ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

*Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ

*Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ  ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ  Ή  Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΗ;

Ας ξαναπάμε στις αρχικές απόψεις του Λένιν και ας σημειώσουμε άλλες εκφράσεις του σχετικές με τη δικτατορία του προλεταριάτου. (βιβλίο «κράτος και επανάσταση»)

Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 16η 
Ένγκελς: «Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση…»

Ο Λένιν από κάτω σχολιάζει:
«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή ( φιλοφρόνηση) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα («λαοκρατική δημοκρατία») είναι η πιο κοντινή πρόσβαση στη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που, μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Αυτό το σχόλιο του Λένιν να το δούμε εδώ από την πλευρά που προσπαθεί να κάνει μια περαιτέρω σταδιακή φθορά της έννοιας και του περιεχομένου της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δημοκρατίας σε συνδυασμό με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ουσιαστικά μας λέει, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται ο Ένγκελς, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα  σύστημα διαφορετικό από το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – κομμούνας και ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι μια από τις προσβάσεις (η πιο κοντινή) για να φθάσουμε στη δικτατορία του προλεταριάτου. Η δημοκρατική ρεπούμπλικα (απλά) δημιουργεί τη δυνατότητα  να υλοποιηθούν βασικά συμφέροντα των μαζών και αυτή η δυνατότητα μπορεί να πραγματωθεί πλήρως μόνο σε ένα άλλο σύστημα, στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου!! Μπορεί να πραγματωθεί μόνο όταν οι μάζες θα καθοδηγούνται από το προλεταριάτο!!
Θέλει δηλαδή να μας πει ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα -δημοκρατία και η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι  δύο έννοιες με υλικό περιεχόμενο συναφές και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο μέσου ή προϋπόθεσης  και αποτελέσματος αλλά κάτι το ξεχωριστό. Δηλαδή ότι η δημοκρατική ρεπούμπλικα δεν είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σύστημα – μέσο για την εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου (Όπως λέει ο Ένγκελς).
Όμως τι είναι στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου;
Πριν από όλα, τι σημαίνει δικτατορία;
Η έννοια της δικτατορίας προέρχεται από το λατινικό dictare που ιδίως την εποχή του Μαρξ σήμαινε επιβάλλω, υπαγορεύω.  (Δικτάτορας ήταν ακόμα ο εισηγητής λυσιτελών-ωφέλιμων για το λαό σε άλλες εποχές). Η λέξη δικτατορία άλλαξε περιεχόμενο – σημασία μετά από την εποχή των Μαρξ και Ένγκελς. Έτσι πολλοί σημερινοί λενινιστές κρίνουν τη λέξη δικτατορία του Μαρξ με τη μετέπειτα και τη σημερινή σημασία της.
Την επιβολή ή την υπαγόρευση ή την εισήγηση μπορεί να την κάνει είτε ένα μειοψηφικό υποκείμενο είτε ένα πλειοψηφικό. Επομένως δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αλλά είναι μια υλική κατάσταση ένα υλικό αποτέλεσμα κατά μία έννοια. Η επιβολή ή η υπαγόρευση μπορούν να υλοποιηθούν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μόνο με τη χρήση κάποιου μέσου. Έτσι σε γενικό κοινωνικό επίπεδο, η δικτατορία του προλεταριάτου (επιβολή της θέλησής του πάνω στην αστική τάξη) μπορεί να πραγματωθεί μόνο με τη χρήση ενός κατάλληλου μέσου, ενός κατάλληλου πολιτικού συστήματος. Και αυτό είναι μόνο το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως μας λέει στο αρχικό απόσπασμα ο Ένγκελς όπως ήδη είδαμε:
Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 16η 
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα – δημοκρατία) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση…»

Η τελευταία φράση μπορεί κάλλιστα να γραφεί ως εξής:
«.. η δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι Η ΕΙΔΙΚΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ μορφή πολιτικού συστήματος δια μέσου της οποίας ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ η δικτατορία του προλεταριάτου (η επιβολή, η υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου) όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση..»
Όμως με το σκεπτικό – σύγχυση του Λένιν, θα έπρεπε να συμπεράνουμε ότι στη Γαλλική επανάσταση (κομμούνα)  δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου.

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφ ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η – σχολιάζει:
«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (εγκώμιο) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  δημοκρατική ρεπούμπλικα είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την καταπίεση των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών, η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

 Αλλά κατά τον Ένγκελς και κατά τον Μαρξ η γαλλική κομμούνα είχε για πολιτικό σύστημα τη δημοκρατική ρεπούμπλικα  (με συμπυκνωμένο περιεχόμενο το ΟΕΝΔΕΛ δηλαδή Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στο Λαό, όπως γράφει ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο πόλεμο).
Άρα κατά τη μία άποψη του Λένιν,  αφού οι μάζες (λαός)  ακόμα θα καταπιέζονταν  στη δημοκρατική ρεπούμπλικα και αφού η δημοκρατική ρεπούμπλικα και η δικτατορία του προλεταριάτου ΔΕΝ είναι  έννοιες με υλικό περιεχόμενο αιτιατά συναφές, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ και αδιαχώριστο, με περιεχόμενο αποκλειστικού μέσου  και αποτελέσματος αλλά είναι κάτι το ξεχωριστό (σαν η πιο κοντινή πρόσβαση προς τη δικτατορία του προλεταριάτου από ένα σύνολο προσβάσεων, άρα μπορούμε κι να την προσπαράσουμε) τότε θα χρειαζόταν ένα ΑΛΛΟ σύστημα, αυτό της δικτατορίας του «προλεταριάτου» – κόμματος, για να τις απελευθερώσει.
(Η  δημοκρατική ρεπούμπλικα της κομμούνας είχε διάρκεια μόνο 72 μέρες και φυσικά δεν θα είχε χρονικό περιθώριο να περάσει από τη δημοκρατική ρεπούμπλικα στην υποτιθέμενη δικτατορία του προλεταριάτου του Λένιν αν η δικτατορία του προλεταριάτου ήταν ένα άλλο σύστημα.)
Σε τούτη την περίπτωση ο Λένιν, για να χτυπήσει τη δημοκρατική ρεπούμπλικα δηλαδή την πραγματική δημοκρατία, για να αγνοήσει αυτή εντελώς από το πρόταγμά  του, αγνοεί (εσκεμμένα) την πιο πάνω φράση του Ένγκελς,  «…Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ (συγκεκριμένη- ΜΟΝΑΔΙΚΗ) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση…»
όπου με την έννοια «μορφή», ο Ένγκελς εννοεί προφανώς τη μορφή του πολιτικού συστήματος.

Από την άλλη και ταυτόχρονα,  ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ  την άποψη του Ένγκελς για τη σχέση του πολιτικού συστήματος της κομμούνας (το οποίο ήταν η δημοκρατική ρεπούμπλικα – Δημοκρατία – ΟΕΝΔΕΛ)  και της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου. ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ αυτή την αντίληψη η οποία καταγράφεται στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» και στην οποία Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:

« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Όπως διαπιστώνει κανείς, εδώ ο Ένγκελς δεν λέει ότι η κομμούνα – δημοκρατική ρεπούμπλικα – δημοκρατία ήταν η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν μας λέει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένα διαφορετικό σύστημα και ότι αυτή θα ερχόταν αργότερα «όταν το προλεταριάτο θα υπέτασσε την αστική τάξη και θα «καθοδηγούσε»  την πλειοψηφία των εργαζομένων», όταν θα αποσπούσε την εξουσία από τα χέρια της αστικής τάξης,  αλλά μας λέει ότι η κομμούνα (δημοκρατία ΟΕΝΔΕΛ)  ΗΤΑΝ  δικτατορία του προλεταριάτου.
Δεν ήταν η καλύτερη πρόσβαση για αυτή τη δικτατορία, γιατί η δημοκρατική ρεπούμπλικα  είναι το πολιτικό σύστημα δια μέσου του οποίου (και ΜΟΝΟ δια μέσω αυτού) μπορεί να γίνει η επιβολή -υπαγόρευση (δικτατορία) της θέλησης του προλεταριάτου.

*Το προλεταριάτο επιβάλλει πρωτίστως τη θέλησή του στην αστική τάξη για το νέο πολιτικό σύστημα που θα τεθεί σε ισχύ. Το προλεταριάτο μαζί με τους συμμάχους του επιβάλλει, μετά την επανάσταση, το σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ).

*Επίσης αν λάβουμε υπόψη μας ότι μέσα στη δημοκρατία – δημοκρατική ρεπούμπλικα ο λαός θα κατέχει εκτός των άλλων εξουσιών (ένοπλης, δικαστικής ) και τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία, δηλαδή θα έχει την εξουσία να επιλέγει – αποφασίζει για τον κάθε νόμο που θα πρέπει να τίθεται σε ισχύ μέσα στην κοινωνία, μπορούμε να φθάσουμε στο εξής αβίαστο συμπέρασμα:
Η δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή η υπαγόρευση και επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου για την αλλαγή στις παραγωγικές σχέσεις και όχι μόνο (μορφοποιημένη και εκφρασμένη σε σχέδια νόμων ή απόψεων) θα γίνεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ από την ΕΓΚΡΙΣΗ της πλειοψηφίας του λαού (αφού ο λαός θα κατέχει ουσιαστικά και πλήρως τη νομοθετική εξουσία και όχι τυπικά).

Έτσι η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά είναι διαμετρικά αντίθετη με την επιβολή της θέλησης της πρωτοπορίας (ηγεσίας ή και μόνο του γραμματέα) της πρωτοπορίας (κόμματος) της πρωτοπορίας των εργαζομένων (του προλεταριάτου).
Δηλαδή η πρωτοπορία της πρωτοπορίας της πρωτοπορίας .
Η επιβολή της θέλησης (δια των νόμων) μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία του λαού είναι ενέργεια αντικομμουνιστική, ολιγαρχική, αντικοινωνική, αντιμαρξική, εγκληματική, παρότι οι διάφοροι οπαδοί της μπορεί να χρησιμοποιούν ακόμα και πολύ πλούσιο φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.
Η θεωρητική αλλοίωση της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου (και του υλικού πρακτικού περιεχομένου της) ήταν και είναι απαραίτητη σε άτομα στελέχη του κινήματος με ακατάσχετη τάση για προσωπική εξουσία ή για επαγγελματισμό. (Δυστυχώς την υιοθετούν και την προβάλλουν και καλοπροαίρετα άτομα τα οποία δεν έχουν εμβαθύνει στο θέμα.)

Όμως «όταν μια μειοψηφία κατακτά την εξουσία, τότε, αργά ή γρήγορα μετατρέπεται σε νέα κυρίαρχη καταπιεστική πολιτικοοικονομική τάξη, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά και δίχως καμιά εξαίρεση.»

Η λέξη λοιπόν δικτατορία παλαιότερα σήμαινε απλά επιβολή ή υπαγόρευση.  Ποτέ δεν σήμαινε ένα συγκεκριμένο  σύστημα. Και την επιβολή όπως είπαμε, μπορεί να την κάνει είτε η μειοψηφία πάνω στην πλειοψηφία είτε η πλειοψηφία πάνω στην μειοψηφία.
Ο Λένιν το γνωρίζει καλά αυτό αλλά ανάλογα με τη ροή της κυκλοθυμικής σκέψης του άλλοτε το θυμάται και άλλοτε το διαστρέφει. Για του λόγου το αληθές:
Λένιν κεφάλαιο ΙΙ,  υποκεφάλαιο 3ο , 6η ή τελευταία παράγραφος γράφει:
«Παρακάτω …….. Οι μορφές αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μία: όλα αυτά τα κράτη έτσι ή αλλιώς, αλλά σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί να μην δώσει μια τεράστια αφθονία και ποικιλία πολιτικών μορφών όμως η ουσία εδώ είναι αναπόφευκτα μία: η δικτατορία του προλεταριάτου.»
Αυτό το απόσπασμα εξηγεί πλήρως το τι σημαίνει δικτατορία στην εποχή εκείνη.
Σε ΟΛΑ λοιπόν τα αστικά πολιτικά συστήματα (χωρίς εξαίρεση) υπάρχει η δικτατορία της αστικής τάξης. Δεν υπάρχει κάποιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ  πολιτικό σύστημα που να είναι δικτατορία της αστικής τάξης,  αλλά ΟΛΑ είναι δικτατορία αυτής της τάξης. (Και τα κοινοβουλευτικά και τα στρατιωτικά.) Επομένως και ο κοινοβουλευτισμός είναι δικτατορία (επιβολή) της αστικής τάξης, είναι το σύστημα δια μέσου του οποίου η αστική τάξη επιβάλλει τη θέλησή της πάνω στις καταπιεζόμενες τάξεις. Παρά ταύτα δεν τον ονομάζει κοινοβουλευτική αστική δικτατορία αλλά κοινοβουλευτική δημοκρατία!!! Γιατί άραγε!!
Σε τούτο το κεφάλαιο βλέπουμε πως ο Λένιν διαστρεβλώνει τις έννοιες της δημοκρατικής ρεπούμπλικα –  (πραγματικής) δημοκρατίας  και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την έννοια της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα (εξουσίας του λαού) θα συνεχίσει να την πολεμά  ακατάπαυστα και με μέγιστη μανία σαν αλλεργικός , όπως θα δούμε και σε άλλα κεφάλαια και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με την αλλοίωση της έννοιας του κράτους.

ΥΓ  Η αστική τάξη, εκμεταλλεύτηκε τον τελευταίο αιώνα την αρνητική σημασία της έννοιας της δικτατορίας που αυτή η ίδια έφτιαξε και σε συνδυασμό με τα αντικομμουνιστικά ολιγαρχικά λενινικοσταλινικά καθεστώτα, μπόρεσε και στήριξε το δικό της αντικομμουνισμό. Βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει ιδεολογικά την πραγματική, την Μαρξική εκδοχή του κομμουνισμού.

Το κείμενο αυτό έχει παρθεί από το βιβλίο «ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ Η ΕΜΒΡΥΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ»

NK

Τα  κείμενα, τα σχετικά με τι αντιφάσεις και τη θεωρητική σύγχυση του Λένιν θα συνεχιστούν.

http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_7.html