Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

 ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

«Κι ωσάν ο νέος Απόλλωνας, σημάδι που γυρεύει του Πύθωνα, π’ αδιάκοπα, γοργολυγάει, να βρει, κι ολόγυρά του ρυθμικά τοξεύει και χορεύει, κι είναι

σα λύρας άκουσμα, κάθε φορά, η νευρή»

Άγγελου Σικελιανού «Δωδεκαετής»

(από την ποιητική συλλογή Αντίδωρο)

Είναι αναμφισβήτητη για την σύγχρονη ιστορική έρευνα η τεράστια συμβολή του Ελληνισμού στην εδραίωση του Χριστιανισμού και η παρουσία της ελληνικής σκέψης στις ιστορικές διεργασίες που οδηγούν στην πρώτη Χριστολογία. 

Η Ελληνιστική περίοδος, δηλαδή τα 300 χρόνια ανάμεσα στην βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323 π.Χ.) και του Αυγούστου, του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα (31 π.Χ. – 14 μ.Χ.), θεωρείται ως μια περίοδος με εσωτερική συνοχή και ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον καθώς ο εξελληνισμός της τότε Οικουμένης εξαπλωνόταν κατά χιλιάδες χιλιόμετρα σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, προκαλώντας ριζικές πολιτιστικές αλλαγές.

Η αδιάκοπη δημιουργία νέων ελληνικών πόλεων έκανε τον ελληνικό πολιτισμό, κυρίαρχο από την Αίγυπτο έως την Ινδία, να δίνει νόημα στην ανθρώπινη ζωή μέχρι την συνάντηση με τον Χριστό, όπως μας λέει συμβολικά ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός στο παραπάνω ποίημά του, αναφερόμενος στην επίσκεψη του δωδεκαετή Ιησού στο Ναό.

Η μακεδονική σάρισσα έφερε το ελληνικό πνεύμα στην τότε οικουμένη, προετοιμάζοντας τον δρόμο για να συναντηθούν ο μοναδικός θεός των φιλοσόφων που φανερώθηκε στην ανθρώπινη λογική με τον Θεό που μίλησε δια των προφητών στην ιστορία.

Κατά την ζωή της ως αυτόνομος οργανισμός, η πόλις, και ειδικότερα η αθηναϊκή πόλις του 5ου αιώνα, παρήγαγε το σύμπλεγμα ιδανικών και πράξεων που συνέστησαν αυτό που οι κληρονόμοι της γνώρισαν ως Ελληνισμό. 

Αλλά οι διάδοχοί της, οι πόλεις των νέων βασιλείων της Ανατολής, πρόσφεραν το όχημα με το οποίο ο ίδιος αυτός Ελληνισμός μεταφέρθηκε στους ξένους λαούς επί ξένου εδάφους. “Στην ευρύτερη ιστορία του Ελληνισμού, η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο με την Αθήνα και, ακόμα και οι μικρότερες ελληνικές πόλεις, που αργότερα εμφανίστηκαν στην Μικρά Ασία και την Συρία, επέδειξαν μια ζωτικότητα που όχι μόνο εγγυόταν την επιβίωση των ελληνικών ιδανικών αλλά υπήρξαν τα θεμέλια μεγάλου μέρους της λαμπρότητας και της ευημερίας που απόλαυσε ο κόσμος της ελληνιστικής περιόδου και της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στον κολοφώνα της δόξας της κατά τον 2ο και 3ο χριστιανικό αιώνα”, όπως περιγράφει ο καθηγητής F.E. Peters στο σημαντικό έργο του για την ιστορία της ανατολικής Μεσογείου από τον Αλέξανδρο τον Μέγα μέχρι τον θρίαμβο του Χριστιανισμού. (F.E. Peters, The Harvest of Hellenism, New York 1970)

Ιδιαίτερα, η μακρά Ελληνιστική Εποχή, που έχει οριοθετηθεί από τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου (323 π.Χ.), την Κλεοπάτρα και τον Αδριανό (76-138 Μ.Χ.), είναι μια μεγάλη περίοδος πέντε περίπου αιώνων, που έχει πολλές αναλογίες με την εποχή μας.

Είναι μια εποχή που μοιάζει με την σημερινή «παγκοσμιοποίηση», όπως δείχνει και ο όρος που χρησιμοποιεί ο ιστορικός Πολύβιος: «συμπλοκή»… 

Δημιουργία, δηλαδή, δικτύων πολιτιστικών, οικονομικών, πολιτικών από την Ισπανία έως το Αφγανιστάν, που είδαν το φως από την ίδρυση της Πανελλήνιας Συμμαχίας το 337 π.Χ. στο Συνέδριο της Κορίνθου (Φίλιππος Β´) μέχρι την ίδρυση από τον Αδριανό του Πανελληνίου (131 μ.Χ.). 

Ο κόσμος μπορεί να μην είχε γίνει ένα «παγκόσμιο χωριό», όπως λέμε σήμερα λόγω της νέας τεχνολογίας, ίσχυε όμως, κατά κάποιον τρόπο, το «φαινόμενο της πεταλούδας» που μελετάμε σήμερα στην θεωρία του Χάους, η οποία αναπτύχθηκε μετά την δεκαετία του ’70. 

Με τον όρο «συμπλοκή» ο Πολύβιος εννοεί το ότι τα γεγονότα, τα οποία συνέβαιναν στην Ελλάδα ή την Μικρά Ασία ή την Βόρεια Αφρική και την Μεσογειακή Ευρώπη συνδέονταν άρρηκτα μεταξύ τους, αν και φαινομενικά έδειχναν ανεξάρτητα.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ




loading...