«Τυχόν τουρκική λύση του Κυπριακού σημαίνει κερκόπορτα από την οποία ο ισλαμοφασισμός θα κατακλύσει την υπόλοιπη Ευρώπη.»

Του Χρήστου Ψιλογένη

Γίνεται συνεχώς λόγος για την ανάγκη μιας νέας στρατηγικής, την οποία υποστηρίζουν τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, με την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ, να εμμένουν στην ακολουθούμενη πορεία.

Ας αναλύσουμε λοιπόν τις δύο απόψεις,
ξεκινώντας από την ακολουθούμενη στρατηγική.

Η στρατηγική αυτή έδινε προτεραιότητα στις διακοινοτικές διαφορές μεταξύ Ε/κ- Τ/κ, παρακάμπτοντας την τουρκική κατοχή και το προσφυγικό, που ήταν και παραμένουν η πεμπτουσία του Κυπριακού. Έτσι όμως, όχι μόνο στερήσαμε από τον εαυτό μας τη δυνατότητα οποιασδήποτε πίεσης για άρση των κύριων εμποδίων της λύσης, αλλά διαπραγματευόμενοι υπό την ασφυκτική πίεση της κατοχής και τη συνεχή ροή εποίκων, οδηγηθήκαμε φυσιολογικά σε μη βιώσιμη λύση.

Λανθασμένη όμως ήταν και η τακτική μας. Διότι ενώ υπό κανονικές συνθήκες η διαπραγμάτευση είναι διαδικασία πάρε- δώσε, η πλευρά μας έδινε διαρκώς, χωρίς να απαιτεί άμεσα αντίστοιχα ανταλλάγματα. Αρκούνταν σε απλές υποσχέσεις, που ουδέποτε τηρήθηκαν.

Με τη διαδικασία αυτή όμως, ατόνησε και η υποστήριξη αρκετών φιλικών χωρών, αφού οι διακοινοτικές διαφορές είναι σύνηθες δευτερεύον πρόβλημα, που απασχολεί πολλά κράτη. Αντίθετα, η πολιτική μας διευκόλυνε τον αγγλοαμερικανικό παράγοντα και τον ΟΗΕ να προωθήσουν διχοτομικά σχέδια λύσης, με αποκορύφωμα το σχέδιο Ανάν.

Η πλήρης αποτυχία της πολιτικής μας επιβεβαιώθηκε στο Κραν Μοντανά. Εκεί, έχοντας δώσει σχεδόν τα πάντα, αναμέναμε στοιχειώδη ανταπόκριση, που θα επέτρεπε μια βιώσιμη λύση, για να εισπράξουμε, ενώπιον του ΓΓ του ΟΗΕ, ότι «οι διαπραγματεύσεις τελείωσαν, καιρός να ξυπνήσουμε»! Και ακριβώς εδώ προβάλλει ένα βασικό ερώτημα: Τυχόν αλλαγή στρατηγικής, θα είναι χωρίς συνέπειες; Σαφώς και όχι. Απλώς οι συνέπειες από τυχόν λύση με βάση τα όσα ασύνετα παραχωρήσαμε και ασυλλόγιστα συζητάμε, θα είναι πολύ χειρότερες.

Πρόκειται για την εκ περιτροπής προεδρία, τα πολλαπλά βέτο, την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ε/κ εκτοπισμένων, την παραμονή όλων των εποίκων, τις 4 ελευθερίες που η Άγκυρα διεκδικεί για τα 80 εκατομμύρια των υπηκόων της και τη συνέχιση των επεμβατικών της δικαιωμάτων με παρουσία κατοχικού στρατού στο διηνεκές. Χωρίς βεβαίως να ξεχνάμε το κόστος της επιδιωκόμενης λύσης, που μαζί με το δημόσιο χρέος της Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους, αποκλείει εντελώς την οικονομική βιωσιμότητα της λύσης.

Στην πραγματικότητα δηλαδή, οι Ε/κ καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ μιας μακροχρόνιας κατοχής, από την οποία έστω και με δυσκολίες επιβιώνουμε και μίας λύσης που με βάση τα συμφωνηθέντα και τα συζητούμενα, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία, που καταργεί το νόμιμο κράτος, νομιμοποιεί το κατοχικό καθεστώς και υποθηκεύει τον Ελληνισμό της Κύπρου. Είναι λύση σκόπιμα μη βιώσιμη, που με την άμεση κατάρρευσή της, οι δύο κοινότητες ξεκινώντας από τις συνιστώσες πολιτείες, θα αναζητήσουν διεθνή αναγνώριση.

Οπότε το πιθανότερο είναι να αναγνωριστούν δύο κράτη στην Κύπρο, με κίνδυνο μάλιστα η Τουρκία να διατηρήσει τα επεμβατικά της δικαιώματα στο ελληνοκυπριακό, αφού για μας η επιστροφή στην Κυπριακή Δημοκρατία θα είναι η λογικότερη επιλογή.

Αναπόφευκτη λοιπόν η αλλαγή πορείας και η χάραξη νέας στρατηγικής, που θα πρέπει να βασίζεται στις εξής προϋποθέσεις: Τη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, τον πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη λειτουργικότητα της λύσης.

Την επίτευξη των ανωτέρω προϋποθέσεων μπορούμε να επιδιώξουμε αναβαθμίζοντας το Κυπριακό και τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος σε πανευρωπαϊκά προβλήματα. Ενόψει μάλιστα και της αγοράς των S-400 από την Τουρκία, πρέπει να επιδιώξουμε όχι μόνο την ενίσχυση της άμυνάς μας, αλλά και την αμυντική κάλυψη των δύο χωρών από την ΕΕ. (ενέργεια έναντι ασφάλειας).

Γιατί τυχόν τουρκική λύση του Κυπριακού, δεν σημαίνει μόνο ισλαμοποίηση της ευρωπαϊκής Κύπρου, αλλά και μία κερκόπορτα από την οποία ο ισλαμοφασισμός θα κατακλύσει πλέον νόμιμα την υπόλοιπη Ευρώπη! Τέλος, επειδή η συνθήκη εγγύησης είναι το κύριο εμπόδιο της λύσης, πρέπει να αντιμετωπισθεί, κατά προτεραιότητα, με προσφυγή στον ΟΗΕ, το αρμόδιο τμήμα του οποίου απέκλεισε τη χρήση βίας (γνωμάτευση Kelsen).

Στην ανάγκη να ζητηθεί γνωμάτευση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Γιατί αν μεν ισχύει ακόμα, η Τουρκία οφείλει να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη, μοναδικό σκοπό της συμφωνίας, που με παράνομη βία παραβίασε, ανακαλώντας και τα κατοχικά της στρατεύματα. Αν δεν ισχύει πλέον, τότε είναι ένοχη εισβολής -κατοχής, που πρέπει να τερματίσει άμεσα. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, οι Αγγλοαμερικανοί οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αντί να μας δίνουν συμβουλές για νομιμοποίηση της κατοχής.

Γιατί όταν θέλουν, και γνωρίζουν και μπορούν, όπως η ιστορική πείρα απέδειξε. Επομένως, αν η κυβέρνηση και τα συνοδοιπόρα κόμματα έχουν ακόμα αμφιβολίες για την ανάγκη νέας στρατηγικής, ας απευθύνουν σε ξένους ειδικούς το απλό αλλά θεμελιώδες ερώτημα:

Είναι βιώσιμη μία λύση, που θα είναι ναρκοθετημένη, όχι μόνο με τις ανωτέρω δουλείες (δεσμεύσεις) που ασύνετα αποδέχθηκαν, αλλά και τις νέες τουρκικές αξιώσεις που απερίσκεπτα συζητούν; Ή μήπως με αυτήν οδηγούμαστε σε χειρότερη και μη αναστρέψιμη κατάσταση ;

https://www.apopseis.com/tychon-tourkiki-lysi-tou-kypriakou-simeni-kerkoporta-apo-tin-opia-o-islamofasismos-tha-kataklysi-tin-ypolipi-evropi/