. 421 επ. όπου το κεφάλαιο: «Η δημοκρατία των κομμάτων»).
Κλείνω, επαναλαμβάνοντας αυτά είχα γράψει το Μάϊο του 2010: «Αυτός ο τρόπος της εκλογής του αρχηγού του κόμματος συνιστά μορφή εσχάτου λαϊκισμού, που είναι εχθρός της δημοκρατίας». (βλ. Μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαΐου 2010 και αναδημοσίευση του στο συλλογικό μου έργο: «Κριτικά Κείμενα», εκδ. «Πελασγός» – Γιαννάκενας, Αθήνα 2012, σελ. 284-292) Η ερχόμενη, λοιπόν Κυριακή που θα γίνει αυτό το δημοκρατικό ανοσιούργημα δεν συνιστά «Γιορτή της Δημοκρατίας» όπως διατείνονται οι εμπνευστές αυτού του συστήματος «εκλογής» αλλά αφετηρία του ενταφιασμού της, αν και προ πολλού έπαψε να λειτουργεί και να υπάρχει.