Ήρωες Και Ηγέτες
Ας πάρουμε τα πράγματα από την είσοδο της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά. Ο λαός μας είδε πολλές και σημαντικές βελτιώσεις στο επίπεδο διαβίωσής του. Ποτέ πριν δεν
κυκλοφορούσαν τόσα ιδιωτικά αυτοκίνητα στους δρόμους, δεν υπήρχαν τόσα ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια ξένων γλωσσών, καταστήματα ενδύσεως και υποδήσεως, σούπερ μάρκετ, κοσμηματοπωλεία και βεβαίως καφέ, ταχυφαγεία και τράπεζες. Αντικειμενικά λοιπόν, πάμε καλά.
Άρα ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και ο Σημίτης, πρέπει να είναι οι ήρωές μας. Ειδικά οι δύο πρώτοι, που είχαν κι ένα κάποιο πρότυπο αρρενωπότητας να προβάλλουν σε άνδρες και γυναίκες, έλαβαν πράγματι διαστάσεις ηρώων στην λαϊκή συνείδηση. Ήρωας του λαού και ηγέτης, είναι επομένως αυτός που δίνει στον λαό όραμα, υποσχέσεις και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, και επειδή, όπως έλεγαν οι Λατίνοι και επαναλαμβάνει ο Δον Κιχώτης της Μάντσα, ο ήρωας του Θερβάντες, “Primum vivere, deinde philosophari”, έδωσαν στον λαό και να φάει και να πιεί, γιατί αλλιώς κανείς δεν ακολουθεί κανένα, καταπώς δείχνει η Ιστορία.
Φτιάξαμε λοιπόν την εικόνα του ήρωα του λαού. Κι αν το καλοεξετάσουμε, όλοι οι μεγάλοι της Ιστορίας, κάτι ανάλογο έκαναν. Κι ο Περικλής, κι ο Αλέξανδρος, κι ο Κολοκοτρώνης, ακόμη, έταξαν κι έδωσαν στον λαό ένα όραμα, και μαζί ένα αντίκρισμα αυτού του οράματος. Επανάσταση χωρίς Κλέφτες να συντηρούν τα Αρματολίκια, δεν θα είχε πραγματοποιηθεί, όσο κι αν ωραιοποιούνται οι καταστάσεις στο πέρασμα του Χρόνου. Εκείνοι οι κατσαπλιάδες των ορέων είχαν όμως και μιαν άλλη, εν πολλοίς άγνωστη σήμερα ποιότητα: τα κότσια να σηκώσουν το κεφάλι και να στείλουν στον αγύριστο τα «αφερίμ αφέντη» των μεγαλοτσιφλικάδων και των προεστών, των καθωσπρέπει βολεμένων της εποχής τους. Όπως δεν θα υπήρχε Επανάσταση χωρίς κάποιους πολύ πλούσιους, μορφωμένους, λάτρεις της Αρχαιότητας και ρομαντικούς Έλληνες της Διασποράς, οι οποίοι έδωσαν την περιουσία τους, και εξάντλησαν την επιρροή που ασκούσαν, για να γίνει πραγματικότητα το όραμα της Ελευθερίας της σκλαβωμένης Πατρίδας.
Όσοι λοιπόν καταριούνται την τσαρική αυλή που στήριξε και εξέθρεψε τέτοια φαινόμενα, από την Μπουμπουλίνα ως τον Καποδίστρια, ας το ξανασκεφτούν. Ομοίως όσοι σήμερα βρίσκουν «μπρουτάλ» τους αγωνιστές της Χρυσής Αυγής. Ας αναζητήσουν επαναστάτες μεταξύ των καλοβολεμένων πλουτοκρατών Βορείων Προαστείων. Δεν θα βρουν παρά Βορίδηδες. Στην εικόνα αυτή, υπάρχουν βεβαίως και παρεκκλίσεις. Ο Παπαδόπουλος για παράδειγμα, το 1967, έδωσε στον κόσμο να φάει, να μην χρωστάει, να αισθάνεται ασφαλής, αλλά δεν του έδωσε να ονειρευτεί, να φανταστεί πώς θα είναι το Αύριο μετά από το (χορτάτο) Σήμερα. Ο Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ πίστεψαν πως οι πολιτικάντηδες είναι κατά βάσιν καλά παιδιά που παραστράτησαν και θα συνέρχονταν με λίγο καιρό στον γύψο.
Γελάστηκαν, και κατέληξαν αυτοί μεν στην φυλακή και στον τάφο, τα δε εθνικά ιδανικά, διωκόμενα μέχρι τις μέρες μας από εκείνους τους κοσμοπολίτες απάτριδες που δεν αλλάζουν όσος χρόνος κι όσα καθεστώτα εθνικοενωτικά κι αν περάσουν. Κάπως καλύτερα τα πήγε ο Ιωάννης Μεταξάς, αλλά και αυτόν τον πρόδωσε ο εαυτός του. Έδωσε κοινωνικά προνόμια που ούτε τα ονειρεύονταν οι εργατικές και αγροτικές τάξεις, και επιπλέον ονειρεύτηκε τον Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό, κι εναντιώθηκε στον ατομικισμό, οραματιζόμενος την αναγέννηση του Έλληνα Ανθρώπου. Όμως, δίστασε να εντάξει το όραμά του στο νέο που ερχόταν από άλλους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του. Επιχείρησε να ισορροπήσει με το ένα πόδι μεταξύ Αγγλίας και παλατιού -όπως ήταν το πολιτικώς ορθόν της εποχής-, και με το άλλο επί ριζοσπαστικών λύσεων που αποζητούσε η περδικούλα του, έτσι οξύνους και διορατικός που ήταν.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Και οι Νεοευρωπαίοι του έκαναν εισβολή, και οι Παλαιοευρωπαίοι φρόντισαν να τον ξεφορτωθούν, διότι ως γνωστόν «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει. ου δύνασθε θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Κι ερχόμαστε στην προμετωπίδα του άρθρου. Δεν φαντάζομαι κανείς να βλέπει τον Κούλη και τον Αλέξη για ηγέτες, πολύ περισσότερο για ήρωες, διαφορετικά πρέπει να πάει να κοιταχτεί ψυχοπνευματικά. Και του ενός το κόμμα και του άλλου, ιδιαιτέρως βεβαίως του Αλέξη που κυβερνά κιόλας, δεν μπορεί να χωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα. Δράμα με την Ε.Ε., την Τρόικα και τα μνημόνια, κλαυσίγελος με τις ΗΠΑ και τον Τραμπ, «των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι», κατά Κωστή Παλαμά, μια Ελλάδα ρεντίκολο εχθρών και φίλων.
Οι σημερινοί πολιτικοί υπόσχονται πολλά, μα δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα μικρά. Δεν μπορούν να φυλάξουν τα σύνορά μας ούτε από τις βαρκούλες των δουλεμπόρων, όχι να τα… επεκτείνουν σαν τον Στρατηλάτη Κωνσταντίνο, ούτε καν να τα υπερασπιστούν σαν τον Μεταξά, ο οποίος τάχα δεν ήταν προετοιμασμένος για την επίθεση των Ιταλο-γερμανών, αλλά κράτησε αήττητος την «Γραμμή Μεταξά» επί μήνες, και θα μπορούσε μάλιστα, αν ζούσε, κι αν είχε τα κότσια να επικρατήσει, να επεκτείνει τα σύνορά μας προς βορράν και προς δυσμάς, με την προϋπόθεση μιας εθνικής κυβέρνησης που θα κρατούσε την Ελλάδα και τον λαό μας ομονοούντες, κι αν δεν πλιατσικολογούσαν τους αγώνες του λαού οι τζιτζιφιόγκοι που έκαναν αντίσταση στα καμπαρέ του Καϊρου. Οι σημερινές ηγεσίες δεν μπορούν να διατηρήσουν μισθούς και συντάξεις, όχι να δώσουν στήριξη στον λαό. Δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πως δεν θα γίνεται γυαλιά-καρφιά η Πρωτεύουσα, από τα καλόπαιδα του υπουργού μπαμπά. Ας μην κρίνουν λοιπόν εκ των πανεπιστημιακών εδρών τους, κι ας μην μιλάνε λοιπόν μέρες που είναι για ήρωες και για ηγέτες. Όσα δεν φτάνει η αλεπού… ή αλλιώς, αλλού τα κακαρίσματα, κι αλλού γεννούν οι κότες…
