Ο πατέρας μου πέθανε το 2002 από καρκίνο… ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας είμαι η μικρότερη στην οικογένεια.

Από μικρή κοπέλα μου άρεσε πολύ η ζωγραφική πάντα ζωγράφιζα και ήθελα να σπουδάσω στην Σχολή Καλών Τεχνών…όμως ο πατέρας μου δεν ήθελε γιατί δεν είχε τα χρήματα για τα έξοδα που απαιτούνται για ένα φοιτητή σε άλλη πόλη λόγο ότι έχτιζε το σπίτι μας τότε. Λοιπόν σπούδασα κάτι άσχετο στην πόλη που ζω…όμως δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω ως αυτοδίδακτη. Το Δεκέμβριο του 2002 ο πατέρας πέθανε. Το Μάιο του 2003 έξι μήνες αργότερα η μάνα μου με την αδερφή μου θα πήγαιναν στο χωριό για τα εξάμηνα, εγώ δεν πήγα μαζί στους γιατί είχα οικογένεια μικρό παιδί δε γινόταν ( το χωριό είναι ταξίδι 4 ώρες). Έπεφτε Πρωτομαγιά όλοι έλειπαν από το σπίτι και γω ζωγράφιζα σε ένα μικρό δωμάτιο στο σπίτι που έχει την κανονική πόρτα και μόνο μια μπαλκονόπορτα την οποία είχα κλειστεί κι ας είχε ζεστή. Άκουγα χαμηλά μουσική και προσπαθούσα να κάνω το πορτραίτο του από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και δυσκολευόμουν. Σιγά σιγά απορροφήθηκα από τη μουσική και από τη φωτογραφία του ένιωθα πόσο πολύ μου λείπει και άρχισε το πορτραίτο να προχωράει αβίαστα και να του μοιάζει απίστευτα που ούτε εγώ δε το πίστευα πως τα κατάφερνα……μου έλειπε πολύ πάρα πολύ…. ξαφνικά ένιωσα να κρυώνω…να κρυώνω και με την άκρη του ματιού μου είδα την πόρτα του δωματίου να κλείνει αργά….(πως αφού η μπαλκονόπορτα ήταν κλειστή δεν έκανε ρεύμα) και ήταν πρωτομαγιά είχε ζεστή κι εγώ ένιωθα για λίγο να κρυώνω…..ένιωσα την τρίχα μου να σηκώνετε κάγκελο όμως δεν φοβήθηκα….ίσα ίσα αισθάνθηκα ασφαλείς και τον ένιωσα πολύ κοντά μου…. αυτό κράτησε δεν θύμαμαι ίσως λίγα δευτερόλεπτα γιατί άκουγα το τραγούδι του Καλογιάννη άνοιξε το παράθυρο να μπει η δροσιά του Μάη που ήταν το αγαπημένο του…….δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα, κάνεις δε με πίστεψε όμως εγώ το τελείωσα το πορτραίτο και μάλιστα εκείνη τη χρονιά αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στην Σχολή Καλών Τεχνών και πέρασα, τελείωσα τις σπουδές μου και βλέπω τον πατέρα μου τακτικά στον ύπνο μου και πάντα νιώθω πως κάποιος με προστατεύει…τι να πω δεν ξέρω…το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να ξανανιώσω να ξαναζήσω κάτι ανάλογο μαζί του…δεν ξέρω πως να το πω…..ξέρω ότι είναι περήφανος για μένα γιατί αποφάσισα να κάνω αυτό που ήθελα μετά το θάνατο του . Σας ευχαριστώ.

loading...