Στην επιβεβαίωση αυτού που χρόνια τώρα πλανάται ως αστικός μύθος, προχώρησε ο πρώην Γιουγκοσλάβος Εξωτερικών, Βλάντισλαβ Γιοβάνοβιτς στην «Nedeljnik», όπου με αφορμή το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη,επιβεβαίωσε πως είχε ζητηθει από τον τελευταίο τη σύμπραξη για τη δημιουργία μιας συνομοσπονδίας μεταξύ Ελλάδας και Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, η Σερβία και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ήταν σε πλήρη απομόνωση όπως αναφέρει το Βαλκανικό Περισκόπιο. Ο Μιλόσεβιτς με τον «αποκλεισμό του Ντρίνα» προσπάθησε να ασκήσει πιέσεις στους Σερβοβόσνιους για συμβιβασμό στις διαπραγματεύσεις, που, μεταξύ των άλλων, θα οδηγούσαν σε άρση των κυρώσεων. Το μόνο παράθυρο στο διπλωματικό κόσμο για το Βελιγράδι, ήταν η Αθήνα. Η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που μετονομάσθηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διατηρούσε διπλωματικές σχέσεις με τη Σερβία σε πλήρη δυναμικότητα, ήταν η Ελλάδα. Ως εκ τούτου, στις εκθέσεις της CIA, όχι πολύ καιρό πριν, είχε κυκλοφορήσει το προφίλ του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ότι είχε καλές σχέσεις με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος πέθανε χθες. Ο Μητσοτάκης είχε έρθει στο Πάλε το 1993, όπου μαζί με τον Μιλόσεβιτς και τον Ντόμπριτσα Τσόσιτς, πρότεινε την ηγεσία της Σερβίας να δεχθεί το σχέδιο Βανς-Όουεν. Αυτές οι σχέσεις μεταξύ Μιλόσεβιτς και Μητσοτάκη, ήταν τόσο προσιτές στον πρώην πρόεδρο της Σερβίας και της Γιουγκοσλαβίας, ώστε ένα χρόνο μετά, να σκεφθεί σοβαρά την ιδέα της δημιουργίας μια συνομοσπονδίας μεταξύ Ελλάδας και Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Λίγο αργότερα, στο αεροπλάνο ανέβηκαν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και ο υπουργός Εξωτερικών, Βλάντισλαβ Γιοβάνοβιτς. Ήταν ακριβώς, που στην Αθήνα είχε αναλάβει ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος διαδέχθηκε τον Μητσοτάκη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Μιλόσεβιτς δήλωσε το σχέδιό του: «Εγώ θα προτείνω μια Συνομοσπονδία». Είχε γράψει κάτι σημειώσεις για τις κινήσεις του αυτές και τις έδωσε στο Γιοβάνοβιτς «να ρίξει μια ματιά». Ο υπουργός Εξωτερικών εξεπλάγη, σημειώνει το δημοσίευμα. Προσπάθησε να αποτρέψει αυτήν την ιδέα. «Πώς ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας θα ενωθεί με άλλη χώρα;» τον ρώτησε, αλλά ο Μιλόσεβιτς ήταν πρόθυμος να σπάσει το διεθνή αποκλεισμό, είπε ο Γιοβάνοβιτς. «Μάταια προσπάθησα να αποτρέψω την κίνησή του. Ο Έλληνας πρωθυπουργός έλαβε την πρότασή του. Φυσικά, με πολύ κομψό τρόπο, αρνήθηκε». Αυτό, είναι τώρα ιστορικό ανέκδοτο, και σύμφωνα με τον Βλάντισλαβ Γιοβάνοβιτς απεικονίζει τις απόψεις της CIA που έλεγαν ότι ο Μιλόσεβιτς σπάνια άκουγε (τους άλλους), αλλά, μερικές φορές είχε ακούσει τον υπουργό Εξωτερικών. «Ο Μιλόσεβιτς ήταν εσωστρεφής άνθρωπος. Δεν ήθελε να μιλάει με τους άλλους ή να ακούει γνώμες άλλων. Ούτε στάθηκε μπροστά από τους συνεργάτες του, να ενημερωθεί ή να ενημερώσει τι σκοπεύει να πει σε άγνωστους, πριν από τις συναντήσεις του. Αυτό το μάθαμε αργότερα», διευκρίνισε ο Γιοβάνοβιτς. «Ήταν αρκετά κλειστός και μόλις μια ή δύο φορές ζήτησε συμβουλές», πρόσθεσε.

Είναι ένα ζώο παραμυθένιας ομορφιάς, από τα πλέον αναγνωρίσιμα σε όλο τον κόσμο. Όμως η καμηλοπάρδαλη βαδίζει προς την εξαφάνιση σχεδόν αθόρυβα, χωρίς να προσελκύει το ενδιαφέρον του κοινού, ή ακόμα και των επιστημόνων.

Πριν από 15 χρόνια, περίπου 140.000 καμηλοπαρδάλεις (Giraffa camelopardalis) όρθωναν το ανάστημά τους στις σαβάνες και τα δάση της Αφρικής. Σήμερα όμως ο πληθυσμός της έχει συρρικνωθεί κατά περισσότερο από 40%, προειδοποιεί το Ίδρυμα Διατήρησης της Καμηλοπάρδαλης (GCF).

Όπως συμβαίνει με πολλά ακόμα είδη, η παρακμή του ψηλότερου ζώου στον κόσμο αποδίδεται στη λαθροθηρία και την απώλεια ή τον κατακερματισμό των ενδιαιτημάτων του.

Περιέργως, ακόμα και οι ζωολόγοι και οι οικολόγοι είχαν ενδιαφερθεί ελάχιστα για την καμηλοπάρδαλη μέχρι τα πέντε τελευταία χρόνια. «Έχουμε μάθει πολλά για την οικολογία τους, όσα όμως γνωρίζουμε υπολείπονται σημαντικά σε σχέση με όσα γνωρίζουμε για άλλα είδη» επισημαίνει στο «Scientific American» ο Ντέιβιντ Ο’Κόνορ του διάσημου Ζωολογικού Κήπου του Σαν Ντιέγκο.

Πράγματι, μια αναζήτηση στο Google Scholar δίνει λιγότερες από 70 επιστημονικές δημοσιεύσεις για την καμηλοπάρδαλη, συγκριτικά με 160 για την αφρικανικό ελέφαντα.

Ακόμα και το GCF δεν είχε μόνιμους υπαλλήλους μέχρι φέτος. Σήμερα έχει έναν, τον εκτελεστικό διευθυντή του Τζούλιαν Φένεσι. «Οι καμηλοπαρδάλεις είναι η ξεχασμένη μεγαπανίδα. Δεν προσελκύουν την προσοχή που τους αξίζει. Ως αποτέλεσμα, βρίσκονται σε κίνδυνο» λέει ο ίδιος.

Ανάγκη για άμεσα μέτρα προστασίας

Στις λίγες περιοχές όπου έχουν εφαρμοστεί μέτρα διατήρησης του είδους, η προσπάθεια έχει αποδώσει. Για παράδειγμα, η καμηλοπάρδαλη της Δυτικής Αφρικής, το υποείδος Giraffa camelopardalis peralta, ζει μόνο στον Νίγηρα και ο πληθυσμός της αριθμούσε μόλις 50 άτομα στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Σήμερα, έχει αυξηθεί στα 400 άτομα.

«Αυτό συνέβη επειδή η κυβέρνηση του Νίγηρα εφάρμοσε πολιτικές για την προστασία της καμηλοπάρδαλης και στήριξε αυτές τις πολιτικές με μέτρα επιτήρησης» λέει ο Φένεσι του GCF.

«Στον Νίγηρα μπορεί κανείς να πλησιάσει τις καμηλοπαρδάλεις σε απόσταση τριών με πέντε μέτρων, κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο» επισημαίνει. Αυτό δεν συμβαίνει σε χώρες όπου το κυνήγι και η λαθροθηρία ανθούν, και οι καμηλοπαρδάλεις τρέχουν μακριά αν δουν ανθρώπους ακόμα και σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα για το μέλλον των εννέα υποειδών στα οποία χωρίζονται οι καμηλοπαρδάλεις, από τα οποία μόνο είδη κατατάσσονται επισήμως στα «απειλούμενα» είδη.

Ο Φένεσι εργάζεται και στη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), τον διεθνή φορέα που εκδίδει την επίσημη Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών, προβλέπει ότι αρκετά ακόμα υποείδη θα μπουν στη λίστα τα επόμενα δύο χρόνια.

Ίσως αυτό ενισχύσει τις προσπάθειες διατήρησης για αυτό το εμβληματικό πλάσμα της Αφρικής.

loading...