Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

ΩΣΤΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ; ΑΠΛΩΣ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΝ;

Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου είναι ένας πεντακάθαρος καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας.

Κι αυτή τη νοοτροπία τη μαθαίνει από τα γεννοφάσκια της στα σπίτια της από τους γονείς της. Η επίρριψη της ευθύνης στα καπρίτσια της φύσης αντί για τον οικογενειακό ιστό ταιριάζει γάντι στην ανευθυνότητα των γονιών.

Το νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή βολεύει κάθε γονιό που μεγαλώνει το παιδί όπως να’ ναι, όπως του αρέσει, όπως «ταιριάζει πλησιέστερα με τη συναισθηματική του ανάγκη», για να το πω με την επίκαιρη φρασεολογία. Γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τι έχει ανάγκη και τι πραγματικά ωφελεί το παιδί του και όχι τις δικές του προσωπικές ανάγκες και μωροφιλοδοξίες.

Η επίκληση στην αμφιλεγόμενη και ψευδή πληροφόρηση ότι όλες οι παρεκκλίσεις από τη συμπεριφορά στα φύλα είναι αποτέλεσμα ορμονικών διαταραχών δεν είναι μόνο αντιεπιστημονική, είναι και φυτίλι ανευθυνότητας.

Το γεγονός ότι κάποιες από τις παρεκκλίσεις είναι ορμονικής φύσης δεν απαντάει ευθέως στο άλλο γεγονός, στο οποίο έχει απαντήσει η επιστήμη εδώ και χρόνια (μέχρι να πάψει να το φωνάζει για λόγους καθαρά οικονομικούς): Φταίνε τα πρότυπα. Φταίει η οικογένεια. Φταίει η μάνα. Φταίει ο πατέρας. Φταίνε κι οι δυο.

Επειδή η φύση προίκισε τον καθένα με τα χαρακτηριστικά ενός φύλου, αλλά την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας την άφησε στα πρότυπα. Τα πρότυπα έχουν καθοριστική ευθύνη στον προσανατολισμό μεγάλης μερίδας των παιδιών. Αυτή, όμως, η αλήθεια προϋποθέτει την ανάληψη της αντίστοιχης ευθύνης από τα ίδια τα πρότυπα. Τέτοια ανάληψη σπανίως υπάρχει.

Τις τελευταίες μέρες έχουμε ακούσει πλήθος επιχειρημάτων από επιστήμονες και μη για το θέμα. Δεν ακούσαμε όμως ούτε μια απάντηση στο πιο εύλογο ερώτημα, που δεν τέθηκε καν: Πώς συμβαίνει να ταυτίζεται η έκρηξη στην παραγωγή trans και gay με την ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου μοντέλου οικονομίας από τη δεκαετία του 70’ και μετά;

Πώς ταυτίζεται η έκρηξη αυτή με τη σταδιακή μεταβολή της κοινωνίας από το προηγούμενο πατριαρχικό μοντέλο στο επόμενο ως το σημερινό «αμφίφυλο»; Τι έγινε ξαφνικά και υγιείς κατά τις ορμόνες γονείς άρχισαν ξαφνικά να παράγουν όλο και περισσότερα ανισοκατανομημένα κατά τις ορμόνες παιδιά;

Πώς μια κοινωνία παράγει περισσότερα τέτοια πρότυπα όσο ευημερέστερη γίνεται; Η απάντηση ότι στην παλιά κοινωνία δεν είχαν τη δυνατότητα καν να εκφραστούν αυτά τα άτομα δεν στέκει στον πίνακα των αριθμών. Οι σημερινές αναλογίες σε ποσοστό επί του πληθυσμού (και όχι σε ακέραιους αριθμούς) είναι απείρως μεγαλύτερες.

Τι έχει γίνει λοιπόν; Οι γονείς που γεννιόνται εδώ και 50 χρόνια έχουν διαφορετική βιολογική δομή από τους προηγούμενους; Καμιά επιστημονική έρευνα δεν καταλήγει σ αυτό το συμπέρασμα. 

Αντιθέτως, υπάρχουν έρευνες από την εποχή του Επίκουρου μέχρι την εποχή του Φρόιντ του Γιούνγκ και της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας, που αποδεικνύουν ότι τα πρότυπα κατασκευάζουν μιμητές. Αυτή είναι η φυσική επιλογή.

Όποιος έχει το θάρρος να δει τι συμβαίνει στην ελληνική- και όχι μόνο- κοινωνία εδώ και 4 δεκαετίες θα διαπιστώσει μια όλο και λιγότερη ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ενασχόληση των γονιών με τα παιδιά τους, με επίκεντρο την εμπλοκή τους στο οικονομικό μοντέλο της πλήρους απασχόλησης και για τα δύο φύλα.