Τσίπρας: Ο μακροβιότερος μνημονιακός πρωθυπουργός

Παρακολουθώ το τελευταίο διάστηµα τις οµιλίες του Αλέξη Τσίπρα και είναι αλήθεια ότι διαπιστώνω πως έχει αρχίσει να περιορίζει την παλιά ρητορική περί «παλιού» και «νέου» πολιτικού συστήµατος.
Προφανώς, οι πρωθυπουργικοί επικοινωνιολόγοι, βλέποντας τα υπουργικά έδρανα, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι λέξεις απείχαν από την πραγµατικότητα. Και δυστυχώς για τους Καµµένο – Τσίπρα, το ρολόι του πολιτικού χρόνου έχει καταγράψει ότι ο σχηµατισµός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ο µακροβιότερος από την εποχή που η χώρα βρέθηκε υπό την επιτροπεία της τρόικας.

Οι δε υπουργοί έχουν αρχίσει να σπάνε το ένα µετά το άλλο τα ρεκόρ, ενώ πολλοί από αυτούς εκπροσωπούν µε τον πλέον αντιπροσωπευτικό τρόπο το παλιό πολιτικό σύστηµα. Γιατί δεν νοµίζω να πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι στη συνείδηση των πολιτών έχει εµπεδωθεί η αντίληψη πως µέσα από τα πρόσωπα των Κουρουµπλή, ∆ραγασάκη, Φλαµπουράρη, Ζουράρι και Καµµένου θα ανθίσει η νέα µεταπολίτευση στη χώρα. Τα όσα ροµαντικά εκστόµιζαν διαχρονικά τα στελέχη της αριστεράς χάθηκαν στη σκληρή πραγµατικότητα των μνηµονίων.

Το µόνο βέβαιο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρέα µε τους ΑΝΕΛ κυβερνούν τον τόπο κοντά στα τρία χρόνια. Και σε αυτό το διάστηµα απέτυχαν να υλοποιήσουν στο ελάχιστο τα όσα είχαν υποσχεθεί στον ελληνικό λαό προεκλογικά. Και σαν να µην έφτανε αυτό, εκεί που θα έσκιζαν τα μνηµόνια και θα έκαναν τις αγορές να χορεύουν πεντοζάλη, προτίµησαν τελικά τον πιο ρεαλιστικό δρόµο, που τους οδήγησε στην ψήφιση κάνα δύο ακόµη μνηµονίων. Αυτή είναι η πραγµατικότητα, που δυστυχώς για τους νεοκοµµουνιστές κανείς εισαγγελέας, κανένας «δικός» τους καναλάρχης και κανένα νέο παραµύθι δεν µπορεί να την αλλάξει. Ο κ. Τσίπρας πλέον δεν νοµιµοποιείται να µιλάει για τις ευθύνες του παλιού πολιτικού συστήµατος, από τη στιγµή που ο ίδιος ηγείται µιας κυβέρνησης που κοντεύει να συµπληρώσει τρία χρόνια ζωής. Αντί λοιπόν να κάνει τη δική του επανάσταση απέναντι στο «σαθρό» σύστηµα της μεταπολίτευσης, απλώς επέλεξε να το συντηρήσει και να λειτουργήσει µε τους κανόνες του. Το υφιστάµενο κυβερνητικό σχήµα λειτούργησε όπως ακριβώς και τα προηγούµενα. Καµία επί της ουσίας αλλαγή.

Καµία επανάσταση! Το χειρότερο όµως όλων είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν κατήργησαν κανέναν από τους µνηµονιακούς νόµους της κυβέρνησης Σαµαρά – Βενιζέλου, ενώ απέφυγαν οποιαδήποτε ουσιαστική σύγκρουση µε το εγχώριο σύστηµα. Τα µεγάλα λόγια κατά της καταραµένης διαπλοκής παρέµειναν σε επίπεδο σλόγκαν, αφού επί της ουσίας τα πάντα συνέχισαν να κυλούν στους ρυθµούς του παρελθόντος. Η κοινωνία των πολιτών έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αφού απέτυχε να αλλάξει τα «πάντα», όπως είχε υποσχεθεί -ακόµη και την Ευρώπη-, προτίµησε να συµβιβαστεί µε το σύστηµα που επί χρόνια κατήγγελλε. Αυτή είναι µια (πρώτη) πραγµατικότητα, που δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα δύσκολα αλλάζει…

Υπάρχει, όµως, και µια δεύτερη, που έχει να κάνει µε το γεγονός ότι ο σηµερινός πρωθυπουργός διαθέτει ένα µοναδικό προνόµιο έναντι των προκατόχων του: είναι ο µακροβιότερος µνηµονιακός πρωθυπουργός, µε ό,τι αυτό µπορεί να συνεπάγεται. Και µπορεί στην πρώτη να ανακαλυφθεί ένα νέο παραµύθι και να ξεχαστεί, αλλά για τη δεύτερη η Ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι αδύνατον, ό,τι και αν κάνεις, να σβήσεις τον πολιτικό χρόνο που έχεις καταναλώσει! Με πιο απλά λόγια, εκείνο που πλέον δεν αλλάζει µε ΤΙΠΟΤΑ και από ΚΑΝΕΝΑΝ είναι ότι ο χρόνος που έχει µείνει για τη σηµερινή κυβέρνηση µέχρι τις επόµενες εκλογές είναι λιγότερος από αυτόν που έχει ήδη περπατήσει.
Υ.Γ.: H Ιστορία έχει δείξει ότι το δεύτερο μισό ήταν πάντα πιο δύσκολο και δύσβατο από το πρώτο.

Πηγη