Η μερική κινητοποίηση της Ρωσίας στοχεύει στην πραγματικότητα στην αποκλιμάκωση

Του Andrew Korybko
Αμερικανός πολιτικός αναλυτής –   

Το Κίεβο και οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ μπορούν είτε να αποδεχθούν την αναδυόμενη γεωπολιτική πραγματικότητα που οραματίζεται ο Πρόεδρος Πούτιν προκειμένου να επικεντρώσουν εκ νέου τις προσπάθειές τους στο εσωτερικό μέτωπο ενόψει των αναμενόμενων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών κρίσεων του ερχόμενου χειμώνα είτε να την απωθήσουν στρατιωτικά με κίνδυνο να προκαλέσουν τη Ρωσία να υπερασπιστεί πλήρως αυτό που θα θεωρούσε ως έδαφός της.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν απευθύνθηκε στους συμπατριώτες του την Τετάρτη για να ανακοινώσει τη μερική κινητοποίηση των εφεδρειών τους. Είπε ότι αυτό ήταν ως απάντηση σε έναν συνδυασμό διασυνοριακών επιθέσεων από ουκρανικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ καθώς και στη μαζική στρατιωτική υποστήριξη που παρέχει αυτή η αντιρωσική συμμαχία στην πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Επιπλέον, ο Ρώσος ηγέτης επανέλαβε τους προηγούμενους ισχυρισμούς του ότι η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση σχεδιάζει να διαμελίσει τη χώρα του, υποσχόμενος ότι θα αποτύχουν.

Ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου αμέσως έδωσε συνέχεια εξηγώντας ότι η Ρωσία πράγματι πολεμά ενάντια στη Συλλογική Δύση στην Ουκρανία. Τους κατηγόρησε ότι παρείχαν πληροφορίες και όπλα αιχμής για τη διευκόλυνση των διασυνοριακών επιθέσεων της Ουκρανίας, για να μην αναφέρουμε αυτό που περιέγραψε ως εκστρατεία γενοκτονίας και τρομοκρατίας. Ο Σόιγκου ανακοίνωσε επίσης ότι η μερική κινητοποίηση θα περιλαμβάνει περίπου 300.000 στρατιώτες, που, όπως είπε, είναι μόνο περίπου το 1% της συνολικής του ικανότητας.

Το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου έλαβαν χώρα αυτές οι ανακοινώσεις περιλαμβάνει τη μεταβαλλόμενη στρατιωτικο-στρατηγική δυναμική της ουκρανικής σύγκρουσης. Οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις μόλις γνώρισαν μια οπισθοδρόμηση στην περιοχή του Χάρκοβο, μετά την οποία τέσσερις άλλες ουκρανικές περιφέρειες – Ντόνετσκ, Χερσώνα, Λούγκανσκ και Ζαπορόζιε – δήλωσαν ότι θα διεξαγάγουν δημοψηφίσματα για την ένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία. Το Κίεβο και οι δυτικοί σύμμαχοί του κατήγγειλαν αυτές τις ψήφους ως ψευδείς και υποσχέθηκαν να αποκαταστήσουν τον πλήρη έλεγχο.

Μεταξύ αυτών των δύο εξελίξεων, ο Πρόεδρος Πούτιν συναντήθηκε με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της SCO την περασμένη εβδομάδα στην αρχαία πόλη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν. Ο Πρόεδρος Ερντογάν είπε στη συνέχεια στο PBS σε συνέντευξή του τη Δευτέρα ότι ο Πρόεδρος Πούτιν φέρεται να έδειξε «ότι είναι πρόθυμος να τελειώσει αυτό το συντομότερο δυνατό», προσθέτοντας ότι «νομίζω ότι θα γίνει ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός». Τα επόμενα γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι τα δημοψηφίσματα και η μερική κινητοποίηση ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του ο Πρόεδρος Πούτιν.

Τα Mainstream Media περιστρέφουν και τα δύο ως απελπισμένες κλιμακώσεις που υποτίθεται ότι γίνονται από μια θέση αυξανόμενης στρατιωτικής αδυναμίας. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν προειδοποίησε νωρίτερα τον Ρώσο ομόλογό του να μην χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν η κατάσταση επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο για την πλευρά του, κάτι που ακολουθεί την τάση της δυτικής εκφοβισμού από τότε που ξεκίνησε η τελευταία φάση της ουκρανικής σύγκρουσης στα τέλη Φεβρουαρίου. Ωστόσο, η Ρωσία αρνήθηκε οποιαδήποτε τέτοια πρόθεση, αλλά επιβεβαίωσε ότι θα αμύνεται πάντα.

Ο Πρόεδρος Πούτιν επανέλαβε αυτή τη στάση στην ομιλία της Τετάρτης, υποσχόμενος ότι η χώρα του θα χρησιμοποιήσει «όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή μας» για να υπερασπιστεί τη «Ρωσία και τον λαό μας». Προειδοποίησε επίσης τη Δύση να μην εμπλέκεται σε αυτό που περιέγραψε ως πυρηνικό εκβιασμό. Αυτό μπορεί να ερμηνευθεί ως υπαινιγμός ότι στην πραγματικότητα είναι οι ΗΠΑ που μπορεί να σκέφτονται να χρησιμοποιήσουν τέτοια όπλα ή τουλάχιστον να θέσουν τη Ρωσία σε μια στρατιωτικά-στρατηγικά μειονεκτική κατάσταση όπου η Ουάσιγκτον θα μπορούσε μια μέρα να έχει το προβάδισμα σε έναν θεωρητικό πυρηνικό πόλεμο.

Οι παρατηρητές θα μπορούσαν επομένως να ερμηνεύσουν κατανοητά τις τελευταίες εξελίξεις δημοψηφισμάτων στις περιοχές που ελέγχονται από τη Ρωσία σε αυτές τις τέσσερις ουκρανικές περιοχές και τη μερική κινητοποίηση της Μόσχας ως κλιμάκωση, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι και τα δύο στοχεύουν στην αποκλιμάκωση της σύγκρουσης. Για να εξηγήσουμε, σε περίπτωση που αυτές οι περιοχές ψηφίσουν για την ένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία όπως πολλοί προβλέπουν, θα θεωρούνταν στη συνέχεια από τη Μόσχα ως δική της επικράτεια στο ίδιο επίπεδο με την ίδια την πρωτεύουσα.

Η Ουκρανία και οι προστάτες της στο ΝΑΤΟ θα πρέπει επομένως να εξετάσουν αν αξίζει να επιτεθούν απευθείας σε έδαφος που η Ρωσία υποσχέθηκε να μεταχειριστεί νομικά ως δικό της, καθώς κάτι τέτοιο θα είχε σίγουρα σοβαρές συνέπειες. Δεν είναι σαφές τι θα έκαναν αυτό σε αυτό το σενάριο, αλλά το Κρεμλίνο προφανώς δεν ρισκάρει, εξ ου και η μερική του κινητοποίηση που είπε ο Πρόεδρος Πούτιν υποτίθεται ότι θα σταθεροποιήσει τις πρώτες γραμμές που πολύ σύντομα θα μπορούσε να θεωρηθεί από τη Μόσχα ως η νέα έκταση των διεθνών συνόρων της.

Θα μπορούσε να είχε αυτό κατά νου ότι ο Ρώσος ηγέτης είπε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Σαμαρκάνδη μετά τη Σύνοδο Κορυφής της SCO ότι «αν η κατάσταση συνεχιστεί έτσι (με διασυνοριακές και τρομοκρατικές επιθέσεις), η απάντησή μας θα έχει μεγαλύτερη επίδραση». Μέχρι στιγμής, εξήγησε, «Ήμασταν αρκετά συγκρατημένοι στην απάντησή μας, αλλά αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα». Αυτό επιβεβαιώνει ότι η Ρωσία συγκρατεί στρατιωτικά όλο αυτό το διάστημα, αν και η μεταβαλλόμενη δυναμική την αναγκάζει να επανεξετάσει εάν χρειαστεί.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους υπολογισμούς από την οπτική γωνία του Προέδρου Πούτιν, οι τελευταίες του προθέσεις φαίνεται ξεκάθαρα να στοχεύουν στην αποκλιμάκωση της ουκρανικής σύγκρουσης είτε παγώνοντας τη γραμμή ελέγχου είτε ίσως επεκτείνοντάς την ελαφρώς στα σύνορα αυτών των τεσσάρων ουκρανικών περιφερειών που ενδέχεται να ψηφίσουν υπέρ της ένταξης στη Ρωσία. Εφόσον η Μόσχα θα θεωρούσε αυτά τα σύνορα ως τα δικά της νέα διεθνή σε αυτό το σενάριο, είναι λογικό γιατί κινητοποιείται εν μέρει για να τα υπερασπιστεί από τις ουκρανικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ.

Ως εκ τούτου, το προνόμιο για την κλιμάκωση της ουκρανικής σύγκρουσης ανήκει στο Κίεβο και τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ. Μπορούν είτε να αποδεχθούν αυτήν την αναδυόμενη πραγματικότητα όπως την οραματίζεται ο Πρόεδρος Πούτιν, προκειμένου να επικεντρώσουν εκ νέου τις προσπάθειές τους στο εσωτερικό μέτωπο ενόψει των αναμενόμενων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών κρίσεων του ερχόμενου χειμώνα ή να απωθήσουν στρατιωτικά εναντίον της με κίνδυνο να προκαλέσουν τη Ρωσία να υπερασπιστεί πλήρως αυτό που θα θεωρούσε έδαφός της. Ας ελπίσουμε ότι τα πιο ψύχραιμα κεφάλια θα επικρατήσουν αφού εκτιμήσουν τις κινήσεις αποκλιμάκωσης της Ρωσίας.

 
Του Andrew Korybko
Αμερικανός πολιτικός αναλυτής
loading...