Όταν θέριεψε πάλι ο φιλελληνισμός στην Ευρώπη

Η Μονή Αρκαδίου, πατριαρχική και σταυροπηγιακή. Πρωτοκτίστηκε πριν 1.500 χρόνια, 23 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο. Σα σήμερα, 9 Νοεμβρίου, το 1866 έγινε αυτό που αξίζει να μνημονεύεται όσο υπάρχει Ελλάδα.

Πολύ περισσότερο σ’ αυτή την Ελλάδα που δεν είναι ίδια όπως τότε, πριν 150 χρόνια. Οι Κρητικοί δεν είχαν καθαρίσει με τους Τούρκους και ζητούσαν Ένωση με την Ελλάδα. Ό,τι συνέβη έγινε ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης, που κρατήθηκε μακριά, όπως και οι ευρωπαϊκές χώρες δεν συγκινήθηκαν. Συμπαράσταση στον επαναστατικό αγώνα της Κρήτης έδειξε μονάχα η Ρωσία.

Στις 21 Αυγούστου 1866 οι Κρητικοί σηκώνουν το λάβαρο “Ένωσις ή Θάνατος”. Η βοήθεια, η όποια βοήθεια από την υπόλοιπη Ελλάδα είναι εθελοντικού χαρακτήρα, χρήματα, τρόφιμα, ό,τιδήποτε. Ο σουλτάνος στέλνει έναν πασά που λέει στους Κρητικούς “Καθήστε καλά, τραβάτε στις δουλειές σας, και ξεχνάμε τα ανταρτηλίκια σας”. Τον γράψανε κι αυτόν και τα καλοπιάσματά του.

Σεπτέμβριο και Οκτώβριο οι Τούρκοι ξεκίνησαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Κρήτη και στις 6 Νοεμβρίου με ισχυρό πυροβολικό και 15.000 στρατό κατέφθασαν έξω από το μοναστήρι, την έδρα της Επαναστατικής Επιτροπής. Αμέσως ξεκίνησε η πολιορκία όταν πάλι απορρίφθηκαν οι τουρκικές προτάσεις για παράδοση.

Στις 9 Νοεμβρίου, σα σήμερα, σωριάζεται το δυτικό τείχος της Μονής και οι Τούρκοι χασισωμένοι μπουκάρουν και αρχίζουν τη σφαγή. Ο ηγούμενος Γαβριήλ έχει ήδη σκοτωθεί.

Ποιος ανατίναξε τη μπαρουταποθήκη; Η Ιστορία σηκώνει τα χέρια. Ο Κώστας Γιαμπουδάκης ή ο Εμμανουήλ Σκουλάς. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος για Τουρκοαλβανούς και Έλληνες, επαναστατημένους και γυναικόπαιδα.
Αίσθηση στην Ευρώπη με το Ολοκαύτωμα στη Μονή Αρκαδίου. Όπως με την Καταστροφή των Ψαρών και την Έξοδο του Μεσολογγίου ξανακτύπησε, ξαναθέριεψε ο φιλελληνισμός στην Ευρώπη.