Αυτοί είναι οι συνταξιούχοι που βγήκαν στους δρόμους σήμερα…

Θυμάμαι τη μάνα μου, ήταν γύρω στα 50, που έλεγε ότι δε φοβόταν τα γεράματα που θα ερχόντουσαν τα επόμενα χρόνια. «Δεν φοβάμαι, παιδί μου, δουλεύω τόσα χρόνια, τόσα ξενύχτια, τόσες αργίες, τόσα βράδια…
τουλάχιστον θα έχω μια σύνταξη να μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου δίχως να γίνω βάρος σε κανέναν»…
Θυμάμαι και την πεθερά μου, πριν λίγα χρόνια κάποια παραμονή Χριστουγέννων που ήρθε και μου έδωσε μαζεμένο το Δώρο και μου είπε «Πάρτε τα να αγοράσετε στα παιδιά από ένα ποδήλατο, είναι η τελευταία φορά που μας το δίνουν»…

Θυμάμαι και τη γιαγιά μου, που πάντα – ακόμα και σήμερα που είναι σε βαθιά γεράματα – όποτε κατεβαίνω στο πατρικό μου με χαρτζιλικώνει, όπως όταν ήμουν παιδί, και έχει πλάκα γιατί η γιαγιά έχει τέσσερα εγγόνια και δύο δισέγγονα. Όταν έρχονται γιορτές πιάνει την πενιχρή αγροτική της σύνταξη και τη μοιράζει στα έξι… Αυτές οι πενταροδεκάρες που λαμβάνει δεν θα κάλυπταν ούτε τις επισκέψεις στους γιατρούς, αν δεν είχε τα παιδιά της. Και είναι πολλοί οι γιατροί όταν έχεις σπάσει τη μέση σου στα χωράφια μια ολόκληρη ζωή…

Αυτοί είναι οι συνταξιούχοι που βγήκαν στους δρόμους σήμερα, οι δικοί μας άνθρωποι, οι μανάδες, οι πατεράδες, οι παππούδες μας… αυτούς βασανίζουν εδώ και χρόνια γεμίζοντάς τους ανασφάλεια για το αύριο. Άνθρωποι που δούλευαν και πλήρωναν εισφορές και φόρους για σαράντα χρόνια, σήμερα δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες που έρχονται σε όλους με το πέρασμα του χρόνου. Σήμερα είναι οι γέροντες μας, αύριο θα είμαστε εμείς… μόνο που εμείς στα αυριανά μας εγγόνια ούτε το ποδήλατο δεν θα μπορέσουμε να τους αγοράσουμε…

Της Σοφίας Χουδαλάκη