ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟ “HOUSE OF TRICKS” (CARDS)

Πάντα με προβλημάτιζε ο δημόσιος λόγος των πολιτικών. Εάν αυτά που λένε τα πιστεύουν, εάν πραγματικά μπορούν να τα κάνουν και εά
Ή μήπως φορούν ένα παραπλανητικό προσωπείο και
υποδύονται έντεχνα ένα χαρακτήρα που να αρέσει στο κοινό, πολύ πιο δυναμικό και αποτελεσματικό από αυτούς τους ίδιους;
ν αντιλαμβάνονται τις ευθύνες που αναλαμβάνουν.
Καταλήγω να διαπιστώνω ότι η πολιτική μιμείται το θέατρο και οι πολιτικοί τους ηθοποιούς. Γιατί έτσι αρέσει στο κοινό. Γιατί η πραγματικότητα είναι τόσο βαρετή όσο κι’ ένα ντοκυμανταίρ. Το βλέπουν μόνο λίγοι. Η πλειονότητα θέλει φανταστικούς κόσμους,
νοιώθει μέθεξη με τα όμορφα λόγια, με τις υποσχέσεις για ηδονές (με την Επικούρεια και όποια άλλη αντίληψη), με τα πλούτη και οπωσδήποτε με την προσδοκία για ευτυχές τέλος.
Το κακό είναι ότι οι πολιτικοί επειδή το αντιλήφθηκαν αυτό, προσαρμόστηκαν όπως οι ποντικοί με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά στο πείραμα του Παβλώφ, και λένε και κάνουν ότι αρέσει στο κοινό.
Παίζουν τον ρόλο τους κατά πως αρέσει στους πολλούς, με ψέματα, μεγαλοστομίες, υποσχέσεις, προβάλλοντας ικανότητες που στην πραγματικότητα δεν έχουν, ηγέτες, αρχηγοί, σίγουροι και δυναμικοί, υπερήρωες του φαντασιακού κόσμου που υπόσχονται.
Και τι καλύτερο για αυτούς από το να διδαχθούν από τους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Άλλωστε σε όλες τις σχολές κοινωνικών επιστημών πλέον διδάσκονται ως “case studies” ταινίες του κινηματογράφου.
Τα κινηματογραφικά στερεότυπα δημιουργούν ανεξίτηλα ίχνη, ράγες του τραίνου που καθοδηγούν την σκέψη, την συμπεριφορά. Yπακούουν σε μία μανιέρα και η αποδοχή πλέον εξαρτάται από την καλή μίμηση, όπου η ζωή καταλήγει να μιμείται τον κινηματογράφο.
Η αποφασιστικότητα στο πρόσωπο του πολιτικού, οι εκφράσεις του, το ντύσιμό του η στάση του σώματος κάθε λέξη που λέει, το χαμόγελό του, η χειραψία, η αυτοπεποίθηση που πρέπει να δείχνει, όλα διδάσκονται σε μία μίμηση πράξεως, όμως ελάχιστα σπουδαίας και οπωσδήποτε ελάχιστα τελείας.
“Η χώρα θέλει ηγέτη και αυτός είμαι εγώ, και ξέρεις πως έχω δίκιο!”
Τι τεράστια μεγαλοστομία, πόση αμετροέπεια, αλλά και πόση ανασφάλεια κρύβει μαζί αυτή η φράση, την οποία ακούμε να εκφράζεται από πολιτικούς, σε διάφορες εκδόσεις καθημερινά πλέον.
Έχουμε τόσους πολλούς ηγέτες που είναι απορίας άξιο γιατί τελικά η χώρα κατέρρευσε.