ΚΑΤΑΛΩΝΙΑ: Ο ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟ-ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΕΘΝΗ ΤΑΞΗ
ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ (ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ) ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ
Τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Καταλωνία και η συζήτηση που τα ακολούθησε περί «αυτοδιάθεσης των λαών» ανέδειξαν τόσο τη σκόπιμη συσκότιση του πραγματικού…
ζητήματος της ανεξαρτησίας μία εθνοτικής ομάδας (ή γενικότερα ενός έθνους) μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) όσο και τη θεωρητική ένδεια της σημερινής «Αριστεράς» που την εμποδίζει από το να λάβει μία κρυστάλλινη θέση πάνω στο θέμα (στην πιθανή εξαίρεση που δεν αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα του συστήματος, όπως είναι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», που παίρνει δεδομένη την ΝΔΤ και τους θεσμούς της (ΕΕ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλπ).
Έτσι, εξετάζοντας το Καταλανικό κίνημα ανεξαρτησίας εύκολα αντιλαμβανόμαστε την παλαιο-εθνικιστική του φύση, κάτι που το κάνει να διαφέρει ριζικά από τα νεο-εθνικιστικά κινήματα που έχουν αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια και τα αντιστοιχα αιτήματα που αυτά θέτουν (βλ. τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του νεο-εθνικισμού σε σχέση με τον εθνικισμό εδώ).
Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαμε να το εντάξουμε στην ίδια κατηγορία με το σκωτσέζικο κίνημα ανεξαρτησίας, ως υπολείμματα μιας άλλης εποχής, αφού στη ρητορική και των δύο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την συνακόλουθη απώλεια εθνικής κυριαρχίας που αυτή επιβάλλει μέσω των μηχανισμών της (ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές).
Όπως έγινε αντιληπτό ιδιαίτερα μετά την άγρια καταστολή που έλαβε χώρα, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) κρατά φαινομενικά «ίσες αποστάσεις» απέναντι σε τέτοιου είδους κινήματα, στον βαθμό, βέβαια, που δεν θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ.
Ο κύριος λόγος για αυτή τη στάση είναι ότι η επικράτηση τέτοιων κινημάτων ανεξαρτησίας συμβάλει αναμφίβολα στην περαιτέρω αποσύνθεση των κρατών-εθνών, την οποία επιβάλλουν κατά κύριο λόγο η οικονομική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την ολοκλήρωση του πολιτικού σκέλους της ΝΔΤ, την παγκόσμια διακυβέρνηση.
Εντούτοις, αν και οι ελίτ βλέπουν δυνητικά με καλό μάτι το Καταλανικό κίνημα, μιας και η ηγεσία του ορκίζεται στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, δεν παρατηρήσαμε να θίγονται ιδιαίτερα από την ακραία μορφή βίας που χρησιμοποιήθηκε ενάντια σε αυτούς που προσπάθησαν να ψηφίσουν.
Και αυτό διότι δεν θα επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση μία σύγκρουση με τον Ραχόι σε αυτό το ζήτημα, αφού ο τελευταίος έχει αποδείξει την αξία του στην προώθηση της ατζέντας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ισπανία.
Οπότε, γι’ αυτό και καταδικάζουν με το γάντι τους ξυλοδαρμούς πολιτών από την αστυνομία, ενώ για παράδειγμα στην περίπτωση της Ουκρανίας ανάγκασαν τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας να αποχωρήσει όταν κατηγορήθηκε για χρήση βίας (που μάλιστα αποδείχτηκε ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό αμυντική απέναντι σε ένοπλους «διαδηλωτές»!), αποκαλύπτοντας για άλλη μια φορά την υποκρισία τους.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά τόσο του Σκωτσέζικου όσο και του Καταλανικού κινήματος ανεξαρτησίας, Ότι, δηλαδή, υποστηρίζονται κατά μεγάλο ποσοστό από τα αστικά στρώματα των βολεμένων της παγκοσμιοποίησης.
Τα στρώματα αυτά έχουν την πεποίθηση ότι θα απολάμβαναν μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη έχοντας την ανεξαρτησία τους, καθώς τότε δεν θα είχαν την υποχρέωση να στηρίζουν τις πιο φτωχές και αδύναμες οικονομικά περιοχές της Ισπανίας, κάτι που είναι αναγκασμένα να κάνουν.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε την πλήρη ευρω-δουλεία των κινημάτων αυτών, αναλογιζόμενοι και τον λυσσασμένο αγώνα των Σκωτσέζων αυτονομιστών ενάντια στο Brexit.
loading...
