«Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη»

Του Δημήτρη Αναγνωστόπουλου 

Δυόμιση χρόνια πέρασαν στην Ελλάδα από την 25 Ιανουαρίου 2015 όταν ένα κύμα πάθους, ψευτιάς, συκοφαντίας, ψευδαισθήσεων, μισαλλοδοξίας, συκοφαντιών, εκφοβισμού σάρωσε τα πάντα.
Και στους θεσμούς και στην έννομη τάξη, στην ελευθερία της αντιθέτου γνώμης και κρίσης, των συνειδήσεων και στο πολίτευμα του κράτους.
Εν ονόματι της Δημοκρατίας και με το πρόσχημα της αντικειμενικής διακυβέρνησης.
Με τη δήθεν κατάργηση των μνημονίων και ενδιαφέροντος για την πτωχή τάξη.
Με τους δήθεν προδότες, γερμανοτσολιάδες και φασίστες. Που φωνασκούσαν κάθε μέρα ότι η κεντροδεξιά κυβέρνηση υπήρξε ένα ανοσιούργημα που βούλιαζε κάθε μέρα τη χώρα από το κακό στο χειρότερο με σύνθημα να επανέλθει η Δημοκρατική ομαλότητα στη θέση της.
Βέβαια η προηγούμενη κυβέρνηση έπεσε εύκολα με έναν νόμο εξάμβλωμα. Και από τότε υπάρχει μία κρίση χειρότερη και μάλιστα από τις αρχές της μεταπολίτευσης.

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα συμπαγές; Καθόλου. Έγινε από κάθε καρυδιάς μικροκόμματα, τυχαία και με διάφορες ομάδες, πολλές περιθωριακού τύπου ή αποτυχημένους διαλυθέντων κομμάτων με ένα κοινό αίτημα, σύνθημα ή σκοπό να εκφραστούν πολιτικά και ιδεολογικά ώστε να επιβάλουν τις απόψεις τους για κάποια αλλαγή και ιδεολογική επικράτηση. Δηλαδή με έναν «περίπου» αριστερό τρόπο διακυβέρνησης. Και βρήκαν έναν καλό δημαγωγό ώστε να υποστηρίξει αυτή την προσπάθεια. Αλλά έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Και αντί να στηριχθούν στο δέντρο έκατσαν στο κλαδί που ροκανίζουν ακόμη. Δημιούργησαν ένα κόμμα με πολλά μικρομάγαζα στηριζόμενοι σε Ναρκισσιστική αυτάρκεια με την υποστήριξη ενός άλλου κόμματος, δημιουργηθέντος και αυτού από ανεμομαζέματα.

Ο αρχηγός του επαίρεται ότι έχει μαζί του το λαό. Αλλά η κοινοβουλευτική Δημοκρατία στηρίζεται στην ομαλή λειτουργία των κομμάτων, όχι στον εξαναγκασμό και στους αυτοαποκαλούμενους μεσσίες. Ο μεσσιανισμός είναι ξένος προς τις υγιείς Δημοκρατίες. Είναι ξένος προς αυτές και αποτελεί άρνηση. Γι αυτό κατρακυλά συνεχώς χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει, μεταβαλλόμενος σ’ έναν μικρό δικτατορίσκο και απειλή εναντίον της. Οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση από την οποία κανένα μάντρωμα των βουλευτών του κόμματος του, καμία αντίδραση προς τους νόμους του κράτους και στις συνειδήσεις των πολιτών δεν θα τον σώσει. Γι αυτό η πολιτική σταδιοδρομία του κυρίου Τσίπρα ως δημοκρατικού ηγέτη και του ομογάλακτου κυρίου Καμμένου ένθερμου υποστηρικτή του δεν θα τους σώσει. Έχει λήξει. Δικτάτωρ, στυλ Μαδούρο, νέος Κάστρο μπορεί να γίνει, αλλά κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός δεν θα ξαναγίνει ποτέ.

Ο κ. Τσίπρας ήδη μέσα στην περίπου τριετία διέγραψε την τροχιά, μας έδωσε ότι μπορούσε να κάνει εν γνώσει του ή από πίεση για να κρατήσει τη θέση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλες ευθύνες για την σημερινή γκρίζα κατάσταση έναντι του τόπου. Καταναλώθηκε για εξυπηρέτηση των δικών του ιδεολογιών ή ιδεοληψιών και συμφερόντων σε βάρος του τόπου.

Η δική του κρίση και ως κόμματος μεταλλάσσεται, μετουσιώνεται σε κρίση θεσμών, της Δημοκρατίας και του Έθνους. Ας αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια την αλήθεια. Δεν αποτελεί πλέον ενιαίο κομματικό φορέα όπως υποστήριζε παλιά. Αποτελεί υπολείμματα του αρχικού κόμματος και οι ενθουσιώδεις κραυγές περί σταθερότητας του είναι παραπλανητικές και υποκριτικές. Βαθαίνουν την κρίση, ξαναγυρίζουν τη χώρα πίσω, μεγαλώνουν τον κύκλο των λαθών και παρενεργειών και συνεχώς αυξάνουν τις ζημιές. Ένα αξιοπρεπές διαζύγιο είναι πολύ καλύτερο από έναν αφόρητο και καταναγκαστικό γάμο. Ξέχασαν με την έπαρσή τους για εξουσία ότι η δημοκρατία είναι ένα σύστημα καλής διακυβερνήσεως. Δεν μπορεί να είναι μία μέθοδος καταστροφής και υποβάθμισης της Ελλάδος.

* Ο κ. Δημήτρης Αναγνωστόπουλος είναι Ταξίαρχος ε.α. (εκ του Πεζικού)