Ο μικρός Αμίρ και η ετήσια ντροπή μας στις παρελάσεις

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης…

Στο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σλέιντ «Κάθε χρόνο, ίδια μέρα», ο Τζόρτζ και η Ντόρις συναντιούνται κάθε χρόνο, την ίδια ακριβώς μέρα, σε ένα μοτέλ στο Σαν Φρανσίσκο, έχοντας
συνάψει έναν ιδιότυπο παράνομο δεσμό. Εμείς εδώ δεν έχουμε τους αντίστοιχους Τζόρτζ και Ντόρις. Αλλά, κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τη μέρα της παρέλασης για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, έχουμε έναν καλό λόγο να μην είμαστε υπερήφανοι.

Στα ελληνικά σχολεία και ιδίως στα δημοτικά, πηγαίνουν πολλά παιδιά μεταναστών και προσφύγων. Θα τα διακρίνετε ίσως μόνο λόγω του διαφορετικού τους χρώματος. Κατά τα άλλα, είναι παιδιά, σαν όλα τα άλλα, που μπορεί να μιλάνε τη γλώσσα μας καλύτερα και από τα Ελληνόπουλα και σίγουρα αξιοποιούν το πεδίο του σχολείου για να γίνουν μέλη μιας ευρύτερης κοινότητας. Κάνουν τα ίδια μαθήματα με τα Ελληνόπουλα, τους απασχολούν τα ίδια προβλήματα και έχουν, στο πλαίσιο αυτής της σχολικής κοινότητας, τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι.

Δεν έχει νόημα να ξανακάνουμε τη συζήτηση για το αν πρέπει οι σημαιοφόροι να επιλέγονται με βάση τον βαθμό ή να κληρώνονται ανάμεσα σε όλους τους μαθητές. Άποψη της στήλης είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό μέτρο, ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής, ώστε να επιλέγεται αυτός που θα φέρει τη σημαία. Για αμιγώς συμβολικούς λόγους. Στο σκεπτικό μου, όμως, είναι ότι, αν ο άριστος είναι Αφγανός ή Πακιστανός τη καταγωγή, τότε έχει το ίδιο δικαίωμα με ένα Ελληνόπουλο κατά το γένος να φέρει το εθνικό σύμβολο.

Η περίπτωση του μικρού Αμίρ που απασχόλησε τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες είναι απολύτως ενδεικτική του στρουθοκαμηλισμού μας. Ο Αμίρ κληρώθηκε να κρατήσει τη σημαία. Επελέγη, συνεπώς, ως ίσος μεταξύ ίσων, με βάση το σκεπτικό του υπουργείου. Αν για έναν λόγο δεν θα έπρεπε να κρατά τη σημαία, είναι γιατί δεν είναι ο καλύτερος. Αυτοί όμως είναι οι κανόνες και με αυτούς παίζουμε. Συνεπώς, το να επικαλείται ο διευθυντής του σχολείου άρνηση του μικρού να μπει στην εκκλησία με τη σημασία, όταν το ίδιο το παιδί λέει πως δεν θα είχε πρόβλημα να μπει, είναι μια ανοησία. Ο διευθυντής βγήκε από τη δύσκολη θέση ένας μικρός μετανάστης να φέρει το εθνικό σύμβολο, έδωσε σε άλλο παιδί τη σημαία και στον Αμίρ έδωσε να κρατά το ταμπελάκι του σχολείου.

Είναι θετικό ότι το υπουργείο Παιδείας κινητοποιήθηκε για την υπόθεση. Αλλά, δεν αρκεί μόνο αυτό. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς τόσοι άνθρωποι μπορούν να βγάζουν τόσο μισος για ένα παιδί που φέρει το εθνικό σύμβολο, επειδή οι γονείς του και αυτό δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Δεν ξέρει, μήπως, τι σημαίνει Ελλάδα; Κι όμως, για παιδιά που αναγκάζονται να φύγουν από εμπόλεμες περιοχές, η χώρα που τα υποδέχεται και τα εντάσσει, είναι το σπίτι τους. Αυτό αναγνωρίζουν και αγαπούν ως πατρίδα, ανεξάρτητα από την καταγωγή. Όταν, λοιπόν, υποσχόμαστε ίσες ευκαιρίες για όλους τους μαθητές, τότε ο κανόνας πρέπει να εφαρμόζεται απαρέγκλιτα.

Και στο κάτω-κάτω, είναι ντροπή για εκπαιδευτικούς να καλλιεργούν διχασμό σε μια κοινότητα με δεκάχρονα και εντεκάχρονα παιδιά και να τα βάζουν να διαλέξουν μεριές. Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που έχουν ξεπεράσει αυτά τα σύνδρομα, επειδή είναι και αυτοί που έχουν στα χέρια τους το βασικό μέσο που διαπλάθει πολίτες και ενσυνείδητους ανθρώπους, ανεξαρτήτως της καταγωγής, της θρησκείας και του χρώματος του δέρματός τους: της παιδείας.

Μέχρι, όμως, να γίνει αυτό κτήμα όλων, κάθε χρόνο, ίδια μέρα, θα είμαστε εδώ να λέμε αυτά που θεωρούμε αυτονόητα σε ένα δυτικό κράτος, μέλος της Ε.Ε., το 2017.

Υ.Γ. Θερμά συγχαρητήρια στον συνάδελφο Γιάννη Ευσταθίου του Star που ανέδειξε το θέμα με λεπτομερές και ισορροπημένο ρεπορτάζ.

πηγη