ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ

Στέργε μὲν τὰ παρόντα, ζήτει δὲ τὰ βελτίω. Μηδενὶ συμφορὰν ὀνειδίσῃς· κοινὴ γὰρ ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον ἀόρατον.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΚΛΕΑ

εἰ δεινὸν ἡγήσαιο τοὺς χείρους τῶν βελτιόνων ἄρχειν καὶ τοὺς ἀνοητοτέρους τοῖς φρονιμωτέροις προστάττειν·(δέν ὑπάρχει χειρότερον κακόν ἀπό τό νά ἐξουσιάζουν οἱ κάκιστοι τούς καλλιτέρους καί οἱ πλέον ἀνόητοι νά πραστάζουν τούς φρονιμοτέρους)

ΠΛΑΤΩΝ

τῆς δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν·

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Χαλεπόν ἄρχεσθαι ὑπό χείρονος

ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΝΙΚΟΚΛΕΑ

γιγνώσκων ὅτι τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ὅτι μὲν γάρ εἰσί τινες εὐτυχεῖς ὁρῶμεν. ἄφρονες γὰρ ὄντες κατορθοῦσι πολλά, ἐν οἷς ἡ τύχη κυρία: 1242α ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΙΑ

« καλλίτερα νά εἶσαι τελευταῖος μεταξύ τῶν πρώτων παρά πρῶτος μεταξύ τῶν τελευταίων » ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΝ

Καί πράγματι μερικοί ἄφρονες εἰς μίαν παρηκμασμένην πολιτείαν δύνανται νά γίνουν καί πρωθυπουργοί κάθ΄ὅτι τό ἦθος τῆς πόλεως εἶναι ὅμοιον μέ αὐτό τῶν ἀρχόντων. Παρά τό ὅτι εἶναι διώκται τῆς ἀριστείας καί τῶν ἀρίστων, στήν παρηκμασμένην πολιτείαν εἶναι οἱ πρῶτοι μεταξύ τῶν τελευταίων πού εἶναι οἱ πολλοί, καί οὕτως δύνανται νά ἄρχουν. Ἀλλά παρά ταύτα εἰς τήν παρηκμασμένην πολιτείαν ὑπάρχουν εἰσέτι οἱ σόφρωνες καί οἱ συνετοί, εἶναι δέ αὐτοί πού ὑφίστανται αὐτά πού περιγράφουν οἱ σοφοί πρόγονοι μας. Αὐτοί οἱ σόφρωνες ἐπειδή δέν εἶναι κακόψυχοι καί φθονεροί, εἶναι οἱ κυνηγοί τῆς ἀριστείας καί τῶν ἀρίστων τούς ὁποίους ὄχι μόνον δέν ἐχθρεύονται, δέν φθονοῦν, δέν μισοῦν, ἀλλά ἀντιθέτως τούς θαυμάζουν, τούς καμαρώνουν καί τούς χειροκροτοῦν. Καί ἐπειδή εἶναι Ἕλληνες καί ὡς ἔκ τούτου ἀπόγονοι τοῦ μεγαλυτέρου ποιητή ὅλων τῶν ἐποχῶν ΟΜΗΡΟΥ ρέει εἰς τό αἵμα τους ἡ φράσις του: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων, διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν πατέρων σου. ΟΜΗΡΟΥ <ΙΛΙΑΣ> ΡΑΨΩΔΙΑ Ζ 119-236

Εἰς τήν ἐμφιλίαν διαμάχην μεταξύ Τρώων καί Ἑλλήνων ὑπῆρχον καί δύο ἥρωες, δύο πολέμαρχοι ἀντίπαλοι. Ὁ ἕνας ἀπό τήν πλευράν τῶν Τρώων ἦτο ὁ Γλαῦκος καί ἀπό τήν πλευράν τῶν Ἑλλήνων ὁ Διομήδης. Ἦλθεν κάποια στιγμή πού ἔπρεπε νά μονομαχήσουν. Ὁ Διομήδης ἦτο ἀνδρεῖος καί γεναῖος ὡσάν τόν Ἀχιλλέα. Ὅταν ἦλθον ἀντιμέτωποι ὁ Διομήδης εἶχεν ἐντιπωσιασθεῖ ἀπό τήν γενναιότητα τοῦ Γλαύκου καί τόν ἐρωτᾶ ἀπό πού εἶναι ἡ καταγωγή του, καί αὐτός ἀρχίζει τήν ἀφήγησιν του. Τότε διαπιστοῦται ὅτι οἱ πρόγονοι των εἶχον φιλοξενηθεῖ καί εἶχον ἀνταλλάξει καί δῶρα εἰς τό ἀλογότροφον τό Ἄργος. Συγκινημένοι καί δύο βάζουν τά σπαθιά στίς θῆκες τους καί ὡς φῖλοι πλέον ὄχι μόνον δέν μονομαχοῦν ἀλλά ἀνταλλάσουν καί τάς πανοπλίας των, τοῦ Γλαύκου ἦτο χρυσή, χάλκινη τοῦ Διομήδη. Ὁ Γλαῦκος ἐπι πλέον τοῦ λέγει ὅτι, ὅταν ἀνεχώρησεν διά τόν πόλεμον τής Τροίας ὁ πατέρας του ὁ Ἰππόλοχος, τοῦ ἔδωσε μίαν εὐχήν: «Αἰέν ἀριστεύειν καί ὑπείροχον ἔμμενε ἄλλων μηδέ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν». «Πάντοτε νά ἀριστεύης καί νά ὑπερέχης τῶν ἄλλων διά νά μήν ντροπιάσης τό γένος τῶν προγόνων σου». Γνωστόν δέ εἶναι ὅτι ἡ φιλοξενία τῶν Ἑλλήνων ἀπευθύνετο ἀπό Ἕλληνας πρός Ἕλληνας καί οὐχί ἀπό Ἕλληνας πρός βαρβάρους.

Καί ἐπειδή, “τά γάρ καλά ἔργα κόπῳ κτῶνται καί πόνῳ κατορθοῦνται” μᾶς ἀρέσει νά θαυμάζομεν τήν μαθητιώσαν Ἑλληνικήν νεολαίαν νά κρατᾶ ψηλά καί μέ καμάρι τήν Ἑλληνικήν σημαίαν εἰς τάς παρελάσεις καί νά τήν χειροκροτοῦμεν. Γιατί ἔχομεν μίαν ἱστορίαν 12.500 ἐτῶν. Ὅσον ἀφορᾶ τάς παρελάσεις, ταύται δέν εἶναι κάτι τό σημερινόν, ἀλλά χάνεται εἰς τά βάθη τῶν χιλιετηρίδων. Παδαδείγματος χάριν ὁ Στράβων μᾶς περιγράφει τήν μεγαλειώδη παρέλασιν πού ἐγένετο ἐτησίως τό 500-600 Π.Χ εἰς τήν Ἀμάρυνθον Εὐβοίας πρός τιμήν τῆς θεάς Ἀμαρυνθίας Ἀρτέμιδος: «ἣν ἀνέθεσάν ποτε ἐν τῷ ἱερῷ τῆς Ἀμαρυνθίας Ἀρτέμιδος· γέγραπται δ’ ἐν αὐτῇ τρισχιλίοις μὲν ὁπλίταις ἑξακοσίοις δ’ ἱππεῦσιν ἑξήκοντα δ’ ἅρμασι ποιεῖν τὴν πομπήν». Ὁ Στράβων λέγει: ὅτι ἔχει δεῖ μίαν πινακίδα πού εἰς αὐτήν ἦτο γραμμένον ὅτι παρήλαυνον τρεῖς χιλιάδες ὁπλίται ἑξακόσιοι ἱππεῖς καί ἑξήντα ἅρματα.

Ὁ πνευματικός δημιουργός μιάς περιόδου πού ὀνομάζεται «χρυσοῦς αἰών τοῦ Περικλέους», ὁ Περικλέας ἔχει κάμει μίαν μνημιώδην ὁμιλίαν τόν λεγόμενον <ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ> πρός τιμήν τῶν νεκρῶν πολεμιστῶν, διαβάζομεν:

«῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν. καὶ ἐκεῖνοί τε ἄξιοι ἐπαίνου καὶ ἔτι μᾶλλον οἱ πατέρες ἡμῶν·»

«Πρῶτα θά ἀρχίσω τήν ὁμιλίαν καί θά ἀναφερθῶ εἰς τούς προγόνους μας, διότι εἶναι δίκαιον ἀλλά καί πρέπον εἰς αὐτούς αὐτήν τήν τιμήν νά ἀποδώσωμεν εἰς τήν μνήμην των. Διότι αὐτήν τήν χώραν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι πάντοτε κατοικοῦν διαδέχοντας ἡ μία γενεά τήν ἄλλην, ἐλευθέραν δέ καί μέ ἀρετήν μάς τήν παρέδωσαν, καί ἐκεῖνοι εἶναι ἄξιοι ἐπαίνων, ἀκόμη δέ περισσότερον οἱ πατέρες ἡμῶν».

Καί αὐτήν τήν μνημιώδη ὁμιλίαν, μικρόν τμῆμα τῆς ὁποίας ἀναφέραμεν, εἴθελαν νά ἀφαιρέσουν ἀπό τά Ἑλληνικά σχολεία.

Ὁ μεγάλος ἥρωας μας Κολοκοτρώνης τήν 8ῃ Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1838 ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς Γυμνασιόπαιδες τοῦ τότε Βασιλικοῦ γυμνασίου εἰς τὴν Πνύκα καί λέγει:

Παιδιά μου, Εἰς τὸν τόπο τοῦτο, ὁποὺ ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγορούσαν τὸν παλαιὸ καιρὸ ἄνδρες σοφοί, καὶ ἄνδρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των. Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, εἰς τὴν μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας.

Ὁ Ὅμηρος, ὁ Περικλῆς, ὁ Κολοκοτρώνης κ.τ.λ ἀναφέρονται εἰς τήν διαδοχήν τῶν Ἑλλήνων ἀπό γενεάν εἰς γενεάν. Τοῦτο ἐπαληθεύει καί ἡ σημερινή ἐπιστήμη πού ἐρευνά τό D.N.A καί μάλιστα ἐρευνά τό ἀνδρικό D.N.A. Ἡ ἔρευνα καταγράφει ὅτι τό 99,5% τοῦ σημερινοῦ D.N.A. εἶναι ἴδιο μέ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἡ ἀπόλυτος κληρονομική καθαρότης τοῦ ἐνδόξου γένους τῶν Ἑλλήνων. Σεβαστοί Ἕλληνες αὐτήν τήν καθαρότητα μας ὀφείλομεν νά τήν διατηρήσωμεν ἀπό σεβασμόν είς τά θυσίας τῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι ἐπότισαν μέ τό αἷματος τό δένδρον Ἑλευθερίας .

Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ὁμιλόντας εἰς προεκλογικήν συγκέντρωσιν εἰς τήν Θεσσαλονίκην εἰς τας 7 Ἰουλίου τοῦ 1928 λέγει: Εἴμεθα ἀποφασισμένοι νά ἐξοπλίσωμεν τό κράτος καί τάς ἀρχάς του διά τῆς ἀναγκαίας νομοθεσίας, ὅπως καταστή δυνατή ἡ ἀποτελεσματική κοινωνική ἄμυνα κατά τῶν ἀπροκάλυπτων ἀνατρεπικῶν ἐνεργειῶν τῶν ἐχθρῶν τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος». Εἰς τάς 22 Δεκεμβρίου 1928, τέσσερις μήνες μετά τόν ἐκλογικόν του θρίαμβο, ὁ Βενιζέλος συνεπής εἰς την προεκλογικήν του ὑπόσχεσιν, ἔφερεν εἰς την Βουλήν ἕνα νόμον τόν 4229/1929, γνωστόν ὡς ἰδιώνυμον. Δηλ. ὁ Βενιζέλος ἀναγνώριζεν ὅτι ὑπάρχουν μερικοί, πού εἶναι ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος. Ὑπάρχει καί ἕνα ἐλάχιστον ποσοστόν τοῦ 0,5% πού ἀνήκει σέ ἄλλη γενεά πού πρέρχεται ἀπό ἄλλη φάρα, καί ἔχει ἄλλους προγόνους, μήν ξεχνάμε ὅτι εἴχαμε καί Τουρκοκρατία, ἐμφανίζονται μετά μανιώδους Τουρκολαγνείας καί μουσουλμανολατρείας. Ὡς ἐκ τούτου φυσιολογικόν εἶναι νά ἐχθρεύονται καί νά πολεμοῦν τήν Ἑλληνικήν ἱστορίαν τάς ἙλληνοΧριστιανικάς παραδόσεις καί νά παραδίδουν τήν Ἑλληνικήν σημαία σέ λαθρομετανάστες, οἱ ὁποῖοι τό συντομότερον δυνατόν πρέπει νά ἐπιστρέψουν εἰς τάς πατρίδας των. Πολλοί δέ λαθρομετανάστες αἰσθάνονται ὑπερήφανοι νά κρατοῦν τήν Ἑλληνικήν σημαία καί αἰσθάνονται ὑπερήφανοι πού εἶναι Ἕλληνες γιατί ἀπέκτησαν τήν Ἑλληνικήν ἰθαγένειαν. Ἰθαγένεια εἶναι σύνθετος λέξις ἀποτελουμένη ἀπό τό ἰθύς+γένος, τό ρῆμα εἶναι ἰθύνω=καθιστῶ εὐθύ, δηλ ὁ ἀπ’ εὐθείας προερχόμενος ἀπό τό ἴδιον γένος. Ἐδῶ διαπιστοῦται μία μετάλλαξις νά μεταλλάσσεται ἀπό κάτι πού εἶναι, σέ κάτι πού δέν εἶναι καί δέν τοῦ ἀνήκει, νά μεταλλάσσεται κάποιος σέ Ἕλληνα ἄν καί προέρχεται ἀπό ἄλλο γένος, ἀπό ἄλλο ἔθνος. Τήν ἀπάντησιν διατί δύναται νά συμβαίνη αὐτό θά μάς τήν δώση ὁ Πλάτων εἰς τήν <πολιτείαν> του, γράφει: «ἀλλὰ μὴν πρώτη γε καὶ μεγίστη τῶν χρειῶν ἡ τῆς τροφῆς παρασκευὴ τοῦ εἶναί τε καὶ ζῆν ἕνεκα» 369d.

Καί πράγματι διά νά ζῇς καί νά ὑπάρχης ἀναγκαῖον εἶναι ἡ ἀναζήτησις τῆς τροφῆς, ἐπειδή εἶναι ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη ἀνάγκη, διότι διαφορετικά θά πεθάνης ἀπό τήν πείναν, καί αὐτό εἶναι τό ζῆν. Τό εἶναι(ἀπαρέμφατον τοῦ εἰμί=ὑπάρχω, εἶμαι) πού ἀναφέρει ὁ Πλάτων εἶναι κάτι τό ὑπερβατικόν, κάτι τό μυσταγωγικόν πού ὅταν δέν τό ἔχεις εὐκόλως σήμερα εἶσαι ὑπερήφανος πού εἶσαι Ἄγγλος, αὔριο Γάλλος, καί μεθαύριο Πορτογάλος. Αὐτός λοιπόν πού προέρχεται ἀπό μία ἄλλη γενιά ἀπό ἕνα ἄλλο ἔθνος και τώρα μεταλλάσσεται σέ κάτι ἄλλο πού δέν τοῦ ἀνήκει φυσικόν εἶναι νά μήν τιμᾶ καί νά μήν σέβεται τούς προγόνους του, νά μήν τιμᾶ τήν μάνα του καί τόν πατέρα του ἀπό τούς ὁποίους κατάγεται.

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΖΗΤΩ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΟΧΙ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ