ΚΑΚΩΣ ΔΟΘΗΚΕ ΑΔΕΙΑ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Γράφει ο Υποναύαρχος Φενέκος Στέλιος…


Κάθε φορά που η δικαιοσύνη λαμβάνει αποφάσεις μη αρεστές στη κυβέρνηση και μέλη της κάνουν δηλώσεις κριτικάροντας αυτές τις αποφάσεις, η αντιπολίτευση ωρύεται για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη.

Το ίδιο συμβαίνει και κάθε φορά που η μέλη της αντιπολίτευσης κάνουν κριτική σε αποφάσεις της Δικαιοσύνης, με τις οποίες δεν συμφωνουν. Τότε η κυβέρνηση επιπλήττει την αντιπολίτευση για παρέμβαση.
Το ερώτημα είναι: “μέχρι ποίου σημείου είναι δυνατή η κριτική στις αποφάσεις της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τους βουλευτές και τους απλούς πολίτες, ώστε να μην θεωρηθεί παρέμβαση”.

Κατ’ αρχάς σε μία δημοκρατία όλες οι εξουσίες τελούν υπό τον δημόσιο έλεγχο και κρίνονται από τους πολίτες για τον τρόπο που ενασκούνται. Και μέσα σε αυτές, κρίνεται και η Δικαιοσύνη, αφού η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια και οι αποφάσεις τους εκτελούνται όπως λέει το Σύνταγμα, στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Συνεπώς η προσπάθεια φίμωσης της κριτικής που μπορεί να ασκήσει ο κάθε πολίτης επί των δικαστικών αποφάσεων, είναι αντιδημοκρατική.
Οι δημόσιες δηλώσεις όμως των εκπροσώπων των άλλων εξουσιών (εκτελεστική/η κυβέρνηση δηλαδή και νομοθετική/οι βουλευτές) που κρίνουν και επικρίνουν τις δικαστικές αποφάσεις, δύναται να εκληφθούν ως παρέμβαση στη δικαιοσύνη, διότι παραβιάζουν την αρχή της αυτονομίας των εξουσιών, λόγω των πιέσεων που μπορούν να ενασκηθούν έμμεσα με αυτόν τον τρόπο.
Όσον αφορά τώρα την υπόθεση Κουφοντίνα και τη διήμερη άδεια που του δόθηκε, οιαδήποτε κριτική για την απόφαση δεν συνιστά παρέμβαση στη δικαιοσύνη, αφού η αποφαση για την άδεια λαμβάνεται από το Τριμελές Πειθαρχικό Συμβούλιο των φυλακών, το οποίο αποτελείται από το Διευθυντή των φυλακών, την Κοινωνική Λειτουργό και από τον προεδρεύοντα σ’ αυτό Εισαγγελέα. Ο Εισαγγελεας έχει δικαίωμα να ασκήσει βέτο στη χορήγηση της άδειας και να την παραπέμψει στο Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών (τριμελές Πλημμελειοδικείο), το οποίο αποφαίνεται αμετάκλητα.
Ένα Πειθαρχικό Συμβούλιο αυτής της μορφής, δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο της κριτικής.
Όσον αφορά τις προϋποθέσεις για να λάβει άδεια κάποιος κρατούμενος, αυτές είναι οι εξής:
• Ο κατάδικος να έχει εκτίσει το 1/5 της ποινής του. (Σε ισόβια κάθειρξη, να έχει εκτίσει τουλάχιστον 8 χρόνια).
• Να μην εκκρεμεί κατ’ αυτού ποινική διαδικασία για αξιόποινη πράξη σε βαθμό κακουργήματος.
• Να εκτιμάται ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, κατά τη διάρκεια της άδειας, τέλεσης νέων εγκλημάτων.
• Να συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν την προσδοκία ότι δεν υπάρχει κίνδυνος φυγής και ότι ο κρατούμενος δεν θα κάνει κακή χρήση της άδειάς του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση συνεπώς του Κουφοντίνα, κακώς αποφάσισε το Πειθαρχικό Συμβούλιο τη χορήγηση διήμερης άδειας σε έναν στυγνό και αμετανόητο εγκληματία, γιατί όχι μόνο δεν έχει μετανιώσει για τα εγκλήματά του, αλλά ακόμη ο ίδιος γράφει και δηλώνει ότι “καλά έκανε”.
Συνεπώς όχι μόνο υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για να τα ξανακάνει, αλλά ενδέχεται να τα υποκινήσει ή και να συμμετάσχει σε τέτοια με οιονδήποτε τρόπο.
Πέραν της μεγάλης πιθανότητας που υπάρχει να κάνει κακή χρήση της αδείας του, ακόμη και φυγής του.
Και ναι, ο κάθε πολιτικός και πολίτης δικαιούται να επικρίνει το Πειθαρχικό Συμβούλιο των φυλακών για την απόφασή του αυτή, χωρίς αυτό να συνιστά οιαδήποτε παρέμβαση.