ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ

Οὐδείς ἐκ τῶν ὑπαρχόντων σήμερον ἔχει τήν πνευματικήν ἰκανότητα νά περιγράψη μέ καλλίτερον τρόπον τήν παρακμήν καί τόν ἐκφυλισμόν τῆς δημοκρατίας, ἀπ΄ ὅτι τήν περιγράφουν καί καταγράφουν πρό 2.500 ἐτῶν οἱ μέγιστοι φιλόσοφοι μας Σωκράτης καί Πλάτων. Εἰς τήν «πολιτείαν» τοῦ Πλάτωνος» περιγράφεται ὁ ἐκφυλισμός τῆς ψυχῆς τοῦ <προοδευτικοῦ καί δημοκρατικοῦ> πολίτη. Οἱ δέ αὐτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά τό ἀπόλυτον βαθύ σκοτάδι, εἶναι τό σάπιο μῆλο τῆς κοινωνίας. Ἡ «πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος εἶναι ἕνα ἀπό τά καλλίτερα δοκίμια πού ἔχουν γραφεῖ, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀνάλυσιν τῆς ψυχικῆς σφαίρας ἀνθρώπου, γράφει:

….Ταῦτά τε, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ σμικρὰ τοιάδε ἄλλα γίγνεται·

διδάσκαλός τε ἐν τῷ τοιούτῳ φοιτητὰς φοβεῖται καὶ θωπεύει,

φοιτηταί τε διδασκάλων ὀλιγωροῦσιν, οὕτω δὲ καὶ παιδαγωγῶν·

καὶ ὅλως οἱ μὲν νέοι πρεσβυτέροις ἀπεικάζονται καὶ διαμιλλῶνται καὶ ἐν λόγοις καὶ ἐν ἔργοις, οἱ δὲ γέροντες συγκαθιέντες τοῖς νέοις εὐτραπελίας τε καὶ χαριεντισμοῦ ἐμπίμπλανται, μιμούμενοι τοὺς νέους, ἵνα δὴ μὴ δοκῶσιν ἀηδεῖς εἶναι μηδὲ δεσποτικοί.

….Αὐτά λοιπόν καί ἄλλα μικρά παρόμοια συμβαίνουν (σέ μία παρηκμασμένην δημοκρατικήν πόλιν). Οἱ διδάσκαλοι σέ μία τέτοια πόλιν τούς φοιτητάς τούς φοβοῦνται καί τούς καλοπιάνουν. Οἱ δέ φητηταί ὀλιγοροῦν ἔναντι τῶν διδασκάλων τως καί παιδαγωγῶν των. Καί γενικῶς οἱ μέν νέοι ἐπιθυμοῦν νά ὁμοιάσουν πρός τούς πρεσβύτερους τούς ἀνταγωνίζονται δέ, εἰς τά λόγια καί εἰς τά ἔργα. Οἱ δέ γέροντες συγκατατίθονται καί ἱκανοποιοῦνται μέ τούς νέους εἰς τά εὐτράπελα καί χαριεντίζονται μαζί τους διά νά μήν φανοῦν ὅτι εἶναι δυσάρεστοι καί δεσποτικοί.

…Οἷον, ἔφην, πατέρα μὲν ἐθίζεσθαι παιδὶ ὅμοιον γίγνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι τοὺς υἱεῖς,

υἱὸν δὲ πατρί, καὶ μήτε αἰσχύνεσθαι μήτε δεδιέναι τοὺς γονέας, ἵνα δὴ ἐλεύθερος ᾖ·

μέτοικον δὲ ἀστῷ καὶ ἀστὸν μετοίκῳ ἐξισοῦσθαι, καὶ ξένον ὡσαύτως.
Γίγνεται γὰρ οὕτως, ἔφη.

…Διά τό ὁποῖον παραδείγματος χάριν εἶπον, ὁ πατέρας συνήθως γίνεται ὅμοιος μέ τό παιδί του καί φοβᾶται ἐπί πλέον τά παιδιά του, ὁ δέ υἱός οὔτε ντρέπεται οὔτε φοβᾶται τούς γονεῖς, διά νά νομίζη ὅτι εἶναι ἐλεύθερος, ὁ δέ μέτοικος ἐξισοῦται μέ τόν ἀστόν καί ὁ ἀστός μέ τόν μέτοικον, καί ὁ ξένος παρομοίως. Οὕτως ἀκριβῶς συμβαίνει.

Νά διευκρινίσωμεν ὅτι:

Μέτοικος ἦτο Ἕλλην ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσεν νά ἐγκατασταθῆ εἰς μίαν ἄλλην Ἑλληνικήν πόλιν.

Ξένος εἶναι πάλιν ὁ Ἕλλην καί οὐχί ἀλλοδαπός, ὁ ὁποῖος διήρχετο ἀπό μίαν πόλιν. Ἦτο ἱερόν πρόσωπον, ὁ φιλοξενών καί ὁ φιλοξενούμενος ἀντήλλασαν δῶρα τἀ ὁποία μεταφέροντο ἀπό τούς γονεῖς εἰς τούς υἱούς. Εἰς τάς πόλεις ὑπῆρχαν ναοί, τοῦ ξενίου Διός, τῆς ξενίας Ἀθηνᾶς, διά νά ἐπιβλέπουν ἐάν τηροῦνται οἱ κανόνες τῆς Φιλοξενίας. Ἤτοι ἡ φιλοξενία ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνα πρός Ἕλληνα καί οὐχί ἀπό Ἕλληνα πρός βαρβάρους.

…τί, ἦν δ᾽ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;

ἢ δῆλα δὴ ὅτι γυμνὰς τὰς γυναῖκας ἐν ταῖς παλαίστραις γυμναζομένας μετὰ τῶν ἀνδρῶν, οὐ μόνον τὰς νέας, ἀλλὰ καὶ ἤδη τὰς πρεσβυτέρας, ὥσπερ τοὺς γέροντας ἐν τοῖς γυμνασίοις, ὅταν ῥυσοὶ καὶ μὴ ἡδεῖς τὴν ὄψιν ὅμως φιλογυμναστῶσιν; νὴ μά τὸν Δία, ἔφη, γελοῖον γὰρ ἄν, ὥς γε ἐν τῷ παρεστῶτι, φανείη.

(ναί μά τόν Δία θά φαινόταν γελεῖον συμφώνως ὑπό τάς παρούσας ἀντιλήψεις)

ῥυσοὶ=ρυτιδιασμένοι, ἡδύς=εὐχάριστος, γλυκύς, παρεστῶτι -παρ-ίστημι, φανείη τοῦ φαίνω, φαίνομαι

Οἱ Σωκράτης καί Πλάτων εἶναι ὡσάν νά ζοῦν σήμερον καί νά περιγράφουν τήν σημερινήν πραγματικότητα. Βλέπομεν κάτι γέροντες, μέ σκουλαρίκια, μέ κοτσίδες, μέ βαμένο σάν κοράκι τό μαλί τους, μέ τρύπια παντελόνια, νά πηγαίνουν εἰς τά γυμναστήρια νά γυμνάζονται διά νά κάνουν τούς νέους κ.τ.λ, κ.τ.λ, (μερικοί μάλιστα εἶναι καί βουλευτές τῆς ἀριστερᾶς καί τῆς προόδου). …τί, ἦν δ᾽ ἐγώ, γελοιότατον αὐτῶν ὁρᾷς;

…..Τὸ δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ, ἔσχατον, ὦ φίλε, τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους, ὅσον γίγνεται ἐν τῇ τοιαύτῃ πόλει, ὅταν δὴ οἱ ἐωνημένοι καὶ αἱ ἐωνημέναι μηδὲν ἧττον ἐλεύθεροι ὦσι τῶν πριαμένων. ἐν γυναιξὶ δὲ πρὸς ἄνδρας καὶ ἀνδράσι πρὸς γυναῖκας ὅση ἡ ἰσονομία καὶ ἐλευθερία γίγνεται, ὀλίγου ἐπελαθόμεθ’ εἰπεῖν.
….Τό δέ ἄκρον ἄωτον τῆς ἐλευθερίας τοῦ πλήθους( τῆς μάζας) πού συμβαίνει εἰς αὐτήν τήν πόλιν ὦ φίλε εἶναι, ὅταν οἱ ἀγορασμένοι καί αἱ ἀγορασμέναι εἶναι ἔξ ἴσου ἐλεύθεροι μέ αὐτούς πού τούς ἀγόρασαν. Νά μήν λησμονήσωμεν δέ νά ἀναφέρωμεν τήν ἰσονομίαν πού ὑπάρχει, τῶν γυναικῶν πρός τούς ἄνδρας καί τῶν ἀνδρῶν πρός τάς γυναῖκας.

….Πάνυ γε, εἶπον· καὶ ἔγωγε οὕτω λέγω· τὸ μὲν γὰρ τῶν θηρίων τῶν ὑπὸ τοῖς ἀνθρώποις ὅσῳ ἐλευθερώτερά ἐστιν ἐνταῦθα ἢ ἐν ἄλλῃ, οὐκ ἄν τις πείθοιτο ἄπειρος. ἀτεχνῶς γὰρ αἵ τε κύνες κατὰ τὴν παροιμίαν οἷαίπερ αἱ δέσποιναι γίγνονταί τε δὴ καὶ ἵπποι καὶ ὄνοι, πάνυ ἐλευθέρως καὶ σεμνῶς εἰθισμένοι πορεύεσθαι, κατὰ τὰς ὁδοὺς ἐμβάλλοντες τῷ ἀεὶ ἀπαντῶντι, ἐὰν μὴ ἐξίστηται, καὶ τἆλλα πάντα οὕτω μεστὰ ἐλευθερίας γίγνεται.

…Βεβαίως μάλιστα εἶπον· ἐγώ βεβαίως τοῦτο λέγω· τήν μεγάλην ἐλευθερίαν πού ἔχουν τά θηρία ( τά ζῶα) εἰς αὐτήν τήν πόλιν ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, δέν θά ἐπείθετο κάποιος πού εἶναι ἄπειρος εἰς αὐτά. Καθ΄ὅτι τά σκυλιά κατά τήν παροιμίαν γίγνονται καθ΄ ὅλα ὅμοια μέ τάς κυρίας των, ὡς ἐπίσης οἱ ἵπποι καί τά γαϊδούρια συνηθίζουν ἐλευθέρως νά πορεύονται εἰς τούς δρόμους κτυπόντας αὐτούς πού θά συνταντήσουν μπροστά τους ἐάν δέν παραμερίσουν, καί αὐτά καί ἄλλα καί ὅλα γενικῶς οὕτως γίνονται λόγω τῆς μεγάλης ἐλευθερίας.

Ἀλλά μᾶς περιγράφουν καί οἱ δύο ποία πρέπει νά εἶναι τά ποιοτικά χαρακτηριστικά τοῦ χαρακτῆρος μας καί τά καταγράφουν: εἰ μή φύσει εἴη (ὁ χαρακτήρ μας θά πρέπει νά εἶναι) μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε και συγγενής ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης.

Αὐτά τά ἰδανικά ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τά εἴχαμε καί τά χάσαμε. Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον εἶναι ἡ ἐπιστροφή εἰς τά ἀρχέγονα ἰδανικά μας. Νά τονίσωμεν δέ ὅτι ὅλοι οἱ μεγάλοι μας φιλόσοφοι εἶχον ἐντονότατον τό αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας, καί αὐτό ὑπογραμμίζει ὁ Σωκράτης μέ τήν φράσιν: Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ. Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι, αὐτά πού σᾶς λέγω ἰσχύουν διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύουν.

Νά προσθέσωμεν ὅτι οἱ φιλόσοφοι μας δέν ἦσαν τεμπέληδες ὡς μερικοί φαύλοι διαρρέουν, ἀλλά ὅτι:

ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου ἀθλήματος τοῦ παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.

ὁ Πυθαγόρας ὅστις ἐνίκησεν ἐν Ὀλυμπία εἰς ἀγώνισμα πυγμαχίας

ὁ Πλάτων ὅστις ἐνίκησεν νίκην πάλης εἰς τά Ἴσθμια.

ὁ φιλόσοφος Ἐμπεδοκλῆς ὅστις ἐνίκησεν ἱπποδρομικήν νίκην κέλητος ἵππου.

ὁ μεγάλος μας τραγωδός Αἰσχῦλος καί ὁ ἀδελφός του ὁ Κυναίγειρος ἐπολέμησαν μέ ἀνδρεία εἰς τήν μάχην τοῦ Μαραθῶνος. κ.τ.λ, κ.τ.λ.

Παρακμή δυνάμεθα νά προσθέσωμεν ὅτι εἶναι: ἡ διάβρωσις τοῦ ἐγώ, ἡ ἀποσύνθεσις τοῦ εἶναι, ἡ ἀπώλεια ἀγάπης γιά τόν ἑαυτόν μας. Δ΄αὐτό τό μόνον πού κάνομεν τελευταίως εἶναι νά μετρῶμεν τούς ἀδίκως θανόντας καί νά πηγαίνωμεν εἰς τάς κηδείας των, ὅπως συναίβει μέ τά θλιβερά γεγονότα στήν Μάνδρα, ἀλλά καί μέ τήν ἀνευθυνότητα πού ἐνοικιάζομεν τήν οἰκίαν μας σέ λαθρομετανάστες γιά νά ἀγοράσωμεν τό κουλούρι στό παιδί μας, ἀδιαφορόντας παντελῶς γιά τόν κάθε ἐπικείμενον κίνδυνον καί γιά κάθε κακό πού θά μάς συμβῆ. Βαρυτάτην εὐθύνην διά τήν ἀπαξιώσιν τοῦ ἑαυτού μας φέρουν οἱ φαύλοι λαθρολάγνοι τηλεοπτικοί σταθμοί, ἀλλά τήν κυρίαρχον εὐθύνην τήν φέρομεν ἐμεῖς.

Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον πού ἔχομεν περιέλθει εἶναι:Α) ἡ φιλοπατρία. Β) ὁ χαρακτήρας μας νά λαξευθῆ ὅπως ὁ Πλάτων τόν περιγράφει. Γ) αἱ ἙλληνοΧριστιανικαί μας παραδόσεις.

ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ