Ο κύριος Δρανδάκης γνωστός και ως «επιχειρηματίας Taxibeat» τώρα και συνδικαλιστής.

To «who is who» του κυρίου Νίκου Δρανδάκη είναι γνωστό. Είναι ο άνθρωπος που προαγόρασε το χρόνο των ταξιτζήδων μέσω μίας διαδικτυακής εφαρμογής και προσπάθησε να καθυποτάξει τους επαγγελματίες του κλάδου μέσω αυτής της διαδικασίας. Παράδειγμα: αν ήθελες να
πας Πατήσια – Ομόνοια, η εφαρμογή Δρανδάκη προϋπολόγιζε το κόστος διά του Δρανδάκειου αλγορίθμου και όχι βάση του πραγματικού νόμιμου ταξίμετρου. Με αυτή τη λογική, ο πελάτης επέλεγε διαδρομή και εμφανιζόμενους προτεινόμενους ταξιτζήδες (μέσω φωτογραφίας και σχετικής αυθαίρετης αξιολόγησης από άλλους χρήστες… υποτίθεται). Στο τέλος της ημέρας με κάποιο μαγικό τρόπο ο Νίκος Δρανδάκης τζίραρε χρήμα έχοντας ένα τεράστιο επιχειρηματικό ρίσκο, καθώς πουλούσε μία υπηρεσία για 10 ευρώ και ενδεχομένως του κόστιζε 15 ευρώ. Περίεργο…

Πίσω από το μοντέλο Δρανδάκη, σύντομα, εμφανίστηκαν μεγάλοι επενδυτές, μαγεμένοι από το business opportunity του ρίσκου, που προφανώς πίστεψαν πως αυτό είναι το όχημα για να «ενταχθεί» εν μέσω κρίσης, ο μεγαλύτερος όγκος των ταξιτζήδων σε μία «τρύπια» ομπρέλα προαγοράς χρόνου μεταφορών. Και αυτό περίεργο; Όχι! Και που είναι το τυράκι; Μα φυσικά στην εκμετάλλευση του κίτρινου στόλου της αυτοκίνησης σε πολλά επίπεδα: καύσιμα, ανταλλακτικά, συντήρηση έως και στέγαση και σίτιση των οδηγών σε καθεστώς φαβέλας. Πώς θα γινόταν αυτό; Μέσω της επιχειρηματικής τοποθέτησης στην αγορά «Δραδάνκειου χρόνου μετακίνησης» που θα απέφερε κέρδη σε δεύτερο στάδιο δια της απόλυτης εκμετάλλευσης του κλάδου.

Υπό τους δυσβάσταχτους όρους της μνημονιακής λαίλαπας στην αρχή λίγες χιλιάδες απεγνωσμένων ταξιτζήδων, παραλίγο να τσιμπήσουν. Εγγράφηκαν ως μέλη στο Δρανδάκειο αλγόριθμο και εκτέθηκαν σε αυθαίρετη για μεταφορικά δεδομένα, αξιολόγηση. Λίγο μετά κατάλαβαν πως όλο αυτό ήταν μία παγίδα για να αποσυρθούν από το παραδοσιακό κυνήγι του πελάτη στο δρόμο ή μέσω των τηλεφωνικών κέντρων και να στηριχτούν αποκλειστικά στις διαδικτυακές ορέξεις της TAXIBEAT ως αποκλειστικού παρόχου. Εδώ το παράδοξο είναι πως την εποχή της εμφάνισης της διαδικτυακής TAXIBEAT, η αγορά των Ταξί ήδη χρησιμοποιούσε πολλές διαδικτυακές εφαρμογές, άρα που ήταν η καινοτομία της TAXIBEAT; Το new entry της  TAXIBEAT ήταν στην προαγορά χρόνου που ουσιαστικά κανιβάλιζε το νόμιμο ταξίμετρο.

Μέχρι τώρα αναλύσαμε το επιχειρηματικό μοντέλο. Ας δούμε και το πολιτικο-συνδικαλιστικό. Οι ταξιτζήδες παραδοσιακά ανήκαν στην γαλάζια παράταξη ως μία κοινωνικοεπαγγελματική τάξη πρωτοπόρος στο μοντέλο της ελεύθερης οικονομίας. Όταν όμως η ΝΔ πέρασε στα χέρια του Σαμαρά και μετέπειτα του Μητσοτάκη έπαυσε να υπηρετεί την ελεύθερη οικονομία με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αφέθηκε στα Μνημονικά γούστα που απαίτησαν στο πιάτο τους πάντες και τα πάντα. Απαίτησαν ουσιαστικά στη διάλυση κάθε κλάδου προκειμένου τα ξένα αλλά και ελληνικά ληστρικά funds να αγοράσουν φτηνά ή και τζάμπα εκμεταλλευόμενοι την στημένη κρίση. Εκεί όμως βρισκόταν ο Θύμιος Λυμπερόπουλος, ένας συνδικαλιστής και αγωνιστής της ζωής που δεν καταλάβαινε ούτε από Μνημόνια ούτε από τις δικές του Νεοδημοκρατικές ρίζες. Τα έκανε όλα κυριολεκτικά λαμπόγυαλο και απέδειξε πρώτον πως οι αγώνες δικαιώνονται και δεύτερον πως η μεγάλη απάτη της TAXIBEAT ήταν το όχημα για τα καρτέλ για να μπουν στην Ελληνική αγορά.

Δίπλα στην TAXIBEAT τάχθηκε με θρασύτητα η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και του Κυριάκου Μητσοτάκη και δίχως ίχνος ντροπής επιτέθηκαν με σφοδρότητα απέναντι στον κλάδο των ταξιτζήδων που κάποτε ανέβαζε κυβερνήσεις της ΝΔ. Απέδειξαν με αυτή τη στάση πως είχαν οικονομικές συνέργειες και θα τους βόλευε η ΤΑΧΙΒΕΑΤ να γίνει ο κύριος μέτοχος όλης της αγοράς των ΤΑΞΙ.

Η κορύφωση αυτής της προσπάθειας δικάζεται μεθαύριο. Ο Δρανδάκης έχει κάνει μήνυση στον Λυμπερόπουλο γιατί ασκεί με απόλυτη επιτυχία τα συνδικαλιστικά του καθήκοντα, γιατί δηλαδή οδηγεί τους συναδέλφους του στο δρόμο της λύτρωσης και όχι της υποδούλωσης σε ένα παράλογο διαδικτυακό αλγόριθμο.

Ο Δρανδάκης δεν σταματάει εκεί. Καταδικάζει την κίνηση των ταξιτζήδων να συμπαρασταθούν με στάση εργασίας την ημέρα αυτής της πολιτικής δίκης και τους στέλνει επιστολή που τους καλεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους!

Σουρεάλ; Όχι. Ο Δρανδάκης από επιχειρηματίας γίνεται συνδικαλιστής και μάλιστα ο καλός «μπαμπάκας» που ως δούρειος ίππος Μνημονιακών νεοφιλελεύθερων συμφερόντων, συνεχίζει με νουθεσίες και εκτός διαδικτύου.

Μπροστά του όμως έχει τον Λυμπερόπουλο. Και η μάχη του Λυμπερόπουλου είναι η μάχη όλων των Ελλήνων απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό.

Ο Καραμανλικός