Θα υπάρξει κουρδικό κράτος; Δύσκολο να καταλυθούν τα σύνορα όπως είναι σήμερα διαμορφωμένα

Ναι, στην πράξη θα ιδρυθεί κουρδικό ή ακόμη και κουρδικά κράτη, όχι όμως και «τυπικά». Με το «τυπικά» εννοώ πως δεν βλέπω, προς το παρόν, την κατάλυση των υφισταμένων συνόρων όπως
αυτά δημιουργήθηκαν ως συνέπεια της ιμπεριαλιστικής συμφωνίας Sykes-Picot του 1916 και νομιμοποιήθηκαν

μετά το 1945 στο πλαίσιο του ΟΗΕ.
Υπογραμμίζεται πως βασικοί πυλώνες του ΟΗΕ είναι και παραμένουν η κυριαρχία και ανεξαρτησία των κρατών και η μη αλλαγή συνόρων με τη βία παρά μόνο συναινετικά.

Το γεγονός του κουρδικού δημοψηφίσματος στις 25 Σεπτεμβρίου υπέρ της ανεξαρτησίας είναι εξαιρετικά σημαντικό διότι καταγράφει τη βούληση των Κούρδων του Ιράκ (92%) να διαφεντεύουν τους εαυτούς τους. Από τώρα και στο εξής μπορούν να το επικαλούνται, όπως δυνητικά μπορούν να επιχειρηματολογούν μέσω αυτού και οι υπόλοιποι Κούρδοι- της Συρίας , της Τουρκίας και του Ιράν, πονοκεφαλιάζοντας κυρίως τον Ερντογάν της Μπουγιούκ (Μεγάλης) Τουρκίας. Ο συνολικός Αρούμπα των Κούρδων στην ευρύτερη περιοχή ξεπερνά κατά πολύ τα 40 εκατομμύρια.

Οι Κούρδοι κέρδισαν μια σημαντική νίκη που έρχεται να τους ενισχύσει σε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα στις διεθνείς σχέσεις, το οποίο είναι αυτό της νομιμότητας. Ουσιαστικά με το δημοψήφισμα κέρδισαν, μαζί με τις στρατιωτικές τους νίκες κατά των ισλαμιστών και των αποκεφαλιστών, το ηθικό πεδίο της μάχης. Είναι για αυτό τον λόγο που η επίθεση που τους γίνεται επικεντρώνεται στο ζήτημα της «νομιμότητας».

Μια αντικειμενική και ταυτόχρονα κυνική ανάγνωση του πολιτικού και στρατιωτικού ισοζυγίου στην ευρύτερη περιοχή θα πρέπει να προβληματίσει τις κουρδικές ηγεσίες ως προς τις δυνατότητες, στη παρούσα φάση, δημιουργίας κουρδικού κράτους στο Ιράκ, για παράδειγμα. Μπορεί οι Άραβες να εξορκίζουν τη συμφωνία Sykes-Picot. Όμως η μη συμπεφωνημένη κατάλυσης της αναφορικά με τα υφιστάμενα σύνορα μπορεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου σε ολόκληρη την περιοχή.

Οι Κούρδοι πρέπει και οφείλουν να κινηθούν με σύνεση και να μετρούν τα βήματά τους. Έχουν αρκετή ιστορική μνήμη, και κυρίως η φυλή των Μπαρζανί, ώστε να θυμούνται τις πολλαπλές προδοσίες των κατά άλλα φίλων τους.

Το 1946 το κράτος που ιδρύθηκε από τον Μουλλά Μουσταφά Μπαρζανί στο Ιράν (με τη βοήθεια της Μόσχας), η Δημοκρατία του Μαχαπάτ, προδόθηκε από τους Δυτικούς προς τον Σάχη της Περσίας που κατέσφαξε τους Κούρδους του Ιράν το 1947. Η πιο μεγάλη όμως προδοσία έγινε το 1975 όταν οι Κούρδοι προδόθηκαν από τους Αμερικανούς (Κίσινγκερ), τους Ισραηλινούς(!), και τον Σάχη της Περσίας. Τότε οι τρεις αυτές χώρες τους όπλισαν έναντι του Σαντάμ Χουσέιν. Όμως όταν Σαντάμ και Σάχης τα βρήκαν μεταξύ τους, οι τρεις εγκατέλειψαν τους Κούρδους που τους έσφαξε, με τη σειρά του, o Σαντάμ. Μάλιστα ο γεννήτορας Μπαρζανί κατέληξε εξόριστος στις ΗΠΑ , όπου και πέθανε. Αυτή ήταν η προτελευταία προδοσία. Η τελευταία έγινε από το πατέρα Μπους στη διάρκεια του πολέμου για την απελευθέρωση του Κουβέιτ στις αρχές του 1990, όταν οι Κούρδοι του Ιράκ ξεσηκώθηκαν κατά του Σαντάμ με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και μετά το τέλος του πολέμου αφέθηκαν στην τύχη τους και σφαγιάστηκαν και πάλι.

Εκτιμώ πως αυτό που θα προκύψει με τα σημερινά δεδομένα της ήττας του Ισλαμικού κράτους είναι πολιτικά μια ερμαφρόδιτη κατάσταση. Τα σύνορα θα παραμείνουν, τυπικά ως έχουν, αλλά θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η αυτονομία των Κούρδων. Η περίπτωση του Ιράκ είναι πιο περίπλοκη από αυτή της Συρίας. Όμως το Ιράκ δεν μπορεί και δεν νομίζω θα επιδιώξει «στρατιωτική» λύση. Και στο Ιράκ υπάρχει ένα ιστορικό αυτονομίας των Κούρδων και μάλιστα κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα, που δεν υπήρξε σε καμιά άλλη χώρα της περιοχής. Επομένως οι συμβιβασμοί μπορούν να γίνουν.

Όσο για τη Συρία πολλά θα εξαρτηθούν από τις κινήσεις του Άσαντ. Μπορεί στη Συρία να μην υπήρξε αυτονομία των Κούρδων. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε πως η Συρία υπήρξε η πιο «ανεκτική» χώρα ως προς τις μειονότητες. Συνεπώς και εκεί υπάρχει πρόσφορο έδαφος για παραγωγικούς συμβιβασμούς.

Μακροπρόθεσμα τα πράγματα κυλούν υπέρ των Κούρδων και για τον επιπρόσθετο λόγο των αριθμών. Αναφέρομαι και στην υπέρ γεννητικότητα των Κούρδων αλλά και στα σημερινά πληθυσμιακά δεδομένα. (Π.χ. στην Τουρκία από το 2020 θα υπάρχουν περισσότεροι Κούρδοι κληρωτοί στο στρατό παρά Τούρκοι!). Το ζήτημα των αριθμών δεν μπορεί να αγνοηθεί και για το λόγο αυτό, αλλά και για τους κινδύνους που τώρα ελλοχεύουν, οι Κούρδοι δεν πρέπει να κάνουν βεβιασμένες κινήσεις αποξενώνοντας συμμάχους και προσφέροντας αιτίες σε πολεμοχαρή κράτη όπως είναι η Τουρκία.

Αν η Τουρκία κλείσει την στρόφιγγα…

Επιπλέον οι Κούρδοι του Ιράκ εξαρτούνται σε κρίσιμο βαθμό από τις εξαγωγές πετρελαίου που γίνονται μέσω Τουρκίας και με βασικό αγοραστή το Ισραήλ. (Εδώ ο γιος του Ερντογάν είναι και ο βασικός διαμεσολαβητής!). Αν η Τουρκία κλείσει τη στρόφιγγα τα πράγματα θα αγριέψουν. Εδώ η Συρία μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο εάν, με τη βοήθεια της Μόσχας, διοχετεύσει το κουρδικό πετρέλαιο μέσω Συρίας στη Μεσόγειο. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι ανατρεπτική των υφιστάμενων σήμερα ισορροπιών και θα λειτουργήσει καταλυτικά υπέρ των Κούρδων.

Ανεξάρτητα, το κουρδικό καραβάνι προχωρεί, όπως λεν στη Μέση Ανατολή. Οι Κούρδοι πρέπει να μετρούν την κάθε τους κίνηση και προς το παρόν μπορούν να «κρυφτούν» πίσω από τη δήλωση του Μασούτ Μπαρζανί (γιού του Μουλλά Μουσταφά) πως το δημοψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό.
mignatiou.com