Το κεντροδεξιό φύλο δεν αλλάζει
Ναπολέων Λιναρδάτος
Η ιστορία της μεταπολίτευσης θα μπορούσε να συνοψιστεί στο νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου. Η αριστερά αποφάσισε να κάνει μερικές νομοθετικές αλλαγές στην βιολογία του ανθρώπινου είδους.
Η λεγόμενη κεντροδεξιά ταλαντεύεται κάπου μεταξύ σιωπής και συγκατάθεσης. Θα περίμενε κανείς ότι μιας και αυτό τον Οκτώβριο έχουμε την επέτειο εγκαθίδρυσης του κόκκινου ολοκληρωτισμού, θα είμασταν κάπως πιο σκεπτικοί σε τέτοιες σαρωτικές αλλαγές. Αλλά από ό,τι φαίνεται, η ιδεολογική υποταγή της ελληνικής κεντροδεξιάς, είναι η μόνη γνωστή αμετάβλητη ιδιότητα στο ανθρώπινο είδος.
Γιατί πρέπει να ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο τώρα που θα αναγνωρίζει την αλλαγή φύλου μετά από μια τυπική γραφειοκρατική διαδικασία; Από που προκύπτει ότι η αναγνώριση αλλαγής φύλου είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα; Ποιες είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές που μας απαλλάσσουν από όλα όσα γνωρίζαμε για την ανθρώπινη βιολογία μέχρι σήμερα; Γιατί αυτή η «αλλαγή» φύλου να μπορεί να γίνει πριν καν το άτομο ενηλικιωθεί, τι είναι αυτό που επιβάλει να αλλάζουν νομικά φύλο οι δεκαπεντάχρονοι; Ποιες είναι οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις αυτής της νομοθετικής ρύθμισης; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από το οικογενειακό δίκαιο μέχρι και το στράτευμα από αυτή την νομοθετική αλλαγή;
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά ερωτήματα που μια Κεντροδεξιά θα ήταν αναμενόμενο να θέσει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όμως η εν Ελλάδι Κεντροδεξιά ήταν άφαντη. Το θέμα για την λεγόμενη Κεντροδεξιά είναι το εξής, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της; Ποιες αρχές και αξίες πρεσβεύει, ποια είναι η χρησιμότητα της στην ελληνική κοινωνία; Ό,τι έχουμε δει διαχρονικά είναι μια πρόταση καλύτερης και πιο νοικοκυρεμένης διαχείρισης. Στην πραγματικότητα η ελληνική Κεντροδεξιά φιλοδοξεί να παίζει το ρόλο της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς. Είναι ευγενική, φοράει γραβάτα και σιδερωμένα πουκάμισα, είναι στην ώρα της, αποφεύγει τα ξενύχτια και το ποτό και γενικώς είναι υπέρ μιας συναινέσεως που οδηγεί την Ελλάδα όλο και πιο αριστερά.
Μετά από πολλές δεκαετίες πολιτικής παρακμής, τώρα βρισκόμαστε στο έβδομο χρόνο μιας οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης που είναι πρωτοφανής ως προς το εύρος και την διάρκεια. Το καίριο ζήτημα εδώ είναι πως αυτή η κατάρρευση δεν έχει καν δημιουργήσει αμφιβολίες στην λεγόμενη Κεντροδεξιά για το ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό. Που ακριβώς οδηγεί αυτή η στρατηγική της νοικοκυρεμένης διαχείρισης του αριστερού κράτους και ατζέντας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτός ο ντε φάκτο μονοκομματισμός που επικρατεί στην Ελλάδα δεν είναι η βασική αιτία της υπάρχουσας κρίσης. Μετά από πολλές δεκαετίες σοσιαλμανίας, η Κεντροδεξιά, έστω με πολλά στρογγυλέματα και προϋποθέσεις, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του ανταγωνισμού στον οικονομικό τομέα. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για να κατανοήσει και την αναγκαιότητα του ιδεολογικού ανταγωνισμού.
Ποιες είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένες αρχές που μας απαλλάσσουν από όλα όσα γνωρίζαμε για την ανθρώπινη βιολογία μέχρι σήμερα;
Kαμία, παρά η κατάχρηση του "αυτοπροσδιορισμού" πέρα από γλωσσικές ή εθνοτικές μειονότητες.
Κατά δεύτερον η φεμινιστική θεωρία του φύλου. Ο φεμινισμός πάντα ήταν "διεμφυλικός", παλιότερα κοινωνικά ως προς τη διεστραύλωση των ρόλων με έμφαση σε επαγγελματικούς και οικιακούς τομείς. Αργότερα έγινε κατανοητό πως το κίνημα των ομοφυλόφιλων είχε απαιτήσεις από κοινού με τις φεμινιστικές οργανώσεις και εξ αντιστρόφως οι φεμινιστικές οργανώσεις σε μεγάλο ποσοστό αποτελούνταν από ομοφυλόφιλες. Ίσως και από αφανείς τράνις και γυναίκες που δεν ανήκουν στη φυλή της χώρας των δραστηριοτήτων τους και με βασικό στοιχείο συνθηματολογίας και κριτικής τη σύνδεση ανδρικού φύλου με το Έθνος. Αργότερα φάνηκε πως δεν έχουν πρόβλημα με την εξάπλωση άλλων φυλών και εθνοτικών ομάδων ακόμα και εάν έρχονταν πολιτιστικά σε σύγκρουση με τα φεμινιστικά ιδεώδη τους. Προφανής σχεδιασμός ενός δομημένου εγκλήματος, διότι μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η μείωση του πληθυσμού, οι συνθήκες υπογεννητικότητας, ο 'οικογενειακός προγραμματισμός' και η αντικαταστατική διαφοροποίηση της μέσης φυλετικής σύστασης και χαρακτηριστικών φύλου στις δυτικές χώρες μέσω διαφόρων προσχημάτων "δικαιωματισμού", αυτοδιάθεσης, δημιουργίας μειονοτήτων κάθε είδους εξισωμένα ή και με παροχή προνομίων που επιλέγονται από την κοινωνιολογική συστημική βιομηχανία και των κατανομών "θυματοποίησης" και συμφέροντα εταιριών και οικονομικών χρηματοπιστωτικών παραγόντων.
Τρίτον η αντεπιστημονική θεωρία της καταπολέμησης των διακρίσεων που παρεμβαίνει στην σχολική εκπαίδευση.
Κάποιοι που δηλώνουν Άνδρες ενώ είναι γυναίκες και το αντίθετο θα αναγνωριστούν ως ίσα φύλα που έχει αποτέλεσμα και για τα δύο βιολογικά φύλα να απορρίπτονται τα ανθρωπολογικά και ψυχοπνευματικά χαρακτηριστικά τους και γενετικές διαχωριστικές προδιαγραφές τους, στον νόμο και στην εκπαίδευση ως προς την καταπολέμηση των διακρίσεων.
Παράλληλα η κατάχρηση απόδοσης ιθαγένειας και η απόρριψη της έννοιας της που συνδέθηκε και με το φύλο.
Γενικότερα: Ο "αντιρατσισμός" και η καταπολέμηση του, ως γλωσσολογικό νέο ιδίωμα και αρχική νομοθεσία είχε πολύ βαθύτερα κίνητρα όταν διαχέονταν μέσω διάφορων αριστερών κομματικών και μη, οργανώσεων η σε σχέση και με τη νεότερη πολιτικοποιημένη φιλελευθεροποιημένη ανθρωπολογία του διεθνισμού.