ΝΑ ΠΩΣ ΕΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ* 

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Του Σπύρου Λαβδιώτη

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Το Μάαστριχτ λοιπόν εκχώρησε την αίγλη και τη νομισματική εξουσία σε μία υπερεθνική κεντρική τράπεζα, η οποία δεσπόζει στη ζώνη του ευρώ.

Ως απόρροια της απώλειας της δύναμης ενός κράτους να εκδίδει το δικό του νόμισμα, δεν χάνεται μόνο ο καθορισμός της ελεύθερης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά φθείρεται και η εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και ο θεσμός της Δημοκρατίας.
…

Η δε κυβέρνηση μετατρέπεται σε μία απλώς τοπική επαρχιακή αρχή.

 Συνθήκη του Μάαστριχτ, Άρθρο 105α : « Η ΕΚΤ θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να χορηγεί άδεια για την έκδοση τραπεζογραμματίων εντός της Κοινότητας. Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να εκδίδουν τέτοια χαρτονομίσματα.

Τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες θα είναι τα μοναδικά τα οποία έχουν το προνόμιο του νόμιμου χαρτονομίσματος (legal tender) εντός της Κοινότητας.» Το Άρθρο 105 είναι αυτό που ορίζει τον έναν και μοναδικό σκοπό της ΕΚΤ, ο οποίος είναι: « η διατήρηση της σταθερότητας των τιμών ».

Αυτή όμως η τοπική αρχή που ονομάζεται Ελλάδα, χρεοκόπησε, γιατί οι έλληνες πολιτικοί διαρκώς ζουν σε μια ουτοπία, ποτέ δεν κατανόησαν ότι το χρήμα είναι το «αίμα της οικονομίας» και σύμβολο της ανεξαρτησίας της χώρας. Θεώρησαν ότι η αποδοχή του Μάαστριχτ αποτελεί πολιτική απόφαση να γίνει ο έλληνας ευρωπαίος, αποκομμένη από τις οικονομικές επιπτώσεις.

 Εξ άλλου, όταν υπερψηφίστηκε η Συνθήκη στη Βουλή των Ελλήνων τον Ιούλιο του 1992, με 286 ψήφους, ούτε και οι ίδιοι βουλευτές γνώριζαν τι ακριβώς ψηφίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο εκ των προτέρων για να το μελετήσουν! Αξίζει λοιπόν να ανατρέξουμε στο χρονικό της ελληνικής χρεοκοπίας, η οποία ταλανίζει την Ελλάδα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

 Όλη αυτή η συμφορά που επήλθε θα μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη αυτών που την βιώνουν και για τους νεωτέρους που θα τη διδαχθούν, έγινε όχι για να σωθεί η χώρα μας και να τεθεί σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά για να σωθούν οι τράπεζες και μαζί, το είδωλο του ευρώ. Τώρα το ομολογεί, μετά την καταστροφή, ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Νάισελμπλουμ, ενώπιον της Επιτροπής Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου.

 Για να επιλύσουμε το μυστήριο, πώς τα Μνημόνια ‘σωτηρίας’ της Ελλάδος από τη χρεοκοπία έσωσαν τις τράπεζες, όπως αναγνωρίζουν με εμφατικό τρόπο τώρα οι αξιωματούχοι των ευρωπαϊκών αρχών, θα γυρίσουμε ακόμη μια φορά στην αφετηρία, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Το δημόσιο χρέος το 2008 ανήρχετο στα € 264 δις και το ΑΕΠ στα €242 δις, δηλαδή μια σχέση χρέους προς ΑΕΠ, 109%. Το 2009, το επίμαχο έτος της στατιστικής αλχημείας, το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτοξεύθηκε κατά € 36 δις σε ένα έτος! Ήτοι η σχέση χρέους/ΑΕΠ διαμορφώθηκε στο 127% και το επόμενο έτος 2010, που παραμένει ανεξίτηλο στη μνήμη, η σχέση χρέους /ΑΕΠ αυξήθηκε στο 146%.

 Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο το δημόσιο χρέος να αυξάνεται ραγδαίως, ενώ η οικονομία να ισοπεδώνεται από τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από την τρόικα, με τον ευφημισμό « μεταρρυθμίσεις» για να «σώσουν» τη χώρα από τη χρεοκοπία; Η επεξήγηση δίνεται από την ειλικρινή δήλωση του πρώην επιτρόπου των ευρωπαϊκών οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων, Ολί Ρεν (Olli Rehn), «τα προγράμματα διάσωσης καταρτίστηκαν για να σωθούν οι τράπεζες».  Jeroen Dijsselbloem, από την κατάθεση στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου, την 9 η Νοεμβρίου του 2017.

Ο Πρόεδρος του Eurogroup επιβεβαίωσε την δήλωση του πρώην Επιτρόπου Ολί Ρεν ότι «τα προγράμματα διάσωσης εκπονήθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες», λέγοντας ότι στο πρώτο στάδιο της κρίσης το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι τράπεζες : «χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες· …ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος λέγοντας, πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχουν κάποιο δίκαιο». http://newpost.gr/oikonomia/638062 http://news247.gr  Ό.π., Eurostat, Government Statistics, Data 1995- 2015.

Υπάρχουν σημαντικές αποκλείσεις καταγραφής του δημοσίου χρέους για τα έτη 2009, 2010 και 2011 μεταξύ της Eurostat και του Υπουργείου Οικονομικών. Τα στοιχεία της Eurostat είναι € 301 δις, € 330 δις, και € 356 για τα έτη 2009, 2010, και 2011, αντίστοιχα. Ενώ το Υπουργείο Οικονομικών εγγράφει το εξής δημόσιο χρέος: € 299 δις, € 340 δις, και € 368 για τα έτη 2009, 2010 και 2011, αντίστοιχα.

 Ποιά στοιχεία είναι τα σωστά; Ποια υπηρεσία έκανε την αλχημεία; Ή είναι απλώς λάθη; 8 Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε ότι ο πρωταρχικός σκοπός των κεφαλαίων διάσωσης (bail-out funds) του Α΄ Μνημονίου των € 110 δις, υπήρξε η διάσωση των τραπεζών και η αποφυγή διάχυσης της κρίσης από την Ελλάδα, λόγω του συστεμικού κινδύνου, σε όλο το ευρωπαϊκό σύστημα της Ευρωζώνης.

Διότι δεν υπάρχει τραπεζική ένωση με ένα κοινό ταμείο, έτσι ώστε να γίνεται επιμερισμός των τραπεζικών ζημιών, κι αυτές μεταβιβάζονται στις πλάτες των φορολογουμένων. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τις ζημίες τις επωμίζονται τα κράτη στα οποία έχουν έδρα οι τράπεζες που έχουν υποστεί το στραπάτσο! Έτσι εξηγείται το παράδοξο της παταγώδους αποτυχίας του A’ Μνημονίου, που εν μέσω πείνας και δυστυχίας, αντί το δημόσιο χρέος να μειωθεί δραστικά, επαυξήθηκε στα € 368 δις το 20ιι. 15

Ως αποτέλεσμα, σιωπηρώς αντικαταστάθηκε από το PSI. Τo PSI αποτελεί το Β’ Μνημόνιο της αδιαφανούς επιπρόσθετης δανειακής σύμβασης των € 130 δις του ελληνικού κράτους, με τους διεθνείς πιστωτές του. Το PSI είναι περιβόητο, γιατί κουρεύτηκαν τα ελληνικά ομόλογα μαζί με τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων και εν συνεχεία το κράτος δανείζονταν επιπλέον για να καλύψει τα ελλείμματα και να πληρώσει τις μειωμένες συντάξεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ