Ένα φάντασμα πλανιέται…

Του Θανάση Κ….

    Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα!

    Όχι, δεν είναι «το φάντασμα του Κομμουνισμού» (που κατά τους Μάρξ και Έγκελς πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη το 1848…).

    Στη δική μας την περίπτωση, πλανιέται το φάντασμα του… «Κέντρου»!

    Και είναι «φάντασμα» – κυριολεκτικά – γιατί είναι «αποκύημα φαντασίας». Πολλοί το επικαλούνται, αλλά ελάχιστοι συμφωνούν μεταξύ τους τι ακριβώς είναι που βρίσκεται σήμερα, τι σηματοδοτεί πλέον και που οδηγεί… 

    Η συζήτηση περί «Κέντρου» αποκρύβει κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό:

    Το κέντρο βάρους της πολιτικής!

    Ή, αν προτιμάτε, το «σημείο ισορροπίας» της κοινωνίας.

    Που ως αντικείμενο συζήτησης παραμένει πάντα επίκαιρο…

 

    Βεβαίως, το να αναζητά κανείς το «κέντρο βάρος» των πολιτικών ισορροπιών είναι σωστό. Είναι, αν θέλετε, σύμφυτο με τη δημοκρατία.

    Μ’ άλλα λόγια, όταν κάποιος θέλει να κυβερνήσει είναι λογικό να προσπαθεί να ενώσει τους δικούς του οπαδούς μαζί με τους «κυμαινόμενους» που βρίσκονται στο «ενδιάμεσο χώρο» του πολιτικού φάσματος και ψηφίζουν πότε από δω πότε από κει. (το λεγόμενο… «γεωμετρικό επιχείρημα»)

    Όλα αυτά, όμως, έχουν νόημα, όταν τα πράγματα είναι λίγο-πολύ σταθερά: Όταν οι κοινωνικές ισορροπίες είναι σταθερές και όταν οι πολιτικές ισορροπίες είναι «δεδομένες». Οπότε όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν, ποιοι είναι και παραμένουν «από δω» ποιοι είναι και παραμένουν «από κει» και ποιοι βρίσκονται «στη μέση» και μπορούν να μετακινηθούν κάθε φορά είτε από δω είτε από κει και να δώσουν πλειοψηφία διακυβέρνησης.

    Σε τέτοιες σταθερές περιστάσεις, το γεωμετρικό «κέντρο» του πολιτικού φάσματος ταυτίζεται με το «κέντρο βάρους» του πολιτικού συστήματος.

    Και τότε, η κοινοβουλευτική εξουσία κερδίζεται ή χάνεται με τις «οριακές μετακινήσεις» ενός μικρού (επίσης «οριακού») τμήματος ψηφοφόρων.

    Μόνο που τώρα πια, ΔΕΝ βρισκόμαστε εκεί…

    Στα χρόνια της μεταπολίτευσης αυτό ακριβώς συνέβαινε: Ανάμεσα στο 1981 και το 2007, ένα οριακό 7% του εκλογικού σώματος αναδείκνυε το νικητή των εκλογών και την επόμενη διακυβέρνηση…

    ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν το καθένα από 40% περίπου, κι ένα 7% το πολύ μετακινούνταν πότε από δω και πότε από εκεί, αναδεικνύοντας κάθε φορά σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

    Τότε η αναζήτηση «κεντρώων ανοιγμάτων» είχε νόημα…

    Αν και τότε ακόμα, δεν γινόταν με ίδιους όρους και από τα δύο κόμματα:

    Η μεν πασοκική προπαγάνδα προσπαθούσε να «τρομάξει» τους «ενδιάμεσους» ψηφοφόρους, παρουσιάζοντας τη ΝΔ ως δήθεν «ακροδεξιά» ή «νεοφιλελεύθερη δεξιά». Ενώ η ίδια η ΝΔ προσπαθούσε να ακυρώσει την πασοκική προπαγάνδα, δείχνοντας ότι η ίδια είναι «μετριοπαθής» και… «προοδευτική»!

    Μ’ άλλα λόγια, η αναζήτηση «ενδιάμεσων» ψηφοφόρων γινόταν με «σημαδεμένη τράπουλα»:

    Το ΠΑΣΟΚ αγωνιζόταν να δείξει πως η ΝΔ ήταν ένα πράγμα που ΔΕΝ ήταν!     Και η ΝΔ αγωνιζόταν να δείξει πως η ίδια… δεν είναι «ελέφαντας»!

    Το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να «σπιλώσει ιδεολογικά» τον αντίπαλό του.

    Κι εκείνος αντιδρούσε ουσιαστικά «απολογούμενος»…

    Αυτή ήταν η κυριότερη επίπτωση των «ηγεμονίας των αριστερών ιδεών»!     Καθιστούσαν την πολιτική διαμάχη εντελώς μεροληπτική σε βάρος της ΝΔ…

    Μόνο που η ΝΔ δεν έκανε σχεδόν τίποτε τότε, για να αμφισβητήσει την «ηγεμονία» των αριστερών ιδεών…

    Που παρέμενε ακλόνητη για δεκαετίες στην Ελλάδα.

    Ενώ κατέρρεε παντού αλλού στον κόσμο…

    Σε περιόδους κρίσης όμως, όλα αυτά ανατρέπονται.

    Ή μάλλον δεν «ανατρέπονται» απλώς. Σαρώνονται κυριολεκτικά…

    Ήδη το 2009 πριν ακόμα ξεκινήσει καλά-καλά η κρίση, ο Αντώνης Σαμαράς εξελέγη αρχηγός της ΝΔ με πολύ μεγάλη λαϊκή συμμετοχή (880 χιλιάδες πήγαν και γράφτηκαν μέλη και ψήφισαν λίγες βδομάδες μετά την οδυνηρότερη εκλογική ήττα του κόμματός τους!) με κεντρικό σύνθημα: να πολεμήσουμε την ηγεμονία των Αριστερών ιδεών…

    Να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό που είμαστε! Όχι να «απολογούμαστε»…

    Να πείσουμε τον κοινωνία για τις ιδέες μας! Όχι να τις κρύβουμε!

    Να κάνουμε αμφίπλευρα ανοίγματα και στους «κυμαινόμενους ψηφοφόρους» (που πολύ σύντομα θα ήταν εξοργισμένοι με το ΠΑΣΟΚ) και στους δεξιούς ψηφοφόρους που είχαν πάψει να ψηφίζουν ΝΔ, δεν πήγαιναν να ψηφίσουν κάτι άλλο και έκαναν αποχή!

    –Με αυτή την νέα «προσέγγιση», ο Σαμαράς κατάφερε να ξαναφέρει στην διακυβέρνηση τη ΝΔ μετά από μόλις 2,5 χρόνια (όταν κατά μέσον όρο η ΝΔ ήθελε 9-10 χρόνια να επιστρέψει στην εξουσία, μετά από μια μεγάλη ήττα)…

    –Κατάφερε ακόμα να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα κράτησε κόμμα εξουσίας την ίδια τη ΝΔ!

    –Κατέφερε τέλος, μετά από 2,5 χρόνια δύσκολης διακυβέρνησης να κρατήσει το 28% (χάνοντας ελάχιστα από «κυβερνητική φθορά»), ποσοστό που το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ δεν μπορούσε ούτε να ονειρευθεί μετά από 2,5 χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης.

    Όπως δεν τολμά να ονειρευτεί ούτε ο Τσίπρας σήμερα, ότι θα πιάσει τέτοιο ποσοστό στις επόμενες εκλογές…

    Τέλος, ο Σαμαράς κατάφερε τότε να κυβερνήσει επί 2,5 χρόνια μαζί με το ΠΑΣΟΚ (πράγμα που του το επέβαλε το εκλογικό αποτέλεσμα δεν το επέλεξε ο ίδιος), αλλά σέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στη βασική δική του ατζέντα, όχι το αντίθετο! Έκανε τομές που δεν τόλμησε να κάνει κανείς. Αλλά και πέτυχε «συναινέσεις» που δεν διανοήθηκε κανείς στο παρελθόν…

    (Κι αν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το έργο του, κρίσιμο ρόλο έπαιξε ότι υπονομεύθηκε και μέσα από την παράταξή του – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…)

    Εν πάση περιπτώσει σήμερα τίποτε πια δεν είναι «δεδομένο»:

    –Ούτε οι κοινωνικές ισορροπίες – αφού πέραν των άλλων η μεσαία τάξη συνθλίβεται από τη φορολογική καταιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ…

    –Ούτε οι πολιτικές ισορροπίες – αφού η Αριστερά έδειξε το απεχθές της πρόσωπο και στην Ελλάδα.

    –Ενώ και διεθνώς τα πάντα αλλάζουν παντού. Υπάρχει μετακίνηση ολόκληρων κοινωνιών στα δεξιά! Και στην Ευρώπη πλέον. Ή μάλλον ιδιαίτερα στην Ευρώπη πια…

    Σε μια τέτοια περίοδο μεγάλων και συνεχών ανακατατάξεων το να μιλάει κανείς για «ενδιάμεσο χώρο» και για μια «γεωμετρική» έννοια του «κέντρου» είναι απλώς χωρίς νόημα…

    Σε τέτοιες συνθήκες σημασία έχει προς τα πού κινείται (δυναμικά) το κέντρο βάρους των κοινωνιών, όχι που βρίσκεται (στατικά) ο «ενδιάμεσος πολιτικός χώρος»!

    Όταν μετακινείται και μετασχηματίζεται μια κοινωνία (από την κρίση της, αλλά και από τις διεθνείς ανακατατάξεις) απλώς δεν έχει νόημα να μιλάμε για «ενδιάμεσο χώρο».

    Όταν είμαστε σταθεροί και ακίνητοι σε ένα σημείο, είναι σαφές που βρίσκεται το κέντρο της ισορροπίας μας.

    Αλλά όταν περπατάμε ή όταν τρέχουμε ή όταν χορεύουμε, το κέντρο βάρος μας μετατοπίζεται συνεχώς.

    Κι όταν πέρα από την κίνηση, μετασχηματίζεται και η ίδια η κοινωνία, τότε το κέντρο αλλάζει για ένα λόγο παραπάνω!

    Τι σημαίνει «μετασχηματισμός»; Σημαίνει ότι αλλάζει το «σχήμα». Αλλά όταν αλλάζει το σχήμα ενός στερεού – ή μιας κοινωνίας – αλλάζει και το «κέντρο» του (ακόμα κι όταν παραμένει κατά τα άλλα «ακίνητο»).

    Κι έτσι όταν μια κοινωνία και κινείται και μετασχηματίζεται ταυτόχρονα, το κέντρο βάρους της αλλάζει συνεχώς (και λόγω «μετατόπισης»
και λόγω «μετασχηματισμού»).

    Και εκείνο που ενδιαφέρει πια δεν είναι ποιος είναι ο «ενδιάμεσος χώρος» κάθε στιγμή, αλλά που τείνει το κέντρο βάρους.

    Προσέξτε. Άλλο πράγμα το «κέντρο βάρος» των πολιτικών ισορροπιών.

    Κι άλλο πράγμα αυτό που συνήθως ονομάζουμε «κέντρο».

    Το κέντρο βάρος είναι έννοια δυναμική – μετακινείται και μετασχηματίζεται.     Το «κέντρο» είναι έννοια στατική – υπάρχει και προσδιορίζεται μόνο σε συνθήκες σχετικής ακινησίας.

    Μόνο που στην Ελλάδα δεν βιώνουμε πια… ακινησία!

    Ζούμε το ακριβώς αντίθετο: Μια καταιγίδα χωρίς προηγούμενο.

    Όλα ανατρέπονται. Όλα μετατοπίζονται. Όλα αμφισβητούνται.

    Κι όλα αλλάζουν. Και μετασχηματίζονται καθημερινά σχεδόν…

    Το να ονειρευόμαστε το «Κέντρο» που υπήρχε πριν δέκα χρόνια ή πριν πενήντα χρόνια, ή πριν ενενήντα χρόνια είναι φενάκη!

    Το να προσπαθούμε να κατακτήσουμε κάποιον φαντασιακό «ενδιάμεσο χώρο» (όπως είχε ίσως νόημα πριν αρκετά χρόνια, σε εντελώς άλλες συνθήκες) είναι αθεράπευτη εμμονή στο παρελθόν…

    Είναι σαν να προσπαθείς να εντοπίσεις το «σταθερό κέντρο» του καραβιού, όταν παλεύει με θάλασσα εννιά μποφόρ και το φορτίο του μετακινείται στο αμπάρι συνεχώς. Δεν υπάρχει σταθερό «κέντρο» πια! Για να πιλοτάρεις το καράβι σε  συνθήκες τέτοιας καταιγίδας πρέπει να «προλάβεις» τις μετακινήσεις του φορτίου του, όχι να τις «ακολουθείς».

    Δεν μπορείς να κουμαντάρεις το πλοίο στην καταιγίδα όπως το πηγαίνεις στη μπουνάτσα…

    Το ίδιο και το αεροπλάνο, όταν έχει ισχυρούς πλευρικούς ανέμους.

    Το ίδιο και το αυτοκίνητο, όταν τρέχει σε κατήφορο με πολλές απότομες στροφές.

    Όποιος έχει στοιχειώδη αίσθηση πλοήγησης οποιουδήποτε οχήματος σε τραχιές – μη ομαλές και μη σταθερές – συνθήκες καταλαβαίνει από ένστικτο, πως για να ισορροπήσει, δηλαδή για να μείνει στην τροχιά που επιθυμεί και να μην ανατραπεί, πρέπει να προσαρμόζεται συνεχώς «στη ροπή» κι όχι να μένει αμετακίνητος (να «αγκυρώνεται») σε ένα «σημείο».

    Καταλαβαίνει, πάνω απ’ όλα, ότι πρέπει να προσαρμόζεται συνεχώς στο μεταβαλλόμενο κέντρο βάρους, κι όχι να αναζητά το «φαντασιακό κέντρο»…

    Όπως ο μοτοσικλετιστής, όταν παίρνει κλειστή στροφή γέρνει προς τα μέσα! Δηλαδή φεύγει από το άξονα της ισορροπίας του στην ευθεία και μεταθέτει το κέντρο βάρος του για να εξουδετερώσει την φυγόκεντρο. Αν μένει σταθερός, σαν να οδηγεί στην ευθεία, θα πεταχτεί έξω…

    Όπως ο παγοδρόμος που όταν τρέχει ανοίγει τα χέρια του κι όταν «σπινάρει» (περιστρέφεται γρήγορα γύρω από τον εαυτό του) τα μαζεύει και τα κολλάει στο σώμα του.

    Όταν πατινάρει γρήγορα σκύβει μπροστά. Κι όσο ταχύτερα πάει τόσο περισσότερο σκύβει. Φεύγει από το στιγμιαίο «γεωμετρικό» του κέντρο, για να βρει την ισορροπία στην κίνησή του.

 

    Η ισορροπία εν κινήσει είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη στατική ισορροπία σε ακινησία.

    Όσοι σκέφτονται με όρους «Κέντρου» σήμερα, αρνούνται να αντιληφθούν ότι η κοινωνία βρίσκεται σε κίνηση και σε μετασχηματισμό.

    Και κυνηγούν την «ισορροπία» εκεί που δεν υπάρχει. 

    Σήμερα βλέπεις παλαιούς δεξιούς να στηρίζουν… ΣΥΡΙΖΑ! Και να προσκυνούν τα φθαρμένα «τοτέμ» της Αριστεράς! Μέχρι και σε επετειακές εκδηλώσει για τα 100χρονα της μπολεσβίκικης επανάστασης παγαίνουν…!

    Βλέπεις και παλαιούς Αριστερούς να εκφράζουν την αηδία τους με το ΣΥΡΙΖΑ και να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΝΔ, φτάνει να μη δείξει διάθεση να συγκυβερνήσει μαζί του.

    Βλέπεις, παλαιούς ΠΑΣΟΚους να έχουν ήδη ψηφίσει ΝΔ!

    Και παλαιούς Νεοδημοκράτες να έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ…

    Από το 28% που κράτησε ο Σαμαράς το Γενάρη του 2015, τα δύο τρίτα περίπου ήταν παλαιοί νεοδημοκράτες. Το υπόλοιπο ένα τρίτο ήταν παλαιοί κεντρώοι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ παλαιότερα. Ή παλαιοί νεοδημοκράτες που είχαν πάψει να ψηφίζουν από τα 2007 και μετά. Γιατί κατάλαβαν τότε, ότι κινδύνευε η αστική δημοκρατία και η ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας.

    Σήμερα, ό,τι κι αν κάνει ο Τσίπρας οι δυσαρεστημένοι – και εξοργισμένοι -μαζί του ψηφοφόροι πολλαπλασιάζονται! Κι αυτό δεν αλλάζει πια…

    Τα κακό είναι, όμως, ότι η ΝΔ, η μόνη δύναμη που μπορεί να τον στείλει σπίτι του, δεν προσπαθεί να εκφράσει την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά αγωνίζεται να κερδίσει οριακές – ή περιθωριακές – ομάδες, την ώρα που γύρω της συντελείται κοσμογονία!

    –Δεν αναδεικνύει αξιακά πρότυπα για να συσπειρωθεί μια κοινωνία που αποσυντίθεται.

    –Δεν αναδεικνύει το ζήτημα της ασφάλειας, για να εκπροσωπήσει μια κοινωνία που φοβάται.

    –Δεν αναδεικνύει το αίτημα ανατροπής του κρατισμού, σε μια κοινωνία που συντρίβεται από τους φόρους.

    Φτάνουν στο σημείο οι «μπάχαλοι» να δέρνουν ευέλπιδες στου δρόμους (!) και η αντίδραση του πολιτικού συστήματος είναι από χλιαρή ως ανύπαρκτη.

    Σε τέτοιες δραματικές συνθήκες τη νίκη τη φέρνουν οι μεγάλες υπερβατικές κινήσεις. Όχι οι «οριακές» μετακινήσεις.

    Η κοινωνία μπορεί να συσπειρωθεί από μία πολιτική ρήξης με το ΣΥΡΙΖΑ!     Όχι από μια πολιτική αναμονής μέχρι να… «σαπίσει»!

    Το «κέντρο» είναι ένα φάντασμα που στοιχειώνει τα μυαλά κάποιων.

    Τη στιγμή που το «κέντρο βάρος» της κοινωνίας μετακινείται αλλού…

loading...

3 thoughts on “Ένα φάντασμα πλανιέται…

  1. Ωραίο άρθρο λες αλήθειες Θανάση Κ. Ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικά απατεώνας!
    Το θέμα ειναι πότε θα γίνουν εκλογές να φύγει απο μπροστά μας.
    Και πάλι συγχαρητήρια.

  2. ΣΩΣΤΟΣ Ο Κ.
    ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ.
    ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ!!!

Comments are closed.